บทที่ 4

-ปี-

ปีระกา เลิศรัตนกุล

ผมกำลังเดินวนไปวนมาในห้องทำงานของท่านประธานบริหาร บนตึกสูงของ MSP เจมส์แอนด์จิวเวอรี่ บริษัทที่พ่อกับแม่ของผมสร้างมันมาตั้งแต่ผมยังไม่เกิด สร้างมาจากศูนย์ จนตอนนี้เลิศรัตนกุลถือเป็นผู้ทรงอิทธิพลลำดับต้นๆของประเทศ แล้วผมก็ยังไม่ได้เข้ามาทำงานอย่างเต็มตัวด้วยเพราะว่าผมยังอยากเที่ยวให้สมกับที่จากเมืองไทยไปนานเสียก่อน แต่นี่แม่บังคับมาไง ก็เลยต้องมาให้มันหมดๆวันนั่นแหละ ที่ผมกังวลน่ะไม่ใช่เรื่องงานหรอก แต่ผมกำลังหาทางหนีจากงานแต่งของแม่ต่างหาก

สองวันก่อน

"ฮะ! แต่งงาน" ผมกลับเข้าบ้านเร็วกว่าปกติแต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องมารับรู้เรื่องอะไรแบบนั้น ผมเพิ่งอายุยี่สิบห้าทำไมแม่ถึงได้อยากให้ผมแต่งงานทั้งที่ผมยังใช้ชีวิตโสดไม่คุ้มค่าเลยด้วยซ้ำ

"แม่จะให้แกแต่งงานกับหนูแบม" แม่ผมที่ยังสวยสง่าในวัยสี่สิบปลายๆนั่งไขว่ห้างมองผมด้วยสีหน้าจริงจัง ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆ แต่ผมแค่ไม่เข้าใจ

"แบมไหน แม่อย่าบอกนะว่า ยัยนั่น" ผมลุกพรวดจากเก้าอี้ ขอร้องล่ะ อย่าบอกนะว่า...

"ใช่ หนูแบม ลูกสาวคุณมาริสากับคุณธนนท์นั่นแหละเราตกลงกันแล้ว แกก็เตรียมตัวได้ละ แม่หาฤกษ์ยามไว้แล้วแต่งเช้าจดทะเบียนไปเลยวันเดียวกัน" คุณนายทับทิมผู้ที่ขึ้นชื่อว่าใจดีและมีเมตตาที่สุดกำลังบังคับผม ซึ่งเป็นลูกชายคนโตให้แต่งงานกับเด็กกะโปโลข้างบ้าน นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย

"ไม่แต่งครับแม่ แม่เล่นอะไรเนี่ย ผมยังไม่อยากแต่งงาน"

"แต่แกต้องแต่ง ไม่งั้นฉันจะไม่ให้เงินแกสักบาท มรดกฉันจะยกให้ยัยกุลให้หมด ดีไหม" แม่ผมขึงตาใส่ สีหน้าจริงจังของแม่บอกว่าไม่เล่นอย่างที่พูด

"แม่จะให้ผมแต่งกับใครก็ได้ ทำไมต้องเป็นยัยเด็กนั่นด้วย" ผมไม่เข้าใจจริงๆนะ คนอื่นมีเยอะแยะถมเถไป

"หนูแบมไม่เด็กแล้ว แกไปเรียนตั้งหลายปี เลยไม่รู้สินะว่าหนูแบมเป็นสาวแล้วก็สวยด้วย แถมยังเก่งแล้วก็ฉลาด เหมาะกับแกที่สุดแล้ว"

"ไม่เอาครับ ยังไงก็ไม่แต่ง" แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว ยิ่งกับยัยเด็กทะโมนนั่นใครจะไปอยากแต่งงานด้วย นมก็ไม่มีแต่งตัวก็ไม่เป็น ไม่เห็นเหมาะสมกันสักนิด

"ได้" แม่ผมพูดแล้วลุกเดินไปที่โต๊ะทำงาน

เฮ้ย! ทำไมมันง่าย แน่นอนแม่ต้องยอมผมสิ ผมเป็นลูกชายคนเดียวของแม่นะ

"ยี่สิบห้าล้าน" แม่หันมาหาผมแล้วพูดเสียงเนิบนาบ

"ครับ" ผมได้ยินอะไรล้านๆ "อะไรนะครับ"

"ก็...ที่ฉันจ่ายให้แกตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ กี่ปีนะ อ้อ ยี่สิบห้าปี ฉันตีเป็นเลขกลมๆยี่สิบห้าล้านถ้าหามาจ่ายได้ตอนนี้ก็ไม่ต้องแต่ง" แม่ทำหน้านิ่งมากจนผมหวั่นใจ แล้วผมก็รู้ว่าท่านเอาจริง

บ้าเหรอ ใครจะไปมี ยี่สิบห้าล้าน แล้วเดี๋ยวก่อนนะ นี่ผมใช้เงินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ

"แม่มันเยอะไปหรือเปล่าครับ ตั้งยี่สิบห้าล้านเลยเหรอ โกงผมเปล่าเนี่ย"

"นี่ฉันลดให้แล้วนะ ว่ายังไงล่ะมีคืนไหม" แม่กอดอกแล้วหันมาหลิ่วตาใส่

"ถ้าผมแต่งผมได้อะไร" เอาสิ แม่จะได้รู้ว่าไม่ใช่แค่แม่หรอกที่ต่อรองได้ผมก็จะต่อรองเหมือนกัน

"ก็ได้ตำแหน่งท่านประธาน กับหุ้นสัก...ยี่สิบเปอร์เซ็นเป็นไง" แม่ผมใจป้ำไหมครับ ข้อเสนอล่อตาล่อใจมาก

"แล้วถ้าผมไม่แต่ง" ผมถามหยั่งเชิงอีกรอบ

"ก็อย่างที่บอก หาเงินมาคืนฉันภายในวันนี้ แล้วก็ไม่มีตำแหน่งอื่นว่างให้แก นอกจาก พนักงานความสะอาด สนใจไหม" แม่ยักคิ้วให้พร้อมยิ้มมุมปาก มันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวมากสำหรับผมในตอนนี้

"แม่ ผมไม่เล่นนะครับ" ผมเริ่มขมวดคิ้วใส่แม่ พร้อมเท้าเอวจ้องตาไม่กระพริบ

"ฉันก็ไม่เล่น แกโตแล้วนะปี ถ้าแกยังทำตัวเกกมเรกเกเรงานการไม่ยอมทำเที่ยวเตร่ไปวันๆเมื่อไหร่จะทำงานให้ฉันได้"

"แต่ไม่ใช่ให้ผมแต่งงานสิแม่ แม่จะไม่จ่ายเงินเดือนให้ผมก็ได้ แต่ไม่แต่งงาน" ทุกคนลองคิดดูดีๆแม่จะให้ผมแต่งงานบ้าไปแล้ว เงินยี่สิบห้าล้านมันคืออะไร ก็ในเมื่อแม่เป็นคนจ่ายให้ผมเองแม่ต้องเลี้ยงดูผมอยู่แล้ว แล้วอยู่ดีๆจะมาบอกให้ผมหาเงิน ยี่สิบห้าล้านมาคืนภายในวันเดียวบ้าไปแล้วในบัญชีมีไม่ถึงล้านเลยมั้ง

"สรุปจะไม่แต่งใช่ไหม"

"ครับ ผมไม่อยากแต่ง"

"ได้" แม่พยักหน้า "งั้นจ่ายมา ยี่สิบห้าล้านแล้วก็ไม่ต้องแต่งงานแล้วจะไปไหนก็ไป เชิญ!" แม่พูดจบแม่ก็เดินไป ผมอยากจะทึ้งหัวตัวเองที่สุดเลยในเวลานั้น

นั่นล่ะครับแม่ข่มขู่ผมเอาไว้ ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็ยังไม่กล้าสู้หน้าแม่เลย ใครมันจะไปกล้าเจอหน้ากันก็ทวงเงิน ให้ตายนี่ผมต้องแต่งงานจริงๆหรอ สงสัยต้องปรึกษาเพื่อน