มันคือความผิดพลาด

จากัวร์..

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นผมงัวเงียลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปปิดเสียงก่อนจะเดินกลับมาดูคนป่วยที่นอนหลับบนเตียงโดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ ผมเอามืออังหน้าผากพรีมเพื่อดูว่าเธออาการดีขึ้นไหม ตัวเธออุ่นขึ้นไม่ได้ร้อนเหมือนเมื่อคืนแล้วล่ะทำให้ผมโล่งใจแต่ยังไงก็ยังไม่หายดีผมรีบเอายาแก้ไข้ไปจัดการก่อนจะนำมาให้พรีมกิน ตอนนี้มันเป็นเวลาตีห้าครึ่งแต่คงยังไม่มีใครตื่นผมเดินลงมาในครัวเพื่อบดยาแก้ไข้ให้พรีมก็เจอกับเฮียลีโอที่กำลังยืนดื่มน้ำอยู่หน้าตู้เย็น

"อ้าวเฮัยเมื่อคืนไม่ได้นอนคอนโดเหรอ"

"ถ้านอนจะเห็นกูยืนอยู่นี่ไหมวะไอ้จากัวร์"

"น้องนุ่งถามแค่นี้ตอบให้มันดีๆ หน่อยเดี๋ยวจะยุให้ยัยลินหาผัวใหม่"

"ก็ลองดูดิกูจะบอกให้น้องพรีมถอนหมั้นมึงแล้วกูจะหาผู้ชายดีๆ ให้แทน"

"หึ หาไปเถอะดีแค่ไหนสุภาพบุรุษแค่ไหนยัยนั่นก็ไม่สนใจหรอก"

"อ่อ มึงว่าตัวมึงดีที่สุดแล้วว่างั้นน้องพรีมถึงไม่สนใจใครนอกจากมึง"

"เปล่า เพราะยัยนั่นไม่เคยสนใจนอกจากเฮียไง"

".........."

"หลีกทางหน่อยเฮียผมจะบดยาแก้ไข้ให้พรีมนี่มันเลยเวลากินยามาหลายนาทีแล้ว" เฮียลีโอหลีกทางให้ผมก็เดินมาที่เคาท์เตอร์ครัวเพื่อหาอุปกรณ์ในการบดยาพร้อมกับเดินไปหยิบขวดน้ำส้มในตู้เย็นออกมา

"ไอ้จากัวร์"

"อะไร"

"มึงชอบน้องพรีมหรือเปล่า"

"เปล่าไม่ได้ชอบ"

"ปากให้มันตรงกับใจหน่อยกูไม่อยากให้มึงเป็นเหมือนกูที่กว่าจะรู้ใจตัวเองก็เกือบเสียคนที่เรารักไป"

"ผมกับเฮียมันต่างกันว่ะ เพราะยัยลินน่ะรักเฮียส่วนยัยพรีมเธอไม่ได้คิดอะไรกับผมเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะเธอรักแต่เฮียคนเดียว"

"แต่มึงกับน้องพรีม"

"มันก็แค่เรื่องผิดพลาดของยัยนั่นเท่านั้นเอง"

"แปลว่ามึงไม่คิดว่ามันคือความผิดพลาดสินะ" ผมไม่ตอบเพราะสำหรับผมไม่ว่ามันเกิดจากสาเหตุอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์

ผมกลับเข้ามาในห้องนอนของพรีมอีกครั้งเธอก็ยังไม่ตื่นผมวางแก้วน้ำส้มที่มียาแก้ไข้ผสมอยู่ไว้ตรงหัวเตียงแล้วจัดการปลุกเธอให้ลุกขึ้นมากินยา

"พรีม"

"หื้มมมมม ง่วงอย่ากวน"

"ตื่นมากินยาก่อนเร็ว"

"มันขมไม่กิน"

"มันไม่ขมฉันเอาไปผสมน้ำส้มมาให้แล้ว ถ้าภายในหนึ่งนาทีไม่ลุกมากินยาฉันจะเอายาเม็ดขมๆ มาให้เธอกินนะ" ได้ผลครับพรีมรีบลุกมาทันทีสงสัยกลัวจะได้กินยาเม็ด

"อ่ะดื่มให้หมด"

"นายไปทำมาให้ฉันเหรอ"

"ฉันไม่ทำแล้วใครมันจะทำเฮียลีโองั้นเหรอ"

"ฉันแค่ถามเฉยๆ ทำไมต้องพูดถึงเฮียลีโอแล้วทำเสียงไม่พอใจใส่กันด้วยอ่ะ"

"ก็... เห้อช่างมันเถอะ เธอก็รีบๆ กินซะ"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอร๊ดดดดดดด

"พี่ีลีโอ^^"

"น้องพรีม เป็นไงบ้าง"

"ดีขึ้นแล้วค่ะพี่ลีโอพอเห็นหน้าพี่น้องพรีมก็หายป่วยเลย^^"

"ขนาดนั้นเลยเหรอ5555"

ตอนนี้เหมือนผมเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ครับผมเลยเดินออกมาจากห้องปล่อยให้เฮียกับพรีมคุยกันในห้องถามว่าไม่กลัวเหรอที่ปล่อยสองคนนั้นไว้ด้วยกัน ผมไม่กลัวหรอกครับเพราะผมรู้ว่าเฮียลีโอมันคิดกับพรีมแค่น้องสาวเพราะเฮียของผมมันรักเมียยิ่งกว่าอะไรมันไม่สนใจผู้หญิงคนไหนแล้วล่ะทุกวันนี้ก็เป็นทาสเมียไปแล้ว

"อ้าวจากัวร์ตื่นแล้วเหรอลูกแล้วน้องพรีมเป็นไงบ้างอาการดีขึ้นไหม แม่ทำข้าวต้มหมูเพิ่งเสร็จกำลังจะเอาขึ้นไปให้น้องพรีมทาน"

"ตื่นแล้วครับกำลังคุยกับเฮียลีโออยู่ในห้อง"

"งั้นเหรอ อืมมม แล้วเราหิวหรือยังทานข้าวต้มเลยมั้ยแม่จะได้ตักให้"

"เดี๋ยวผมค่อยทานก็ได้ครับเอาไปให้พรีมก่อนดีกว่า ไม่ใส่หอมเจียวไม่ใส่พริกไทยนะครับแม่ยัยนั่นไม่ชอบกิน"

"จ้าาา^^"

"แม่ยิ้มทำไม"  แม่ยิ้มแบบล้อๆจนผมเขิน

"แม่แค่ดีใจที่จากัวร์เอาใจใส่น้องพรีมรู้ว่าน้องพรีมชอบอะไรไม่ชอบอะไร"

"............" ผมแค่จำได้ไม่เห็นว่าจะตัองดีใจอะไรเลย 

พรีม...

"เดี๋ยวผมค่อยทานก็ได้ครับเอาไปให้พรีมก่อนดีกว่า ไม่ใส่หอมเจียวไม่ใส่พริกไทยนะครับแม่ยัยนั่นไม่ชอบกิน"

"จ้าาา^^"

"แม่ยิ้มทำไมอ่ะ"

"แม่แค่ดีใจที่จากัวร์เอาใจใส่น้องพรีมรู้ว่าน้องพรีมชอบอะไรไม่ชอบอะไร"

เธอเดินลงมาได้ยินประโยคนี้เขัาพอดีมันทำให้เธอไม่กล้าที่จะก้าวขาเดินลงไป มันอธิบายไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับสิ่งที่ได้ยิน

"น้องพรีมหยุดเดินทำไมครับลงไปสิ" เธอสะดุ้งตกใจเสียงพี่ลีโอที่เดินตามหลังลงมา

"เอ่อ ขอโทษค่ะ"

เธอเดินมานั่งที่โต๊ะทานข้าวสักพักอาเรนก็เอาข้าวต้มมาวางตรงหน้ากลิ่นข้าวต้มหมูหอมๆ ทำให้เธอคิดถึงแม่เคทเพราะทุกเช้าแม่จะทำเมนูนี้ให้เธอทานทุกวันเพราะเธอชอบมันมาก

"ขอบคุณค่ะอาเรน" เธอกราบขอบคุณอาเรนส่วนจากัวร์เธอไม่เห็นแล้วว่าเขาไปไหน เธอมองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอ

"มองหาจากัวร์เหรอจ๊ะน้องพรีม"

"ปะเปล่าค่ะ" เธอรีบปฏิเสธทันทีแม้เธอจะมองหาจากัวร์จริงๆ ก็ตาม

"แล้วมันไปไหนแล้วล่ะครับแม่เมื่อกี๊ยังได้ยินมันพูดกับแม่ในครัวอยู่เลย"

"อ๋อเมื่อกี๊ซีโน่โทรมาน่ะบอกให้แวะไปหาที่บ้านหน่อย"

"อ่อ"

เธอนั่งทานข้าวต้มจนรู้สึกอิ่มก็ขอตัวขึ้นไปนอนพักต่อเพราะยังรู้สึกปวดหัวอยู่

"น้องพรีมจ๊ะเดี๋ยวตอน11โมงอาจะขึ้นไปปลุกนะจ๊ะน้องพรีมจะได้กินยาแก้ไข้^^"

"แต่....." เธอกำลังจะบอกอาเรนว่าเธอไม่อยากกินยา

"ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะจากัวร์บอกอาไว้แล้วว่าให้บดยาให้น้องพรีมแล้วผสมกับน้ำส้มเพราะน้อพรีมไม่ชอบทานยาเม็ด^^"

"เอ่อ..ค่ะขอบคุณค่ะอาเรน"

เธอเดินเข้ามาในห้องนอนก็เห็นหมอนกับผ้าห่มของจากัวร์วางที่พื้นเธอเดินไปเก็บหยิบขึ้นมาพับแล้ววางบนโซฟาก่อนจะคิดถึงเจ้าของๆ มัน เมื่อคืนกลางดึกเธอรู้สึกปวดฉี่ตั้งใจจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่ปรากฏว่าเธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของจากัวร์พอเธอขยับตัวเขาก็กอดเธอแน่นขึ้นเอามือมาตบตูดเธอเบาๆ แล้วก็ฮัมเพลงกล่อมเธอเหมือนเธอเป็นเด็กตัวเล็กๆ จนเธอไม่กล้าที่จะลุกออกจากเตียงต้องข่มตาหลับจนถึงเช้า เธอไม่ชอบให้เขาทำแบบนี้เลยเพราะมันทำให้เธอหวั่นไหว

จากัวร์...

ผมขับรถออกมาหาไอ้ซีโน่ที่บ้านมันบอกมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย พอผมเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนึงกำลังนั่งดูการ์ตูนออยู่ที่ห้องรับแขก พอเธอหันหน้ามาผมก็รู้ทันทีว่าคงจะเป็นน้องสาวไอ้ซีโน่เพราะหน้าตาคล้ายกันมาก

"มาหาใครคะ" เสียงใสๆเอ่ยถาม

"มาหาซีโน่น่ะ"

"พี่ซีโน่เหรอกำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ เชิญนั่งรอก่อนสิพี่เป็นเพื่อนพี่ชายหนูเหรอคะ"

"อืมใช่"

"พี่ชื่อจากัวร์หรือเปล่าคะ"

"รู้จักชื่อพี่ได้ไง"

"พี่ซีโน่เคยเล่าให้ฟังว่ามีเพื่อนสนิทชื่อจากัวร์หนูเลยเดาเอาว่าต้องเป็นพี่ค่ะ"

"เราเป็นน้องสาวไอ้โน่เหรอ"

"ใช่ค่ะหนูชื่อโนล่านะอายุ15ปี^^" ถามคำถามเดียวแต่ตอบหมดทั้งชื่อทั้งอายุ

"อื้ม" 

"พี่นั่งก่อนสิคะเดี๋ยวหนูจะไปบอกให้พี่แม่บ้านเอาน้ำมาให้พี่ทาน^^"

น้องไอ้ซีโน่พูดจบก็วิ่งหายเข้าไปข้างในก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับน้ำและขนมเต็มจาน

"พอดีไม่มีใครอยู่ในครัวโนล่าเลยยกมาเองค่ะ" น้องสาวไอ้ซีโน่วางน้ำและจานขนมไว้ตรงหน้าของผมก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิมจากนั้นก็เอาแต่จ้องหน้าผมไม่วางตาจนผมประหม่าเพราะไม่เคยเจอใครจ้องหน้าแบบนี้มาก่อน

"พี่น่ารักจังเหมือนเจบี got7เลยค่ะ^^"

"ห๊ะ!!! "