สายลับ

"เจ้าเว่ยอยู่ไหน" เจี๋ยหลุนปล่อยเจ้าอี้เฟยลงพื้น แต่ร่างน้อยยังโอนเอนไปมา ทำให้เขาต้องอุ้มนางอีกครั้ง

"ตกลงไปในนั้นเจ้าค่ะ" เจ้าอี้เฟยชี้มือไปยังหลังคาด้านบน

เจี๋ยหลุนมองตามมือเรียวขึ้นไปด้านบนแล้วถอนหายใจอย่างหนัก

เจ้าอี้เฟยเมาเหล้ายืนแทบจะไม่ไหวจนร่วงลงมา เจ้าเว่ยตกลงไปในหลังคา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

รอบกายเขามีแต่ทหารหนุ่มฉกรรจ์ ครั้นจะเข้าไปพาตัวน้องสาวออกมาด้วยตนเอง เขาต้องให้เจ้าอี้เฟยรอที่นี่

แล้วเขาจะปล่อยเจ้าอี้เฟยไว้ในอ้อมแขนคนอื่นได้อย่างไร

"ไปตามหาองค์หญิง" เขาสั่งองครักษ์เสียงดัง

องครักษ์ทั้งหมดกระโดดขึ้นไปยังหลังคาที่เจ้าเว่ยตกลงไปเมื่อสักครู่ แล้วกระโดดลงปล่องที่แตกทันใด

ทั้งหมดต่างค้นหาทุกซอกทุกมุมก็ไม่พบตัวเจ้าเว่ย

"ทูลท่านอ๋ององค์หญิงหายไปพะย่ะค่ะ"

เจี๋ยหลุุ๋นใจหายวาบ เขาสั่งคนหารถม้าพาเจ้าอี้เฟยกลับโรงเตี๊ยมทันที เจี๋ยหลุนกระโดดเข้าไปในห้องนั้นตามหาเจ้าเว่ยด้วยความกังวล

เขาไปพบผู้ดูแลสำนักนางโลม เพื่อถามหาน้องสาวแต่ก็ไม่มีใครรู้แม้แต่คนเดียว

"นายท่านห้องนี้เป็นห้องที่เอาไว้รับรองแขกทั่วไป คุณชายคนสุดท้ายที่เข้ามาห้องนี้ก็พาหญิงงามออกไปด้านนอกแล้ว อีกทั้งเราไม่ได้ยินเสียงผิดปกติอันใดเลยหากนายท่านไม่แจ้งข้าน้อยก็คงไม่รู้ว่าหลังคาของห้องนี้พัง"

มามาวัยสูงอายุทำท่าจะเป็นลมเมื่อเห็นรอยโหว่ขนาดใหญ่ของหลังคา

เจี๋ยหลุนพยักหน้า จงอาองครักษ์คนสนิทจึงมอบเงินจำนวนหนึ่งให้นางเป็นค่าซ่อมแซม มามาพึงพอใจกับเงินที่ได้รับกล่าวขอบคุณก่อนถอยออกไป

"ติดตามองค์หญิงให้พบ และหากข้าหายไปด้วยเจ้าจงทำตามแผนที่เราได้เตรียมไว้" เจี๋ยหลุนรู้ดีว่าหากเจ้าเว่ยมีภัยนางจะเป่าขลุยบุบผาเพื่อกลับบ้าน และนั่นจะทำให้เขาหายไปด้วยจึงได้เตรียมแผนสำรองให้คนปลอมกายเป็นตนเองเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงแทน

เจี๋ยหลุนยังส่งคนตามหาเจ้าเว่ยไม่ลดละ เขาคิดว่าคนที่พาตัวนางไปต้องเป็นยอดฝีมือจึงไม่ทิ้งร่องรอยอันใดไว้

เจ้าเว่ยถูกฝูจื่อหรงพามายังตำหนักลับในพระราชวังที่คนภายนอกไม่รู้จัก ภายในมืดสนิทเขาไม่ต้องการให้นางเห็นหน้าจึงไม่ได้จุดตะเกียง

"ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ใช่สายลับข้ากำลังกลับโรงเตี๊ยมจึงเผลอตกลงไป"

เจ้าเว่ยดิ้นรนในอ้อมแขนชายหนุ่มเห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจลวนลามเธอเขาไม่ใช้เชือกมัดมือมัดขาอย่างที่ควรจะเป็นกลับกอดเธอแน่นแล้วพามายังที่แห่งนี้

"หึ เจ้าอย่าได้แก้ตัวเลยข้ออ้างของเจ้าฟังไม่ขึ้นแม้แต่นิดคนปกติที่ไหนจะใช้เส้นทางหลังคาเพื่อเดินทาง" จมูกคมตั้งใจปาดเข้าที่แก้มเนียน

"ข้าแค่อยากชมความงามของยามค่ำคืนจึงขึ้นไปด้านบนหากไม่เชื่อท่านจะไปกับข้าก็ได้ เรากลับไปโรงเตี๊ยมกัน" เจ้าเว่ยหลบจมูกเขาเป็นพัลวัล พยายามแกะมือใหญ่ที่ติดหนึบยิ่งกว่ากาว

กลับมารอบนี้ซวยชะมัดคราวที่แล้วก็โดยไอ้บ้ากามกอดแถมยังเปลือยต่อหน้าเจ้าบ้านั่นอีก

คราวนี้ยังมาโดนไอ้โจรราคะคิดว่าเธอเป็นสายลับแล้วกอดไม่ปล่อยจนขาดทุนย่อยยับ

ใครเขาทำโทษนักโทษกันด้วยวิธีนี้กันบ้าง อีกใจก็เป็นห่วงเจ้าอี้เฟยกลัวว่าจะเกิดอันตราย

"ข้าไม่เชื่อคำพูดผู้ใด จนกว่าจะได้พิสูจน์" ฝูจื่อหรงผลักเจ้าเว่ยลงบนเตียง

ในที่สุดนางก็กลับมาสู่อ้อมกอดเขาอีกครั้ง สตรีที่เขาคาดว่าจะไม่ได้พบกันอีก

เจ้าเว่ยใช้วิชาตัวเบากระโดดหนีเมื่อแขนที่พันธนาการผ่อนออก

แต่ร่างกายไม่ไวเท่าความคิด ฝูจื่อหรงจับแขนเล็กแล้วใช้ขากดนางไว้กับเตียง

"เจ้าจะหนีไปไหน"

เขายิ้มในความมืดอย่างมีชัย

เจ้าเว่ยงอเข่ากระทุ้งขาไปยังตำแหน่งกล่องดวงใจแล้วบิดกายหลบหนีการพันธนาการด้วยอ้อมกอดอย่างว่องไวอีกครั้ง

ฝูจื่อหรงหลบรวดเร็ว กระโดดไล่ตามคว้าไหล่บางดึงร่างเล็กเข้ามาหาตัวขโมยหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่

"ไอ้บ้า" เจ้าเว่ยกรีดร้องอย่างไม่พอใจเลือดขึ้นหน้าหวังสั่งสอนเจ้าโจรราคะให้รู้สำนึก

นางกระโดดทับตัวเขารัวฝ่ามือลงไปบนอกไม่ยั้้ง

ฝูจื่อหรงรวบมือเล็กไว้ด้วยมือเดียวพลิกกายขึ้นรวดเร็วเป็นฝ่ายทาบทับเจ้าเว่ยให้อยู่เบื้องล่าง