บท
ตั้งค่า

แค่อยากเอาชนะ

ชมจันทร์....

ฉันยอมรับว่าเครียดและคิดไม่ตกกับเรื่องที่หมอพีขอฉันเป็นแฟนหมอพีให้เวลาฉันตัดสินใจเป็นเวลาสองอาทิตย์ซึ่งเขาก็ไปอังกฤษได้หลายวันแล้วอีกไม่กี่วันก็กลับฉันจะทำยังไงดี ส่วนอาร์ตเขาก็แวะมาหาฉันที่โรงพยาบาลทุกวันเอาขนมเอาอาหารมาฝากเพราะรู้ว่าฉันงานยุ่งไม่มีเวลาออกไปทานข้าวข้างนอกแต่เขาก็ไม่ได้ซื้อมาฝากแค่ฉันหรอกนะเขาซื้อมาฝากคนทั้งแผนกนั่นแล่ะทำให้ตอนนี้เขาเป็นขวัญใจพยาบาลหลายๆ คน บางคนก็พูดว่าอยากมีแฟนแบบนี้ ยุให้ฉันยอมเป็นแฟนอาร์ตเสียทีแต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจแม้ว่าใจจะเริ่มเอนเอียงเล็กน้อยแล้วก็ตามแต่พอคิดถึงวีระกรรมเก่าๆ ของเขากับเรื่องสาวๆ ฉันก็เลิกคิดทันที

"ชมเป็นอะไรฉันเห็นแกเครียดมาหลายวันแล้วนะ เครียดเรื่องงานหรือเปล่ามีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะ" ยัยพินถามฉันเพราะมันไม่รู้เรื่องนี้คือฉันไม่ได้พูดให้มันฟังเพราะรู้ว่ามันไม่อยากให้ฉันคบหมอพี แต่พอเห็นหน้ามันแล้วก็รู้ว่ามันห่วงฉันมากฉันก็เลยตัดสินใจพูดให้มันฟัง

"เปล่าเครียดเรื่องงานฉันเครียดเรื่องหมอพีน่ะ"

"เครียดเรื่องหมอพี?? เครียดทำไมอ่ะหมอพีก็ไม่อยู่นี่ไปดูองานที่อังกฤษตั้งสองอาทิตย์"

"ก็นั่นแล่ะเพราะก่อนไปหมอพีขอฉันเป็นแฟน"

"ห๊ะจริงดิ"

"อื้มมม แต่ฉันยังไม่ตอบตกลงเขาเลยให้เวลาฉันตัดสินใจสองอาทิตย์ถ้าเขากลับมาเขาจะมาฟังคำตอบ"

"อ่อแกก็เลยเครียดเรื่องนี้"

"อื้มมม"

"แต่คุณหญิงแม่หมอพีเค้าไม่ชอบแกนะถ้าแกคบกับหมอพีแกคิดว่าจะไม่มีปัญหาเหรอ"

"นั่นแล่ะ

"ฉันถึงบอกให้แกคบกับคุณอาร์ตซะรายนั้นน่ะไม่มีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้แน่ๆ นอนเพราะแม่คุณอาร์ตเค้าชอบแกมากไม่ใช่เหรอ"

"แต่แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้ชอบอาร์ต"

"ก็ลองคบกันก่อนสิไม่ลองไม่รู้น๊าาเพื่อน ไม่แน่นะแกอาจจะเป็นสาวคลั่งรักแฟนก็ได้^^"

"แค่คิดก็ขนลุกแล้วฉันจะไปคลั่งรักนายนั่นได้ไง" ฉันคิดภาพนั้นไม่ออกเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ><

"มันไม่แน่น๊าาาา แกก็ลองคบดูไม่เสียหายอะไรนี่นา ถ้าคบแล้วไม่เวิร์คก็แค่เลิกไม่อย่างงั้นคุณอาร์ตก็จะตามจีบแกอยู่แบบนี้ไม่เลิก ฉันยอมรับว่าสงสารคุณอาร์ตจีบแกมาตั้งหลายปีแต่ก็จีบไม่ติดซักที"

"ถึงเขาจะจีบฉันไม่ติดเขาก็มีสาวๆ รอเพียบแกไม่ต้องไปสงสารหรอก"

"แต่เขาอาจจะอยากจริงจังกับแกก็ได้"

"แกดูเชียร์อาร์ตจังนะนายนั่นจ้างมาเท่าไหร่ล่ะ"

"ไม่เท่าไหร่หรอกแค่กระเป๋าแบรนด์เนมไม่กี่ใบ อุ๊ปส์!!!" ยัยพินรีบเอามือปิดปากตัวเองแล้วยิ้มแห้งๆ

"นั่นไงว่าแล้วเชียวเชียร์กันจัง" ฉันมองค้อนเพื่อนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ถามว่าฉันโกรธยัยพินไหมที่ทำแบบนี้ไม่หรอกเพราะฉันรู้ว่ามันหวังดีกับฉันส่วนของแบรนด์เนมมันเป็นผลพลอยได้

"แต่ถึงคุณอาร์ตจะไม่ได้ให้ของฉันฉันก็ยังยืนยันคำเดิม"ยัยพินทำหน้าจริงจังจนฉันเริ่มลังเลใจหรือฉันจะลองคบกับอาร์ตดีเผื่อว่ามันจะทำให้ฉันเลิกชอบหมอพีได้ แต่ถ้าทำแบบนั้นฉันจะเห็นแก่ตัวไปไหมที่คบกับเขาเพื่อลืมหมอพี

"ทำไมแกเงียบไปล่ะ"

"ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะทำตามที่แกแนะนำดีมั้ย"

"ดีสิดีมากๆ เลย^^"

"โอเคฉันตัดสินใจแล้ว" ฉันนิ่งไปพักใหญ่เลยล่ะเพราะเรื่องนี้ไม่เคยอยู่ในหัวในความคิดของฉันเลย

"ตัดสินใจว่า"

"จะลองคบอาร์ตดู" ฉันตัดสินใจพูดออกไปและฉันก็หวังว่าฉันจะตัดสินใจไม่ผิดนะ ฉันหวังว่าเขาจะทำให้ฉันลืมหมอพีได้แล้วทำให้ฉันเปิดใจรักเขาได้

"จริงนะชม" ยัยพินทำหน้าตื่นเต้นจนออกนอกหน้า

"ก็...อืมมมม" ฉันตอบแบบไม่เต็มเสียงมากนัก เคยไหมที่ตัดสินใจอะไรไปแล้วแต่มันยังมีความลังเลในใจ แต่ก็เอาวะก็อย่างที่ยัยพินพูดไม่ลองไม่รู้

"แบบนี้ฉันต้องโทรไปบอกข่าวดีคุณอาร์ตแล้ว" ยัยพินหยิบมือถือขึ้นมาฉันรีบห้ามมันทันที

"แกไม่ต้องโทรไปบอกฉันจะบอกกับนายนั่นต่อหน้าเองว่าฉันจะลองคบกับเขา"

"งั้นก็ได้ ฉันดีใจนะที่แกจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที^^"

หลังจากออกเวรฉันก็ขับรถมาที่ผับโดยที่ไม่ได้บอกให้อาร์ตรู้ อ่อฉันลืมบอกไปว่ารถฉันซ่อมเสร็จแล้ว ฉันขับเข้ามาถึงลานจอดรถขนาดใหญ่แล้วก็มองหารถของเขามองไปมองมาก็เจอรถของอาร์ตจอดอยู่ตรงที่จอดรถผู้บริหารแต่ไม่ได้มีแค่รถเขาเพราะมีรถของคิมหันต์จอดอยู่ข้างๆ ด้วยที่ฉันจำได้เพราะฉันเคยไปเป็นพยาบาลดูแลลลิลภรรยาของเขาตอนที่ป่วย ฉันดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองตอนนี้ใกล้จะสองทุ่มแล้วก็เลยวนหาที่จอดรถจากนั้นฉันก็เดินเข้าผับพอเดินเข้ามาก็เจอกับลูกน้องคนสนิทของเขาทั้งสองคนนั่นก็คือนัตกับต้นยืนคุยกันอยู่

"สวัสดี" ฉันเอ่ยทักทั้งสองคนพอทั้งสองคนหันเจอหน้าฉันก็ทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี

"ทำไมพวกนายสองคนถึงทำหน้าแบบนั้นฉันไม่ใช่ผีนะ" ฉันถามด้วยความสงสัย

"เอ่อ ปะ เปล่าครับเปล่าไม่มีอะไร" ต้นรีบปฏิเสธเสียงสั่น

"เอ่อ เอ่อว่าแต่คุณชมจันทร์มาทำไมเหรอครับหรือมาดื่มมาดริ้งเดี๋ยวผมหาโต๊ะให้เอาโซนวีไอพีดีมั้ยครับ^^" ฉันจับพิรุจได้ในทันทีกับคำพูดของนัตเหมือนเขากลัวว่าฉันจะขึ้นไปหาอาร์ต

"ฉันมาหาอาร์ตเขาอยู่ใช่ไหม"

"เอ่อคือว่านาย..."

"อย่าบอกว่าไม่อยู่เพราะฉันเห็นรถเขาจอดอยู่"

"เอ่อ นายอยู่ครับแต่ตอนนี้ประชุมอยู่กับคุณคิมเดี๋ยวผมขึ้นไปบอกนายให้ครับว่าคุณมาหา"

"ถ้าเขาประชุมอยู่ฉันรอได้ แต่พวกนายไม่ต้องบอกว่าฉันมาฉันอยากมาเซอร์ไพร์สเขา"

"เซอไพร์สเหรอครับ"

"อื้มมใช่ทำไม หรือเขาไม่ได้อยู่กับคิมแต่มีผู้หญิงอยู่ด้วย??" ฉันลองเดาเอาเพราะคราวก่อนสองคนนี้ก็มีพอรุจแบบนี้แล่ะตอนที่ฉันจะขึ้นไปหาเจ้านายของพวกเขา

"ไม่มีครับ"

"อ้าวคุณพยาบาลคนสวย สวัสดีครับจำผมได้ไหมผมชื่อแมคเป็นเพื่อนไอ้คิมกับไอ้อาร์ตเราเคยเจอกันที่งานแต่งงานไอ้คิมกับลิล"

"คุณแมคสวัสดีค่ะ" ฉันกล่าวทักทายเพื่อนของอาร์ตที่เดินเข้ามาทักซึ่งฉันไมไ่ด้เจอเขานานมาก

"ว่าแต่คุณมาเที่ยวเหรอครับหรือมาหาเพื่อนผม"

"ฉันมาหาอาร์ตน่ะค่ะแต่เขาไม่รู้ว่าฉันมา"

"ถ้ามาหามันก็ขึ้นไปพร้อมผมเลยผมกำลังจะขึ้นไปพอดี"

"เอ่อนายครับเดี๋ยวครับคือ.." นัตสะกิดแขนเสื้อของแมคเหมือนมีเรื่องจะพูดด้วย

"อะไรไอ้นัตสะกิดแขนกูอยู่ได้" แมคหันไปดุลูกน้องตัวเองด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"คือว่าคุณอาร์ตสั่งไว้ว่า..." นัตพูดไปตาก็จ้องมาที่ฉันตลอดเวลา

"มีอะไรก็พูดมาดิวะไอ้นี่ถ้าไม่พูดก็จะขึ้นไปแล้ว"

"ชมว่าเรารีบขึ้นไปดีกว่าค่ะพอดีชมมีเรื่องสำคัญจะมาบอกกับอาร์ต" ฉันตัดสินใจพูดขัดขึ้นมาก่อนจะชวนแมคขึ้นไปข้างบน

"โอเคครับ"

จากนั้นฉันกับแมคก็เดินขึ้นมายังชั้นสามด้วยกันจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องทำงานของอาร์ต และในขณะที่แมคเปิดประตูเข้าไปฉันก็ได้ยินเสียงของอาร์ตกับคิมหันต์ดังลอดออกมาจากห้องฉันก็เลยจับมือของแมคไว้ไม่ให้เขาเปิดประตูกว้างกว่านี้เพราะฉันอยากฟังเนื่องจากบทสนทนาในห้องมีชื่อของฉันด้วย

อาร์ต....

"กูถามมึงจริงๆ ไอ้อาร์ตมึงตามจีบชมมาตั้งหลายปีมึงจริงจังเหรอวะกูได้ข่าวว่ามึงเทียวไล้เทียวขื่อโรงพยาบาลแทบทุกวัน"

"ไม่รู้ว่ะ กูยังไม่รู้เลยว่ากูชอบชมจริงหรือเปล่า มึงก็รู้ที่ผ่านมากูไม่เคยเข้าหาใครมีแต่ผู้หญิงเข้าหากูตลอดกูไม่เคยจีบผู้หญิงคนไหนชมเป็นคนแรกที่กูจีบแต่เสือกจีบยากชิบหายกูตามแม่งมาตั้งหลายปีตั้งแต่มึงยังไม่มีลูกจนตอนนี้มึงมีลูกตั้งกี่คนละกูยังจีบไม่ติด"

"จีบไม่ติดแล้วทำไมมึงไม่เลิกจีบวะ"

".........."

"อ่อหรือว่ามึงเห็นว่าเขาจีบยากมึงก็เลยอยากเอาชนะว่างั้น"

"งั้นมั้ง"

"เหี้ยนะมึง ถ้าเกิดวันนึงชมจันทร์ใจอ่อนยอมเป็นแฟนมึงขึ้นมามึงจะทำไงในเมื่อมึงไม่ได้ชอบเขาจริงๆ"

"รอให้ถึงวันนั้นก่อนละกัน" ผมตอบไปตามความรู้สึกเพราะผมคิดว่ามันอาจจะไม่มีวันนั้นก็ได้เพราะชมจันทร์ไม่เคยสนใจผมเลย ไม่ว่าผมจะทำดีกับเธอแค่ไหนก็ตาม คนเรามันก็มีท้อบ้างไหมจีบมาตั้งกี่ปียังจีบไม่ติด

"แล้วถ้าวันนั้นมาถึงมึงจะทำยังไงกับเด็กที่มึงเลี้ยงไว้วะ"

".........."

"มึงเงียบไม่ตอบแบบนี้หมายความว่ามึงจะมีแฟนไปด้วยเลี้ยงเด็กไปด้วยเหรอวะไอ้อาร์ต" ผมกำลังจะตอบคำถามไอ้คิมตามที่ใจผมคิดแต่ไอ้เชี่ยคิมก็เสือกใจร้อนถามผมกลับมาอีก มันคงเห็นว่าผมเงียบไป

"ว่าไง เพราะถ้าเป็นอย่างที่กูพูดกูจะไม่ยอมให้มึงทำแบบนั้นเด็ดขาด"

"กู..." ผมกำลังจะตอบมันแต่ไม่ทันได้ตอบประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับชมจันทร์ที่ยืนอยู่หน้าห้องโดยมีไอ้แมคยืนอยู่ด้วยหลัง

"นายไม่ต้องรอวันนั้นหรอกอาร์ตเพราะมันจะไม่มีวันนั้นเป็นเด็ดขาด"

"ชม!!!"

"เห้ยชมเธอมาได้ไงวะ!!!"ผมตกใจที่ชมจันทร์ขึ้นมาข้างบนนี้พราะผมสั่งไอ้ต้นไอ้นัตไว้แล้วว่าถ้าชมจันทร์มาหาผมอย่าเพิ่งให้เธอขึ้นมาให้มันโทรมาถามผมก่อนเพราะบางครั้งผมก็เรียกเด็กๆ มาหาที่นี่ผมกลัวเป็นแบบคราวก่อนที่มาเจอจีจี้

"ฉันจะมาได้ยังไงมันไม่สำคัญ แต่นายรู้ไหมว่าที่ฉันมาหานายที่นี่เพราะอะไรเพราะฉันจะมาตอบตกลงยอมคบกับนายแต่พอฉันได้ยินสิ่งที่นายคุยกับคิมแล้วฉันคิดว่าฉันสิ่งที่ฉันจะมาบอกกับนายมันคงไม่สำคัญแล้วล่ะ ขอบใจนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา"

"เห้ยชมเดี๋ยวอย่าเพิ่งไป" ผมตะโกนตามหลังแล้ววิ่งตามออกไป

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel