บทที่ 5

พอได้ยินรายงานท่านสำราญก็รีบลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ห้องน้ำหญิง

ปั้ง! (เสียงเท้าถีบประตู)

"กรี๊ดดด"

ก๊อก!!! ก๊อก!!!

ผู้หญิงหลายคนที่อยู่ในห้องน้ำ ต่างก็หนีกันออกมา เมื่อชายฉกรรจ์เดินเข้าไปเปิดประตูห้องน้ำดูทีละห้อง ส่วนห้องไหนที่มีคนใช้อยู่ก็ถูกเคาะเสียงดังอย่างแรง จนคนที่ใช้อยู่ด้านในต้องเปิดประตูออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่เสร็จธุระ

"พวกมึงตามหาให้ทั่วโรงแรม!!" แน่ใจแล้วว่าตอนนี้เธอคงจะหนีไปแล้ว สำราญรีบออกมาจากงานแล้วตรงไปที่ลานจอดรถ

"ไม่เจอเลยครับท่าน"

"พวกมึงทำงานกันยังไง ถ้าตามหาไม่เจอ ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า!"

บอดี้การ์ดต่างก็กระจายกำลังกันออกตามหาแถวนั้น เพราะผู้หญิงตัวแค่นี้คงจะไปไหนได้ไม่ไกล

เช้าวันต่อมา..

"ก็ท่านไม่ใช่เหรอครับที่พาลูกสาวของผมไป" ภูธรติดตามข่าวงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ ได้เห็นรอยยิ้มของลูกสาวก็รู้สึกสบายใจขึ้น แต่ทำไมเช้ามาท่านถึงได้มาตามหา

"แต่ลูกสาวของคุณหนีออกมาจากงานเลี้ยง" สำราญโมโหมากสั่งลูกน้องหาทั้งคืนก็ไม่เจอ พอถึงตอนเช้าก็เลยมาที่บ้านของพ่อและแม่เธอ

"ถ้าลูกสาวฉันถูกลักพาตัวไม่ได้หนีล่ะ" ดุจดาวเริ่มใจไม่ดี ถ้าลูกสาวของนางหนีออกมาจริงก็ต้องกลับบ้านสิ

"ถูกลักพาตัวงั้นเหรอ" จริงด้วยเขาจะตัดประเด็นนี้ออกไปไม่ได้ แต่ก็มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่กล้าล้วงคอคนแบบเขา

"ไปตรวจเช็คกล้องวงจรปิดของโรงแรม" ก่อนที่จะออกมาจากบ้านหลังนั้นสำราญได้สั่งลูกน้องอีกชุดหนึ่ง ..ที่ยังไม่เช็คกล้องวงจรปิดก็เพราะคิดว่ารอให้ถึงตอนเช้า เผื่อว่าเธอกลับมาที่บ้านเรื่องจะได้ไม่วุ่นวาย

เวลาผ่านไป..

"เป็นฝีมือของคุณใช่ไหม" พอเช็คกล้องวงจรปิดแล้วก็ไม่เจอหลักฐานอะไรว่าเธอไปที่ไหนต่อ สำราญก็กลับมาที่บ้าน เพราะหนึ่งในคนที่เขาคิดว่าจะล้วงคอ ก็คือภรรยาที่บ้านนั่นเอง

"คุณพี่หมายความว่ายังไงคะ" ประไพถามออกไปแบบไม่รู้ว่าสามีกำลังพูดเรื่องอะไร "โอ้ย ฉันเจ็บนะ" ในขณะที่นางกำลังพูดอยู่ก็ถูกมือของผู้เป็นสามีบีบคางเข้าให้

"อย่าให้รู้นะว่าเป็นฝีมือของเธอ ไม่งั้นฉันเอาตายแน่!"

"คุณพ่อทำอะไร!!" ชายหนุ่มที่อยู่ชั้นบนรีบวิ่งลงมาเมื่อได้ยินเสียงแม่ร้องเจ็บ

"อ้าวลูกอยู่บ้านเหรอ" สีหน้าและคำพูดคำจาเปลี่ยนไปในทันที

"แม่เป็นอะไรไหมครับ" แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจพ่อเลย เขารีบเข้าไปเช็คดูว่าแม่ถูกทำร้ายตรงไหนบ้าง

"ถ้าผมเห็นว่าพ่อรังแกแม่เพราะเรื่องผู้หญิงคนอื่นอีก เป็นพ่อผมก็ไม่ไว้หน้า!" เขาพูดพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของผู้เป็นพ่อแบบเอาเรื่อง

"พ่อยังไม่ได้ทำอะไรแม่แกเลย..จริงไหมคุณ" ทั้งสองแต่งงานกันเพราะเหตุผลทางธุรกิจ จนก้าวขึ้นมาเล่นการเมือง ก็เลยไม่มีความรักความห่วงใยให้กันเลย แต่กับลูกชายเขาคือทุกสิ่งทุกอย่างของท่านสำราญเลยก็ว่าได้

"แม่ขึ้นไปพักดีกว่าครับ"

"แต่แม่ว่าจะจัดเตรียมอาหารเช้าให้ลูก"

"ผมไม่ทานครับ ผมจะกลับแล้ว"

"แกจะกลับไปที่ไหนอีก!" ผู้เป็นพ่อที่กำลังจะเดินออกไปต้องรีบหันกลับมามอง

"ผมจะอยู่ต่อทำไม อยู่ไปก็ไม่เห็นอะไรที่มันเจริญหูเจริญตาเลย" ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พ่อบังเกิดเกล้าของเขา คงได้ตายกันไปข้างหนึ่งแล้ว

"ลูกจะกลับแล้วเหรอ ทำไมไม่อยู่กับแม่นานกว่านี้หน่อย"

"ผมจะกลับมาหาอีกครับ.. อย่าให้ผมเห็นว่าพ่อรังแกแม่อีก ถ้าไม่งั้นชาตินี้พ่อจะไม่เห็นหน้าผมอีกเลย" สายตาที่เขามองไปหาผู้เป็นพ่อ เปลี่ยนไปจากสายตาที่มองแม่

"รักกันเข้าไป! เทิดทูนกันเข้าไป!! กูก็พ่อมึงนะเว้ย!" จบคำพูดสำราญก็รีบเดินออกจากบ้านไป ที่ต้องรีบไปเพราะต้องไปตามหาเธอที่อื่น..ที่นี่คงไม่มีแล้ว