ปิง ปิง

ปิง ปิง......

ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง

"ไอ้ปิง!!!!! ตื่นนนนนได้แล้วโว๊ยยยย "

เสียงทุบประตูห้องนอนของผมมันดังแบบนี้นานแล้วนะไอ้คนเคาะมันไม่เจ็บมือมั่งหรือไงกัน แต่ผมก็ไม่สนใจอยากทุบก็ทุบไป กูไม่ลุก!!!

ห้านาทีผ่านไป......

"ไอ้ปิงถ้าแกไม่ลุกฉันจะฟ้องอาปืนว่าแกไม่ไปเรียนเอาแต่เที่ยวเอากินเหล้าแถมยังชอบเอาผู้หญิงมานอนที่บ้านอีก"

"อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลยเว้ยกูไม่กลัว" ผมตะโกนออกไปแบบนั้น ถามว่ากลัวที่โดนคนข้างนอกขู่ไหมก็.......กลัวนะแต่ผมต้องทำเหมือนไม่กลัวไม่งั้นมันจะเอาเรื่องพ่อผมมาขู่ทุกครั้งซึ่งผมแม่งไม่ชอบมันเลยนิสัยโคตรเด็กอ่ะ เอะอะฟ้องเอะอะฟ้อง

"เออแกบอกเองนะว่าไม่กลัว ได้ไอ้ปืน ได้" ไม่ถึงนาที...

"ฮัลโหลอาปืน ลูกชายคนเดียวของอาปืนมันไม่ยอมไปเรียนอีกแล้วค่ะ   ใช่ค่ะเมื่อคืนมันไปเที่ยวกลับมากี่โมงก็ไม่รู้ค่ะแต่คงจะดึกมาก นี่น้องแพรเรียกมันเกือบจะชั่วโมงแล้วนะคะมันไม่ยอมตื่นเลยค่ะ"

เสียงมันทะลุเข้ามาถึงในผ่าห่มที่ผมนอนคลุมโปงอยู่ทั้งที่มันยังยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ไม่รู้อาฟ้าอากายเอาอะไรให้ยัยนี่กินเสียงถึงดังอย่างกับกินไมโครโฟนเข้าไปอย่างงั้นแล่ะ มันพูดดังมากเหมือนกับว่ากลัวผมจะไม่ได้ยินสิ่งที่พูด  เห้ออ แล้วจะให้ผมนอนต่อยังไงไหวล่ะ

"กูตื่นแล้ววววววววววววโว๊ยยยยยยยยยยย!!! " ผมตะโกนออกไปทันที และเสียงแว๊ดๆ ก็เงียบพร้อมกับเสียงหัวเราะด้วยความสะใจของยัยจอมจุ้น

ผมต้องลุกออกจากเตียงด้วยความขัดใจเพราะยังง่วงและอยากนอนต่อเพราะเมื่อคืนผมไปดื่มกับกลุ่มเพื่อนมา แต่มันมีมารผจญมาเรียกเลยต้องตื่นจนได้ และเดินไปเปิดประตูห้อง

"กรี๊ดด ไอ้ปิง ไอ้บ้า!!! " แพรวารีบเอามือปิดตาแล้วก็หันหลังให้ซึ่งทำให้ผมรีบก้มลงมองดูตัวเอง

ตายห่า!!!! กูลืมใส่บ็อกเซอร์????

"ทำไมแกไม่ใส่กางเกงก่อนจะลุกมาเปิดประตูวะไอ้ปิง"

"ก็กูรีบไง กลัวมึงรอนาน"

"เหอะ ฉันยืนเคาะห้องแกมาจะชั่วโมงละจะมารีบอะไรตอนนี้วะ" ยัยนั่นยังเอามือปิดหน้าไม่ยอมเข้าห้องมาสักทีจนผมต้องดึงแขนมันเข้ามา

"แกใส่กางเกงหรือยังไอ้ปิง"

"จะใส่ทำไมเดี๋ยวก็จะอาบน้ำแล้ว"

"เออรีบๆ ไปอาบเลยนะให้เวลาสิบนาที"

"สิบนาทีมึงบ้าป่ะยัยเตี้ย"

"เออให้สิบห้านาทีเร็วๆ เดี๋ยวรถติด"

"เห้ออออ มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่กูกันแน่วะยัยเตี้ย"

"ฉันชื่อแพรวาไม่ได้ชื่อยัยเตี้ย"

"มึงเตี้ยกว่ากูกูก็จะเรียกแบบนี้แล่ะ ยัยเตี้ย!!! "ผมเดินเข้าห้องน้ำทันทีเพราะขี้เกียจฟังมันพูดมาก

ผมลืมแนะนำตัวใช่ไหม^^

ผมชื่อ ปิงปิง หรือมีชื่อเต็มๆ หล่อๆ ว่า ปฐพี เป็นลูกชายคนเดียวของพ่อปืนแม่พิงค์ ซึ่งท่านทั้งสองไม่ได้อยู่ที่ไทยหรอกครับ ท่านอยู่อังกฤษโน่นน่ะ ส่วนผมเหรอเกิดและเติบโตที่นั่นนะแต่พอโตขึ้นผมก็ได้ขอพ่อกับแม่มาอยู่ที่ไทยซึ่งตอนแรกแม่ไม่ยอมครับท่านเป็นห่วง แม่มักจะทำเหมือนผมเป็นเด็กชายตัวน้อยๆอยู่ตลอดเวลาซึ่งผมก็เข้าใจนะว่าท่านรักแล้วก็ห่วงเพราะผมเป็นลูกชายเพดียงคนเดียวของท่าน แต่ทุกคนเข้าใจไหมว่าผมอยากใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปบ้างอยากมีอิสระ  เมื่อมันถึงเวลาที่ผมคิดว่าผมสามารถดูแลตัวเองได้ผมจึงขอท่านมาอยู่นี่ไทย ผมทั้งขอร้องอ้อนวอนอยู่นานเป็นปีอ่ะกว่าแม่จะยอมให้มาอยู่ที่ไทยเพียงลำพังเพราะที่นี่ไม่มีใครเลยทุกคนย้ายไปอยู่โน่นกันหมดไม่ว่าจะเป็นย่าทวด กับอาเปรี้ยว แต่เพราะพ่อช่วยพูดให้ท่านบอกว่าผมโตแล้วอยากให้ผมลองได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองรู้จักรับผิดชอบชีวิตตัวเองแต่ท่านมีข้อแม้นะท่านบอกว่าถ้าผมทำตัวเหลวไหลท่านจะให้ผมกลับไปทันทีไม่มีข้ออ้างใดๆ  สุดท้ายผมได้มาอยู่ที่นี่คนเดียวด้วยความสบายใจเพราะไม่ต้องมีใครมาบงการชีวิตอยากไปไหนก็ไปเที่ยวไหนก็เที่ยว แต่จะว่าไม่มีก็คงไม่ใช่เพราะคนที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของผมก็คือยัยแพรวาจอมจุ้น ยัยแพรวาเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของพ่อผมเอง เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ แต่นานๆ เจอกันทีเพราะอยู่คนละประเทศ จนมาไม่กี่ปีนี้เองที่ผมขอมาอยู่ที่ไทย พ่อเลยให้ผมมาอยู่ที่บ้านเก่าของท่านซึ่งท่านก็รีโนเวทใหม่ทั้งหลังก่อนที่ผมจะย้ายมาอยู่ ผมมาอยู่ที่นี่และโดนบังคับให้เรียนที่เดียวกันกับยัยเตี้ยหรือยัยแพรวา ที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมฝาแฝดของมันถึงตัวสูงกว่ามันเยอะมากทั้งที่กินเหมือนกันทุกอย่าง นั่นก็คือไอ้พายุน้องชายฝาแฝดของยัยเตี้ยซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง เราสามคนเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันนะแต่โชคดีหน่อยที่ผมกับได้พายุอยู่ห้องเดียวกันส่วนยัยเตี้ยอยู่อีกห้องหนึ่งอยู่คนละห้องถ้าอยู่ห้องเดียวกันผมคงประสาทกินแน่ๆ