5

เลือดสีแดงสดไหลลงตามแท่งพลาสติกช้าๆ และเปรอะเปลื้อนเต็มที่นอนขาว อลินนอนแน่นิ่งไม่ขยับโดยมีแท่งลำเสียบขาไว้ ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเลียริมฝีปาก

"ได้เวลาเล่นแล้วนะ....จะนอนอยู่ทำไม" เสียงของจิรันต์เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่คนตัวเล็กที่โดนมนต์สะกดก็ยังเชื่อฟังคำของจิรันต์ไม่สงสัย

"คุณ...อึก..ชาย" จิรันต์กระตุกยิ้มก่อนจะยกขาแล้วออกแรงถีบอัดไปที่แท่งพลาสติกให้ขยับเข้าไปอีก

"ม่ายยย!!" เสียงหวานร้องลั่นดิ้นไปมา

"อยู่นิ่งๆ!" จิรันต์ขึ้นเสียงดุ คนตัวเล็กชะงักนิ่งไป ควาบเจ็บแสบทำให้อลินเหมือนจะได้สติแต่ก็เพียงชั่วคราวก็โดนครอบงำอีกครั้ง

"ฮึก....เจ็บ...."

"พี่ไม่อยากเห็นอลินร้องเลย.....เดี๋ยวพี่ไม่รักนะ" อลินกัดปากกลั้นเสียงร้องไห้ จิรันต์กระตุกยิ้มแล้วออกแรงถีบอัดแท่งลำอีกครั้ง คราวนี้แท่งลำใหญ่ถูกกระแทกแรงจนสอดใส่เข้าไปจนหมด อลินกลั้นเสียงร้องไห้ความเจ็บปวดนี้ไว้อย่างสุดทน

"โธ่ๆ สงสารจัง" จิรันต์คล่อมคนตัวเล็กไว้แล้วหอมแก้มเบาๆ

"ฮึก เจ็บ..ฮึก"

"มันเข้าไปหมดแล้ว ทำไงดีครับ?" อลินส่ายหน้า

"สงสัยต้องเอาออก" ร่างสูงพูดก่อนจะหยิบเจลหล่อลื่นมาบีบใส่ช่องทางหลัง ความเย็นที่สัมผัสกับบาดแผลที่ฉีกขาดทำให้อลินเจ็บแสบจนดิ้นพล่าน จิรันต์ไม่สนใจ หยิบถุงมือมาใส่ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องจับขาทั้งสองข้างให้อ้าออกแล้วก้มมองช่องทางหลังที่เต็มไปด้วยเลือด

"พี่รู้ว่าอลินอึดอัด พี่จะเอาออกให้" สิ้นคำพูดจิรันต์ก็สอดนิ้วเข้าไปจากหนึ่ง เป็นสาม และจากสามเป็นห้า จิรันต์สอดมือเข้าไปทั้งมือโดยที่อลินร้องลั่นขอให้หยุดแต่ร่างสูงกลับรู้สึกดี ความอบอุ่นจากช่องทางหลังของอลินที่จิรันต์รอคอยช่างแสนวิเศษ

"พี่จะเอาออกแล้วนะ"

"ไม่ ไม่นะ ไม่! อ๊ากกกก" เสียงร้องหลงของอลินดังอีกครั้งเมื่อจิรันต์รีบดึงมือและแท่งพลาสติกสีดำออกมาอย่างรวดเร็ว

ครั้งแรกที่ถูกล่วงล้ำ

กลับมีคนใจร้ายทำร้ายเช่นนี้

"นี่แค่เริ่มต้น....อย่าเพิ่งร้องเหมือนจะตายซิครับ...." อลินเงยหน้ามองจิรันต์ด้วยแววตาที่ยังคงหวานเต็มไปด้วยความรักไคร่

"อลินเจ็บไหม" อลินส่ายหน้าทั้งที่เขาเจ็บเกินจะทนไหว จิรันต์ได้ยินก็ชอบใจ

"ลองนี่หน่อยนะ" อลินมองตุ้มเหล็กที่มีขนสีสวยยาวเหมือนหางม้าแล้วกลืนน้ำลาย

"ครับ..." คนตัวเล็กตอบพลางคิดว่าช่องทางที่ฉีกขาดไปแล้วคงไม่เจ็บอะไรมากถ้าเจอเจ้าสิ่งนี้ แต่ทว่า....

"สักสาม...แล้วกัน พี่อยากให้ขนมันฟูๆ หนาๆ" อลินเบิกตากว้าง ไม่ทันให้พูดร่างสูงก็หยัดตุ้มเหล็กทั้งสามใส่ช่องทางรัก"

มันแทบเป็นไปไม่ได้ที่มันจะเข้าไป

แต่จิรันต์ก็ดันทุรังใช้กำลังกายผลักมันจนทั้งสามตุ้มเข้าไปในช่องทางสีเลือด....

"ฮื้อออออ" เสียงหวานร้องไห้ออกมา จิรันต์เริ่มสนุกเขาดึงอลินให้ลุกขึ้นยืนด้วยขาที่ไร้เรี่ยวแรงก่อนจะกดอลินให้นั่งทรุดไปที่พื้น

"เท่านี้ก็เป็นหมาแล้ว ไหนหมาอลิน คลานให้พี่ดูหน่อยซิ" อลินส่ายหน้าไปมา

"คุณชาย...อลินเจ็บ..." จิรันต์เลิกคิ้ว

"เจ็บ?"

"ฮึก....โอ๊ย!!"

คนตัวเล็กถูกถีบจนล้มลง จิรันต์ขมวดคิ้วแน่นด้วยความไม่พอใจ

"แค่นี้ก็เจ็บแล้ว! ไม่ได้เรื่อง! ฉันคาดหวังกับเธอไว้สูงมากนะอลิน!!" อลินส่ายหน้าไปมา จิรันต์ถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างที่นอนทรุดอยู่แล้วกระซิบ

"ทำตามที่พี่ขอนะที่รัก....พี่จะได้รักอลินมากๆ ไง" อลินกัดปากแน่น คำหวานที่แสนหลอกหลวงคนไร้สติอย่างเขามันได้ผล

อลินค่อยๆ พยุ่งตัวเองแล้วคลานช้าๆ จิรันต์ยิ้มกว้างอย่างชอบใจ

"ดูหางมันส่ายไปมาใหญ่เลย! ดูซิตุลย์!! ดูซิ!!" ตุลย์พยักหน้า

"ครับ"

จิรันต์หัวเราะอย่างชอบใจ มือคว้าไม้เรียวหวายอันใหญ่แล้วฝาดไปที่กลางหลังจนอลินทรุด

เพี้ยะ!

อึก!!

"คลานอีกๆ เอาอีกๆ! อย่าหยุดนะ!" อลินกัดปากแล้วเริ่มคลานอีกครั้ง

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

แผ่นหลังเล็กแอ่นไปตามกำลังที่ถูกตี อลินคลานไปร้องไห้ไปเรื่อยๆ จนวนเป็นวงกลม

"ฮึก..."

"ทนไม่ไหวแล้ว!" ร่างสูงพูดแล้วโยนคนตัวเล็กขึ้นเตียงแล้วหยิลหมอนมาปิดหน้าของอลินก่อนจะสอดแท่งลำของตัวเองไปโดยที่มันมีตุ้มเหล็กทั้งสามอัน

อลินร้องดิ้นพล่านจะขาดใจแต่จิรันต์ไม่ยอมให้มีวันนั้นถ้าจิรันต์ยังสนุก ร่างสูงกดหมอนแรงเบาตามจังที่ตัวเองกระแทก ความเย็นจากตุ้มเหล็กและความร้อนจากช่องทางหลังทำให้จิรันต์เสียวกระสั่นจนอยากจะบ้าตาย

"โอ้ววว!! แน่น!! ใช่!! อ๊าาาา! เสียวมาก....เสียวมาก...สมแล้ว...อึก..ที่รอมาสามปี!!" จิรันต์พูดไม่อาสปากไม่อายลูกน้องที่ยืนอยู่ ก่อนจะเอาหมอนที่ปิดใบหน้าหวานออกแล้วบีบแก้มเล็กไว้จนเป็นก้อนระบายอารมณ์

"โอ๊วววว จะแตก....กูจะแตก...สัสเอ้ยยย เสียวคว- ชิบหายยย....โอ๊วววว" อลินที่ถูกมนต์ดำมองจิรันต์ด้วยแววตาหวานเยิ้มเพราะความรัก โดยไม่สนใจร่างกายของตัวเองที่ถูกกระทำเช่นนี้....

คืนแรกของนรกที่เริ่มต้นก็สร้างความชื่นชอบใจให้จิรันต์อยู่มาก เป็นครั้งแรกที่จิรันต์สอดใส่ของตัวเองกับช่องทางข้างหลังของเหยื่อนานขนาดนี้.... จิรันต์รู้สึกมีความสุขอย่างมาก สมแล้วกับที่เขารอมานาน....

ตึง

นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนดังขึ้น อลินที่ตัวโยนโยกไปมาตามแรงของจิรันต์ก็เหมือนจะวูบดับหมดสติไป มีนเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งเข้ามา

"รออะไรล่ะ!! อย่าให้มันหลุด! กูยังไม่อยากเล่นกับมันอยู่!" มีนพยักหน้าและทำเสน่ห์ใส่คนตัวเล็กอีกครั้ง

อาการปวดหัวเมื่อกี้หายลงปลิดทั้ง อลินกลับมาร้องครางใต้ร่างสูงเช่นเคย...

เช้าวันรุ่งขึ้น คนตัวเล็กถูกปลุกด้วยความเย็นจากกุญแจมือและปลอกคอหลังที่จิรันต์มาใส่ให้ อลินขยับตัวไปมาก่อนจะเบิกตากว้าง

"คุณชาย...." จิรันต์ยกยิ้ม

"มาเล่นสนุกกันดีกว่า" อลินถูกจับให้นอนคว่ำหน้า สองแขนสองมือไขว่หลังและมีกุญแจมือเป็นพันธนาการ ร่างเล็กที่บอบช้ำไปทั่วกายคล้ายจะได้สติแต่ก็เลือนลาง ถูกร่างสูงกระทำชำเราครั้งแล้วครั้งเราโดยที่อีกฝ่ายไม่สนใจร่างกายและเสียงร้องของตนเอง

"ฮึก...." อลินค่อยๆ คลานลงจากเตียงช้าๆ มือของเขาถูกจับใสกุญแจโซ่แทนแบบเดิมทำให้ขยับได้มากยิ่งขึ้น รวมถึงข้อเท้าที่มีตุ้มเหล็กถ่วงให้เขาที่ร่างกายสะบัดสะสมเดินอย่างลำบาก

"ลงไปเร็วๆ! ฉันหิว!" จิรันต์ว่าแล้วเดินนำลงไปที่ห้องอาหารโดยมีอลินคลานลงมาตามหลัง ตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างนั้น ภาพของจิรันต์เมื่อหลายปีก่อนก็ซ้อนทับ คาถามนต์ดำดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับอลินเท่าไหร่เพราะอลินไม่เคยตกหลุมรักหรือชื่นชอบจิรันต์มาแต่แรก แถมยังได้พูดคุยกันไม่นานนักทำให้เป็นเรื่องยากที่อลินจะถูกเสน่ห์ใส่โดยไร้สติเหมือนเหยื่อรายอื่น

"โอ๊ย!" อาการหน้ามืดปวดหัวกลับมาอีกครั้ง ร่างเล็กทรุดลงที่บันไดเพราะไม่มีแรง แต่แขนและขากลับไม่สนับสนุนกันพลาดท่ากลิ้งตกบันไดลงมาอย่างรุนแรง

อึก!

คนตัวเล็กนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น เลือดสีแดงค่อยๆ ไหลลออกมาจากขมับที่ถูกกระแทกพื้นจนแตก จิรันต์รีบวิางเข้ามาแล้วหัวเราะใส่กับความโง่ของอลิน

"ฮ่าๆ!" ร่างสูงหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง เท้าก็เขี่ยร่างคนตัวเล็กที่แทบหมดสติอยู่ลอมล่อ

"แค่นี้ก็ไม่มีแรง ฮ่าๆ......ปัญญาอ่อนจริงๆ!" จิรันต์ยังคงขำและไม่คิดจะช่วยอลินเลย ในตอนนั้นเสียงกระดิ่งจากข้อเท้าของเขาก็ดังแผ่วเบา อลินเหมือนถูกปลุกให้ตื่นจากเวทมนต์ดำ คนตัวเล็กพยายามมองจิรันต์แต่ความทรงจำก็ดับไป....

เสียงบ่นพึมพำทำให้อลินรู้สึกตัว กลิ่นควันธูปและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปหมด คนตัวเล็กค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนจะรีบหลับตาหนีแสงไฟที่อยู่ตรงหน้า เสียงของมีนดังขึ้นเรื่อยๆ ฟังไม่รู้เรื่องว่าเธอพูดอะไร อลินค่อยๆ หันหน้ามาตามเสียงแล้วลืมตามอง สิ่งที่เห็นคือมีนที่กำลังสวดมนต์และพูดอะไรสักอย่างที่อลินไม่เข้าใจ ในมือของมีนมีมีดอยู่เล่มหนึ่งซึ่งมีลวดลายที่ชวนสับสน อลินพยายามจะพูดกลับพูดไม่ได้ คนตัวเล็กจึงหันมองรอบๆ แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นจิรันต์และตุลย์ยืนทำหน้าเครียด

อลินหลุดจากคาถา

ซึ่งที่ผ่านมาไม่เคยมีใครหลุดสักคน

เหตุการณ์ที่อลินได้รับบาดเจ็บคงส่งผลกับมนต์ดำนั้น คนที่ถูกเสน่ห์ไปครั้งหนึ่งและหลุดออกจากเสน่ห์มนต์ดำจะไม่สามารถถูกเสน่ห์และมีผลอะไรกับคาถาได้อีกเป็นครั้งที่สอง

......เสน่ห์นั้นทำอะไรอลินไม่ได้แล้ว...

และแน่นอน...จิรันต์ไม่ยอมให้อลินไปจากเขา....

สิ่งที่จิรันต์ขอให้มีนทำคือการผูกวิญญาณ....ผูกชีวิตของอลินไว้กับชีวิตของจิรันต์ตลอดไป..... ถึงโอกาสจะมีเพียงน้อยนิดเพราะเป็นคาถามนต์ดำระดับสูงและมีนไม่เชี่ยวชาญและจิรันต์ยังต้องอยู่กับอลินตลอดกาล แต่เพื่ออลิน ของเล่นที่เขาเฝ้ารอมาสามปี...เขาจึงยอม

เพราะอยากจะเล่นกับอลินให้มากกว่านี้

"ปล่อย..." อลินพยายามส่งเสียงแต่เหมือนมันไม่ออกมา คล้ายกับมีมือหนามาบีบคอเขาอยู่ตลอดเวลา คนตัวเล็กที่มีสติกลับมาเกือบเต็มทั้งหมดรับรู้ว่าจิรันต์นั้นชั่วช้าแค่ไหนถึงได้ทำเรื่องโรคจิตกับอลินอย่างนี้....

คนตัวเล็กจำได้ทุกอย่าง

"ปล่อย!"

"เสร็จแล้ว" มีนพูดขึ้นมาก่อนจะนำสายศิลมาผูกที่ด้ามมีดไม้แล้วยื่นให้จิรันต์ที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเธอ จิรันต์รับมา สวดคาถาตามที่มีนสอนก่อนจะเดินเข้ามาหาอลินที่ดิ้นไปมา

"ปล่อยนะไอ้โรคจิต!" จิรันต์ไม่ตอบอะไร ใบหน้าเขาเคร่งเครียดต่างจากทุกครั้ง ร่างสูงยกปลายมีดขึ้นมาแล้วกรีดไปที่ข้อมือของตัวเองจนเลือดไหลลงมาไม่หยุด อลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจทันทีเมื่อจิรันต์พูดออกมาหลังจากนั้น

"อยู่กับกูไปจนตาย...วิญญาณของมึงต้องตามติดกู....ห่างจากกูวันเดียวให้เหมือนร่างกายถูกไฟเผา....สติเปรียบเหมือนคนบ้า....ให้ใครต่างรังเกียจเดียดฉันท์ ให้มึงไม่มีความสุขแม้เสี้ยววินาที....และสุดท้ายก็ให้มึงกลับมาหากูและอยู่เป็นทาสกูตลอดกาล...."

อลินที่ถูกมัดไว้ให้นอนกับเตียงอยู่แล้วก็ถูกจับให้แน่รกว่าเดิมโดยลูกน้องของจิรันต์ ร่างสูงยกแขนขึ้นเหนือตัวของอลินให้เลือดของตัวเองค่อยๆ หยดไหลลงมาตั้งแต่กลางศีรษะ ใบหน้า หน้าอก หน้าท้อง กลางลำตัว ขา และเท้า....ตามร่างกายของอลินมีหยดเลือดของจิรันต์เต็มไปหมด คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาอีกครั้งเมื่อถูกบีบแก้ม บีบปากให้อ้าออก

"หึ...." จิรันต์กดแผลของตัวเองให้เลือดไหลออกมากยิ่งขึ้นแล้วหยดเลือดลงไปในช่องปากคนตัวเล็กก่อนจะปิดปากและจมูกอลินเอาไว้ คนตัวเล็กขาดอากาศหายใจจนต้องจำใจเลือดกลิ่นน่ารังเกียจนั้นลงไปในร่างกาย....

ตึกตัก

ใจดวงน้อยเต้นระงมทันที อลินเบิกตากว้างรู้สึกถึงความแปลกประหลาด

ไอ้พวกนี้มันโรคจิต

มันเล่นของ!.

ไอ้พวกสมองผิดเพี้ยน!

คนตัวเล็กดิ้นไปมาเพื่อจะหลุดจากที่นี่ และไม่คิดว่าจิรันต์จะยอมปล่อย...

เมื่อไม่มีคนจับเขาไว้ อลินก็ดิ้นจนหลุดออกจากเชือกแล้ววิ่งออกจากเตียง

"พวกมึงทำอะไรกับกู! พวกมึงมันบ้า!!" จิรันต์มองอลินด้วยสายตาเรียบนิ่ง..

.....อลินเป็นแค่คนเดียวที่หลุดจากเสน่ห์....อลินไม่เคยตกหลุมรักเขาเหมือนคนอื่น...

ทำไมจิรันต์ถึงรู้สึกเจ็บปวดกัน...

"หนีไปซะ..." จิรันต์ว่า อลินไม่พูดอะไรไม่อยากอยู่ฟังอะไร เขาไม่ใช่เด็กที่จะมาถามว่าทำไปเพื่ออะไร หากมีโอกาสหนีรอดอลินก็จะรีบไป....คนตัวเล็กรีบวิ่งออกไปจากห้องโดยที่ข้อมือข้อเท้ายังถูกกุญแจโซ่คคล้องกันเอาไว้ ตากลมเหลือบมองซ้ายขวาซึ่งเป็นห้องของจิรันต์แล้วรีบวิ่งออกมาจากประตูบ้าน แต่ทว่า

ร่างกายมันร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ อลินหอบหายใจเหมือนเพิ่งวิ่งมาราธอนมา คนตัวเล็กยังฝืนร่างกายให้วิ่งออกไป แต่ทว่ายังไม่ทันถึงหน้าประตูบ้านใหญ่ ร่างกายเล็กก็ร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟเผา อลินล้มไปกีดกรายดีดดิ้นอยู่กับพื้นหญ้า ความร้อนที่มองไม่เห็นมันไม่ต่างจากถูกไฟเผาลวกไหม้ทั้งตัวในเวลารวดเร็ว

"ฮึก...ไอ้...จิรันต์..." อลินกร่นด่าด้วยน้ำตาคนตัวเล็กไปไหนไม่ได้เพราะรู้สึกทรมารจากการถูกเผา จิรันต์ที่เดินตามมาเมื่อเห็นว่ามนต์ดำได้ผลเขาก็พอใจ

ยิ่งจิรันต์เดินมาใกล้เท่าไหร่ความร้อนจากเปลวไฟที่มองไม่เห็นก็ค่อยๆ หายไปมากเท่านั้น อลินกัดปากแล้วคลานเข้าหาร่างสูงช้าๆ

กึก

"ไม่หนีหรอ" จิรันต์ถาม อลินร้องไห้ส่ายหน้าไปมา

"ร้อน...ฮึก...ปล่อยมัน....ปล่อยกู..." จิรันต์กระตุกยิ้ม

"มันจะหายไป...ก็ต่อเมื่อมึงอยู่กับกู...อลิน.....กูน่ะรักมึงมากนะ...กลับมาหากู....กลับมาเล่นด้วยกัน กูรู้...ว่ามึงจำได้" อลินส่ายหน้าไปมา

"มันจะไม่หายไป...ต่อให้คุณตาย ถ้าคุณอยู่ห่างจากนายท่านมันก็จะเป็นแบบนี้ตลอดไปทุกภกทุกชาติ" มีนพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้

"ยอมเถอะ.......แค่คุณอยู่กับนายท่านคุณก็จะไม่เจ็บตัว" อลินกัดปากตีพื้นไปมาอย่างโมโหที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้

"ฮึก....ขอร้อง......ช่วยผม..." อลินว่าแล้วคลานเข้าไปหยุดที่เท้าของจิรันต์ ความร้อนแสบนั้นค่อยๆ หายไปตามที่ว่า อลินสะอื้นไห้ออกมา

คาถาที่น่าขยะแขยง....กูไปทำเวรทำกันอะไรให้พวกมึงนะ

"หึ...วิชานี้มันดีกว่าเสน่ห์ตั้งเยอะ....ต่อไปนี้กูก็จะเล่นกับอลินที่เป็นอลินได้ตามต้องการ....ไม่ใช่อลินอีกคน..หึ" จิรันต์กระตุกยิ้มร้ายและสนุกปนกัน โดยไม่สนใจมีนที่ยืนอยู่ด้านหลัง...

ไม่มีมนต์ใดที่ไม่มีผลเสีย

คาถามนต์ดำสะกดได้แต่วิญญาณ ให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันทุกชาติไป...

แต่พวกเขารักกันไม่ได้

หากดื้อรั้งที่จะรักกันด้วยใจจริง.....สุดท้ายพวกเขาทั้งสองก็จะถูกไฟนรกที่มองไม่เห็นแผดเผาจนกว่าจะสิ้นลมหายใจอย่างทรมาณ...

แน่นอนว่าจิรันต์ไม่รู้เรื่องนี้

.....ห้ามรักกัน....ห้ามฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้สึกรักฝ่ายตรงข้าม.....สิ่งนั้นมีนไม่กล้าพูดออกไป....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...