บทที่ 11

"นายปล่อยฉันลงได้แล้วฉันเจ็บท้อง" มิลานเริ่มจุกท้องน้อย เพราะเวลาที่เขาเดิน ท้องของเธอเสียดสีกับไหล่แข็งๆ

"อย่าพูดมากใกล้จะถึงแล้ว" ฝนเริ่มลงเม็ดแรงขึ้น ชายหนุ่มก็เลยต้องได้เร่งฝีเท้า เพราะกลัวว่ากล้องในมือของเธอจะเปียก

"เบาๆ หน่อยได้ไหม! ฉันบอกว่าฉันเจ็บไง!" แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังยิ่งบอกให้เบาๆ เขาก็ยิ่งเดินเร็วแทบจะกลายเป็นวิ่ง

"ถ้านายไม่หยุดฉันจะทิ้งกล้องลงตรงนี้"

"ก็ลองดูสิ!" ที่จริงเขาก็กลัวว่าเธอจะทำตามที่พูด แต่ถ้าให้เธอลงตรงนี้ คงต้องได้ทะเลาะกันก่อนกว่าจะถึงฝนคงตกแรงกว่านี้แน่

เดินมาอีกเพียงไม่นานก็ถึงบ้านไม้ 2-3 หลังอยู่ในพื้นที่เดียวกัน เป็นบ้านไม้..แบบไม้จริงๆ ชั้นบนเป็นไม้เก่าๆ ทรุดโทรม ส่วนชั้นล่างเปิดโล่ง มีแคร่ไว้นั่งรับลมเล่น

อึ๊บ! เสียงเขาวางเธอลงแคร่ไม้ "โอ๊ย!! นายช่วยวางฉันเบาๆ หน่อยไม่ได้หรือไง!"

"ไปกินช้างมาหรือไง"

"นายว่าฉันอ้วนเหรอ!"

"แล้วแต่จะคิดแล้วกัน! คนอะไรตัวแค่นี้แต่หนักฉิบหาย"

"ใครใช้ให้นายแบกฉันมาล่ะ!"

"ส่งกล้องคืนมา"

"ไม่!" หญิงสาวรีบจับกล้องซ่อนไว้ด้านหลังของตัวเอง

"บอกให้เอากล้องคืนมา!" เขายื่นมือออกไปด้วยใบหน้าถมึงทึงแทบจะกินเลือดกินเนื้อเธอให้ได้

"ถ้าฉันคืนกล้องให้นายแล้วนายจะปล่อยฉันไปไหมล่ะ"

"ถ้าไม่กลัวเสือคาบไปแดกก็ไปสิ"

สายตางามมองไปรอบๆ ตอนนี้เริ่มมืดมากแล้วแถมไม่มีไฟฟ้าอีก

หมั่บ!

"กรี๊ดดด" หญิงสาวตกใจในขณะที่เธอกำลังให้ความสนใจกับสิ่งรอบข้าง ก็ถูกเขาแย่งเอากล้องไปได้

"เสียงผู้หญิงที่ไหนมาร้องแถวนี้วะ" ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงคนดังขึ้นจากบ้านอีกหลัง มิลานรีบหันไปมอง ใบหน้างามเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาเมื่อรู้ว่ายังมีคนอื่นอยู่แถวนี้

"ช่วย..อืมมม" จังหวะที่เธอกำลังจะตะโกนขอความช่วยเหลือก็ถูกเขาปิดปากไว้

"ถ้าเธออยากตายก็ร้องไปสิ..รู้ไหมว่าที่นี่คือซุ้มโจร" เขากระซิบพูดข้างใบหูจนเธอไม่กล้าร้อง เพราะถ้ามันเป็นซุ้มโจรจริง คนที่ลงมาก็เป็นพวกเดียวกับเขาน่ะสิ

"อ้าว..ลุงนึกว่าใคร ..กลับมาตั้งแต่เมื่อไรล่ะไอ้หำ"

"อึก..อึก..ฮ่าาาาา" จากที่กำลังเครียดอยู่ พอได้ยินลุงคนนั้นเรียกเขาว่าไอ้หำ มิลานถึงกับขำก๊ากออกมา

"แล้วนั่นผู้หญิงที่ไหนล่ะ"

"เมียผมเองครับลุง"

จากที่กำลังขำอยู่พอได้ยินเขาบอกว่าเธอเป็นเมีย..ใบหน้างามถึงกับหันขวับกลับมามองคนที่เอ่ยพูดออกมาเมื่อสักครู่