ตอนที่ 2

แม้ว่าอุบัติเหตุตกลงมาจากนั่งร้านครั้งนั้นจะผ่านมานานเป็นปีแล้วก็ตาม ซึ่งหมอได้บอกว่าอาการเสื่อมสมรรถภาพของเล็กนั้นเกิดจากเส้นประสาทไขสันหลังถูกทำลาย มีโอกาสหาย… แต่อาจต้องใช้เวลานานหลายปี

“อย่าท้อนะ… สักวันเอ็งต้องหาย”

บินท์เอื้อมมือมาตบไหล่ ให้กำลังใจลูกชาย แม้ว่าเล็กจะเป็นเพียงแค่ลูกเลี้ยงก็ตาม เพราะว่าพ่อแท้ๆ ของเล็กเสียไปตั้งแต่ตอนที่เล็กเพิ่งมีอายุเพียงสิบขวบ ทุกวันนี้บินท์จึงเข้ามาในชีวิตของเล็กและแม่ในฐานะ ‘พ่อเลี้ยง’

แม้ว่าบินท์จะเป็นผู้ชายเจ้าชู้มักมากในกาม แต่ก็มีข้อดี คือความขยันขันแข็งในการทำกิน

หลังจากได้รับมรดกอันเป็นที่ดินเก่าแก่มาจากครอบครัว บินท์ก็พลิกฟื้นผืนดินที่เคยเสื่อมโทรมถูกปล่อยทิ้งไว้ให้รกร้างริมลำคลองอัมพวามานาน ลงมือถากถางให้กลายเป็นสวนชมพู่และสวนกล้วยหอม เก็บผลผลิตส่งขายอย่างเป็นล่ำเป็นสันจนมีฐานะอย่างทุกวันนี้

“พ่อได้ข่าวว่าที่ต่างจังหวัดมีหมอน้ำมันชื่อดัง นวดจับเส้นรักษาอาการอัมพาตหายมาหลายรายแล้ว เดี๋ยวพ่อจะลองพาเอ็งไปรักษา… เผื่ออาการเส้นประสาทชาจะดีขึ้น”

บินท์กล่าวให้กำลังใจลูกชาย

“ขอบคุณพ่อบินท์จ้ะ”

‘น้ำตาล’ ยกมือไหว้แทนเล็กผู้เป็นสามี ผู้คนในบ้านหลังนี้ทั้งพ่อผัวและแม่ผัวช่างดีกับหล่อน

“ไม่เป็นไร… ”

บินท์เหลือบมองมายังเรือนร่างเอิบอิ่มของสะใภ้แม่ลูกอ่อน สะดุดตากับริมฝีปากเอิบอิ่มของน้ำตาล แก้มนวลเนียนทาด้วยแป้งเด็กบางๆ ผิวพรรณของหล่อนช่างเปล่งปลั่งสะอาดสะอ้าน ขาวเนียนสะดุดตา

เส้นผมสีดำสลวยที่ขมวดมวยเอาไว้ด้านหลังท้ายทอยช่วยเน้นให้เห็นช่วงคองามระหง และที่สะดุดตาที่สุด… ทำเอาบินท์แอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอิจฉาลูกชายของตน ก็คือสองเต้าอวบใหญ่ คัดแน่นไปด้วยน้ำนม หัวนมแทงตุงขึ้นมาตรงจุดที่มีคราบน้ำนมเปียกชื้นเป็นวงอยู่ภายใต้เสื้อบางๆ เพราะหล่อนไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน

บินท์เผลอมองเพลิน ก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงผู้หญิงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“เจ้าเล็ก… เป็นไงบ้าง… ”

เป็นเสียงของนาง ‘พิมพา’ มารดาของเล็ก เดินออกมาพอดี จึงแวะเข้ามาทักทายลูกชายที่กำลังยืนคุยอยู่กับบินท์

“อาการดีขึ้นมากครับแม่… แล้วนี่แม่จะไปไหนครับ”

เล็กถามเพราะเห็นว่ามารดาของตนอยู่ในชุดนุ่งขาวห่มขาว ข้างกายมีกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อม

“แม่จะไปถือศีลจ้ะ”

นางพิมพาตอบ ด้วยเดือนนี้ของทุกปีหล่อนจะต้องเดินทางไปถือศีลที่วัดป่าแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในจังหวัดเพชรบุรี

ทุกเดือนตุลาคมของทุกปี แก๊งสหายสายบุญของพิมพาจะพากันไปบวชชีพราหมณ์ที่วัดแห่งนี้

“ถ้าพร้อมแล้วไปกันเลยนะ… ”

บินท์ถามภรรยา…

หลังจากเดินกลับเข้าไปหยิบกุญแจรถกระบะในบ้าน ทุกครั้งที่นางพิมพาจะต้องไปถือศีล บินท์จะเป็นคนขับรถไปรับไปส่งเองเสมอ

“อนุโมทนาบุญนะครับแม่”

บินท์กล่าว จ้องมองตามรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีส้มคันใหญ่แล่นลับออกไปจากประตูบ้าน

ในเวลาต่อมา

“พี่เจตน์… วันนี้จะไปไหนแต่เช้าครับ”

เล็กร้องถาม ‘เจตน์’ ซึ่งเป็นสามีของพี่สาว จึงมีศักดิ์เป็นพี่เขยของเล็ก

เพราะว่าก่อนที่นางพิมพาจะมาแต่งงานใหม่กับบินท์ หล่อนเป็นแม่ม่ายเรือพ่วง มีลูกติดมาสองคน คือเล็กและพี่สาวอีกคนชื่อว่า ‘แก้ว’

ทุกวันนี้แก้วได้เจตน์เป็นสามี เข้ามาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันในฐานะเขยของบ้าน เจตน์เป็นคนสู้งาน ทุกวันนี้จึงเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงช่วยงานสวนได้อย่างขยันขันแข็งจนเป็นที่รักของพ่อตาแม่ยาย

“พี่จะเข้าตลาด… เอ็งอยากได้อะไรมั้ย… หรือจะไปด้วยกัน… ”

พี่เขยที่กำลังเดินตรงไปยังรถกระบะหันมาถามน้องเมีย

“วันนี้ผมมีนัดกับหมอ… ”

เล็กกล่าว

“งั้นก็ดีเลย… ไปด้วยกันกับพี่ก็ได้จ้ะ”

แก้วพี่สาวของเล็กชวนน้องชาย

“ดีเหมือนกัน”

เล็กพยักหน้า…

เจตน์หันไปมองน้ำตาลที่นั่งอยู่ใกล้กับเล็กแล้วร้องถาม

“ไปด้วยกันไหมจ๊ะตาล”

ดวงตาของเจตน์เลิกโพลง มองภาพของแม่ลูกอ่อนที่นั่งอยู่บนม้าหินอ่อน

หล่อนกำลังควักนมเต้าใหญ่มหึมาออกมาจากเสื้อ ป้อนปลายหัวนมใส่ปากให้ลูกน้อยดูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา