ตอนที่ ๙ ท้าทายระบบพลอยปภัสสร

วิวาห์ร้าย วิวาห์รัก

ตอนที่ ๙

ท้าทายระบบของพลอยปภัสสร

"ถ้าเขาจะขี้ขลาดตาขาว แกก็ปล่อยเขาไปเถอะไอ้แซค" เสียงเย้นเยาะที่ดังขึ้นด้านหลังแซคคารี ทำให้พลอยปภัสปภัสสรถึงกับจ้องเขม็ง แต่คาสเปียนกลับไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย เพราะยังส่งสายตาคมมองพลอยปภัสสรอย่างท้าทาย

"นี่คุณ!!"

"ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ ถ้าคุณพลอยปภัสสรเขาจะกลัวพวกเราจนขึ้นสมอง แกก็ควรปล่อยให้เขาพาคุณแพรพลอยกลับโต๊ะไปเถอะ" คาสเปียนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จากมุมที่เธอมองเขาตอนที่เขานั่งอยู่ เธอคิดว่าเขาสูงมากแล้ว แต่พอเขาลุกขึ้นยืน นั่นคนหรือเปรต ไม่สิ ขอโทษที นั่นคนหรือเสาไฟฟ้ากันนะ

"ฉันไม่ได้ขี้ขลาด และแน่นอนฉันไม่ได้กลัวพวกคุณสักนิด" พลอยปภัสสรตะเบ็งเสียงใส่ชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ

"ถ้าไม่กลัวก็นั่งกับพวกเราสิ ยกเว้นแต่..."คาสเปียนจงใจทิ้งจังหวะให้พลอยปภัสสรเข้าใจผิด

"แต่อะไร!!"

"นั่นนะสิ แต่อะไรดีนะ" คาสเปียนตอบอย่างยียวน ก็ไม่ยากอย่างที่คิดในตอนแรกนี่นา คืนนี้เขาคงลากพลอยปภัสสรขึ้นเตียงได้ไม่ยากนัก

"แกอยากจะนั่งกับพวกเขาใช่ไหมยัยแพร" พลอยปภัสสรถามขณะที่จ้องคาสเปียนตาเขม็ง ผู้ชายคนนี้หล่อ สูงหน้าตาดี ดูมีฐานะด้วยแต่เสียนิดเดียว ตรงที่เขา กวนประสาทเธอ เนี่ยล่ะ

"อืมๆ แต่ฉันอยากให้แกนั่งด้วยกัน" แพรพลอยรีบตอบรับทันที

"เออ!! นั่งก็นั่ง" พลอยปภัสสรจำยอมนั่งอย่างเสียไม่ได้ คนแบบเธอฆ่าได้หยามไม่ได้ ถึงจะเคยโดนหยามเกียรติมาถึงสามปีแล้วก็ตาม แต่ต่อจากนี้เธอจะไม่ยอมเป็นคนอ่อนแอแบบนั้นอีกแล้ว

พลอยปภัสสรมองแพรพลอยที่เอ็นจอยส์กับแซคคารีจนลืมไปแล้วว่ามีเธอมาด้วย แต่ก็เอาเถอะความสุขของเพื่อนเธอจะยอมอดทน

"จะนั่งจ้องฉันอีกนานไหมคะ!?" นี่แหละที่เธอต้องอดทน คาสเปียโนเล่นจ้องเธอไม่วางตา จะพูดก็ไม่พูดเอาแต่มอง ถ้าสายตาเขาเป็นเสมือนเปลวไฟ ร่างกายเธอคงมอดไหม้ไปแล้ว

"ใครจ้อง ผมเหรอ?" คาสเปียนถามขึ้น พลางชี้ไปทางตัวเองพร้อมทำสายตาไร้เดียงสาใส่พลอยปภัสสร เธอเห็นแล้วอดหมั่นเขี้ยวผู้ชายตัวโตตรงหน้าไม่ได้ อยากจะเอานิ้วจิ้มลูกตาทั้งสองข้างให้บอดเสีย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเขาเอาแต่จ้องเธอ

"ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันคุยกับจิ้งจก ตุ๊กแกที่เกาะตามฝาผนังห้อง"

"เหรอครับ แสดงว่าจิ้งจกตุ๊กแกที่นี่เทสดีมากแน่ๆเลย"

"...."

"จะไม่ถามผมเหรอครับว่าทำไม?"

"เรากำลังเล่นปริศนาไฉนอยู่หรือเปล่าคะ"

"...."

"ก็ถ้าเราไม่ได้เล่นปริศนาไฉนอยู่ ฉันก็คงไม่จำเป็นต้องถามคุณหรอกมั้งคะว่าทำไม หากคุณอยากจะเฉลยคุณก็เฉลย แต่ถ้าไม่ก็คงต้องแล้วแต่คุณ" พลอยปภัสสรยักไหล่อย่างไม่แยแส หันไปหยิบแก้วเหล้ากรอกเข้าปากทันที รสชาติเหล้าออนเดอะร็อคนี่มันช่างบาดคอดีเสียเหลือเกิน แต่มันก็คงไม่เจ็บปวดเท่าแผลในใจที่บอบช้ำอยู่ตอนนี้

"ที่ผมบอกว่าจิ้งจก ตุ๊กแกที่นี่เทสดี เพราะพวกมันตาถึงเหมือนผมที่มองแต่ของสวยๆงามๆ" คาสเปียนพูดราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดออกไปเป็นเรื่องปกติ หากแต่พลอยปภัสสรแทบสำลักเหล้าที่เพิ่งกระดกไป หน้าหวานแดงก่ำด้วย เธอจะไม่รู้สึกเขินอายเลยสักนิดถ้าไม่สบตาคมของคาสเปียน สายตาที่เปิดเผยความรู้สึกอย่างไม่คิดปิดบัง

"ถ้าอยากได้ให้บอกอยากได้ อย่าเสียเวลาหยอดมุกน้ำเน่าดีกว่าค่ะ" พลอยปภัสสรพูดขึ้น ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าทั้งสามหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ ที่ให้คนไปตามพวกเธอมาก็คงไม่ใช่แค่ทำความรู้จักเฉยๆแน่

"คุณพลอยนี่เป็นคนตรงๆดีจังเลยนะครับ" คาสเปียนหัวเราะอย่างถูกใจ ผู้หญิงตางหน้าเขาเปิดเผยและซื่อตรงกว่าที่คิดไว้ เขานึกว่าเธอจะมีจริตมารยาหญิงมากกว่านี้เสียอีก

"แต่ฉันไม่อยากได้คุณ ขอโทษด้วยนะคะ หากต้องปฏิเสธตั้งแต่ตอนนี้เลย" พลอยปภัสสรพูดอย่างถือดี

"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นอะไรเลยครับ วันนี้คุณพลอยไม่อยากได้ แต่สักวันเราต้องได้กัน เอ๊ย คุณพลอยต้องอยากได้ผมแน่นอน" คาสเปียนรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่เห็นเป็นอะไร ยิ่งเธอซื่อตรงและเปิดเผยแบบนี้มันยิ่งหน้าตื่นเต้นสำหรับเขา ยิ่งเธอปฏิเสธเขาก็ยิ่งอยากเข้าหา หรือว่านี่จะเป็นอีกหนึ่งจริตมารยาผู้หญิงกันนะ

"ฝันไปเถอะ!!" พูดจบพลอยปภัสสรก็ยกแก้วเหล้ากระดกหมดแก้วอีกครั้ง คาสเปียนก็ทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดี รีบเทบรั่นดีราคาแพงใส่ให้พลอยปภัสสรไม่ขาด

"แกเมาแล้วยัยพลอย" แพรพลอยที่เดินกลับจากการแทงสนุกเกอร์กับอีริคและแซคคารีเห็นหน้าพลอยปภัสสรก็อดตกใจไม่ได้ ตอนนี้หน้าของเพื่อนเธอแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

"นิดนึงอ่ะแก แกอยากกับบ้านหรือยัง ฉันอยากกลับบ้านแล้ว" พลอยปภัสสรเอ่ยเสียงอ้อแอ้แทบจะฟังไม่รู้เรื่อง

"เออ..." ใจนึงแพรพลอยก็อยากอยู่ต่ออีกสักนิด แต่เห็นสภาพเพื่อนแล้วหากเธอไม่พาพลอยปภัสสรกลับ หญิงสาวคงจะแย่กว่านี้แน่ๆ

"ถ้าแกยังไม่อยากกลับฉันกลับเองได้ แกก็ไม่ต้องห่วง"

สภาพแบบนี้เนี่ยนะไม่ให้ห่วง ยัยพลอยเอ๊ย ฉันแค่เผลอไผลไปกับความหล่อของสองหนุ่มนิดเดียว กลับมาเพื่อนสาวสุดแสนจะเซ็กซี่ของฉันก็เมาเหมือนหมาขนาดนี้แล้ว แพรพลอยส่ายหัวทันที

"เดี๋ยวผมให้ไอ้คาสเปียนไปส่งคุณพลอยให้ก็ได้ครับ คุณแพรไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"อีริครีบเสนอ อย่างน้อยถ้าพลอยปภัสสรไปกับคาสเปียน โอกาสที่เขาจะชนะการพนันครั้งนี้ก็ใกล้จะเป็นจริง

"เอ่ออ.."

"ดูหน้าไอ้แซคสิ ถ้าคุณแพรหนีกลับตอนนี้ผมว่าไอ้แซคคงเสียใจแย่ ใช่ไหมว่ะ!?" อีริครีบหันไปถามแซคคารีทันที

"ใช่ครับๆ กำลังสนุกเลย คุณแพรจะทิ้งผมแล้วเหรอครับ" แซคคารีรีบรับมุกที่อีริคส่งมาพร้อมตีหน้าเศร้า

"ก็ได้ค่ะค่ะ" ไอ้เราก็ดันแพ้คนหล่อเสียด้วย แล้วยิ่งคนหล่อมาอ้อนแบบนี้แพรพลอยคนนี้ก็อ่อนระทวยพร้อมยอมทุกอย่างอยู่แล้ว

'ขอโทษนะยัยพลอย แต่เพื่อนเองก็อยากมีผัว แล้วยิ่งผัวหล่อยิ่งอยากได้ อีกอย่างถ้าฉันได้คุณแซคคารีแกก็จะต้องคุณคาสเปียนแน่นอน แกจะได้ลืมทิศเหนือไอ้คนเลวได้สักที'

"ว่าไงไอ้คาส แกโอเคไหมว่ะ? หรือถ้าแกไม่สะดวกฉันไปส่งคุณพลอยให้ก็ได้" อีริคถามคาสเปียนที่นั่งกอดอกเตะท่าด้วยท่าทางหน้าหมั่นไส้

"ไม่ต้อง กูโอเค เดี๋ยวกูไปส่งคุณพลอยเอง" เพื่อนโยนเนื้อมาเข้าปากเสือแบบเขาแล้ว เรื่องอะไรจะปฏิเสธกันล่ะ เขาเป็นเสือนะไม่ใช่ควายถึงจะได้แสนจะซื่อบื่อขนาดนั้น

"ไม่ต้องๆ ไม่ต้องเกี่ยงกันไปส่งพลอย พลอยกลับเองได้ แค่..แค่เรียกรถให้หน่อยได้ไหม?" พลอยปภัสสรแย้งขึ้น เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาตกลงอะไรกัน เพียงแต่รู้ว่าเป็นเรื่องไปส่งเธอกลับบ้านเท่านั้น

"ไม่ได้!!!" ทุกคนประสานเสียงตอบทำเอาพลอยปภัสสรสะดุ้งพร้อมกับยู่หน้าราวกับคนกำลังบีบน้ำตาจะร้องไห้

"ทำไมต้องดุพลอยด้วยล่ะ พลอยแค่เกรงใจเอง พลอยกลับบ้านเองได้ ฮือๆ" พลอยปภัสสรปล่อยโฮในที่สุด นั่นทำให้แพรพลอยรู้ว่าเพื่อนของเธอเมามากแล้วและกำลังจะประคองสติตัวเองไม่อยู่

"เอาแบบนี้แล้วกันนะคะ วันนี้เราสองคนขอตัวกลับก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยมาเจอกันใหม่" แพรพลอยทำใจทิ้งพลอยปภัสสรไม่ลงจริงๆ ไม่ต้องมีมันแล้วผงผัวนั่นล่ะ เห้อ ยัยเพื่อนตัวดีก็เล่นเมาซะทำใจทิ้งไม่ลงเลยทีเดียว