5.ท่านลุง

เราจ้องมองสบตากันอยู่พักหนึ่ง และเป็นเธอที่เลือกจะละสายตาจากใบหน้าอันสวยงามของเขา เอลิซ่าลุกขึ้น เธอเดินไปนั่งบนโซฟาไม้ตัวยาว ในมือยังคงถือกล่องเค้กที่คาเมลมอบให้อย่างหวงแหน

"ข้าคือคนที่มองเห็นเจ้าได้ชัดเจนกว่าใคร..."

หมายความ..ว่าอย่างไรกัน ชายผู้นี้มีพลังเวทสูงส่ง มันอาจจะมากที่สุดในจักรวรรดิด้วยซ้ำไป แล้วสายตาที่เขามองมายังเด็กสิบขวบอย่างเอลิซ่ามันดันเต็มไปด้วยสายตาแห่งความระแวดระวังราวกับว่าเธอจะไปทำร้ายเขายังไงอย่างนั้น

คือใครมันจะกล้าไปทำร้ายพระคาดินันกัน..เธอไม่มีความคิดที่จะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว

"หนูควรจะเรียกท่านว่า ท่านลุงสินะคะ"

หางตาของอีวานมันกระตุกขึ้น เขาหรี่ตามองเอลิซ่าพร้อมกับนั่งลงเคียงข้างเธอ 

"ยามนี้เจ้าอยากจะเรียกอะไรก็เรียกไปเถิด อีกเจ็ดปีหลังจากนี้ค่อยมาว่ากันใหม่ว่าเจ้าจะเรียกขานข้าว่าอะไร"

เธอส่งกล่องเค้กในมือให้กับพระคาดินันคนงาม 

"นี่คือของขวัญในการพบเจอกันครั้งแรก หนูไม่รู้ว่าท่านชอบทานอะไรแต่เซอร์คาเมลบอกว่าเค้กร้านนี้อร่อยมาก เราอาจจะต้องพบเจอกันบ่อยขึ้นเพราะฉะนั้นขอให้ท่านเมตตาและ...ดีกับหนูด้วยนะคะ"

หัวใจของอีวานพลันรู้สึกหน่วงขึ้นมา เขามองใบหน้าที่กำลังส่งยิ้มให้ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด กาลเวลาเดินผ่านไปพร้อมกับเรื่องราวในอดีตที่ลืมเลือนหมดสิ้น...

ไม่ใช่แค่คุ้นเคยแต่ทว่าเป็นนางอย่างแน่นอน

"ได้สิ เจ้านับเป็นบุตรีของสหายคนสนิทของข้า นับจากนี้ไปข้าจะดูแลเจ้าเอง"

เอลิซ่าถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอส่งยิ้มให้กับคาดินันอาเชน่า ก่อนจะลุกขึ้นแล้วก้มหน้าลงแทนการกล่าวอำลา เพราะเควนเดินมาตามเธอไปทำพิธีชำระล้างแล้ว 

คาดินันอาเชน่า อีวาน ชายผู้ทรงอำนาจและคนที่คอยหนุนหลังคามิลมาตลอด ไม่มีใครกล้าแตะต้องแกรนด์ดยุคคามิลเพราะวิหารศักดิ์สิทธิ์เป็นผุ้หนุนหลัง และเช่นกันไม่มีใครกล้าแต่ต้องวิหารศักดิ์สิทธิ์ก็เพราะว่าเกรงกลัวในอำนาจของแกรนด์ดยุคคามิล ผู้ทรงอำนาจของจักรวรรดิสองคนจับมือกัน นั่นทำให้ไม่มีใครกล้ายุ่งเกี่ยวกับคนทั้งสอง...

รวมไปถึงองค์จักรพรรดิด้วย

........

"ไปสืบมา เกี่ยวกับทุกเรื่องของเอลิซ่า คามิล ฮาซาน...ไอ้หมอนั่นไปเก็บเด็กที่ไหนมาเลี้ยงรวมไปถึงรูปลักษณ์ขอนางด้วย..."

องค์จักรพรรดิไฮเวสทรงตรัสกับดยุคแห่งโคเรย์ อำนาจในยามนี้แบ่งเป็นสองขั้วอย่างชัดเจน เพียงแต่ต่างฝ่ายต่างไม่ยุ่งเกี่ยวและต่างฝ่ายต่างไม่รุกรานกัน 

ไฮเวสรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อเขาได้รับข่าวคราวที่มันเกี่ยวข้องกับจักรพรรดินีองค์ก่อน และไม่ชอบใจเอามากๆที่มันไปเกี่ยวข้องกับน้องชายของเขา

หากว่าบุตรสาวบุญธรรมของฮาซานมันคือลูกของอดีตจักรพรรดินีจริงๆแล้วล่ะก็ ถึงเวลานั้นเขาจะยินยอมให้เด็กน้อยผู้นั้นหายใจได้อย่างไร ในเมื่อเพียงนึกถึงเขายังเจ็บปวดถึงเพียงนี้ ยังจะสามารถให้นางยืนอยู่ที่จักรวรรดิแห่งนี้ได้ยังไงกัน...

ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดต้องกำจัดนางเสีย เพียงแค่สงสัยหรือว่ามีส่วนใดที่คล้ายอดีตจักรพรรดินี เขาสาบานเลยว่าจะสั่งฆ่านางในทันที

ฮาซาน..เจ้าน่ะไม่ว่าเมื่อใด ไม่ว่าเมื่อไหร่คนเช่นเจ้านั้นมิสมควรมีความสุขหรอกนะ...จงก้มหน้าลงไปเพื่อร่ำไห้ออกมา ให้กับความสูญเสีย อย่าได้เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มหรือว่าหัวเราะอีกเด็ดขาด

ข้าไม่ยินยอมให้เจ้ามีความสุข ไม่มีวันนั้นหรอก!

"เหตุใดพระองค์ถึงได้มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนี้กันเล่าเพคะ มีเรื่องอันใดที่ทำให้ไม่สบายใจ..."

"ไสหัวออกไปซะ!"

ใบหน้างดงามของจักรพรรดินีดาร์เลเน่พลันหุบยิ้มลง พระนางจับมือขององค์ชายเออร์วินเดินออกไปโดยมิปริปากกล่าวคำใดอีกเลย...

เป็นเช่นนี้เสมอ แค่มองหน้ายังแทบทำมิได้...นางมิเคยได้รับความรักใดๆจากสามีเลย แม้แต่การพูดดีๆยังไม่เคยทำมาก่อน หัวใจที่เจ็บปวดดวงนี้ค่อยๆชินชาซะแล้ว เพราะยังมีงานอีกหายอย่างให้ทำในฐานะจักรพรรดินี มิใช่การปรนนิบัติองค์จักรพรรดิเพียงอย่างเดียว

"เสด็จแม่..ลูกมาทูลลาครับ"

"อ่า..รัชทายาทจะเดินทางไปที่อคาเด็มมี่แล้วอย่างนั้นหรือ?"

นี่คือดวงตะวันของนาง..ดวงอาทิตย์ดวงน้อยของจักรวรรดิอเดไทม์ องค์รัชทายาทบาร์ตัน ลูกชายคนโตของเธอ

"ครับ ลูกชวนเจเนซิสไปพร้อมกัน แต่นางยังไม่ค่อยพร้อมสักเท่าไหร่ ลูกฝากเสด็จแม่เคี่ยวเข็ญนางให้ไปที่อคาเด็มมี่ก่อนเปิดเทอมด้วยนะครับ"

องค์จักรพรรดินีดาร์เลเน่ยกมือขึ้นมาลูบผมของลูกชายเบาๆ

"เข้าใจแล้วรัชทายาท แม่จะจัดการส่งน้องตามไปทีหลัง ลูกไปเถิด"

บาร์ตันยกมือขึ้นมาก่อนที่เขาจะโอบกอดมารดาด้วยความรัก...ทั้งชีวิตมีเพียงเสด็จแม่ที่เลี้ยงดู เขาไม่คาดหวังความรักจากเสด็จพ่อที่ไม่เคยมาสนใจในตัวเขาอยู่แล้ว 

เขาจะขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิเพื่อปกป้องเสด็จแม่และน้องทั้งสองเอง

"พี่ไปแล้วนะเออร์วิน ห้ามดื้อและห้ามซนเข้าใจหรือไม่"

เด็กน้อยวันหกขวบหน้างอง้ำ

"เสด็จพี่ต้องกลับมาเยี่ยมข้าบ่อยๆนะครับ"

"ได้สิ พี่รับปาก"

บาร์ตันโบกมือลาน้องชายและแม่ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางไปอคาเด็มมี่ อันที่จริงกว่าจะเปิดเทอมก็อีกตั้งสองเดือน แต่ทว่าอยู่ที่พระราชวังเขาไม่มีอะไรทำ ไปที่อคาเด็มมี่ยังได้อ่านหนังสือและได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆผ่านท่านอาจารย์ที่เฝ้าห้องสมุด 

เขาอายุสิบสองแล้ว...ต้องทุ่มเทเรื่องเรียนให้มากหน่อยเพราะพอเขาอายุสิบแปดปี จะมีการแต่งตั้งเพื่อให้เขาเป็นองค์จักรพรรดิ ถึงแม้ว่าเสด็จพ่อจะมีโอรสไม่กี่องค์แต่ก็ไม่อาจไว้วางใจได้ แม่และน้องเขาจะต้องปลอดภัย ภายใต้การดูแลและปกครองของเขา

.......

"นี่คือตารางการเรียนคร่าวๆค่ะ ท่านแกรนด์ดยุคได้ยื่นใบสมัครไปเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่เดินทางไปสอบเข้าและรายงานตัว"

เอลิซ่ารับกระดาษในมือของเควนมาถือเอาไว้ ไม่ว่ายังไงก็จะต้องไปเรียน เธอเป็นคนที่ชอบเรียนอยู่แล้ว เพียงแต่ที่นั่นมีแต่ชนชั้นสูง ไม่รู้ว่าจะมีปัญหาเกี่ยวกับการดูถูกเหยียดหยามอะไรแบบนั้นรึเปล่า...

ไม่อยากไปเลย แต่ทว่าการขัดใจท่านพ่อมันเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากจะทำสักเท่าไหร่นัก 

ก็แค่ไปที่นั่นแล้วตั้งใจเรียนก็พอสินะ..

"พรุ่งนี้จะเป็นพิธีชำระล้างแล้ว หลังจากนั้นเราก็จะเดินทางกลับคามิลเพื่อไปทำพิธีแต่งตั้ง คุณหนูจะได้เป็นท่านหญิงคามิลอย่างเต็มตัวแล้วนะคะ"

เอลิซ่าส่งยิ้มให้กับเกวน...เป็นรอยยิ้มแบบเดิมที่ได้รับมาในทุกวัน คุณหนูมักจะตอบคำถามด้วยการส่งยิ้ม ทั้งที่ถ้าเป็นเด็กวัยเดียวกันน่าจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจไปแล้ว แต่ทว่าคุณหนูของเธอนั้นสุขุมและเยือกเย็นมากทีเดียว ไม่ว่ามองทางไหนก็ดูไม่เหมือนเด็กวัยสิบขวบเลย ดูราวกับคนที่ผ่านโลกมาเยอะ อะไรแบบนั้นเสียมากกว่า

นี่อาจจะเป็นเพราะชีวิตที่ผ่านมาของคุณหนูนั้นลำบากมามากสินะ ไม่เป็นไรนะคะคุณหนูเพราะเกวนคนนี้จะดูแลคุณหนูให้ดีที่สุดเลย นับจากนี้เป็นต้นไป