ตอนที่ 2

ส-วิ-ง-ก-า-ม

ข้-า-ม-ปี

กับเจ็ดคนงาน (7P)

กรุงเทพฯ

30 ธันวาคม พุทธศักราช 2562

“อาหมวย… ระหว่างที่เตี่ยไม่อยู่บ้าน ห้ามลื้อออกไปเที่ยวข้างนอกเด็ดขาด… ”

เถ้าแก่หยางกล่าวกับ ‘หมวย’ ลูกสาวคนเดียวที่แวะมาอยู่ด้วยในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ แต่เป็นเพราะว่าหมวยมาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า บังเอิญวันนี้เถ้าแก่หวังมีโปรแกรมจะพาเมียใหม่ไปเที่ยวเมืองจีน

เพราะว่าหลังจากหย่าขาดกับแม่ของหมวยมานานหลายปี เถ้าแก่หยางก็ครองตัวเป็นโสดมานาน เพิ่งตัดสินใจแต่งงานอีกครั้งกับ ‘เหมยฮัว’ เมียใหม่อายุรุ่นราวคราวลูก

“จ้ะเตี่ย… ไม่ต้องห่วงหมวยหรอกจ้ะ… เตี่ยพาพี่เหมยไปเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ… หมวยดูแลตัวเองได้”

หมวยที่กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่ที่หน้าเทอเรสหน้าบ้านหันมาตอบเสียงใส ที่ต้องเรียกเมียใหม่ของเตี่ยว่า ‘พี่’ ก็เพราะว่าเหมยฮัวแก่กว่าหมวยแค่สามปีเท่านั้น

“อ้อ… แล้วก็อย่าไปทางโน้นนะ… ”

เถ้าแก่หยางกำชับเสียงหนัก ทอดสายตาไปยังแสงไฟเรืองๆ บริเวณหลังบ้าน อยู่ห่างไปอีกฟากรั้ว เป็นบ้านพักของคนงานที่เถ้าแก่หยางจ้างไว้ทำงานในโกดังที่อยู่ติดกับหลังบ้าน

“แถวนั้นมีอะไรน่ากลัวหรือจ๊ะเตี่ย… ”

หัวคิ้วของหมวยชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เตี่ยเตือน เพราะว่าตอนมาถึงเตี่ยก็บอกว่าห้ามไปแถวนั้น

“ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก แถวนั้นมีแต่พวกคนงานผู้ชาย… ”

เถ้าแก่หยางตอบ ด้วยเป็นเพราะว่าหมวยเพิ่งมาถึงบ้านหลังนี้เมื่อตอนเช้า จึงไม่รู้ว่าที่บ้านของเตี่ยมีการก่อสร้างโกดังขนาดใหญ่ที่บริเวณหลังบ้าน เอาไว้เป็นที่พักสินค้าหลายอย่างที่นำเข้ามาจากประเทศจีน ก่อนกระจายออกไปสู่ลูกค้ารายย่อยที่เข้ามารับของไปขายต่ออีกทอด

“จ้ะ… ไม่ต้องห่วง หมวยไม่ไปหรอกจ้ะ… ”

หมวยรีบรับปากให้เตี่ยสบายใจ

วันรุ่งขึ้น

ตอนใกล้ค่ำ ขณะที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่เพลินๆ จู่ๆ ก็มีเสียงเพลงจังหวะสนุกสนานครึกครื้นดังแว่วออกมาจากบริเวณโกดังที่กำลังมีการก่อสร้าง ทำให้สาวหมวยหันมาถามป้านวลซึ่งเป็นคนใช้ประจำบ้าน ทำงานอยู่ในบ้านของเถ้าแก่หยางมานานหลายปี

“อ๋อ… วันนี้คนงานได้หยุดงานค่ะคุณหนู ก็เลยถือโอกาสฉลองส่งท้ายปี”

ป้านวลตอบ… ขณะกำลังสาละวนอยู่กับการเตรียมข้าวปลาอาหาร

“แล้วนั่นป้าทำอะไรจ๊ะ… ”

หมวยถามด้วยความสงสัย

“ต้มยำปลาช่อนจ้ะ… แล้วก็ยำวุ้นเส้น”

ป้านวลหันมาตอบคนถาม วันนี้หล่อนตั้งใจจะทำอาหารเลี้ยงคนงานตามที่เถ้าแก่หยางได้สั่งเอาไว้ก่อนเดินทางไปจีนเมื่อคืน

“ตรงนั้นมีคนงานอยู่เยอะหรือคะป้า… ”

ความอยากรู้ เร่งเร้าให้สาวน้อยเอ่ยถาม

“ใช่ค่ะ… มีเจ็ดคน ผู้ชายทั้งนั้น เพราะว่าตรงนั้นเป็นบ้านพักคนงานค่ะ คนสวนสองคน ยามสองคน คนขับรถสองคน แล้วก็คนงานดูแลโกดังอีกคน”

ป้านวลไขข้อสงสัยของหญิงสาว หมวยเหลือบตามองไปตามทิศทางที่มาของเสียง ได้ยินเสียงเพลงจังหวะสนุกๆ ในวันสิ้นปี ยิ่งทำให้จิตใจครึกครื้น รู้สึกคึกคักขึ้นมาเป็นพิเศษ

ในเวลาต่อมา

ใกล้ค่ำ… ภายหลังเสร็จจากงานครัว ป้านวลเตรียมอาหารใส่ตะกร้าหน้ารถมอเตอร์ไซค์ ขับออกมาที่บริเวณบ้านพักคนงาน โดยหารู้ไม่ว่าหมวยแอบขี่จักรยานตามมาห่างๆ

หลังจากป้านวลจัดแจงวางอาหารลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนให้กับคนงานที่มารวมกันนั่งดื่มเหล้าเบียร์กันอย่างครึกครื้น หมวยเห็นป้านวลเดินแยกออกมาที่หลังบ้านพักคนงานหลังหนึ่งพร้อมกับชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา ผิวเข้มคล้ำ วัยห้าสิบปี มีนามว่า ‘ลุงพวน’ เป็นคนสวนที่ทำงานมานานที่สุดจนคนงานทุกคนให้ความเคารพยำเกรงเหมือนแกเป็นหัวหน้าคนงานของที่นี่

“อย่าเพิ่งรีบกลับนะจ๊ะนวลจ๋า… ”

หมวยแอบเห็นลุงพวนส่งยิ้มหวาน ทำตาหวานให้ป้านวล เดินเข้ามากระซิบกระซาบกันเบาๆ จากนั้นลุงพวนก็เดินนำออกมาจากวงเหล้า

‘ป้านวลกำลังจะไปไหน… ’

หมวยตั้งคำถาม เสร็จธุระแล้วนี่นา ป้านวลก็น่าจะกลับ แต่กลับเดินตามหลังลุงพวนไปอีกทางด้วยท่าทางมีพิรุธ ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ

ความสงสัยผุดวาบขึ้นในใจ หมวยจึงแอบย่องมาทางด้านหลังห้องพักของลุงพวน เอามือแง้มช่อง