ตอนที่ 4 ชุดสีขาวเมื่อวาน

“สวัสดีค่ะ มาหาคุณหนึ่งค่ะ” เสียงหวานใสเอ่ยเมื่อมาถึงที่หน้าบาร์

บาร์เทนเดอร์หนุ่มที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านายเอาไว้อยู่แล้วพยักหน้ารับแล้ววอร์เรียกผู้จัดการให้มาทำหน้าที่พาหญิงสาวขึ้นไป

“รอสักครู่นะครับ” ชายหนุ่มบอกเธอก่อนจะยิ้มให้ รอจนเมื่อผู้จัดการของผับเดินเข้ามา เขาถึงกลับไปทำหน้าที่ของเขาต่อ

“เดี๋ยวผมพาไปส่งครับ คุณหนึ่งบอกให้คุณขึ้นไปที่ชั้น 2 ใช่ไหมครับ”

“ค่ะ เขาบอกให้ขึ้นไปชั้น 2 ค่ะ”

“ครับ งั้นตามผมมาเลยครับ”

ชมพูแพรเดินตามชายคนดังกล่าวที่เป็นผู้จัดการของผับไปเงียบๆ หญิงสาวกลายเป็นจุดสนใจของหลายคนเพราะเธอเดินขึ้นบันไดไปยังชั้น 2 ซึ่งขาประจำจะรู้กันดีว่าเป็นชั้นของเจ้าของผับ มันมีทั้งห้องทำงานและห้องส่วนตัวอยู่บนชั้นนี้

ก๊อก ก๊อก

“เชิญ”

“พามาส่งแล้วครับ”

หลังจากประตูถูกเปิด ก็ปรากฏร่างเล็กที่เดินตามชายหนุ่มผู้จัดการผับเข้ามาด้านใน เขารายงานกับเจ้านายหนุ่ม ก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ ปล่อยให้ชมพูแพรอยู่กับชยกรตามลำพัง

“นั่งก่อนสิ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมาเอาบัตรประชาชนคืน”

“จะเอาคืนไปง่ายๆ ได้ยังไงล่ะคุณ ผมอุตส่าห์เก็บมาให้นะ”

“ว่าแต่คุณไปเจอได้ยังไง ฉันไม่ได้ไปไหนนอกจากโรงพยาบาลนะ”

“ก็ที่โรงพยาบาลนั่นแหละ คุณทำหล่นเอาไว้ในห้องตรวจ”

“ห้องตรวจ.....?” เสียงหวานใสทวนคำพูดเขาก่อนจะพยายามนึก

“อือ”

“.....คุณ.....หมอ เหรอ”

“อือ หัวไวดีนี่ ถึงจะเซ่อซ่าไปหน่อยก็เถอะ”

“จริงดิ”

“แล้วทำไมถึงคิดว่าไม่จริง”

“ก็ ฉันเจอคุณที่ผับ”

“แล้วหมอเที่ยวไม่ได้เหรอ”

“คุณมาเที่ยวเหรอ”

“เปล่า มาทำงาน ผมเป็นเจ้าของที่นี่”

“หา.....”

“เห้อ ไปเถอะ ลงไปหาอะไรดื่มกันหน่อย”

ร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินออกมาดึงให้หญิงสาวที่ยืนงงอยู่ให้เดินตามเขาออกจากห้องไป

“เอาเหมือนเดิม” เจ้าของเสียงนุ่มสั่งลูกน้องหลังจากนั่งลงที่เก้าอี้ตัวสูงหน้าเคาน์เตอร์

“ครับ แล้วคุณผู้หญิงรับอะไรดีครับ”

“ขอค็อกเทลเบาๆ ก็พอค่ะ”

“รับทราบครับ”

หญิงสาวนั่งมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยๆ บรรยากาศสนุกสนาน เสียงเพลงที่อยู่ในช่วงเวลาเพลงซึ้งเพื่อพักขาของเหล่านักเต้น ทำให้บรรยากาศดูไม่พลุกพล่าน

“ได้แล้วครับ แล้ววันนี้นายค้างคืนไหมครับ หรือกลับเลย”

“น่าจะกลับ พาเขาไปส่ง” ดวงตาคมมองไปที่ร่างเล็กเป็นเชิงบอก ก่อนที่เขาจะยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ

“แล้วมีคนขึ้นไปเคลียร์บนห้องหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้วครับ แล้วชุดสีขาวให้ทำยังไงครับ”

“นี่ ชุดจะเอาไหม หรือจะให้ทิ้งไปเลย” ชยกรหันไปถามคนข้างๆ ที่นั่งมองนั่นมองนี่หลังจากลูกน้องถาม

“ชุดฉันเหรอ”

“ชุดสีขาวเมื่อวาน”

“อ๋อ ทิ้งไปก็ได้ มันไม่น่าจะซักออก”

“ตามนั้นแหละ”

เมื่อได้คำตอบจากหญิงสาว ชยกรก็พยักหน้ากับลูกน้อง เขานั่งคุยกับลูกน้องเบาๆ ปล่อยให้ชมพูแพรนั่งมองนั่นมองนี่พร้อมกับจิบเครื่องดื่มไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกที หญิงสาวตัวเล็กข้างๆ ก็เมาจากการดื่มไปหลายแก้ว

“กลับได้แล้วคุณ”

“ดึกแล้วเหรอ”

“เปล่า คุณเมาแล้ว”

“เหรอ”

“อือ กลับก็ได้”

ใบหน้าหล่อเหลาส่ายเบาๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยระวังตัวเลย เพราะแบบนี้ถึงถูกเขาหลอกขึ้นห้องไปได้ง่ายๆ สงสัยเขาคงต้องคอยตามเฝ้าไม่ให้แอบไปไหนคนเดียว ไม่อย่างนั้นคงได้โดนใครหลอกไปอีก

ชมพูแพรถูกร่างสูงกึ่งลากกึ่งจูงออกมาจากผับไปที่รถ หญิงสาวบ่นเล็กน้อยเมื่อถูกเขาจับยัดใส่รถ ก่อนที่เขาจะกลับไปฝั่งคนขับแล้วเคลื่อนตัวออกไป

“บ้านคุณอยู่ที่ไหน”

“ฉันอยู่คอนโด แถวนี้แหละ”

“ชื่อ”

“.....” หญิงสาวบอกชื่อคอนโดที่เธออยู่เสียงอ้อแอ้ ก่อนจะปรับเบาะนอนลง

“พูดจริง”

“อือ”

“บังเอิญไปหรือเปล่าเนี่ย” ชยกรพึมพำเบาๆ อย่างแปลกใจ แต่เมื่อหันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้ว จึงหันมาตั้งสมาธิในการมองทาง เพราะเขาเองก็ดื่มไปนิดหน่อยเช่นกัน