ลุงดุนะหนูไหวป่ะ

ลุงดุนะหนูไหวเหรอ?

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้เขียน กาสะลอง

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

“อ๊าย… อ๊าย… อ๊าย… เสียวมากจ้ะลุงเมฆ… พอเถอะค่ะหนูจะตายอยู่แล้ว”

เรไรสะบัดใบหน้าทรทาน ร้องครางตามจังหวะนิ้วสไลด์เข้าออกกระแทกรูจนกลีบสาวตื่นตัวเบ่งบวมขึ้นมาเป็นร่อง

เมฆนึกในใจว่าแค่นิ้วยังแน่นยังเสียวขนาดนี้ แล้วถ้ามันถูกแทนที่ด้วยดุ้นเอ็นยาวใหญ่ หล่อนจะต้องร้องครางลั่นห้อง

“ลุงเมฆ… หนูไม่ไหวแล้วจะใส่ก็ใส่เถอะ… คนใจร้าย”

เรไรเสียงสั่นพร่า บิดตัวไปมา สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่น แอ่นร่องให้เบิร์น

“ลุงเอวดุนะ… หนูไหวเหรอ?”

เมฆถามเสียงกระเส่า หากทว่าตอนนี้หญิงสาวจะตอบอะไรได้ เพราะว่านิ้วและลิ้นของเขายังกระแทกเข้าใส่ซอกเสียวของหล่อนไม่หยุด

ลุงดุนะหนูไหวเหรอ?

พุทธศักราช 2562

เรื่องราวเกิดขึ้นที่ชายเขาท้ายหมู่บ้านแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงราย

“บัดซบ... กูว่าแล้วเชียว”

‘เมฆ’ หนุ่มใหญ่วัยสามสิบเจ็ดปีสบถออกมาอย่างหัวเสีย จำต้องเลี้ยวรถจักรยานเสือหมอบหลบเข้าหลังจอมปลวกข้างป่ากล้วย ขณะขี่จักรยานออกกำลังกายมาตามทางดินสายเล็กๆ ลัดเลาะเรื่อยมาตามชายเขา แล้วพลันสายตาก็เหลือบไปเห็น ‘เรไร’ สาวสวยวัยสิบเก้าปีผู้เป็นสะใภ้ กำลังเดินออกมาจากกระท่อมร้างริมทาง

เมฆคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพ เมื่อเรไรเดินมาถึงรถจักรยานของหล่อนที่จอดทิ้งเอาไว้ใต้ต้นไผ่หลังกระท่อม

สาวน้อยปั่นจักรยานออกมา แล้วในเวลาไล่เลี่ยกันก็มีผู้ชายคนหนึ่ง สวมเสื้อวินสีส้ม ขับรถมอเตอร์ไซค์แยกออกไปอีกทางด้านหลัง

“งามหน้าฉิบหาย… ใครจะคิดว่าลูกสะใภ้กูกับไอ้หนุ่มวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างในตลาดแอบมาล่อกันเข้าแล้ว”

เมฆขบกรามกรอดจนเป็นสันนูนด้วยความโกรธจัด เพียงเท่านี้ก็ถือเป็นหลักฐานได้ว่าเรไรกับไอ้หนุ่ม

วินมอเตอร์ไซค์รับจ้างเมื่อครู่ ต้องแอบเข้าไปกินตับกันในกระท่อมอย่างแน่นอน

เมฆรู้สึกสงสาร ‘สมศักดิ์’ ชายหนุ่มวัยยี่สิบปีซึ่งเป็นลูกเลี้ยงของตัวเองที่ตอนนี้กำลังป่วยเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็นมานานหลายปี หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน

“ไม่น่าเลย… ”

เมฆรำพึงกับตัวเอง สงสารลูกชายที่โดนเมียนอกใจ รู้สึกผิดหวังในตัวของสะใภ้ที่แอบสวมเขาให้ลูกชายผู้น่าสงสารของตน

เมฆขี่จักรยานอ้อมกลับมาอีกทางด้วยใจที่เจ็บแปลบ เพราะว่ายังไม่อยากให้เรไรรู้ว่าพ่อผัวรู้ความลับน่าอับอายของหล่อน

‘กูสงสารมึงว่ะไอ้ศักดิ์’

เมฆรำพึงถึงลูกชายที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนรถเข็นเพราะว่าร่างกายช่วงล่างเป็นอัมพาตทั้งสองขา

เมฆทำทีเหมือนเจ็บปวดใจแทนลูกชาย หึงหวงแทนลูกชายจนเลือดขึ้นหน้า

หากแต่ลึกๆ ภายในใจของเมฆ… ก็มีแต่เมฆคนเดียวเท่านั้นแหละที่รู้ ว่าตัวเองหลงรักเมียลูกชายมาตั้งแต่วันแรกเจอ หากความเหมาะสมในฐานะของความเป็น ‘พ่อผัว’ กับ ‘สะใภ้’ ทำให้เมฆต้องวางตัวอยู่ในระยะที่เหมาะสม ต้องเก็บความต้องการเอาไว้จนแทบระเบิดออกมาในวันนี้

วันที่หลายๆ อย่างเปลี่ยนไปจากเดิม ในวันที่ลูกชายของตัวเองได้กลายเป็นคนพิการ ไร้ความสามารถ ทำให้ความรู้สึกของเมฆที่มีต่อสะใภ้คนนี้ทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น เขาแทบรับไม่ได้เมื่อเห็นหล่อนแอบนัดมาเจอชายอื่น