ตอนที่ 1

สะใภ้

ร่-า-น-ก-า-ม

ผู้เขียน กาสะลอง

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

นิยายเรื่องนี้…

ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

คำสบประมาทที่กรอกหูอยู่ทุกวัน

ทำให้ ‘สะใภ้’ ในบ้านหลังใหญ่ของเศรษฐี

ต้องดิ้นรนหาหนทางเพื่อความอยู่รอด

ในฐานะ ‘สะใภ้’ ต่อไป

ความ ‘ร่าน’ ในครั้งแรกนั้น

หล่อนรู้ว่ามันมีสาเหตุจากแรงบีบคั้น

ผลักดันอยู่เบื้องหลัง

แต่ครั้งที่สอง สาม และสี่… ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

เริ่มทำให้หล่อนสงสัยว่าทำไปเพราะ

ต้องการเอาชนะคำสบประมาท?

หรือทำไปเพราะความเป็นคน ‘ตัณหาจัด’

เพราะความ ‘เงี่ยน’ ที่แอบเก็บงำไว้ในใจมานาน เพราะไม่เคยเอมอิ่มกับรสสวาท

ที่สามีตัวเองมอบให้

สะใภ้

ร่-า-น-ก-า-ม

สุพรรณบุรี

พุทธศักราช 2562

‘ระรินน์’ สาวน้อยวัยยี่สิบปี ทอดสายตามองผ่านกรอบหน้าต่างห้องนอนออกไปยังบ้านที่ปลูกสร้างเป็นกลุ่มเรือนไทยหมู่ใหญ่ในจังหวัดสุพรรณบุรี

จากตำแหน่งเรือนพักที่หญิงสาวอาศัยอยู่ โอบล้อมไปด้วยเรือนเล็กๆ อีกสามหลังซึ่งเป็นของพี่น้องๆ วงศ์วานว่านเครือของสามีหล่อนทั้งหมด

เรือนประธานหลังใหญ่สุดคือที่พำนักของ ‘นายคีรี’ และ คุณนาย ‘ปาหนัน’ นายใหญ่ของบ้าน

เรือนไม้หลังใหญ่ขนาบไว้ด้วยเรือนของลูกๆ ทั้งสามคือ ‘ผกามาศ’ ‘วาดเดือน’ และ ‘นาวิน’ ชายผู้เป็นสามีของระรินน์

นาวินเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลที่ผู้คนในแถบถิ่นนี้รู้ว่าร่ำรวยเข้าขั้นเศรษฐีของเมืองสุพรรณ

ระรินน์มองกลุ่มเรือนใหญ่ด้วยสายตาเหม่อลอย เกือบปีแล้ว ที่หล่อนย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่

หล่อนนึกย้อนกลับไปในชีวิตของตัวเอง แล้วพบว่ายิ่งอยู่ในบ้านของสามีนานเท่าไร ความสุขเหมือนยิ่งลดน้อยถอยห่างไปจากชีวิตของหล่อนมากขึ้นทุกที

ด้วยระรินน์มักจะโดนคุณนายปาหนัน แม่ผัวปากร้ายคอยค่อนขอด พูดจาเหน็บแนมเรื่องที่หล่อนยังไม่ตั้งครรภ์เสียที ทั้งที่ก็แต่งงานมาแล้วปีกว่า

คุณนายปาหนันมีลูกชายคนเดียว จึงอยากได้หลานย่าไว้สืบสกุล แต่จนแล้วจนรอด ระรินน์ก็ยังไม่มีลูกให้เสียที ซึ่งคุณนายปาหนันไม่เคยมองว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของลูกชายตัวเองที่ไร้น้ำยา

‘ถ้าสิ้นปีนี้ยังไม่มีหลานให้สืบทายาท… เห็นทีว่าฉันคงต้องหาเมียให้เจ้านาวินอีกคน’

หล่อนยังไม่ลืมถ้อยคำอำมหิตที่หลุดออกมาจากปากของแม่ผัวเมื่อสองวันก่อน

‘คนเป็นผู้ใหญ่… พูดแบบนี้ได้ยังไง?’

ระรินน์นึกถึงคำพูดบาดหูที่ทำให้ต้องเก็บมาคิดมากจนนอนไม่หลับ หล่อนกำมือแน่น เล็บจิกอยู่ในอุ้งมือด้วยความโกรธจัด

คุณนายปาหนันทำราวกับไม่เห็นหัวหล่อน ยิ่งนานวัน… ความสำคัญในฐานะ ‘สะใภ้’ ของบ้านหลังนี้เริ่มลดน้อยถอยลงทุกที

ตอนค่ำ

เวลาราวๆ สามทุ่ม เสียงรถเบนซ์สีขาวคันหรูแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถ

ระรินน์ผลักบานหน้าต่างชะโงกมอง เห็นนาวินผู้เป็นสามีกำลังก้าวลงจากรถ ในมือข้างหนึ่งหิ้วกระเป๋าเอกสารสีดำ กำลังตรงเข้าบ้าน

“พี่วินจ๋า… วันนี้กลับมาเร็วจัง”

ใบหน้านวลยิ้มร่า น้ำเสียงดีใจอย่างเห็นได้ชัดกับการกลับมาของสามี

นาวินเป็นคนบ้างานมาก เขาเป็นดอกเตอร์ เป็นอาจารย์ เป็นนักวิชาการชื่อดังที่แวดวงการศึกษาเมืองไทยรู้จักดี

นานๆ ครั้งนาวินจะกลับบ้านเร็วอย่างวันนี้

“ลืมหรือไงว่าคืนนี้พี่ต้องไปอังกฤษ”

นาวินบอกเหตุผลที่เขากลับมาเร็ว เพราะว่าวันนี้ต้องเดินทางไปงามสัมมนาทางวิชาการ

ด้วยความเป็นคนเก่งรอบด้าน ทุกวันนี้นอกจากจะเป็นอาจารย์สอนหนังสือ นาวินแทบจะรับผิดชอบธุรกิจของครอบครัวแทนผู้เป็นบิดาที่เริ่มวางมือแล้วหันมาเป็นผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง

คีรีเชื่อมั่นในชั้นเชิงความสามารถของลูกชายคนนี้ นอกจากนาวินจะเก่งเรื่องการบริหาร ความสามารถในเชิงภาษาก็ไม่เป็นรองใคร พูดได้ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาจีน