บทที่ 1 ทรัพย์สินหลายล้านล้าน

บทที่ 1 ทรัพย์สินหลายล้านล้าน

“อยากให้ฉันกลับบ้านตระกูลเฉินงั้นหรือ?”

ถนนคนเดิน ในเมืองชางโจวที่ทางเข้าร้านอาหาร เฉินเฟิงใส่ชุดส่งอาหารเดลิเวอรี่สีเหลืองด้วยสีหน้าเย็นชา

"ใช่ นายท่านบอกว่า ตราบใดที่นายน้อยเต็มใจที่จะกลับไปยังตระกูลเฉิน ทรัพย์สินทั้งหมดหลายล้านล้านของตระกูลเฉินจะอยู่ภายใต้การควบคุมของนายน้อย" ตรงข้ามกับเฉินเฟิงชายชราใส่ชุดถังสีเทาพูดด้วยความเคารพ

"เห้อ.......ทรัพย์สินหลายล้านล้าน? " เฉินเฟิงหัวเราะกับตัวเอง และถอนหายใจเบาๆ : " ตระกูลเฉินนั้นรวยมากจริงๆ"

ราวกับว่าเขาสามารถฟังออกจากคำพูดถากถางของเฉินเฟิงชายชราใส่ชุดถังถามอย่างหมดหนทาง : " นายน้อย คุณยังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนหรือ? "

เมื่อเห็นเฉินเฟิงไม่พูดเลย เฉินจงก็ยิ้มอย่างขมขื่น : " นายน้อย เรื่องของเมื่อสามปีก่อน นายท่านเป็นฝ่ายทำผิดจริงๆ แต่ในช่วงสามปีที่ผ่านมานายท่านได้ชดใช้กรรมไปแล้วมากพอสมควรสำหรับสิ่งนั้น เหตุใดนายน้อยจึงไม่ให้โอกาสนายท่านบ้าง?”

" โอกาสงั้นเหรอ? " เฉินเฟิงยกมุมปากยิ้มเยาะเย้ย ขอให้เขาให้โอกาสเฉินเจิ้นหนาน แต่เฉินเจิ้นหนานเคยให้โอกาสแม่ของเขาหรือไม่?

เฉินเฟิงจะไม่มีวันลืมเรื่องที่แม่ของเขาเสียชีวิตด้วยโรคร้ายต่อหน้าตัวเอง เมื่อสามปีก่อน

ตระกูลเฉินมีทรัพย์สินหลายล้านล้าน แต่เฉินเจิ้นหนานไม่ยอมจ่ายเงินหนึ่งล้านเพื่อรักษาแม่ของเขา แม้ว่าตัวเองจะเป็นเหมือนสุนัข คุกเข่าต่อหน้าเขา และขอความเมตตาจากเขา แต่เฉินเจิ้นหนานไม่ได้สนใจเลยสักนิด และทำได้เพียงแค่เฝ้าดูแม่ของเขาเสียชีวิตด้วยความเจ็บป่วยอย่างสิ้นหวัง

ตอนนี้ เฉินเจิ้นหนานต้องการโอกาสงั้นหรือ? หึ.........

เฉินเฟิงส่ายหัวด้วยสีหน้าเย้ยหยันสุดจะพรรณนา

“หรือว่า นายน้อยเต็มใจที่จะเป็นคนส่งอาหารไปตลอดชีวิตหรือ? ” เฉินจงถามพร้อมกับถอนหายใจ เมื่อเฉินเฟิงไม่ไหวติง เขารู้ว่าสามปีหลังจากที่เฉินเฟิงออกจากบ้านของตระกูลเฉิน ชีวิตของเขาไม่ราบรื่นเลย ไปเป็นลูกเขยของตระกูลเสี้ยไม่ต้องพูดถึงฐานะที่ต่ำต้อยของเขา ยังคงถูกคนในตระกูลเสี้ยดูถูกอยู่ตลอดด้วย และวันเวลาของเขาที่อยู่ในตระกูลเฉินนั้น แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ส่งอาหารดีกว่าตาย” เฉินเฟิงพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

สีหน้าของเฉินจงเปลี่ยนไป และเขาก็พูดว่า "นายน้อย คุณหมายถึงอะไร?"

"ไม่ได้หมายถึงอะไรเลย" เฉินเฟิงส่ายหัว "เฉินจง คุณกลับไปได้แล้ว บอกเฉินเจิ้นหนานและคนในตระกูลเฉินด้วย สักวันหนึ่งผมจะกลับไปแน่นอน แต่ไม่ใช่เพื่อทรัพย์สินนับล้านล้านนั้น! "

เฉินจงผงะ มองดูเงาร่างด้านหลังของเฉินเฟิงที่กำลังเดินจากไป ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็ซับซ้อน.......

ตลอดทาง อารมณ์ของเฉินเฟิงซับซ้อนมาก

ตั้งแต่วันที่เขาเกิดมา เขาก็อาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลเฉิน แต่เนื่องจากฐานะของเขาเป็นลูกนอกสมรส คนในตระกูลเฉินจึงไม่ค่อยชอบเขานัก แม้กระทั่งคนรับใช้ของตระกูลเฉินก็สามารถดุด่าว่าเขาอย่างดุเดือด และดูถูกเขาได้ตามต้องการ

เดิมทีเฉินเฟิงเคยคิดว่าเขาจะเป็นตัวหนอนในตระกูลเฉินไปชั่วชีวิต จนกระทั่งแม่ของเขาล้มป่วยเมื่อสามปีก่อน เขาจึงตระหนักถึงว่า ตระกูลเฉินไม่ได้ให้โอกาสเขาเป็นแม้แต่ตัวหนอนด้วยซ้ำ!

ในคืนนั้น แม่ของเขาป่วยหนักมาก เฉินเฟิงคุกเข่าต่อหน้าคนในครอบครัวเฉินเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ขอร้องให้พวกเขาช่วยชีวิตแม่ของเขา แต่ไม่มีใครยื่นมือช่วยเหลือเลย

การแสดงออกของทุกคนนั้น เย็นชามาก

ในที่สุด แม่ของเขาก็ป่วยหนักจนเสียชีวิต

เฉินเฟิงรู้สึกว้าวุ่นมาก ในตอนนั้น เขาก็เข้าใจแล้วว่า ชีวิตของตัวเอง และแม่ของเขานั้น ด้อยกว่ามดอยู่ในสายตาของคนในตระกูลเฉิน!

ในวันนั้น เฉินเฟิงก็ออกจากบ้านของตระกูลเฉิน

ในวันนั้น เฉินเฟิงสาบานว่า วันหนึ่งเขาจะกลับไปที่ตระกูลเฉิน และใช้ความสามารถเข้มแข็งอย่างเต็มที่ เพื่อให้ทุกคนในตระกูลเฉินคุกเข่าต่อหน้าหลุมฝังศพของแม่เขา และขอให้เธอยกโทษ!

แต่ท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นเพียงความคิดเล็กๆน้อยๆของเขาที่ยังเด็ก หลังจากที่เขาออกจากตระกูลเฉิน และมาที่ชางโจวได้สองวันเฉินเฟิงก็ถูกกลุ่มคนไล่ล่าและสังหาร หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเสี้ยเว่ยกั๋ว เขาก็คงกลายเป็นศพไปนานแล้ว

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า คนที่ไล่ล่าเขานั้น ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินอย่างแน่นอน

อยู่ต่อหน้าคนในตระกูลเฉินที่ยักษ์ใหญ่ เฉินเฟิงก็ต่ำต้อยราวกับมด

หลังจากกลายเป็นลูกเขยของตระกูลเสี้ยแล้ว ชีวิตของเฉินเฟิงก็ค่อยๆสงบลง แม้ว่าเขาจะถูกผู้คนนับพันหมื่นคนเยาะเย้ย แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง

แต่ต้นไม้ต้องการความสงบลมพัดไม่ยอมหยุด และตระกูลเฉิน ก็ตามมาอีกครั้งโดยไม่คาดคิด

ยังจะให้เขากลับไปที่ตระกูลเฉิน และสืบทอดทรัพย์สินนับล้านล้านนั้น

แต่ลูกหลานรุ่นที่สามของตระกูลเฉินที่ใหญ่โตนั้น มีผู้ชายมากกว่าหนึ่งร้อยคน ไม่ว่าจะวนกันไปกี่รอบ ก็ไม่มีวันที่จะวนจนถึงลูกนอกสมรสที่จะสืบทอดตระกูลเฉิน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่เป็นแผนการชั่วร้ายของพวกเขา

ครั้งหนึ่งเขาเคยถ่อมตัวเหมือนสุนัข แต่วันนี้ เขามีค่าหลายล้านล้าน

แผนการชั่วร้ายนี้ปลอมเกินไป!

"เฉินเฟิง!" เมื่อเฉินเฟิงขมวดคิ้วอยู่ในความคิด ก็มีหญิงสาวใส่ชุดเดรสสีขาวที่สง่างามปรากฏต่อหน้าเขา ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าที่บอบบาง รูปร่างสูงสุด ส่วนอารมณ์ที่สวยงาม เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็จะทำให้คนรู้สึกสดใสและน่าทึ่งมาก

ผู้หญิงคนนี้ ก็เป็นภรรยาของเฉินเฟิง มีชื่อว่าเสี้ยเมิ่งเหยา

“เมิ่งเหยา มีอะไรเหรอ?”

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยา ใบหน้าของเฉินเฟิงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตราบใดที่เสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ที่นั่น อารมณ์ของเขาก็จะดีขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง

แต่การแสดงออกของเสี้ยเมิ่งเหยาดูเย็นชาเล็กน้อย เธอเพียงแค่เหลือบมองไปที่เฉินเฟิง และพูดเบาๆ : " ตามฉันไปที่ศาลบรรพบุรุษพิธีไหว้บรรพบุรุษกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว"

"ไปศาลบรรพบุรุษเหรอ?" เฉินเฟิงอ้าปากค้าง และพึ่งนึกขึ้นได้ว่า เสี้ยเมิ่งเหยาเคยบอกเขาเมื่อวานนี้ ว่าวันนี้เป็นพิธีไหว้บรรพบุรุษของตระกูลเสี้ย และทุกคนในตระกูลเสี้ยจะต้องไปที่ศาลบรรพบุรุษ เพื่อไหว้บรรพบุรุษของพวกเขา

แต่ว่า.......

เฉินเฟิงก้มศีรษะลง และมองไปที่ชุดทำงานสีเหลืองบนร่างกายของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอายเล็กน้อย เขาเพิ่งส่งอาหารเสร็จ และเสียเวลาไปกับเฉินจงชั่วขณะ และเขาก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย

เขาไม่สามารถใส่เสื้อผ้าที่โดดเด่นเช่นนี้ไป สำหรับกิจกรรมที่จริงจังอย่างพิธีไหว้บรรพบุรุษ

“เมิ่งเหยา คุณรอผมกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ไหม?” เฉินเฟิงพูดด้วยเสียงพูดเจื้อยแจ้ว

เสี้ยเมิ่งเหยาดูไม่พอใจเล็กน้อย : " คุณทำอะไรอยู่เนี่ย! เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้บอกคุณหรือว่า วันนี้จะไหว้บรรพบุรุษ? "

“ผม.......ผมลืมไปแล้ว” เฉินเฟิงก้มหัวลง เหมือนเด็กที่ทำผิด

"ช่างมัน ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว ยังไงก็ไม่มีใครให้ความสนใจคุณอยู่แล้ว ไปเถอะ คุณปู่และพวกเขาก็รออยู่แล้ว" เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างไม่มีความอดทน เริ่มไม่พอใจกับเฉินเฟิงอยู่ในใจเธอมากขึ้น และเรื่องที่สำคัญเช่นนี้ เขาก็ยังลืมไปได้ไง

" โอเค....... ตกลง" เฉินเฟิงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสี้ยเมิ่งเหยาได้หันหลังและจากไปแล้ว เขาจึงทำได้เพียงเดินตามไป

ตระกูลเสี้ยเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองชางโจว บรรพบุรุษเสี้ยเผิงชวุนเคยเป็นนายกรัฐมนตรีของราชวงศ์ฮั่น นับตั้งแต่เสี้ยเผิงชวุนก่อตั้งตระกูลเสี้ย ขึ้นมา ตระกูลเสี้ยก็ได้ผ่านอดีตนับกว่าสองพันปีมาแล้ว

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่าตระกูลเสี้ยจะด้อยลง และไม่มีความรุ่งเรืองเหมือนในอดีตอีกต่อไป แต่ในชางโจวก็ไม่มีใครกล้าดูถูกตระกูลเสี้ยเลย

พิธีไหว้บรรพบุรุษสามปีครั้งนั้น ยังคงเป็นกิจกรรมที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งของตระกูลเสี้ย

หลังจากมาถึงห้องโถงบูชาบรรพบุรุษกับเสี้ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิงก็พบว่ามีคนจำนวนมากยืนอยู่ในห้องโถงบูชาบรรพบุรุษแล้ว

เสี้ยเมิ่งเหยาหายใจเข้าลึกๆ และเดินไปที่ห้องโถงบูชาบรรพบุรุษ เฉินเฟิงตามไป แต่เมื่อเขาไปถึงหน้าประตู เขาก็ถูกมือใหญ่กั้นตัวไว้

" เดี๋ยวก่อน เฉินเฟิงคุณเข้าไปทำอะไร?" ชายหนุ่มที่หยุดเฉินเฟิงมีชื่อว่าเสี้ยห้าวซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเสี้ยเมิ่งเหยาในขณะนี้มือของเสี้ยห้าวอยู่ที่หน้าอกของเขา และใบหน้าเต็มไปด้วยความล้อเล่น

"เข้าไปไหว้บรรพบุรุษไง" เฉินเฟิงเหลือบมองเสี้ยห้าวอย่างงงงวย สมาชิกตระกูลเสี้ยทุกคนจะต้องเข้าร่วมพิธีไหว้บรรพบุรุษ เนื่องจากเขาเป็นคนในตระกูลเสี้ยแล้ว เขาก็เป็นสมาชิกของตระกูลเสี้ยโดยธรรมชาติ

"ไหว้บรรพบุรุษ? " เสี้ยห้าวเยาะเย้ย : " ไหว้บรรพบุรุษไหนหรือ? ที่นี่คือที่บูชาบของรรพบุรุษตระกูลเสี้ยของเรา เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ? "

ความหมายของคำพูดก็คือ เฉินเฟิงเป็นคนนอก และไม่สมควรเข้าไปในห้องโถงบูชาบรรพบุรุษของตระกูลเสี้ย

"เสี้ยห้าว! คุณหมายความว่าไง? " ใบหน้าที่สวยงามของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นชาลง

เสี้ยห้าวมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา และกล่าวว่า" ไม่ได้หมายความว่าไง คนนอกและสุนัข ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องโถงบูชาบรรพบุรุษของตระกูลเสี้ย"

หากคำพูดก่อนหน้าเป็นเพียงการเสียดสีวลี งั้นคำพูดที่ว่าไม่อนุญาตให้คนนอกและสุนัขเข้าไปข้างในนั้น มันก็เป็นคำพูดที่ดูถูกคนมากจริงๆ

เฉินเฟิงไม่รู้สึกอะไรเลย เขาเคยได้เจอกับความดูถูกมาที่รุนแรงกว่านี้มาแล้ว

ตรงกันข้ามคือเสี้ยเมิ่งเหยาที่มีสีหน้าโกรธเกรี้ยวอย่างน่าเกลียด อย่างไรก็ตาม เฉินเฟิงก็เป็นสามีตามกฎหมายของเธอ!

"เฉินเฟิงเป็นสามีของฉัน ทำไมคุณถึงบอกว่าเขาเป็นคนนอก! "

"สามีของคุณเหรอ? ฮ่าๆๆ" ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกเรื่องใหญ่ เสี้ยห้าวก็หัวเราะเสียงดัง : " เสี้ยเมิ่งเหยา คุณลองถามตัวเองดีๆ และพูดว่าคุณเอาขยะนี้มาเป็นสามีของคุณจริงๆหรือ? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าพวกคุณแต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่ยังไม่เคยนอนด้วยกันด้วยซ้ำ”

แต่งงานกันมาสามปี แต่ยังไม่เคยนอนด้วยกัน?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สมาชิกตระกูลเสี้ยจำนวนมากในห้องบูชาบรรพบุรุษ ต่างก็แสดงรอยยิ้มที่มีความหมายบนใบหน้าของพวกเขา และในสายตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความประชดประชัน เมื่อพวกเขามองไปที่เฉินเฟิง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเฉินเฟิงนั้น ไร้ความสามารถแค่ไหน เขาอยู่กับเสี้ยเมิ่งเหยาสาวสวยมาถึงสามปีแล้ว แต่ยังไม่เคยแม้แต่จะนอนด้วยกันเลย หรือว่าเขามีปัญหาบางประการอยู่?

สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาเปลี่ยนไป จริงๆแล้ว เธอกับเฉินเฟิงแต่งงานกันมาสามปี ไม่ต้องพูดถึงการมีเซ็กส์ และไม่เคยแม้แต่จับมือด้วยซ้ำ เธอคิดว่ามีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เป็นทุกคนในตระกูลเสี้ยที่เห็นมันอยู่ในสายตาทั้งหมด

“เมิ่งเหยา คุณเข้าไปก่อน ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่า มีอาหารบิลหนึ่งที่ยังไม่ได้ส่ง” เฉินเฟิงฝืนยิ้มและพูดว่า เขาสามารถเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ยของผู้คนที่ถากถางได้ แต่เขาไม่อยากทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาต้องลำบากใจด้วย

เมื่อเห็นการแสดงความเฉยเมยของเฉินเฟิง เสี้ยเมิ่งเหยาก็รู้สึกเจ็บปวดในใจเธอ แต่งงานมาสามปีแล้ว แม้ว่าในใจของเธอ เธอจะไม่ถือว่าเฉินเฟิงเป็นสามีของเธอ แต่เฉินเฟิงก็ปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะลมหรือฝนก็ตาม เฉินเฟิงจะไปรับเธอ ไปและกลับจากที่ทำงานตรงเวลา ไม่ว่าเธอจะอารมณ์ร้ายแค่ไหนก็ตาม เฉินเฟิงก็จะยิ้มให้กับเธอตลอด

ต่อหน้าเธอ ผู้ชายคนนี้ ราวกับว่าไม่มีความคิดใดๆเลย ไม่เคยโกรธ เพียงแค่ตามใจเธออยู่ตลอดเวลา และดูแลเธอ.......

เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ มักจะมีความรู้สึกที่ดีเกิดขึ้น

ทันใดนั้น กลุ่มหมอกก็ปรากฏขึ้นในดวงตาที่สวยงามของเสี้ยเมิ่งเหยา ทำไม ทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้.......

เฉินเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และกำลังจะหันหลังจากไป เขารู้ว่าเธอจะต้องอับอาย เมื่อยืนอยู่ที่นี่ต่อไป

แต่ทันทีที่เขาหันหลัง ก็มีเสียงชี้ขาดอยู่ข้างหลังเขา : "ถ้าเขาได้เข้าไป ฉันก็จะเข้าไป! "

ทันทีที่สิ้นเสียง เฉินเฟิงก็รู้สึกได้ว่ามือของเขาถูกจับแน่นด้วยมือเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มของอีกคน