ตอนที่ 4

“เปิดแล้ว… เข้ามาข้างใน”

อาแปะตอบพร้อมกับหยัดร่างขึ้นจากเก้าอี้ แม้วัยของแกจะเฉียดเจ็ดสิบ แต่เวลาเดินเหินกลับดูแข็งแร็งทะมัดทะแมงอย่างเหลือเชื่อ

กลิ่นยาจีนลอยมากระทบจมูก ระรินน์กับบังอรก้าวเดินตามเข้ามาในร้านที่เต็มไปด้วยโหลบรรจุยาจีนและสมุนไพรมากมาย

“เอ็งรออยู่นี่แหละ… ”

อาแปะชื่อ ‘ซุ่น’ หันมากล่าวกับบังอรที่กำลังเดินตามหลังผู้เป็นนายมาติดๆ

“ห๊ะ… เข้าไปด้วยไม่ได้หรือจ๊ะแปะ”

บังอรชะงัก

“ไม่ได้… ห้องตรวจข้างในสงวนไว้ให้เฉพาะคนมาตรวจเท่านั้น”

บังอรหน้าหุบลงทันใด จำต้องเดินออกมานั่งรอที่บริเวณเก้าอี้ด้านหน้า

“มาครั้งแรกหรือ”

อาแปะถามยิ้มๆ แววตาเจ้าชู้มองเรือนร่างที่ยังสวยไม่สร่างของบังอร แม้ว่าวัยของหล่อนใกล้แตะสี่สิบ หากความเป็นสาวเหนือก็ทำให้ผิวพรรณแลดูขาว สองเต้าที่แม้จะไม่ตึงเต่งเหมือนสาวแรกรุ่น หากก็อวบใหญ่สะดุดตาของอาแปะที่ชอบเรื่องกามโลกีย์เป็นชีวิตจิตใจเข้าขั้นหมกมุ่น

“เพิ่งมาครั้งแรกจ้ะ คุณหมอหยางนี่ลูกค้าเยอะนะจ๊ะแปะ”

บังอรนึกถึงวันที่หล่อนเห็นลูกค้ามานั่งรอคิวตรวจกันหลายคน

“ก็แน่ละสิ… ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่มาปรึกษาหมอหยาง มาให้หมอหยางตรวจเป็นต้องติดใจกลับมาอีกทุกครั้ง… นายของเอ็งก็ด้วย… เชื่อเถอะ… เดี๋ยวต้องกลับมาให้หมอซ้ำ”

อาแปะซุ่นกล่าวอย่างมีเลศนัย

“แสดงว่าหมอหยางคนนี้รักษาเก่งสินะ”

บังอรเดา

“คงฉีดยาเก่ง… ”

อาแปะสุ่นกล่าวยิ้มๆ เหลือบมองหน้าบังอรด้วยแววตาเจ้าชู้

“แล้วเอ็งล่ะ… ไม่ป่วยบ้างหรือ ลุงจะได้ฉีดยาให้”

แววตาลามกของอาแปะวาบวาบขึ้นด้วยแรงตัณหา

“บ้า… คนไม่ป่วยก็ดีแล้ว ว่าแต่อาแปะมีความรู้เรื่องยาจีนใช่ไหมจ๊ะ”

“ใช่… ก็ทำงานกับหมอหยางมานาน”

“งั้นมียาอะไรที่ช่วยให้เลือดลมดี… ผิวพรรณดีบ้างจ๊ะ”

“ได้สิ… เดี๋ยวจะจัดยาจีนให้สักห่อ บำรุงได้ทั้งผิวพรรณไปถึงพลังเพศเชียวแหละ”

“แหม… เอาแค่บำรุงผิวพรรณก็พอจ้ะ… พลังเพศน่ะไม่ต้อง กินไปก็ไม่ได้ใช้… ฉันโสดไม่มีผัวจ้ะ”

“จริงอ่ะ… ”

อาแปะเหลือบมองบังอร แววตาเจ้าชู้โลมเลียทำเอาสาวใหญ่เขิน

“บ้า… ดูมองเข้าสิ อาแปะนี่ร้ายนะ”

บังอรว่า แต่เถ้าแก่กลับยิ้มชอบใจ เดินไปที่ตู้ยาด้านหลัง มีโหลใส่ยาจีนเรียงไว้มากมาย ใช้เวลาสั้นๆ จัดยาใส่ห่อมาให้บังอรพร้อมกับถ้วยน้ำชาในมือ

“ลองสักแก้วไหมล่ะ… ดื่มแล้วรับรองว่าจะซู่ซ่า เลือดลมสูบฉีดไปทั้งตัว”

อาแปะซุ่นยื่นถ้วยชามาให้บังอร หล่อนรับมาดื่มจนหมดแก้ว จากนั้นก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง เกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ ราวจะเป็นไข้

ในเวลาเดียวกันนั้น

ในห้องตรวจของหมอหยาง ระรินน์เข้ามานั่งรออยู่ภายในห้องได้ไม่นาน หล่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ที่ผนังห้องมีภาพอนาโตมี่โครงสร้างร่างกายของมนุษย์แปะเอาไว้ใกล้กับภาพที่แสดงตำแหน่งต่างๆ ของการกดจุดบนฝ่าเท้า

แลลึกเข้าไปด้านในของห้องสี่เหลี่ยม มีขาหยั่งคล้ายกับที่หมอสูติฯ ใช้ในการตรวจภายในวางไว้ชิดผนัง ใกล้กับเตียงขนาดเล็กสีขาว

“เพิ่งเคยมาครั้งแรกใช่ไหม”

กังวานเสียงทุ้มที่ดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่อยู่ด้านในถูกผลักเข้ามา ทำให้ระรินน์หันมามอง

และพลันนั้นเอง!

สายตาของหล่อนปะทะเข้ากับเรือนร่างสูงใหญ่ของชายที่ผู้คนเรียกขานขนานนามเขาว่า ‘หมอหยาง’

‘คุณพระ… ’

ระรินน์อุทานด้วยความประหลาดใจ เขาผิดไปจากทุกอย่างที่หล่อนคาดไว้ล่วงหน้า ว่าหมอจีนคนนี้จะต้องผอมขาว ตาตี่ แต่นี่รูปร่างสูงใหญ่มาก โครงสร้างร่างกายของหมอหยางคนนี้ดูราวกับฝรั่งต่างชาติยังไงยังงั้น

ความสูงที่เห็นอยู่นี้น่าจะแตะร้อยแปดสิบเซนติเมตร ผิวออกไปทางสีแทนเหมือนผู้ชายในแถบอเมริกาใต้ ดวงตาสีน้ำตาล คิ้วเป็นแพสีดำหนา ขนคิ้วเรียงแนวเป็นระเบียบสวยดุจเดียวกับขนตา

ดวงตาของเขาคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน มีแผงหนวดสีดำเป็นแพหนาปกคลุมอยู่เหนือริมฝีปากหยักลึก ที่คางและสันกรามทั้งสองข้างเต็มไปด้วยตอเคราเขียวครึ้มที่เพิ่งผ่านการโกนมาได้ไม่กี่วัน

“ค่ะ… เพิ่งมาครั้งแรกค่ะ”

ระรินน์ตอบ พยายามเก็บอาการตื่นเต้น