1/4 ความสูญเสีย

“อลิส เราไม่ต้องไปบ้านไข่มุกแล้ว”

มาวินหยุดเดิน สายตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ ที่เขาเดินเขี่ยไปเขี่ยมาระหว่างเดินมาหน้ามหาวิทยาลัย

“ทำไม เกิดอะไรขึ้น เฮ้ย!พูดสิ”

อลิสทนไม่ไหว เมื่อถามแต่มาวินไม่ตอบ กลับแสดงสีหน้า ที่เหมือนคนกำลังตกใจสุดขีด

“อย่าเป็นอะไรนะน้องสาวพี่ ทำไมทำแบบนี้”

อลิสอ่านทุกตัวอักษรที่พี่สาวของไข่มุกโพสและแท็กชื่อไข่มุกในเฟซบุ๊กพร้อมกับบอกว่าเธอกำลังอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้าน

“มาวิน ไหนนายบอกว่า มันจะไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับไข่มุก ทำไมเป็นแบบนี้”

อลิสโวยวายเสียงดัง ตีมือเล็กของเธอไปที่ตัวของมาวิน อย่างลืมตัว

ชายหนุ่มเองก็ยืนนิ่ง ตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูก ถึงแม้จะเป็นผู้ชายแต่มาวินก็ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้

“อลิส เราไปโรงพยาบาลกัน”

พอเริ่มตั้งสติได้ มาวินก็คว้ามือของเพื่อสาว มาจับไว้แน่น มองหน้าและส่งสายตาที่เข้มแข้งไปสู่ ตากลมคู่สวยที่ตอยนี้เต็มไปด้วยน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาอย่างเกินจะหยุดมันได้

กว่าจะถึงโรงพยายาบาลใช้เวลาเกือบชั่วโมง ทั้งคู่ต่างวิ่งกันไปที่ห้องฉุกเฉิน หลังจากสอบถามเจ้าหน้าที่ ว่าเพื่อนของเธอตอนนี้อยู่ที่ไหน

“มาวิน อลิส ไข่มุกไม่อยู่แล้ว เขาทิ้งพี่ไปแล้ว”

ลูกแก้วพี่สาวคนเดียวของไข่มุก บอกข่าวร้ายให้กับทั้งคู่ที่เพิ่งมาถึงให้รู้

“พี่ลูกแก้ว”

อลิสตะโกนสุดเสียงเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า ที่เพิ่งแจ้งข่าวร้ายให้เธอฟัง เธอทรุดตัวลงเกือบกองลงกับพื้น ถ้ามาวินวิ่งเข้ามารับไว้ไม่ทัน

เสียงร้องไห้จนแทบจะขาดใจ ของพ่อกับแม่ของไข่มุก ดังมาจากเก้าอี้ด้านหน้าของห้องฉุกเฉิน อลิสมองภาพทุกอย่างด้วยความรู้สึกที่บอกกับตัวเอง ว่ามันไม่จริง ทุกอย่างที่เธอกำลังมองเห็น ทุกสิ่งที่เพิ่งได้ยิน มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น

“ตื่นสิอลิส แกแค่ฝันไป”

หญิงสาวพูดกับตัวเอง ซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ ที่อยู่ตรงข้ามกับห้องฉุกเฉิน และยังคงพูดกับตัวเอง เหมือนคนที่เสียสติไปแล้ว