เด็กน้อยเจ้าอี้เฟย

เจ้าอี้เฟยยิ้มหวานอย่างดีใจเด็กสาวอ้าปากเล็กแล้วงับชอคโกแลตในมือของเจี๋ยหลุนทันใด

ลิ้นน้อยๆของเธอสัมผัสเข้าที่นิ้วเรียวของเจี๋ยหลุนแผ่วเบา ชายหนุ่มยิ้มมุมปากแล้วดึงมือออก

"อร่อยมั๊ย"

"เจ้าค่ะ ข้ายากกินเยอะๆ" เด็กสาวยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆ ทุบขาตัวเองเบาๆ หลายที

เจ้าอี้เฟยมองใบหน้าคมด้านข้างที่เรียบเฉยก่อนค่อยๆกระเถิบร่างเล็กเข้าไปแนบชิด เด็กสาวถือโอกาสที่เขากำลังตั้งใจวาดภาพล้มตัวลงนอนหนุนตักของชายหนุ่ม

"เฟยเอ๋อ เจ้าไม่ใช่เด็กเล็กๆอีกแล้วนะ" ถึงจะตำหนินางออกไปแต่ก็หาได้ผลักไสแต่อย่างใด

"ก็ข้าเมื่อยนี่ ท่านพี่ให้ข้ายืนตั้งเป็นชั่วยามข้าขอพักขาชั่วครู่" เจ้าอี้เฟยบ่นทั้งที่ยังมีชอคโกแลคอยู่ในปาก แล้วหลับตาลงดื่มด่ำกับรสชาติหอมหวานของสิ่งที่นางโปรดปรานอย่างมีความสุข

"ตัวเจ้าเป็นคุณหนูในห้องหอของขุนนางใหญ่ จะทำสิ่งใดต้องระวังให้มาก ทุกสิ่งเจ้าได้รับการฝึกมาอย่างดีแล้วไม่ใช่หรือ"

"ข้าชอบแบบนี้นี่ ท่านพี่อย่าบ่นนักเลย เพราะแบบนี้พี่หญิงถึงบอกว่าท่านเหมือนคนแก่อย่างไรเล่า"

"นี่เจ้ายังไม่เข้าใจ ถ้ายังไม่สำรวมแบบนี้จะไม่มีใครมาสู่ขอ"

"ข้าไม่สนใจ ถึงอย่างไรข้าก็จะแต่งกับท่านคนเดียว ท่านอย่าผลักไสข้าอีกเลย เฟยเอ๋อรอท่านได้ต่อให้นานแค่ไหนก็จะรอ"

เจี๋ยหลุนชงักมือเล็กน้อยก่อนนั่งวาดภาพต่อเงียบเชียบ เจ้าอี้เฟยผ่อนคลายร่างกายนอนตะแคงกาย ค่อยๆกลืนชอคโกแลตลงคอให้ช้าที่สุด

เพราะเป็นของที่มีน้อยและหาไม่ได้ในแผ่นดินนี้ อีกทั้งโอกาสที่จะได้กินมีเพียงช่วงเวลาที่ท่านพี่ทั้งสองของเธอกลับมาจากโลกอนาคตเท่านั้นเจ้าอี้เฟยจึงเห็นคุณค่ามันนัก

ไม่นานหญิงสาวก็หลับบนตักของเจี๋ยหลุนโดยไม่รู้ตัว

เจี๋บหลุนปัดปอยผมที่ปรกใบหน้างามออกอย่างเบามือ เจ้าอี้เฟยเหมือนน้องสาวของเขา ความรู้สึกที่มีให้เด็กสาวเจี๋ยหลุนไม่แน่ใจนัก

รักแบบน้องสาวหรือรอคอยเยี่ยงชายหนุ่มที่รอคู่หมายเติบโต เจ้าอี้เฟยเป็นหญิงงามยิ่งโตใบหน้ายิ่งงดงามผุดผ่องแต่ชะตาของเขายากนักที่จะมอบความรักให้สตรีใดได้

หากมีใครที่เหมาะสมเจี๋ยหลุนก็ยินดีสนับสนุนให้นางมีความสุข

ท่านอาอี้เหวินและท่านอาฟูจินสหายรักของท่านพ่อท่านแม่พาเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มผิวขาวผ่องมาหาเขาและน้องสาว เมื่อพวกเขากลับมาที่นี่อีกครั้งเมื่ออายุสิบขวบ

นั่นเป็นครั้งแรกที่เจี๋ยหลุนได้พบเด็กน้อยผู้นี้

ในตอนนั้นเจ้าอี้เฟยมีอายุเพียงห้าขวบแอบไปปีนต้นไม้กับเจ้าเว่ย ด้วยความซุกซนจึงพลัดตกลงมาโชคดีที่เขากระโดดไปรับร่างเล็กของเด็กน้อยทัน เจ้าอี้เฟยจึงไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด

แต่เพราะตกใจมากนางจึงร้องไห้ไม่หยุด เจี๋ยหลุนนึกขึ้นได้ว่าเขามีชอคโกแลคติดกระเป๋าเป้ของเจ้าเว่ยมาด้วยจึงนำมาให้นางกิน

เจ้าอี้เฟยเด็กน้อยหยุดร้องไห้ทันทีที่ได้กินขนมประหลาดรสชาติอร่อยล้ำ นับตั้งแต่นั้นมานางจึงชื่นชอบชอคโกแลคและรบเร้าให้เขานำมาให้ทุกครั้งที่กลับมา

เจี๋ยหลุนใช้นิ้วเช็ดปากที่มีคราบชอคโกแลคติดอยู่บนปากบาง เขาอมยิ้มเมื่อหญิงสาวดึงมือของเขาไปกอดแล้วหลับต่อ

เจี๋ยหลุนใช้มืออีกข้างดึงกระดาษที่วาดภาพทิวทัศน์ออก เขาจุ่มหมึกแล้วเริ่มต้นวาดภาพอย่างตั้งใจ

ในกระดาษที่เจี๋ยหลุนวาดปรากฏภาพเด็กสาวใบหน้าจิ้มลิ้มกำลังนอนหลับตาอย่างมีความสุข