ลูกเมียน้อย : ตอนที่ 1

ลูกเมียน้อย Nc { ซัน }

Ep.1

“ซันกลับมาได้ยังไง”

“ถ้าผมไม่มาเห็นกับตาผมคงไม่เชื่อว่าพ่อพาเมียน้อยเข้าบ้าน”

“อย่าพูดแบบนี้น่าซันการะเกดเธอไม่ใช่เมียน้อย”

“หรอครับไม่ใช่เมียน้อยจะเรียกว่าอะไรดีล่ะหรือว่าจะให้เรียกนางบำเรอ”

“ซัน!”

“ออกจากบ้านของผมเดี๋ยวนี้”

“คือ..

“การะเกดจะไม่ไปไหนทั้งนั้นการะเกดจะไม่อยู่ที่นี่เป็นภรรยาของพ่อ”

“พ่อสัญญากับแม่ไว้ว่าอย่างไรจะไม่มีใครมาแทนที่แม่ได้ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้”

“แม่ของแกก็ตายไปเป็นปีแล้วฉันไม่ผิดที่จะเอาภรรยาใหม่”

“ผมไม่เคยว่าถ้าจะเอาใครแต่อย่าเอามันเข้ามาอยู่ที่นี่ที่นี่เป็นบ้านของแม่ผมไม่ใช่ของมัน”

“ตาซัน! ทำไมลูกถึงพูดแบบนี้ขอโทษคุณน้าการะเกดเขาเดี๋ยวนี้”

“ไม่!”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณ”

“หึต่อหน้าพ่อของฉันเธอก็ทำเป็นแสนดีอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ถ้าไม่ออกไปจากบ้านนี้เตรียมรับมือให้ดีแล้วกันแล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน”

หลังจากนั้นผมได้เดินออกจากบ้าน ! ผมชื่อซันอายุ 19ปีบริบูรณ์เป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน มีความสุขมีเงินมีทองทุกอย่างเมื่อปีที่แล้วแม่ของผมเสียท่านป่วยเป็นโรคหัวใจและท่านหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ผมทำใจไม่ได้เพราะว่าผมรักคุณแม่ของผมมาก ใช้เวลาเป็นปีกว่าผมจะทำใจได้ ผมอยู่กับคุณพ่อของผมมาตลอดแต่เมื่อเทอมนีัผมก็ตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศเพราะว่าคุณพ่อขอแต่ผมไปเรียนได้แค่ไม่กี่เดือน แม่บ้านของผมก็โทรไปรายงานว่าพ่อพาเมียน้อยเข้าบ้านผมยอมรับไม่ได้ต่อให้เป็นผู้หญิงหน้าไหนมาก็ตาม ผมเข้าใจพ่อของผมเขาเป็นผู้ชายก็เหมือนผมนั่นแหละที่ต้องการ ผมไม่ว่าถ้าออกไปหาความสุขข้างนอก แต่นี่พาเมียน้อยเข้ามาอยู่ในบ้านมาแทนที่แม่ของผมผมไม่ยอมผมเลยกลับมาอยู่ที่เมืองไทยและพร้อมที่จะจัดการ มัน!!

หลังจากที่ผมเดินออกจากบ้านโดยที่เดินหนีพ่อของผมออกมาก่อนที่จะคว้ารถของเขานั่นแหละขับออกมาด้วยตรงมาที่คอนโดของเพื่อนเพราะว่าก่อนหน้านี้ผมได้โทรหาเพื่อนแล้วมันบอกว่าอยู่ที่คอนโด! หลังจากนั้นมันก็พาผมไปสมัครเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งย่านกรุงเทพฯ เพื่อนของผมชื่อว่าธาน!!! ผมมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอสวยแล้วก็น่ารักแต่ผมได้เพียงแต่มองถามถึงเรื่องแฟนเคยมีแต่ตอนนี้ไม่มีแล้วไปเรื่อยๆใครให้ผมก็เอา! ยังไม่ได้คิดจริงจังกับใครเพราะว่าอยากสร้างอนาคตอยากลงมือทำงานให้สำเร็จก่อนแต่ก็มีเรื่องเมียน้อยของพ่อเข้ามาขวางเลยทำให้ผมไม่เรียนต่อที่ประเทศนอก

“แล้วเอายังไงต่อไปวะ”ในตอนนี้หลังจากที่สมัครเรียนเสร็จผมได้นั่งอยู่ในคอนโดของมันพร้อมกับซื้อเหล้าเข้ามานั่งกินกันสองคน

“ไม่เอายังไงหรอกกูบอกแล้วว่าจะไม่มีใครเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แทนแม่ของกูได้ต่อให้ท่านเสียไปแล้วจะ 10 ปี 20 ปี 30 ปีหรือว่าร้อยปีถ้ากูยังอยู่จะไม่มีวันนั้นจะไม่มีวันที่ผู้หญิงคนอื่นมาแทนพี่ไม่ให้กู”

“เหอะพูดยากว่ะเรื่องนี้เป็นกูกูก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน จู่ๆเอาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทนที่เมียเก่า”

“อึก! ”ผมกำแก้วเหล้าก่อนที่จะกระดกจนหมดแก้ว! แล้วก็นั่งกินต่อไปถ้าทนผมได้ก็ทนไปคุณการะเกดอยากจะมาทำหน้าที่แม่ผมรักใช่ไหมได้! เดี๋ยวจะได้เก็บเสื้อผ้าออกไปถ้าไม่ทันเลยคอยดู

ครืด!! “โทรศัพท์ของมึงดังวะซัน” ผมพยักหน้าให้กับมันก่อนที่จะลุกเดินไปหามือถือที่ชาร์จอยู่อีกที่ มันเป็นเบอร์คุณพ่อของผมที่โทรเข้ามา

“มีอะไรหรอครับหรือว่ามันไปแล้ว”เมื่อผมกดรับโทรศัพท์ผมพูดเลยโดยที่ไม่ได้ฮัลโหลผมยอมรับว่าผมนิสัยไม่ดีขึ้นเยอะทำไมหรอก็เพราะพ่อทำแบบนี้กับผมไงผมยอมรับไม่ได้จริงๆ!

“ฉันอยู่หน้าคอนโดของเพื่อนแกเปิดประตูแล้วกลับบ้าน”

“หึมาตามทำไม”

“จะเปิดไม่เปิดซัน”ผมถอนหายใจก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูคอนโดของเพื่อนพ่อของผมมาเพียงคนเดียวเพราะไอ้ธานมันเห็นมันก็ยกมือไหว้พ่อผม

“กลับบ้านซัน” ผมไม่ได้ฟังพ่อพูดหรอกผมกลับมานั่งที่เก่าพร้อมกับเทเหล้าใส่แก้ว

“หยุดนะซันพ่อบอกให้กลับบ้านกับพ่อเดี๋ยวนี้”พ่อของผมเดินมาหยิบแก้วเหล้าออกจากมือก่อนที่จะจับแขนผมให้ลุกขึ้น

“ซันกลับบ้านไปก่อนเถอะ”เพื่อนของผมมันสีหน้าไม่ค่อยโอเคผมต้องยอมกลับบ้านกับคุณพ่อมันคงไม่อยาก ให้ผมอยู่เพราะว่าพ่อมารับผมกลับบ้านไง

บ้านผม

“ซันหยุดนะเราต้องคุยกันให้รู้เรื่องเตรียมตัวพรุ่งนี้เตรียมกลับไปเรียนที่เดิม ”ผมคิดว่าคุณพ่อจะพูดอะไรหรือว่าขอโทษผมแต่เปล่าเลยไล่ผมกลับไปเรียนที่ต่างประเทศ คงจะกลัวผมอยู่แล้วขัดขวางความสุขสินะแน่นอนอยู่แล้วผมจะทำให้เมียน้อยของพ่อออกไปจากบ้านให้ไม่ทันเลยคอยดู

“ไม่มีทางตราบใดที่เมียน้อยของพ่ออยู่ในบ้านหลังนี้ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ”

“ต้องให้พ่อพูดกี่รอบ ว่าน้าการะเกดเขาไม่ใช่เมียน้อยพ่อแต่เขาเป็นภรรยาของพ่อไม่เข้าใจหรือไง ”พ่อของผมพูดในเชิงตะคอกและมองหน้าผม เป็นยังไงล่ะหลงเมียน้อยจนไม่ลืมหูลืมตา

“เอาสิ ระหว่างผมกับมันพ่อจะเลือกใคร”

“ฉันไม่เลือกใครทั้งนั้นถ้าอยากอยู่ก็อยู่ไป อนาคตของแกแกเลือกที่จะเดินเอง”

“หึแล้วก็บอกเมียน้อยของพ่อด้วยถ้าอยู่ได้ก็อยู่ไป”

“การะเกดจะเอาลูกสาวมาอยู่ที่นี่ด้วยพ่อขอร้องให้ต่างคนต่างอยู่ พ่อยังรักแกเหมือนเดิมรักแม่ของแกเหมือนเดิม แต่เวลามันผ่านไปเป็นปีแล้วแต่เปิดใจและยอมรับสิ่งที่เป็น เรื่องบางเรื่องที่แกอาจจะยังไม่รู้ ”

“ลองเอามาดูสิ อย่าหาว่าผมไม่เตือนแล้วกันเเม่งจะข่มขืนให้กลับไม่ทันเลยคอยดู”

“ซัน!!!

“หึลองเอามาสิ! เอามาเลย!!!!!!!”หลังจากนั้นผมก็หัวเราะและตะโกนดังๆก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดเพื่อที่จะลงไปห้องผมหัวเราะยังทรงพลังเหมือนผู้ชนะแต่ในใจโคตรเจ็บ พ่อพูดกับผมไม่เหมือนเมื่อก่อนแถมยังตะคอกบ่อย คงจะรักมันหัวปักหัวปำเลยสินะ ถึงจะเอาลูกเลี้ยงเข้ามาอยู่ในนี้ด้วย

เรื่องนี้เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆนะคะฝากติดตามด้วยจ้าคอมเม้นท์ได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ ???