ตอนที่ 1 ท้องกับใคร

ท่านแม่ทัพหยางหลิวชิงนำทัพออกศึกแทนบิดาตั้งแต่นางอายุเพียงสิบเจ็ดปี อยู่ในสนามรบมาสามปี ประจำการอยู่ชายแดนดูแลความปลอดภัยมาสี่ปีที่ชายแดนเมืองใต้

ฮ่องเต้มีราชโองการให้แม่ทัพหยางกลับมาประจำเมืองหลวง แต่แล้วนางก็เกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา บรรดาเหล่านายทหารและคนสนิทต่างสงสัยไม่น้อยว่า

ท่านแม่ทัพของพวกเขา ท้องกับใครกันแน่ มีการวางเดิมพันกันในหมู่ทหารไม่น้อย แม้นางจะรู้อยู่แก่ใจ ว่าใครกันเป็นบิดาของเด็กในท้อง แล้วอย่างไร นางมิได้สนใจสักนิด นางเพียงแค่ต้องการลูก มิได้ต้องการสามี ครั้นกลับเมืองหลวง ท้องของนางย่อมโตขึ้น

บัดนี้นางตั้งครรภ์ได้ห้าเดือน แถมบุตรในท้องยังเป็นแฝดอีกด้วย การเดินทางก็ค่อนข้างที่จะลำบากไม่น้อย นางทำได้แต่เพียงนั่งอยู่ในรถม้า และแวะพักตลอดการเดินทาง เหล่าทหารทั้งหลายที่ติดตามกลับเมืองหลวง ราวสามร้อยคนบางคนลงพนัน ข้างท่านกุนซือ บางคนก็ลงข้างท่านรองแม่ทัพที่เข้า ๆ ออก ๆ เรือนของนางเป็นว่าเล่น

อีกทั้งยังมี ท่านอ๋องโจว และองค์ชายสาม ที่ขยันแวะเวียนมาหานางอยู่เป็นประจำ แถมยังมีไท่จื่อแคว้นฉู่ด้วยนี่สิ พวกเขาคิดว่า คนเหล่านี้นั้น มีความน่าจะเป็นบิดาของลูกในท้องท่านแม่ทัพเป็นแน่

รถม้าเคลื่อนตัวออกจากชายแดนใต้ได้สามวัน แวะพักตลอดระยะเวลาที่เดินทาง เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนครรภ์ของนางมากนัก ใครเล่าจะรู้ว่ามือหยาบกระด้างนั้นลูบท้องเบา ๆ พลางยิ้มแย้มและเอ่ยพูดคุยอยู่หลายประโยค

“ท่านแม่ทัพ แวะพักที่โรงเตี้ยมก่อนนะขอรับ” กุนซือ เอ่ยขึ้น สีหน้าของเขานั้นเป็นห่วงคนท้องเสียจริง เขาคือหนึ่งในพวกทหารที่ลงพนันวางเดิมพันว่าเขาคือบิดาของลูกในท้องนาง ตัวเขาเองก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ วันนั้นเขาก็เมา เชื้อพระวงศ์ที่มาร่วมด้วยก็เมามายกันทุกคน

จึงไม่มีใครรู้ว่าคืนนั้นเป็นใครที่ได้กระทำตัวหยาบช้า หยามท่านแม่ทัพถึงเพียงนี้ ทำนางท้องยังไม่พอ ไม่รับผิดชอบนางด้วย

“อืมก็ดีเหมือนกัน ข้าหิวแล้ว” หลิวชิงรู้สึกหิว เดินทางไกลนางก็ย่อมหิวมากเป็นธรรมดาลูกของนางตั้งสองคนเชียวนะ นางได้กินแค่หมั่นโถว อีกทั้งมีแค่ข้าวกับเนื้อแห้งที่รองท้องระหว่างเดินทางเท่านั้น

“หิวหรือ เช่นนั้นข้าจะรีบไปเตรียมอาหารให้นะ” รองแม่ทัพที่คิดว่าเขาอาจจะเป็นบิดาของเจ้าก้อนแป้งในท้องของท่านแม่ทัพ ก็กุลีกุจอจะจัดการอาหารให้นางด้วยว่าเป็นห่วง

“อืม ขอบใจท่านรองมาก” หลิวชิงไม่ได้ยิ้มแย้ม กลับมีสีหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึก นางเปิดม่านแล้วกำลังจะก้าวลง มือของใครบางคนยื่นมารับนาง

“มานี่ ส่งมือมา เจ้ากำลังท้องลูกของข้า” ท่านอ๋องโจวจิ้นหยางอยู่ในขบวนด้วย หลังจากที่ร่ำสุรากันวันนั้น แล้วรู้ข่าวว่านางตั้งครรภ์ เขาก็เดินทางไปอยู่ที่ชายแดนใต้ พร้อมกับน้องชาย คือองค์ชายสาม พวกเขาสองคนอาจจะเป็นบิดาของลูกก็ได้ แต่นางไม่บอกว่าคือใคร

“ใครบอกว่าลูกของท่านกัน” หลิวชิงหาได้สนใจสายตาที่ส่งมาให้นางอย่างห่วงใยไม่ แถมยังดูจะพูดจาไม่ให้ความเกรงอกเกรงใจกับบุรุษรูปงามเป็นถึงท่านอ๋องอีกด้วย

นางหรือจะกลัว ไม่มีทางเสียหรอก!

“พี่รอง นั่นลูกของข้าหาใช่ของท่านไม่!” องค์ชายสามส่งสายตาไม่พอใจให้พี่ชาย ที่ได้ตำแหน่งท่านอ๋องไปครอบครองก่อนเขา ด้วยผลงานที่ปราบปรามเหล่าขุนนางที่ทุจริต ยักยอกงบแคว้น เขารึก็อยากจะสร้างผลงาน แต่ทว่ากลับคว้าน้ำเหลวทุกครั้งไป

“ก็ไม่ใช่ของท่านเหมือนกัน องค์ชายสาม ชายาท่านออกจะเต็มจวน ก็เร่งทำลูกเสียสิ อย่าได้มาเอ่ยว่าลูกข้าเป็นของท่าน!” หลิวชิงส่งมือให้ท่านอ๋องที่เขายื่นประคองให้นางลงที่บันไดเทียบม้า อีกทั้งวาจาของนางก็เอ่ยตัดสัมพันธ์กับองค์ชายสามที่แอบชอบนาง เพราะนางห้าวหาญไม่เคยเกรงกลัวใครต่อใคร

สตรีสวมชุดดำเดินนำหน้าบุรุษสามคน คือ กุนซือ ท่านอ๋อง องค์ชายสาม พวกเขาเดินตามแผ่นหลังของนาง กลัวว่านางอาจจะสะดุดล้มแล้วไม่มีใครช่วย กลัวว่าเด็กในท้องจะไม่ปลอดภัย อีกทั้งยังมีท่านหมอหลวงติดตามอย่างไม่ให้คลาดสายตา

“ท่านแม่ทัพ เชิญขึ้นห้องพักก่อนขอรับ ข้าน้อยจะไปเรียกเสี่ยวเอ้อร์ยกอาหารให้” รองแม่ทัพเดินกลับมาเมื่อเห็นว่าสตรีตั้งครรภ์หน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ เขารีบปรี่เข้าไปบอกทันที เพื่อให้นางได้พัก

เขามักจะไม่จู้จี้เพียงแค่ทำตามคำสั่งของนางเท่านั้น แต่ในใจลึก ๆ แอบเจ็บปวดที่นางไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาของนาง แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่ ทำใจยอมรับมันให้ได้

“ขอบใจมากท่านรองแม่ทัพ พวกท่านก็พักผ่อนกันเถิด อย่าเข้าไปวุ่นวายในห้อง ข้าอยากนอนพักสักงีบ” เสียงหวานที่ติดจะเย็นชาเล็กน้อย ดวงตาเริ่มปรือปนง่วงงุนทีเดียว

แถมสีหน้าของนางทั้งเอือมระอาพวกเขานัก มิคิดว่านางไม่อยากจะมีสามีแต่ละคนก็เสนอตัว คิดว่าตนเองนั้นเคยนอนกับนาง “ขอรับ, ก็ได้” กุนซือ กับท่านรองรีบรับคำทันควัน อีกทั้งท่านอ๋องกับองค์ชายก็เอ่ยปากพร้อมเพรียงกันด้วย

บุรุษทั้งหลายเมื่อเห็นนางเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อพักผ่อน แต่ละคนต่างมองกันและกันอย่างไม่พอใจและก็แยกย้ายทางใครทางมัน รอถึงมื้อเย็นพวกเขาจึงจะได้รวมตัวกัน เพื่อทานอาหารกับนาง

ปากนางก็พร่ำบอกว่าพวกเขานั้นไม่ใช่บิดาของลูกในท้อง ใครจะเชื่อเล่า วันนั้นก็เมากันทั้งนั้น ถึงนางจะเอ่ยปัดแต่พวกเขาก็มิเชื่อในคำพูดของนาง

คล้อยหลังได้ไม่นาน กุนซือเถียนหย่งสือ แอบย่องเข้าห้องเพื่อถามอะไรบางอย่าง แม้ว่าจะกลัวสายตาเฉือดเฉือนของนางก็ตาม

“ท่านแม่ทัพหยาง ท่านท้องกับใคร” เถียนหย่งสือ มองเห็นท้องของท่านแม่ทัพที่ใหญ่ผิดปกติ อีกทั้งยังอยากจะรู้จริง ๆ ว่าใครกันแน่คือบิดาที่แท้จริง

“ข้าไม่รู้ ข้าเมา” สีหน้าของนางราวกับว่าไม่ใส่ใจว่าใครคือพ่อของลูกในท้องของนาง ดวงตานั้นหาได้ดูจะเจ็บปวดไม่ มีแต่ยินดีเปรมปรีดิ์ยิ่งนักตนเองได้ตั้งครรภ์สมใจอยาก

ใครจะรู้เล่าว่าท่านแม่ทัพมีความคิดประหลาดอยากมีบุตร แต่ไม่อยากมีสามี นางเป็นทั้งบิดาและมารดาได้ ลูกของนางมีเพียงแค่นางเท่านั้นก็พอ ลูกข้าใครห้ามมายุ่ง

“ท่านจะพูดว่าท่านเมา แต่ข้า...” เขาจะบอกว่า เขาเองกระมังที่ปีนขึ้นเตียงนอนนางในวันนั้น เขาพอจะจำได้เป็นบางช่วง

“ก็บอกไปตั้งกี่ครั้งแล้วว่าไม่ใช่เจ้า เจ้าจะเดือดร้อนทำไมกัน ข้ามิเห็นจะต้องเดือดร้อนโวยวาย เอ่ยขอร้องให้เจ้ารับผิดชอบสักนิด หยุดวุ่นวายเสียที” คนท้องโมโหไม่น้อย ที่ปากก็บอกไปแล้วว่าไม่ใช่ไยไม่เชื่อนางบ้าง แต่ละคนนางก็เอ่ยจนปากจะฉีกถึงรูหูก็มิมีใครเชื่อสักนิด

“หรือว่า เป็นท่านอ๋อง กับองค์ชายสาม” เขายังไม่ลดละความพยายามที่จะอยากรู้ แม้ว่าไอสังหารของนางจะปล่อยออกมาจนเขาแทบจะยืนไม่อยู่ก็ตามที

“ไม่ใช่ ใครทั้งนั้นแหละ” นางเริ่มจะทนไม่ไหว อยากจะซัดเจ้ากุนซือจอมเจ้าเล่ห์นี้เหลือเกิน อีกทั้งยังมีพวกที่ยืนแอบฟังบทสนทนาของนางและกุนซืออีก

คิดหรือว่านางจะไม่รู้เท่าทัน เจ้ากุนซือนี่เป็นหนังหน้าไฟให้พวกเขาชัด ๆ เห็น ๆ ว่านางโปรดปรานกุนซือไม่น้อย ช่างเจ้าเล่ห์กันนัก

“ลูกของข้าใครก็ห้ามมายุ่ง พวกเจ้าไม่ใช่บิดาของเขาก็หยุดวุ่นวายข้าเสียที แล้วที่ยืนแอบฟังอยู่นั่น อยากจะให้ข้าโมโหจนตายหรือไร หากมาวุ่นวายกับข้าอีก จะไม่มีใครเห็นหน้าข้าสักคนเดียว”