บทที่ 3

เมื่อรู้สึกตัวในเช้าวันใหม่ฉันก็เจ็บแปลบ ๆ ที่ช่วงล่าง ปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัวราวกับไปวิ่งในสนามรบกู้ชาติช่วยพี่น้องชาวบางระจันมาซะอย่างนั้น ภาพความฝันเมื่อคืนยังคงตามหลอกหลอนไม่เลิก ฉันฝันว่ามีอะไรกับนายฟีฟ่าหน้าหล่อ มันคือฝันร้ายที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยค่ะ โชคดีเป็นเพียงแค่ฝันไม่งั้นฉันคงจะกลายเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลกเพราะเสียตัวให้กับผู้ชายพรรค์นั้น

“อื้อ...จะลุกไปไหนครับน้องจอย”

หืออออ!!!

ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เสียงทุ้มดังอยู่ใกล้หูมากจนหัวใจเต้นระส่ำ เพราะคำว่าน้องจอยยังคงดังก้องจากฝันเมื่อคืนนี้ ยังตามมาหลอกมาหลอนถึงในตอนเช้าอีกงั้นเหรอนี่

ไม่จริงใช่ไหม...มันเป็นไปไม่ได้!

“กรี๊ดดดด!!!”

เมื่อหันไปมองข้าง ๆ ก็เจอกับภาพอุจาดลูกตา นายฟีฟ่านอนเปลือยกายล่อนจ้อนแถมน้องชายยังตั้งโด่จนเป็นภาพติดตาฉันไปแล้ว หันมามองตัวเองก็พบว่าอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน จึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างไว้แล้วเอามือปิดหน้าด้วยความตื่นตกใจ ส่งเสียงกรีดร้องดังปานจะมีใครมาฆ่าซะอย่างนั้น

“เกิดอะไรขึ้น! อ้าว! ยัยตัวแสบทำไมเป็นเธอเนี่ย”

“นายนั่นล่ะเข้ามาได้ยังไง นี่มันห้องที่ยัยน้ำเปิดไว้ให้ฉันนะ” ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาอยากจะฆ่าให้ตายเสียตรงนี้ จากนั้นพยายามยกขาถีบให้อีกฝ่ายลงจากเตียงไป

“นี่มันห้องฉัน! ไอ้ต๋องมันจ้องไว้ให้เว้ย เธอนั่นล่ะเข้าห้องมาผิดแล้ว แล้วจะมาถีบฉันทำบ้าอะไรเธอนั่นล่ะเป็นคนผิด” เขาบ่นแต่ก็ยอมลงไปจากเตียงโดยดี ใช้มือทั้งสองข้างปิดที่กลางกายไว้แต่กลับไม่สามารถปกปิดไว้ได้หมด แถมยังหน้าด้านยืนมองฉันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมรีบไปใส่เสื้อผ้า

“ไม่จริง! ยัยน้ำมาส่งฉันที่ห้องนี้ก่อนหน้านายจะมาด้วยซ้ำ แล้วจะมายืนแก้ผ้าโชว์ฉันทำไมเนี่ย หน้าด้านซะเหลือเกิน”

เขาทำหน้าเหลอหลาราวกับกำลังเขินอายเมื่อโดนว่าให้อย่างนั้น จากนั้นรีบก้มลงหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ขึ้นมาสวมใส่

“นี่ไงกุญแจที่ไอ้ต๋องให้ฉันมา ไม่งั้นฉันจะเข้าห้องนี้ได้ยังไงกัน” เขาชูกุญแจห้องให้ดูเป็นหลักฐาน

นั่นสิ! ถ้าไม่มีกุญแจมันก็เข้าไม่ได้หรือว่าพี่ต๋องให้กุญแจมาผิดอัน

“แล้วไง! นายมีสิทธิ์มาปู้ยี่ปู้ยำฉันอย่างนี้เหรอไอ้บ้า นายมันสารเลว ไอ้คนระยำ” ฉันหยิบหมอนที่วางอยู่บนเตียงปาไปที่เขาด้วยความโมโหขั้นสุด

“ก็คนมันเมาจะให้ทำยังไงล่ะ” ดูจากสีหน้าเขาก็เหมือนคิดหนักอยู่ไม่น้อย

“ไม่ต้องทำยังไงหรอก แค่ไปตายก็พอแล้ว คนอย่างนายมันสมควรตายไม่ควรอยู่บนโลกใบนี้ให้เป็นเสนียดจัญไร ไปตายให้นอนแดกซะ” ฉันตะโกนใส่หน้าเสียงดังด้วยความโมโห ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครหยามฉันอย่างนี้มาก่อน รักษาความบริสุทธิ์มาทั้งชีวิต กลับต้องมาเสียให้กับไอ้บ้าคนนี้น่ะเหรอ เวรกรรมจริง ๆ เลย เฮ้อ!!!

“ยัยบ้าเอ๊ย! ไม่มีเหตุผลเอาซะเลยแค่เสียตัวทำท่าจะเป็นจะตาย ผู้หญิงคนอื่นไม่เห็นเขาโวยวายเหมือนเธอเลย ทำอย่างกับไม่เคยซะอย่างนั้นล่ะ หยวน ๆ น่าเราเองก็มีความสุขกันทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ” ตอนแรกสีหน้าก็ดูสำนึกผิดอยู่หรอก แต่ตอนนี้ทำหน้าระรื่นจนฉันเริ่มหมั่นไส้ขึ้นมาอีกแล้ว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ข้าวมึงเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมโหวกเหวกโวยวายเสียงดังอย่างนี้”

ได้ยินเสียงเพื่อนฉันก็หันขวับไปมองด้วยความตื่นตกใจ ไม่นะ! ต้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด แค่นี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

“นายรีบใส่เสื้อผ้าเลย ไม่งั้นฉันจะฆ่าให้ตายซะเดี๋ยวนี้ล่ะ”

“ไม่ใส่จะทำไม” เขาทำหน้ากวนแล้วเดินขึ้นมานอนบนเตียงหน้าตาเฉย

“ไอ้บ้าเอ๊ย! ถ้านายไม่ไปฉันไปเองก็ได้ ถ้ามีใครรู้ว่าเสียท่าให้นายฉันคงอกแตกตายแน่” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ฉันจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่วางเกลื่อนบนพื้น ทั้งที่ยังมีผ้าห่มผืนหนาคลุมร่างอยู่

สวบ!!

“ว้ายยย!! ทำบ้าอะไรเนี่ยเดี๋ยวเพื่อนฉันก็เข้ามาเห็นหรอก” กำลังจะเอื้อมมือลงไปเก็บ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับสวมกอดจากด้านหลังแล้วดึงขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง

“เห็นก็ดีสิเธอจะได้อกแตกตายสมใจอยากไงล่ะ ฮ่าๆๆ ปากเก่งนักนี่วันนี้ฉันจะทำให้เธอรู้สำนึกซะบ้าง ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่นา” เขาปลุกปล้ำฉันให้นอนลงบนเตียงกับเขาอีกครั้ง พยายามดึงผ้าห่มออกเพื่อให้ตัวเองทำหน้าที่นั้นแทน

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ไอ้คนลามก” ขณะเราทั้งสองกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมา พร้อมกับคู่บ่าวสาวมือใหม่ที่เดินเข้ามาพร้อมกัน

แอ๊ดดดด!!!

“อีข้าว! พะ...พี่ฟีฟ่า”

ยัยน้ำยืนอ้าปากค้างเมื่อเห็นเราทั้งคู่กำลังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันบนเตียง ส่วนพี่ต๋องก็มีสีหน้าไม่ต่างกันเลยสักนิด

“ไอ้ฟ่าทำไมมึงเข้ามานอนห้องนี้ได้วะ ห้องที่กูเปิดไว้ให้อยู่ข้าง ๆ ไม่ใช่เหรอ” พี่ต๋องตะโกนถามเพื่อนเสียงดัง

“ก็มึงไม่ใช่เหรอที่เอากุญแจห้องนี้มาให้กู”

“อ้าว! งั้นเหรอสงสัยกูให้ผิดอัน แหะๆ” เมื่อรู้ว่าเป็นความผิดของตัวเองพี่ต๋องก็ยิ้มแหย ๆ ยกมือขึ้นเกาหลังคอแก้เขิน

“แล้วเมื่อคืนพี่ฟีฟ่ากับเพื่อนหนูเอ่อ...”

“ไม่ใช่อย่างที่แกคิด ฉันกับไอ้ผู้ชายเฮ็งซวยคนนี้ไม่มีทางทำเรื่องอย่างนั้นเด็ดขาด” ใครจะยอมล่ะไม่มีทาง

“เป็นอย่างที่น้องน้ำคิดนั่นล่ะครับ พี่กับข้าวเรามีอะไรกันแล้ว” เขาเอ่ยเต็มเสียงอย่างภาคภูมิใจ

ใช่สิ! ได้เปิดบริสุทธิ์ฉันแล้วนี่นา

“ฮือๆๆๆ แกอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะเว้ยฉันอาย” ในเมื่อพยานและหลักฐานมัดตัวแน่นหนาฉันก็นั่งร้องไห้อย่างหมดอาลัยตายอยาก ไม่สนแล้วว่าใครจะมองยังไง เหมือนชีวิตนี้มันหมดสิ้นหนทางแล้ว

“ข้าวแกใจเย็น ๆ ก่อนดิ ฉันไม่บอกใครแน่นอนแล้วเรื่องพี่ฟีฟ่าจะเอายังไง แกจะให้พี่เขาฟรี ๆ งั้นเหรอ” ยัยน้ำเดินเข้ามากอดปลอบใจฉัน

“ฉันไม่ให้มันเอาฟรี ๆ หรอก” ฉันรีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา จากนั้นจับผ้าห่มคลุมที่เนินอกไว้แน่น ๆ แล้วยกขาถีบไปที่ท้อง จนอีกฝ่ายกระเด็นตกเตียงลงไปนอนอยู่บนพื้น

“เชี่ย! ตีนหนักฉิบหาย”

“ถือว่าหายกันแล้ว ถ้าเรื่องนี้มีใครรู้ฉันจะเป็นคนฆ่านายด้วยมือของฉันเอง รีบออกไปเดี๋ยวนี้เลยไอ้สารเลว! ไอ้ชาติหมา ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน”

“อย่าลามปามถึงพ่อแม่ฉันนะยัยตัวแสบ”

“แล้วไงพ่อแม่นายไม่ใช่พ่อแม่ฉันสักหน่อย”