ตอนที่ 1

ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อนหน้า

“ถ้าเกดแต่งงานออกเรือนไปแล้ว... แม่นวลคงเหงาน่าดู... ถึงตอนนั้นแม่นวลจะอยู่ยังไงคะ”

ด้วยสีหน้าเศร้า ‘เกดสุดา’ เอ่ยกับ ‘นวลพรรณ’ หญิงวัยกลางคนซึ่งเป็นแม่เลี้ยงของหล่อน ในวันที่หญิงสาวได้ตัดสินใจดีแล้วว่าจะแต่งงานมีครอบครัวเสียที

“เกดไม่ต้องห่วงแม่หรอกจ้ะ... แม่นวลดีใจที่หนูจะออกเรือนไปมีความสุข ถึงวัยแล้วนะจ๊ะ... ที่หนูสมควรจะมีคู่ครองเสียที ไปใช้ชีวิตอยู่ที่สุพรรณฯ ให้สุขสบายเถอะนะ ไม่ต้องห่วงแม่”

แม้จะมีฐานะเป็นแค่แม่เลี้ยง แต่นวลพรรณก็บอกกับหญิงสาวซึ่งหล่อนรักเสมือนลูกสาวในไส้ด้วยความหวังดี แม่รู้ว่าการอยู่คนเดียวนั้นจะเหงามากก็ตาม

อันที่จริงนวลพรรณกับเกดสุดาก็อยู่กันสองคนมานาน ภายในบ้านไม้หลังน้อย นับตั้งแต่ตอนที่เกดสุดายังยังเล็กๆ นวลพรรณเข้ามาอยู่ร่วมบ้านในฐานะเมียใหม่ของบิดา หลังจากมารดาของเกดสุดามีอันต้องเสียชีวิตลงด้วยโรคร้าย ทำให้นวลพรรณเข้ามารับหน้าที่เลี้ยงดูเกดสุดามาตั้งแต่เล็กๆ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่หญิงสาวต่างวัยสองคนนี้จะมีความรักและความผูกพันให้กันมากมาย

นวลพรรณอยู่กินกับบิดาของเกดสุดาได้ไม่ถึงปีก็มีอันต้องตกพุ่มม่าย เพราะพ่อของเกดสุดาก็มีอันต้องมาจากไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ไม่มีใครคาดฝันว่าจะเกิดขึ้น

ในระหว่างที่ครองตัวเป็นแม่ม่ายเนื้อหอม ก็มีผู้ชายหลายคนทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่วนเวียนเข้ามาแจกขนมจีบนวลพรรณ แต่ดูเหมือนหัวใจของหล่อนได้ปิดตายจากความรักเสียแล้ว เพราะนวลพรรณไม่รักผู้ชายคนไหนอีกเลย... ภายหลังจากบิดาของเกดสุดาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

หากถามถึงความต้องการทางเพศในระหว่างที่นวลพรรณต้องครองตัวเป็นม่าย หล่อนยอมรับว่าว้าเหว่และอ้างว้างในอารมณ์อยู่ไม่น้อย... กว่าจะเจอทางออกซึ่งไม่เคยคาดคิดมาก่อน หากมันก็เป็นไปเพราะความต้องการเติมเต็มให้กันและกันเท่านั้น... นวลพรรณรู้ดีว่าหล่อนไม่ใช่เลสเบี้ยน

“ยังไงเกดก็อยากให้แม่นวลมาอยู่ด้วยกันอยู่ดี... เราอยู่กันสองคนแม่ลูกมานานแล้วนะคะ เกดไม่สบายใจที่จะต้องทิ้งแม่นวลไปมีความสุขเพียงลำพัง”

เกดสุดามองหน้าสตรีผู้สูงวัยกว่า ระหว่างหล่อนกับผู้หญิงคนนี้เกดสุดารู้ดีว่าเคยมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งแนบแน่นเกินกว่าแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง เรียกได้ว่ากินนอนร่วมกันเลยทีเดียว

“แต่แม่เกรงใจแดเนียล”

นวลพรรณกล่าวไม่อ้อม ชื่อของ ‘แดเนียล’ หรือที่เกดสุดามักจะเรียกสั้นๆ จนติดปากว่า ‘พี่แดนน์’ ก็คือหนุ่มลูกครึ่งสเปนรูปร่างสูงใหญ่และหล่อเหลาสะดุดตา ผู้ชายที่เกดสุดาตัดสินใจแล้วว่าจะฝากชีวิตนี้ไว้กับเขา

“เกดกับพี่แดนน์คุยกันแล้วค่ะเกี่ยวกับเรื่องนี้... พี่แดนน์ใจดีค่ะแม่นวล”

เกดสุดาบอกให้มารดาสบายใจ หญิงสาวยังไม่ละความพยายามที่จะคะยั้นคะยอให้แม่เลี้ยงไปอยู่ด้วย

“จะดีหรือลูก”

นวลพรรณเริ่มลังเล ทั้งที่ใจจริงก็รู้สึกเศร้าที่จะต้องแยกจากลูกสาว

“ดีสิคะแม่นวล... พี่แดนน์ยังบอกอีกนะคะว่าถ้าถึงวันที่เกดตั้งท้องมีลูกเมื่อไร ตอนนั้นจะได้มีแม่นวลคอยเป็นที่ปรึกษาเวลาต้องเลี้ยงดูลูกอ่อน”

เกดสุดาคิดไปไกล เพราะรู้ว่าแดเนียลรักเด็ก เขาอยากมีลูกมากถึงขั้นเคยปรารภกับหล่อนทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน

“ขอเวลาให้แม่คิดดูก่อนได้ไหมจ๊ะ”

นวลพรรณกล่าว ใจจริงหล่อนก็อยากไป มีใครบ้างอยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้านแสนเงียบเหงา

“แม่นวลไม่โกรธใช่ไหมคะที่ดาจะแต่งงานออกไปมีครอบครัว”

ความรู้สึกผิดในใจทำให้หญิงสาวเอ่ยออกมา เพราะว่าตั้งแต่นายบัญชาผู้เป็นบิดาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เกดสุดากับนวลพรรณผู้เป็นแม่เลี้ยงก็รักใคร่และดูแลเอาใจใส่กันมาตลอด รวมถึงการ ‘เติมเต็ม’ ให้กันและกันด้วยความผูกพันอันซับซ้อนอ่อนไหว ดำเนินไปอย่างเร้นลับเร่าร้อน ในครอบครัวเล็กๆ ที่มีเพียงผู้หญิงสองคนอาศัยอยู่ด้วยกัน

เกดสุดายังจดจำเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้ดี เรื่องนี้นานมาแล้วก็จริง แต่หล่อนก็ไม่เคยลืม... และคงจะไม่ลืมไปชั่วชีวิต

มันเกิดขึ้นในกลางดึกของคืนหนึ่งที่เกดสุดานอนไม่หลับ หล่อนกระสับกระส่ายด้วยความปรารถนาเร้นลับบางอย่าง เป็นอาการทางอารมณ์ความรู้สึกที่หาทางออกไม่ได้... กระทั่งนวลพรรณซึ่งเป็นแม่เลี้ยงของหล่อนเป็นคนช่วยปลดเปลื้องให้

“เกด... นอนไม่หลับหรือจ๊ะลูก”

นวลพรรณเอ่ยถามลูกสาว หล่อนเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองแล้วเห็นเกดสุดายังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านทั้งที่เป็นเวลาควรจะหลับจะนอน

“เกดนอนไม่หลับค่ะแม่นวล”

“เป็นอะไร... ”

“บอกไม่ถูก... คืนนี้เกดขอนอนกับแม่นวลได้ไหมคะ”

“ได้สิจ๊ะ”

ครู่ต่อมาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงก็พากันเข้ามานอนร่วมห้องเดียวกันภายในห้องนอนของนวลพรรณ

“หลับหรือยังจ๊ะ... สบายใจขึ้นไหม”

นวลพรรณถามร่างบางที่นอนตะแคงกอดหมอนอยู่บนเตียง

“ค่ะ... แต่มันก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี”

“ถ้านอนไม่หลับ... แม่นวลมีวิธีที่จะช่วยทำให้หนูผ่อนคลายสบายเนื้อสบายตัว... รับรองว่าจะโล่งสบายไปหลายวัน”

นวลพรรณบอกพลางตะแคงกายโอบกอดเกดสุดา มือเรียวลูบไล้หนั่นสะโพกกลมกลึงตึงเต็มอยู่ภายใต้ชุดนอนบางๆ

หญิงสาวตกใจเมื่อหันกลับมามองแล้วพบว่าเรือนร่างของแม่เลี้ยงตกอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน

“อุ๊ย... แม่นวล”