ล่ามรัก : EP 2 มีไว้เอา

                   บทที่ 2    

"ขึ้นมานอนได้แล้วพราว มันจะสว่างยังมัวแต่ยืดยาดอาบน้ำเป็นชั่วโมงอยู่นั่นแหละ" สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองยังไปเตียงไข่มุกเธอใส่เพียงผ้าขนหนูนุ่งกระโจมอก เดินออกมาจากห้องน้ำ ชุดที่ใส่ไปในงานวันเกิดของเพลงมีนานั้นถูกฉีกขาดด้วยน้ำมือของพี่ชายเพื่อนสนิทตัวเอง พราวมุกถอนหายใจจ้องมองหน้าคนปากร้ายที่นอนบนเตียง 

"ถอนหายใจแบบนี้อยากออกไปจากคอนโดในสภาพนี้หรือเปล่า หรืออยากโดนเอาอีก" 

"อะไรพราวก็ผิดไปหมดเลยนะคะ ขนาดคุณข่มขืนพราว พราวยังกลายเป็นคนผิด

หาว่าอ่อยคุณ ทั้งๆที่ไม่ได้อ่อยอะไรคุณเลย" อะไรก็ผิดไปหมดจริงๆ เธอเป็นคนอ่อยเขาอยากได้เขา เธอไม่เคยได้อ่อยเขาเลย แต่ถามว่ามองไหมมองเพราะคุณเพลิงเขาหล่อมีเสน่ห์ยิ่งมองไกล้ๆยิ่งแล้วเลยไม่อยากละสายตาเหมือนมีมนต์สะกตดึงดูดไว้ ไม่รู้เขาเอาความหล่อมาจากไหนมากขนาดนี้ 

"ไม่จริงหรอกที่เธอไม่อยากได้กู รู้ว่าคิดยังไงพราว และกูไม่ได้ข่มขืนนะอย่าเข้าใจผิด การข่มขืนคือฝ่ายผู้หญิงต้องไม่ยอม แต่นี่เธออ้าขาให้กับฉันเอาง่ายๆ" เธอรู้สึกจุกในคำพูดของคุณเพลิง เขาว่าเธอง่ายไม่ได้และขัดขืนเหมือนโดนข่มขืนจริงๆแต่เธอนั้นไม่ได้ยอมตั้งแต่แรก 

"มานี่ กล้าเถียงกูหรอ กูไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิดนะ อย่ามาเถียงกูไม่ชอบ" แขนด้านขวาเธอถูกเขาดึงเข้าหาตัวเองโดยที่เขานั้นนอนอยู่บนเตียง ทำให้เสียหลักล้มลงที่ตักของเขา ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนนั่งทับอะไรเป็นท่อนๆแข็งๆอยู่ และไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นอะไร เขาเอาเรี่ยวแรงและความแข็งมาจากไหนกัน

ใบหน้าซุกไซร้ เข้าซอกคอด้านขวาเธอเริ่มหอมและพรมจูบลงที่ไหล่ขวา ในใจนั้นเต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ ยิ่งได้มองใบหน้าของเขาใกล้ๆ ลมหายใจแผ่วเบาลดราดมายังเนื้อตัวนั้น ความรู้สึกที่ร้อนวูบวาบผ่าวมาทางผิวหนัง มันร้อนผ่าวขี้นมาถึงหน้าตัวเอง

"พอก่อนนะคะ" เธอเอียงคอกลับไปทางด้านซ้ายเล็กน้อย กระซิบเข้าที่ข้างหูของคุณเพลิง เธอรับเอ่ยบอกให้เขาพอเพราะร่างกายเราไม่ไหวจริงๆ

"หึ! ก็ได้อย่างนั้นมานอน" ลำตัวเธอถูกดึงพลิกลงที่เตียง ให้อยู่ในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่ ใบหน้าจ้องมองมาที่เธอสายตาเลื่อนลงมองจ้องหน้าเธอเรื่อยๆ จนปลายจมูกนั้นชนกัน

"คุยอยู่กับไอ้ธารามหรอ" พยักหน้าให้กับคุณเพลิง เฮียธารามนั้นคือพี่ชายเธอต่างหาก แต่เป็นลูกพี่ลูกน้อง หรือจะเรียกลูกของคุณป้า เฮียธารามเขาทำธุรกิจหลายอย่างเธอกับเฮียธารามติดต่อกันอยู่บ่อยครั้ง และเหมือนว่าเฮียจะย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยด้วยนะ ที่พยักหน้าให้กับเขาก็เพราะว่าอยากแกล้งดูใจของเขาเท่านั้นเอง

"คบกับมันนานหรือยัง" น้ำเสียงไม่พอใจและแววตาเหมือนโกรธจ้องมองหน้า

"ยังไม่ได้คบค่ะ แค่คุยๆกันเฉยๆ" หน้าตานิ่งๆฝืนไม่ให้ตัวเองนั้นยิ้ม กลัวว่าจะหลุดขำที่กำลังโกหกเขาอยู่

"พราวมุก! เธอต้องเลิกคุยกับมันนับตั้งแต่วันนี้ เพราะว่าเธอเป็นของฉันเธอห้ามคุยกับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น" ทำไมจะต้องเขินด้วยไข่มุก เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาเธอเป็นแฟนสักหน่อย

"ยังไม่ตอบอีก จะให้ฉันร้ายและทำเธอแบบเมื่อกี้อีกไหมพราว" จริงๆไม่ได้หลับแค่แกล้งหลับหนีคนปากร้ายเท่านั้นเอง เวลาผ่านไปประมาณสัก 3 นาที จึงค่อยๆลืมตามองคนตรงหน้า เขาหลับไปแล้วใบหน้าคมหลับตาพริ้มขนตางอนยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ปากขาวอมชมพูทรงปากกระจับโดยที่ไม่ได้ศัลยกรรม มีเคราเล็กน้อยสันจมูกโด่งเหมือนกับลูกครึ่ง

           เช้าวันต่อมา  

เนื้อตัวระบมไปทั่วเรือนร่างจริงๆ ไม่อยากจะลุกจากที่นอนเลยด้วยซ้ำ ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"ตื่นแล้วหรอ" เขานั่งอยู่ที่โซฟาปลายเตียง ในมือขวานั้นถือบุหรี่ไฟฟ้าเขานุ่งเพียงผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียว ลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาเธอที่เตียง นั่งลงช้าๆอยู่ด้านข้างขวามือ ใช้มือซ้ายจับเข้าปลายคางของเธอนั้นและบีบแต่ไม่แรงมากนัก

"พราวเจ็บนะคะ" 

"จำไว้นะพราวมุก เธอคือคนของฉันเธอไม่มีสิทธิ์ไปเอากับผู้ชายหน้าไหน" เหมือนกับเขาหวงเธอ แต่ก็ไม่ได้ขอคบเป็นแฟน และยังไม่ให้บอกเรื่องนี้กับเพลงมีนา

"แล้วคุณใช้สิทธิ์อะไรในการบังคับพราว" 

"สิทธิ์ในการที่เป็น.. อืมคนเ-็ดเธอไงลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันจะพาไปซื้อมือถือใหม่" คำพูดนิ่งๆซ่อนไปในความน่ากลัว ก็ต้องลุกทำตามคำสั่งเขา พยายามเดินให้เหมือนไม่เจ็บทั้งๆที่ระบบอยู่จนไม่อยากก้าวเดิน

"เปิดประตูให้พราวพอค่ะเดี๋ยวพราวกลับเอง" หลังอาบน้ำเสร็จเราบอกให้เขาเปิดห้องให้เพื่อที่จะกลับเอง 

"ไม่ไปใช่ไหม ถ้าไม่ไปอย่างนั้นนอนลง" เขาสั่งให้เธอนอนลง

"นะนอนลงทำไมคะ"

"นอนอ้าขาให้ฉันเอาไง ในเมื่อเธอไม่ไปซื้อมือถืองั้นวันนี้เธอก็ว่าง" 

"มะไม่ค่ะพราวเจ็บ"

"ไม่ อย่างนั้นก็ไปใส่ชุดที่เตรียมไว้ซะ ฉันพาเธอไปซื้อมือถือเครื่องใหม่" 

"นับหนึ่งถ้ายังยืนมองหน้าฉันอยู่แบบนี้ เธอไม่ได้แค่ระบบหรอกนะ -ี ถูกกูเอานจนฉีกแน่นอนรับประกันได้" รีบก้าวเท้าตรงไปหยิบชุดทันทีถ้ายัง

ช้าเขาไม่ปล่อยเราอย่างแน่นอน