ตอนที่ 6พี่กล้าขอ.. 1.1

ตัวเธอเองก็คิดไม่ตกว้าวุ่นใจสุดๆดูเหมือนรู้สึกจะมีใข้เล็กน้อยแต่สุดท้ายเธอก็ต้องคุย..

ผมรู้สึกไม่โอเคเลยที่เห็นสีหน้าของพี่หนูจ๋ามันออกจะบ่งบอกอะไรบางอย่าง ฮือ..หรือว่าได้ผมแล้วจะทิ้งผมว่ะผมเสียความบริสุทธิ์ให้นะ ( "__" ) ขอร้องให้แป๊ป บอยยืนทำใจอยู่นานเขาสูดลมเข้าปอดแบบลึกๆเลยแล้วก็เดินมานั่งโซฟาตรงกันข้าม นั่งลงปุ๊ปเงยหน้าแล้วสบสายตาคู่สวยของคนตรงกันข้าม..

"ผมพร้อมแล้วครับ" ยิ้มสู้ก่อน..

"พี่คิดว่าเรื่องนี้เกิดจากฤทธิ์ยาอ่ะ...ขอบคุณที่ยื่นมือเข้ามาช่วยนะ แต่พี่อยากขอเวลาซักหน่อยได้ไหมขอเวลาตรึกตรองอะไรหลายอย่างๆสักนิดก็ยังดีคือพี่อยากให้คำตอบกับตัวเองด้วย" เธอสบตากันเด็กหนุ่มรุ่นน้อง

"พี่..หมายความว่าไงครับ" (ร้องให้ในใจ)...คือสิ่งที่ได้ยินมันบอกเลยว่าแทบจะไม่เข้าหูเลย

"เอาตรงๆเลยนะพี่ขอเวลาคิคคนเดียวสักพักคะ"พูดจบช่วยถอนหายใจอย่างแรง..

"นะ..นานไหมครับ" อยากร้องให้..ติดอ่างเลยกูไอ้เชี้ยบอย

"พูดยากอะขอเวลาหน่อยได้ไหมแล้วพี่จะติดต่อกลับไปเอง" เธอก็คิดไม่ออกเหมือนกันแต่ขอเวลาหรือถ่วงเวลาไปอีกนิดนึง..

"คือ..ผมต้องยอมพี่จ๋าอีกแล้วใช่ไหมครับ" เศร้าเลยกูไอ้บอย..

"ได้ไหม" แึ่คำพูดสั้นๆแต่แมร่งเอาผมน้ำตาไหลได้แต่ผมอยากจะร้องแต่ตรงนี้ไม่ได้ ผมคิดว่าจากที่เคยรอมานานเพราะอีกสักนิดก็ได้วะ "ครับ งั้นผมขอตัวกลับเลย"

ตัวหนูจ๋าเองไม่พูดอะไร ( - _ - ) ( _ _ ) เพียงแค่นั้น ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจากโซฟาแล้วเขาก็เดินออกประตูไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีกเลยผมเดินออกมาใจโคตรหวิวเลยมันโหวงเหวงชิบหาย น้ำตาลูกผู้ชายไหลเป็นทางหลังจากเดินพ้นตึก

ดีที่ตรงกันข้ามเป็นสวนสาธารณะผมไปนั่งร้องให้ตรงนั้นนานพอควร ใครเดินผ่านไปมาช่างแมร่งไม่อายโวย โดนเมียเมินก็ช้ำใจแระ ร้องจนพอใจก็เรียกแก๊ปพาตัวผมกลับบ้าน

@บ้านนิมมาน

กลับมาถึงบ้านก็เจอพ่อคนที่สองก็เลยตอบกวนๆขึ้นไปว่า..

"ไม่เสือกครับเรื่องของกู"

"อ้าวไอ้นี้คนเขาเป็นห่วงป่ะ.." ตัวผมเองก็พอจับอารมณ์มันได้นะแต่ก็ขอพูดแค่นั้น แค่รอมันพร้อมมันคงคุยกับผมเองหล่ะมั้ง..

ส่วนผมนะหรือก็เลิกสนใจมันแต่หันมาหาวิธีที่จะเข้าหาน้องรสาต่อ แต่ว่างานนี้ต้องผมคงต้องตีสนิทกับวาคิมด้วยแล้วมั้ง

จากเหตุการณ์วันนั้น มาถึงวันนี้เข้าสู่เดือนที่สองน้องชายผมมันเป็นอะไรว่ะทานอะไรก็อ้วกผมเองก็ตล่อมมันจนปัญญามันก็ไม่พูดชวนหาหมอก็ปฎิเสธ ส่วนคนอื่นๆเขาว่ากันว่าถ้ามันมีเมียก็แปลว่าเมียมันท้องแล้วแระ (แพ้ท้องแทนเมีย) แต่นี้มันยังไม่ใครหรือว่ามันแอบไปไข่ทิ้งว่ะ แต่เอ๊ะ..มันก็รักปักใจแค่พี่หนูจ๋าเพียงคนเดียวตลอดนะ.. (หัวจะปวด)

"บอยไปหาหมอไหมวะ" ห่วงแระ

"ไม่เป็นไรไปก็ไม่ได้คำตอบเดี๋ยวมันก็คงหายเองว่ะ" บอยที่นอนหมดสภาพกล่าว

"กูเป็นห่วงมึงไง" เขาก็ห่วงตามประสาเขา

"ขอบใจที่เป็นห่วง" มันกวักมือไล่อีก..

"เอ่อ..นอนพักผ่อนในห้องนี้แหละมีอะไรก็เรียกนะ"เขาไล่แล้วจะอยู่ทำไมล่ะไปนั่งคิดถึงนางในฝันดีกว่า

ผมก็ได้แต่ห่วงจะไม่ห่วงได้ยังไงก็มีอยู่กันสองคนแล้วแถมถามอะไรไปก็ไม่ได้คำตอบมันเอาแต่เงียบผมก็ได้แค่รอ..

@1เดือนต่อมา

ตัวเจ้าบอยอาการทานแล้วอ้วกก็ยังไม่หายผมก็พยายามตลอมมันอีกครั้งเพื่อจะพาไปหาหมอจนแต่ไม่รู้จะพาไปที่ไหนดีแล้วหมอบอกอากาีเดียวกัน อยากรู้เรื่องราวของมันก็คาราคาซังไม่ปริปากเลย (หนูอิงกับพี่คุณได้ฤกษหมั้นกันเดือนตุลาคม) ก็คงตั้งใจว่าปิดเทอมนี้จะไม่กลับเพราะไอ้บอยมันอาการแย่

กำลังพิมพ์ข้อความหาป๊า หนูอิงก็โทรเข้ามา

"ว่าไงครับแฟนพี่คุณ"

"หยุดกวนตีนแป๊บนึงบาส"

"ว่ามาดิมีอะไรเปล่าเรากำลังจะพาไอ้บอยกลับบ้าน"

"บ้านไหนอ่ะ"

"บ้านที่นิมมานนี่แหละจะให้ไปไหนไกลได้ล่ะ"

"เอ่องั้นก็ดีแล้วมาบ้านอาคิณหน่อยสิ"

"อืมไปทำไมว่ะ"

"มาเถอะให้เรื่องให้ช่วย"

"..เดี๋ยวเราขับพาบอยไป ที่นั้นมีทีเอาซากศพอย่างเชี้ยบอยนอนไหม"

"อืม..มีดิห้องรับรองนะ"

" Ok เดี๋ยวเจอกันครับแฟนพี่คุณ"

"หยุดแซว.."

ผมเพียงคิดว่าหนูอิงเรียกให้ไปช่วยขนหรือทำอะไรสักอย่างแต่ผมไม่รู้หรอกว่าการเข้าบ้านอาคิณ (พ่อตา)ครั้งนี้ ไอ้บอยจะกลายเป็นพ่อคนไปซะงั้นผมขับรถพาร่างน้องชายฝาแฝดที่หมดสภาพมาสองเดือนเต็มๆแล้ว

ผมเลือกที่จะจอดรถด้านข้างที่จอดประจำแล้วเดินอ้อมมาเอาน้องชาย

ใช่ครับตั้งแต่ผมชอบน้องรสาผมก็เทียวไลฟเทียวขือน้องตลอดวางก็มาที่บ้านอาคิณบ่อยมากทำไมอ่ะก็ชอบไปแล้วนี้ครับมาแค่คิดว่าต้องจีบน้องให้ได้แต่ว่าแรกๆอาคิณก็ดูเหมือนจะหวงแหละก็ลูกสาวเขาออกจะสวยขนาดนั้น

แต่ผมทำทุกอย่างอยู่ในสายตาเขา นานวันอาก็ปล่อยก็แค่นั่งคุยนั่งมองหน้าป่ะจับจังหวะที่น้องเตรียมสอบผมก็อาสาสอนอาสาติวหนังสือมห้ดีซะอีกได้มีเวลาคุยเยอะขึ้น..

ผมพยุงร่างของน้องชายฝาแฝดเดินเข้าข้างในบ้านทันทีเมื่อมาถึง เพียงแค่ก่อนก้าวเท้าเขาประตูบ้านผมกับตะลึงกับคำพูดของพี่เจ้าคุณ

ความพูดของพี่เจ้าคุณทำน้องชายผมจากที่คิดว่าไม่น่าไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลยสลัดผมอย่างแรงแต่แรงแค่มดอะ ผมเดินพามันเข้าไปตรงที่พวกเขานั่งกัน..

""พี่จ๋าท้องหรอครับ"

"เชี๊ยบอยเดียวก็ล้มหลอก" เป็นห่วงน้องบวกภาระล้วนๆ

ภาพที่ผมเห็นคือพี่หนูจ๋านั่งร้องไห้ซบอกน้าเอยพี่เจ้าคุณยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงโมโหน้องสาวที่เอาแต่ร้องไห้

"บาสปล่อยดิกูจะไปหาเมีย" โวยวายที่พี่ไม่ปล่อย

"มึงเสือกอะไรไอ้บอยอยู่ตรงนั้นแหละ" คนที่หัวร้อนด่าเขากลับมา

"พี่หนูจ๋าท้องลูกในท้องต้องเป็นลูกผม" มั่นใจในฝีมืออยู่

"มึงอย่ามั่นหน้ามั่นโหนกไอ้เจ้าบอย"

ตัวผมยืนมองเมียผมแล้วหันไปทางพี่คุณ "ผมมีหลักฐานครับ" แล้วตัวผมเองค่อยหยิบโทรศัพท์ให้ไอ้บาสส่งให้ที่เจ้าคุณ "ในนั้นครับมีหลักฐานเหตุการณ์ในร้านเช่นนั้น ว่าเกิดอะไรขึ้น" ผมเงยหน้าสบตากับคนในอ้อมกอดน้าเอย เธอมามองมาอ้อนวอนให้หยุดแต่ผมไม่ไหวแล้ว นาทีนี้ผมรู้เลยว่า อาการบ้าๆเหล่านี้ขี้เกิดขึ้นกับผม 2 เดือนแล้วเป็นเพราะว่าผมกำลังมีลูกแม่ของลูกของผมกำลังจะปฏิเสธผมอีกครั้ง แต่ๆๆคราวนี้ผมต้องเดินเกมเองไม่ยอมเสียเธอ..

เจ้าคุณรับโทรศัพท์มาจากบาสแล้วเปิดดูได้เห็นภาพเหตุการณ์ในร้านดูเหมือนร้านใกล้ๆคอนโดหนูจ๋าด้วย "แล้วไงต่อ" กวนตรีน

"แต่ถ้าพี่ต้องการรายละเอียดกว่านั้นไปก็ต้องรีกล้องวงจรปิดที่ห้องนอนในคอนโดพี่หนูจ๋า.." กวนมากวนกลับไม่โกง

"อ้าว..รู้ว่าจ๋าโดนยาทำไมไม่หยุด" เขาดูคลิปดูออกว่าน้องโดนวางยาแน่ๆ

"ผมก็สุภาพบุรุษพอครับแต่พี่หนูจ๋าเป็นคนที่เริ่มก่อนเอง" เขาพูดเรื่องจริง

"แล้วทำไมไม่ต่อสู้รู้พลักไสล่ะ" คือจะกวนต่อเพราะหวงน้อง

'ก็ผมรักของผมผมทำแบบนั้นถือว่าถูกแล้ว"

"สัสบอยกูจะฆ่ามึง" เตรียมจะกระโจนแต่โดนเบรค

"หยุดพี่คุณ" ม้าเอยสั่งการ

ตัวพิรตาเองเธอเริ่มจะไม่โอเคกับสิ่งที่ได้ เธอขยับตัวออกจากอกแม่คนสวยยกมือปาดน้ำตา "บอยจะพูดอะไรอ่ะคิดดีๆ"

"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายครับพี่จ๋า"

ทุกคนที่ยืนมองผมตอนนั้นกับหันมามองที่หนูจ๋าแทนเพื่อต้องการคำตอบที่แท้จริง

"ว่าไงพิรตาจะพูดอะไรก็พูดทุกคนรอฟังอยู่" เป็นเจ้าคุณใส่เองที่ต้องการคำตอบนั้น

เธอจำนนต่อหลักฐานและพยานเธอรู้แกใจตัวเองดีหันไปมองแม่สุดที่ "ม้าเอยขาจ๋ายอมรับก็ได้ว่ามันเหตุการณ์อย่างที่บอยบอก แต่จ๋าอาจไม่ท้องก็ได้นะคะ" ( - _ -)

สุดท้ายเธอก็คือเธอต่อให้มีหลักฐานด้วยพยานเธอก็ยังยืนยันว่าเธอไม่ได้ท้องทั้งที่จริงเธอรู้แต่ใจดีว่าอะไรคืออะไร

ลิซ่าเธอนั่งมองเรื่องราวและหันไปสบตาเพื่อนรักอย่างหนูเอยตัวเธอมองออกมาตอนนี้เพื่อนอึดอัดพอสมควรเธอจำต้องออกโรง

"อ่ะ...เด็กๆเพื่อความสบายใจทุกฝ่ายเราไปโรงพยาบาลดีกว่าชัดเจนสุด"

"ม้า..." หนูจ๋าหันไปหาม้าแม้ว่าเรีื่องที่เธอนั้นท้องหรือไม่ท้องตัวเธอไม่ได้ซีเรียสแต่ว่าตอนนี้เธอเสียใจมากกว่าทำให้ม้าเสียใจได้ขนาดนี้

"หนูจ๋าลูกอย่าทำหน้าแบบนั้นไหนค่ะไปตรวจจะได้รู้และจะได้แก้ไขท้องไม่ท้องยังไงหนูก็คือลูกของแม่อยู่ดีแถมดีเสียอีกบ้านเราจะได้มีเสียงเด็กน้อยๆวิ่งเล่นม้าว่าแบบนี้ดีนะ"

"แล้วงานพี่คุณล่ะคะ"

"งานพี่คุณก็ดำเนินต่อค่ะเพราะฤกษมาแล้วและเหนือสิ่งอื่นใดม้าก็มีความสุขค่ะต่อให้หนูจะไม่ท้อง จริงๆไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ในตอนนี้คือยังไงบอยเขาไม่ปล่อยหนูให้ไปมีคนคนอื่นหรอก..

"ขอบคุณครับ ม้าเอย" เขายืนฟังอยู่ยิ้มแบบดีใจ

"อย่ามาพึ่งดีใจไปยังไม่รู้ผล"

"ก็อย่างที่ม้าพี่พูดแหละสุดท้ายผมก็ไม่ยอมให้พี่ไปมีคนอื่นเพราะผมเป็นผัวพี่คนเดียว"

คำพูดของเขาทำให้เจ้าคุณมองแบบไม่พอใจแต่ทำไงได้ล่ะเรื่องมันก็ขึ้นแล้วยังไงไอ้เด็กบอยก็ได้น้องสาวเขาแล้ว

พาร์ทเจ้าคุณ

ตัวเขาเองก็รู้สึกเบาใจแต่หมั่นไส้มันก็เลยขัดขึ้นกลางลำ "ผ่านม้าเอยใช่ว่าจะผ่านป๊าคีย์ได้นะ"

"ลุงคีย์ดุหรอคะ" มันเป็นเสียงของหนูอิง,รสาที่ดังขึ้น

"ดุมาก" เจ้าคุณพูดจาเขาต้องการขู่น้องเขย

ทำให้สองสาวที่ทำไปไม่ดีมองหน้ากันแบบงงๆเพราะตั้งแต่จำความได้ลุงคีย์ไม่ใช่อย่างที่พี่คุณพูดเลยเป็นที่ใจดีมาก..

'เอ่อ..น้าว่าไปโรงพยาบาล" ลิซ่าเธอเธอมองว่ามันจะไปกันใหญ่แล้วนะ

ผมคิดว่าก็ควรจะเป็นแบบนั้นล่ะครับแล้วพวกเราไปโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง..

@โรงพยาบาลชื่อดัง

ในที่สุดทุกคนก็คนกันมาโรงพยาบาลชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่ ส่วนหนูจ๋าเองก็ต้องทำใจในครั้งนี้เพราะเธอไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้อีก

ถ้าเธอยิ่งดื้อรั้นเท่ากับเธอยอมรับไปในตัว

ในห้องตรวจ

สุดท้ายการตรวจครรภ์ต้องตรวจเลือดพ่อด้วยจะเป็นใครได้ล่ะนอกจากบอยเขาถูกหนูเอยเลือกตัวเข้าไปในห้องตรวจ ผลตรวจก็ไม่เกินขาดหนูจ๋าท้องแล้วเหมือนจะท้องแฝดด้วย...

การต่อรองก็เกิดขึ้นตอนแรกบอยอยากแต่งงานแต่หนูจะปฏิเสธการแต่งงานเพียงเพราะต้องการให้งานแต่งมีลูกร่วมเฟรม..

ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเข้าทางต่อให้แต่งงานช้าเขาก็ยินดีต่อจากนี้ครอบครัวที่จะดูแลหัวใจของเขาอย่างเต็มที่

"ถ้างั้นบอยขออนุญาตดูแลพี่หนูจ๋านับแต่นี้เป็นต้นไป"

เธอจนใจที่จะหลีกเลี่ยงแล้ว "เธอทำฉันท้องเธอก็ต้องดูแลทุกสิ่งไอ้เด็กบ้า"

ชายหนุ่มเปิด 18 ปียิ้มให้กับสาวคนรักไม่ใช่สิแม่ของลูกของเขาได้โอกาสที่พิสูจน์ตัวเองดูแลลูกรักหัวใจของเขาเขาจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้

"ขอบคุณที่รักของผม"

"โอ๊ยเบาหวานขึ้นตา" หนูเอยแซวว่าที่ลูกเขยยังกำลังไปให้ดีสำหรับพิธีแล้วไม่ต้องห่วงเอยสามารถสยบทุกอย่างได้..

หงอยแค่แป๊ปเดียว ไรท์อยากฟินมากกว่า?