บทที่ 8

"พี่ไม่น่าจะถามเลยนะว่าน้องขี่ม้าเป็นไหม น้องคงจะถนัดน่าดู"

"แหมพี่ก็" แล้วจักจั่นก็ค่อยๆขึ้นนั่งคร่อมตัวเขา พร้อมกับจับท่อนเอ็นของเขาจอมาที่...

ก๊อกๆๆๆๆๆๆ

พอทั้งสองคนที่นั่งอยู่ในรถ ได้ยินเสียงคนเคาะกระจกด้านข้าง ต่างก็รีบมองออกไป

"ทำอะไรกัน?? โรงแรมม่านรูด มีตั้งเยอะแยะทำไมต้องมาทำอะไรประเจิดประเจ้อแถวบ้านของคนอื่นแบบนี้ด้วย!!" พอหญิงสาวกลับมาถึงบ้านเธอก็เห็นรถจอดขวางทางเข้า เธอก็เลยยืนแอบมองอยู่สักพักพอแน่ใจแล้วว่าคนที่อยู่ในรถกำลังจะทำอะไรกันหญิงสาวรีบมาขัดจังหวะไว้ก่อน

แต่เธอมองไม่ชัดหรอกว่าชายหญิงคู่นั้นหน้าตาเป็นยังไง แต่คนที่นั่งอยู่ด้านในมองออกมาเห็นเธอชัดเลย

"มารจริงๆ คนเขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียว" ชายหนุ่มพูดต่อว่านิดนึง แต่เขาก็ถอยรถออกไปจากตรงนั้น

"ไอ้บ้าเอ๊ยย!!" เสียงของหญิงสาวตะโกนด่าตามหลังรถคันนั้นไป และเธอก็จำทะเบียนรถได้แม่น

"รถใครหรอฉาย" พอป้าข้างบ้านได้ยินเสียงของจันทร์ฉายก็รีบเดินออกมาดู

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะป้า.. แต่เมื่อกี้ฉายเห็นกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันเลยนะ"

"สงสัยมันเห็นซอยบ้านเรามืดหรือเปล่า ไอ้พวกนี้ก็กระไร แทนที่จะไปหาโรงแรมเข้ากัน"

"เมื่อกี้ฉายก็ด่ามันไปยกนึงแล้วจ้าป้า"

"แล้วนี่ทำไมถึงกลับมาค่ำมืดจัง"

"คือว่าฉายต้องได้เตรียมงาน..." เธอต้องได้เริ่มเตรียมงานแต่งของเธอกับธันวาแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าบอกให้ป้าข้างบ้านรู้กลัวว่าป้าจะพูดให้แม่ของเธอได้ยิน

เพราะที่แม่เธอสติไม่ดีก็เพราะผู้ชายและผู้ชายคนนั้นก็คือพ่อของเธอนั่นเอง