บทที่ 5 ทุบตี

บทที่ 5 ทุบตี

"พี่ชายท่านเห็นหรือไม่ ข้าจะมีสิ่งใดให้พวกท่านปล้นกัน ข้าน่ะหาปลาประทังชีวิต ยามนี้ก็ล้มป่วยเจ็บหนัก เงินที่หามาได้ก็ต้องเอามารักษาใบหน้าตน ท่านเห็นหรือไม่ใบหน้าข้าเป็นอัมพาตมิอาจรักษาได้ ฮึก ซ้ำร้าย ข้ายังถูกคนในตระกูลนำมาทิ้งที่นี่อีก ฮือ"

เหล่าบุรุษเมื่อได้ยินเรื่องราวเช่นนี้ก็ให้เศร้าหมองยิ่งนัก แท้จริงพวกเขามิใช่โจรโดยสันดาน แต่เป็นชาวบ้านที่ตกอับ ไร้หนทางทำมาหากินจึงต้องทำเช่นนี้

น่าเวทนายิ่งนัก!

หนึ่งในบุรุษชุดดำถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าให้สหายตน นำไก่ย่างที่ขโมยมาได้มอบให้แก่ลั่วหนิง ฮวา

ลั่วหนิงฮวายิ้มกริ่มอยู่ในใจ เรื่องโน้มน้าวขอความเห็นใจจากคนอื่นน่ะนางถนัดยิ่งนัก

"ขอบคุณพี่ชาย"

"แม่นาง หากไร้ที่พึ่ง ข้าจะรับเจ้ามาเป็นภรรยา หากเจ้ายินยอม ข้าสัญญาจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี"

"พี่ชาย!!!"

ลั่วหนิงฮวาแสร้งทำเป็นเขินอาย แม่นมหยางและซือลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ใจหายวาบ นึกอยากห้ามปรามคุณหนูของตน แต่ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าโหดเหี้ยมของชายผู้นั้นก็มิกล้าปริปากเอ่ยสิ่งใดออกไป

ชายชุดดำผู้เป็นหัวหน้า เมื่อเห็นว่าลั่วหนิงฮวามีท่าทีเขินอายก็ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจไม่น้อย สตรีงามถึงเพียงนี้หากได้มากกกอดย่อมถือว่าตายตาหลับแล้ว

ลั่วหนิงฮวาส่งยิ้มหวานให้ชายผู้นั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน

"พี่ชายจะดูแลข้าจริง ๆ หรือเจ้าคะ?"

"แน่นอน"

"เช่นนั้น หากท่านชนะข้าได้ ข้าจะยอมเป็นภรรยาของท่าน"

"เอ๋?"

ผัวะ!!!

"อ๊าส์!!!"

ลั่วหนิงฮวาถือโอกาสที่ชายผู้นั้นไม่ทันระวัง นางคว้าไม้หน้าสามมาจากข้างกายเขา ก่อนจะฟาดไปที่ศีรษะของชายผู้นั้นจนสุดแรง

"นี่เจ้า!!! กล้าตีหัวหน้าหรือ!!!"

"กล้าสิ!!! แม้แต่พวกเจ้าข้าก็กล้า!!!"

ผัวะ ผัวะ!!!

ลั่วหนิงฮวาขยับกายเพียงเล็กน้อย ไม้หน้าสามขนาดเหมาะมือก็ฟาดใส่ชายชุดดำห้าคนจนล้มระเนระนาด บางคนหัวแตก บางคนตาเขียว ล้มลงไปกองกับพื้นส่งเสียงร้องครวญครางปานจะขาดใจ

ลั่วหนิงฮวาผู้มีใบหน้าเย็นชาจ้องมองบุรุษเหล่านั้นด้วยแววตาอำมหิต ชายชุดดำที่เห็นเช่นนั้นก็สั่นสะท้านหวาดกลัวไม่น้อย

นี่มันไม่ใช่สตรีน้อยบอบบาง นี่มันปีศาจชัด ๆ!!!

วาจาคมคายหลอกล่อให้พวกเขาสงสารเห็นใจ สุดท้ายก็ตลบหลังไม่มีชิ้นดี

ลั่วหนิงฮวาหมุนคอของตนไปทางซ้ายทีขวาที ก่อนจะควงไม้หน้าสามในมือเล่น ท่าทางราวกับอันธพาลตามท้องตลาด แม่นมหยางกับซือลี่ต่างตกตะลึงจนทำสิ่งใดไม่ถูกไปเสียแล้ว

แน่นอน!!! สมัยเรียนนางคือหัวหน้ากลุ่ม เพื่อนของนางล้วนเป็นบุรุษ หลังเลิกเรียนนางจะยกพวกต่อยตีกับนักเรียนฝั่งตรงข้ามจนเคยชิน

พวกสวะเหล่านี้น่ะหรือ ไม่ระคายมือนางเลยสักนิด!!!

หึ!!! นี่ขนาดว่าร่างนี้ยังไม่เข้าที่เข้าทางนะ!!!

"อยากมาปล้นข้าหรือ ฝันไปเถิด"

"โอ๊ย!!! ยอมแล้ว แม่นาง ข้ามิใช่โจร!!!"

"ดูก็รู้แล้ว!!! โจรอันใดกันผอมแห้งน่าเกลียดถึงเพียงนี้ ข้าจะจับพวกเจ้าส่งทางการให้หมด!!!"

"อย่านะแม่นางอย่า!!! ขอร้อง ข้ายังมีลูกเมียต้องดูแล ฮืออออ โอ๊ย!!!"

"อย่ามาจับขาข้า!!!"

ชายผู้หนึ่งยื่นมือมาจับขาลั่วหนิงฮวา นางจึงยกเท้าขึ้นเสยปลายคางมันทันที

"หึ!!! ทำเรื่องไม่ดีแล้วยังมีหน้ามาขอความเห็นใจ มีภรรยาอยู่แล้วยังอยากได้ข้าเป็นภรรยาเพิ่มอีก ฟาดอีกสักทีดีหรือไม่!!!"

"อ๊าาาา กลัวแล้ว!!!"

เหตุการณ์กลับชุลมุนไปหมด จากเดิมที่กลุ่มชายชุดดำถือไพ่เหนือกว่า กลับกลายเป็นลั่วหนิงฮวาที่คุมสถานการณ์เอาไว้ได้ทั้งหมด

นางทิ้งกายลงนั่งที่พื้น ก่อนจะเอ่ยถามเหล่าชายชุดดำอีกครั้ง ขณะที่มือข้างหนึ่งก็จับไม้หน้าสามเคาะลงไปบนโต๊ะเบา ๆ

"พวกเจ้าเป็นคนแถวนี้หรือ?"

"เอ่อ..."

"ตอบดีดี ตอบไม่ดีข้าฟาดไม่ยั้ง!!!"

"ไม่ใช่ พวกข้าเป็นคนอีกหมู่บ้านหนึ่ง แต่เพราะความยากจนจึงต้องออกปล้นหาเลี้ยงปากท้อง"

"ปล้นมานานแล้วหรือ ปล้นที่ใดบ้าง?"

"ไม่นานเท่าใดนัก เดิมทีปล้นเพียงร้านค้าเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น"

"อ้อ"

เหล่าชายชุดดำที่ได้ยินเช่นนั้นก็ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก พลางเหลือบมองใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ของลั่ว หนิงฮวาด้วยความหวาดกลัว

บัดซบเถิด!!! พวกเขากลัวเด็กสาวนางนี้

"แม่นาง เจ้าจะไม่ส่งพวกข้าให้ทางการแล้วใช่หรือไม่?"

"ไม่แล้ว"

"ดียิ่งนัก เช่นนั้นพวกข้าไปแล้ว..."

"หยุด!!!"

"เอ๋..."

"หากไม่อยากให้ข้าลากคอพวกเจ้าไปส่งทางการ ก็ทำตามที่ข้าบอก"

"ทำสิ่งใด!!!"

"ข้าจะออกปล้นกับพวกเจ้าด้วย"

ชายชุดดำ "..."

"ทำไมหรือ พวกเจ้าไม่ยอมหรือ?"

เหล่าชายชุดดำมองหน้ากันไปมาด้วยความตื่นตระหนก ลั่วหนิงฮวาเริ่มหงุดหงิดแล้ว แค่ไปออกปล้นจะคิดมากทำไมกัน

สมัยเรียนนางปีนกำแพงบ้านคนอื่นบ่อยจะตายไป!

"แม่นาง นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น"

"หน้าข้าเหมือนคนที่กำลังล้อพวกเจ้าเล่นหรือ?"

"เอ่อ..."

"ไม่ยอมหรือ"

"เอ่อ... โอ๊ยยยย!!!"

เวลาล่วงไปจนถึงยามเช้าเสียงร้องครวญครางของเหล่าชายผู้เคราะห์ร้ายจึงเงียบลงไป ลั่วหนิงฮวาสั่งให้แม่นมหยางและซือลี่ช่วยกันมัดชายเหล่านั้นเอาไว้ ส่วนลั่วหนิงฮวาก็นั่งซดน้ำแกงปลาอย่างมีความสุข

นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ทุบตีคนเช่นนี้ รู้สึกดีจริงเชียว