สมรสพระราชทานบันดาลรัก [สามพี่น้องตระกูลหาน]

-บทนำ-

จีลู่ฟาง

“อาการของนางเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ…ท่านหมอ?”

ชายชราที่ถูกเรียกว่าท่านหมอมองไปที่ดวงตาเรียวสีนิลของสตรีวัยกลางคนที่แต่งกายด้วยอาภรณ์ดีมีราคาตรงหน้า ซึ่งฉายแววคาดหวังอย่างเปี่ยมล้นออกมา พลางชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยว่า

“ข้าเสียใจที่จะต้องบอกว่าเหมือนเดิม...แขนขาของนางแทบไม่มีแรงเลย...คงทำได้เพียงประคับประคองไปเรื่อยๆ แต่ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็มั่นใจว่าบุตรสาวของเจ้าจะมีอายุยืนยาวแม้ต้องอยู่แต่ในสภาพนี้ก็ตาม เว้นเสียแต่...”

ท่านหมอนิ่งไปสักพัก แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ...ขอบคุณท่านหมอมากนะเจ้าคะ” ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาแสดงออกถึงความผิดหวังชัดเจน

“เดี๋ยวข้าต้องขอตัวก่อน...ไว้เดือนหน้าข้าจะมาตรวจดูอาการของนางอีกครั้ง...”

“เจ้าค่ะ...”

หลังจากท่านหมอไปแล้ว จีฮูหยินก็เดินเข้าไปในห้องนอนของบุตรสาว พลางปรายตามองไปยังใบหน้าซีดเซียวที่ตอนนี้นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง แล้วเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ลู่ฟางลูกแม่...”

“เจ้าคะ...” น้ำเสียงที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินถูกเปล่งออกมาจากลำคอของอีกฝ่าย ก่อนที่เจ้าของร่างจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

“เป็นอย่างไรบ้างลูก?”

“สบายดีเจ้าค่ะ” จีลู่ฟางตอบพร้อมกับยิ้มให้ผู้เป็นมารดา

“ดีแล้วล่ะ...แม่เชื่อว่าสักวันลูกจะต้องหาย ไม่ต้องคิดมากนะ” จีฮูหยินพูดพลางเข้ามาบีบมือให้กำลังใจบุตรสาว ก่อนจะจุมพิตไปที่หน้าผากของจีลู่ฟางเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับพึมพำคำว่าสักวันซ้ำๆ คล้ายกำลังปลอบใจตนเอง

ขออภัยเจ้าค่ะ...ข้าขออีกเพียงปีเดียวเท่านั้น...

แล้วข้าก็จะกลับมาเป็นปกติ!

ลับร่างผู้เป็นแม่ จีลู่ฟางก็โบกมือให้เว่ยถิงบ่าวสาวคนสนิทปิดประตูลงกลอน จากนั้นตัวเองก็ลุกจากเตียงลงมายืดเส้นยืดสาย หลังจากที่ต้องทำตัวนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงมาเป็นเวลานาน

ใช่แล้ว...ในความเป็นจริงนางไม่ได้ป่วยแต่อย่างใด ซ้ำยังมีสุขภาพแข็งแรงดีอีกด้วย

แต่กลับวางแผนให้ทั้งทุกคนเข้าใจผิดว่าตัวเองป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุ ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็หมดแรง ต้องนอนติดเตียงแทบจะตลอดเวลา มือเท้าก็ไม่มีแรงราวกับคนเป็นง่อยต่างหาก

อ้อ! แล้วถ้าถามว่าไม่กลัวเขาเอาหมอมาตรวจหรือ!? กลัวสิ ก็เลยขู่บรรดาหมอด้วยการเอาปิ่นมาจ่อที่คอของตัวเองแล้วทำท่าจะแทงหากพวกเขาบอกบิดามารดาของนางว่านางสบายดี บางทีเพื่อความสมจริง เห็นว่ามีพวกสมุนไพรที่กินแล้วช่วยบันดาลอาการนั่นนี่ด้วย ก็เอามากิน

แม้จะรู้สึกผิดที่ทำให้จงเก้าจินหรือจีฮูหยินกับจีซ่งเหียน เสนาบดีกรมการคลังที่เพิ่งได้รับตำแหน่งเมื่อปีกลาย ผู้เป็นบิดามารดาที่แท้จริงของร่างนี้ต้องทุกข์ใจ แต่ต้องขออภัยจริงๆ เพราะนางไม่มีทางเลือก

และที่ต้องทำก็เพราะว่า...

นางไม่อยากมีชีวิตรันทดเหมือนที่จีลู่ฟางตัวจริงถูกลิขิตไว้ในนิยายยังไงล่ะ!!

ใช่แล้ว...

ความลับที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ก็คือ...

ตั้งแต่ดรุณีน้อยจีลู่ฟางอายุได้สิบหนาว...นางก็ไม่ใช่จีลู่ฟางอีกต่อไป!!!

แต่เป็น ‘ขนมผิง’ หญิงสาวยุคปัจจุบันวัยไฉฉามฉิบฉี่...เห็นอย่างนี้ยังไม่เคยมีสามีนะจ๊ะ ถึงจะมีแฟนมาเป็นร้อยก็เหอะ

ล้อเล่น…ไม่ถึงขนาดนั้น

เฮ้อ~~ ยิ่งพูดยิ่งสะเทือนใจ ก็เป็นแค่ฟรีแลนซ์สาวหน้าตาบ้านๆ ที่ถูกผู้ชายหลอกคบเพื่อเอาเงินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกลายเป็นคนเกลียดผู้ชายไปโดยปริยาย

ซึ่งก่อนหน้านั้นได้ไปคอมเมนต์ในนิยายเรื่องเล่ห์รักร้าย ไม่ให้ใจใครเลยดีกว่าว่า

‘ไรต์ขา รีดรออ่านอยู่นะ มาต่อเถอะ //จุดธูปอัญเชิญ’ ก่อนจะเข้านอนตามปกติแล้วตื่นขึ้นมาในร่างของจีลู่ฟางวัย 10 หนาวที่เพิ่งฟื้นจากการกินขนมผิงติดคอตาย!!!!

นี่ควรจะเรียกว่าเรื่องดีหรือร้ายวะ? เปลี่ยนจากอ่านนิยายรักโรแมนซ์ที่พระนางสวีทกันจนหวานเลี่ยน (แต่ขนมผิงก็ยังฟินทุกเรื่องเพราะชีวิตจริงฉันไม่เคยมี!) มาอ่านนิยายจีนโบราณเรื่องแรก ที่เพิ่งเห็นว่าคนเขียนดองมาชาตินึงหลังจากเขียนไปได้สามสิบกว่าตอน แต่ทำไงได้ ติดไปแล้วอะ ไปๆ มาๆ ทะลุมิติมาเป็นนางเอกของเรื่องซะงั้น...

เป็นโมเมนต์ที่ขนมผิงในตอนนั้นงงมากกกกกก (เอ้า! ใครก็ได้ไปเอาว่าวมา)

เพราะในนิยายไม่เห็นมีฉากนี้เลยและหนูน้อยลู่ฟางคนนี้ก็คือนางเอกแสนดีที่ต้องกลายมาเป็นสตรีร้ายกาจ เจ้าคิดเจ้าแค้น เพราะอดีตสามีที่แสนงี่เง่า จนในที่สุดก็ลุกขึ้นมาใช้เสน่ห์ที่มีอยู่และมารยาหญิงไปยั่วยวนคนนั้นทีคนนี้ทีเพื่อยืมมือช่วยแก้แค้น

ซึ่งเท่าที่จำได้คือวังวนรันทดนี้จะเริ่มตอนนางอายุสิบห้าและสิ้นสุดตอนอายุยี่สิบ ซึ่งคุณชายหน้าเหม็นชื่อเชี่ยชินกงนี่ จะได้ทำการหมั้นหมายกับจีลู่ฟางตอนอายุ 13 ก็คือหลังพิธีปักปิ่นเสร็จหมั้นเลย แม่จ๋า ไฟแลบจัด พีคสุดคือสองปีต่อมาแต่งงานละย้ายไปอยู่จวนสกุลเชี่ย

พอแต่งเข้ามาอยู่ได้ไม่ถึงสองปี เชี่ยชินกงก็เริ่มออกลายเจ้าชู้ พูดจาไม่ถนอมน้ำใจเมีย แต่งอนุเข้ามาเพียบ เพราะอ้างว่าลีลาบนเตียงของจีลู่ฟางไม่เร้าใจ และสารพัดเหตุผลที่บางอันก็ฟังไม่ขึ้น

(เข้าใจไหม!? ถ้าคนมันจะแถ คิดอะไรได้ก็พูดออกมาหมด)

นอกจากนี้ยังปล่อยให้อนุของตนมาโขกสับนางเอกอีก!

ค่ะ…เชี่ยสมชื่อ!

ขณะเดียวกันตระกูลจีก็เกิดไฟไหม้ จีซ่งเหียนกับจงเก้าจินถูกไฟคลอกตายหมด ทำให้นางเอกของเราไม่มีที่พึ่ง พ่อแม่ของสามีแน่นอนต้องเข้าข้างลูกตัวเอง จนหาทางแก้แค้นด้วยวิธีอย่างว่า ซึ่งก็ได้ผลดีเกินคาด

ฉากร้ายคือสุดจัดปลัดบอก ชนิดที่ว่าอัญเชิญองค์แม่มาประทับร่าง

ส่วนฉากร้องไห้คือน้ำตาไหลไม่หยุด เพราะสงสารความรันทดของน้องลู่ฟาง

ตอนอ่านไปก็แอบเชียร์ไปว่าร้ายกว่านี้! ตบมัน! ฆ่ามัน! โบยไม่ต้องยั้ง! สะใจโว้ย!

แต่ตอนนี้สะใจไม่ออกแล้วค่ะ...เพราะเธอกลายมาเป็นจีลู่ฟางแล้ว!!

นั่นหมายความว่าหากไม่ทำอะไรสักอย่าง คนที่จะต้องรับความรันทดโสมมก็คือตัวเธอเอง!!

ฮือ...แค่คิดก็อยากจะกินขนมผิงให้ติดคอตายอีกรอบเผื่อจะได้กลับไปภพเดิม

แต่กลัวจะได้หายไปตลอดกาลแทนนี่สิ!

ส่วนหลังจากนั้นชีวิตจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้เพราะนักเขียนหยุดอัพไปนานแล้ว...

ขนมผิงจึงคิดแผนการนี้ขึ้นมาเพื่อจะได้อยู่เป็นโสดไปจนตาย ด้วยมิคิดจะฝากความหวังไว้กับบุรุษคนไหนทั้งนั้น บ้านรวย เพราะงั้นอยู่ได้ด้วยตัวเอง แต่เพราะธรรมเนียมโบราณของที่นี่ อยู่ๆ จะเดินไปบอกท่านแม่ว่าไม่อยากมีสามีก็กระไรอยู่ จึงแกล้งป่วยดีกว่า...

และตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาก็ทำได้ดีมากทั้งการแสดง ทั้งสตอรี่ จนตอนนี้อายุ 19 หนาวแล้ว!! อีกเพียงปีเดียวเท่านั้น เนื้อเรื่องที่นักเขียนแต่งทิ้งไว้ก็จะจบลง

จีลู่ฟางวัย 20 หนาวก็ได้จะมีชีวิตเป็นของตัวเองเสียที!!

ไหนๆ เรื่องนี้คุณนักเขียนก็เทไปแล้ว...ชีวิตต่อจากนี้ฉันขอลิขิตเองละกัน!!

จะว่าไป…นางจะไม่สังเกตหน่อยเลยหรือว่ารอบตัวนั้นได้มีการเปลี่ยนแปลงต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย ซึ่งส่วนมากเป็นเรื่องประหลาดทั้งสิ้น แถมครอบครัวตระกูลจีก็ไม่ถูกไฟไหม้จวนแล้วด้วย…

เพราะนางเปลี่ยนแปลงชะตา สะบั้นวาสนากับคุณชายเชี่ยนั่นอย่างไรเล่า เหตุการณ์ทุกอย่างเลยเปลี่ยนตามไปด้วย!

.

.

.

.

อืม...ก็ถูกเพียงครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งหนึ่งไม่ได้เกิดจากใครที่ไหนเลย แต่เป็นคนที่ในอีกไม่นานจะมาเปลี่ยนแปลงอนาคตข้างหน้าของขนมผิงนั่นเอง...

และบุรุษผู้นั้นก็คือตัวละครใหม่ที่ชื่อว่าต้าเทียนฮ่องเต้ ซึ่งเกิดจากฝีมือของนักเขียนคนเดิม...เพิ่มเติมได้หนีไปเปิดเรื่องใหม่ในภพเก่า!!!