บทที่ 15 กักขังนางเอาไว้

เทพอัคคีหลี่จิ้งเปิดประตูเข้ามาสายตาจับจ้องไปที่ร่างของ ตัวปัญหา ที่กล้าบุกเข้ามาก่อเรื่องถึงแดนสวรรค์ แม้นางจะไม่ใช่คนของแดนสวรรค์แต่นางคือศิษย์ของเขาที่ทั่วทั้งสามภพต่างรับรู้ หลี่จิ้งจึงไม่อาจปัดความรับผิดชอบได้

คราแรกเขาต้องรับนางเป็นศิษย์ด้วยความจำใจ ต่อมาเห็นฤทธิ์เดชของจอมมารน้อยที่มากขึ้นทุกวันจึงเห็นแก่สรรพสิ่งในสามโลกจึงยินยอมด้วยความเต็มใจ นางจึงถือเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของเขา เมื่อรับน้ำชาของนางตั้งแต่ยังแบเบาะแล้วก็ยากที่จะนิ่งดูดายต้องร่วมรับผิดชอบในทุกการกระทำของนาง

เดิมทีปฐมวิญญาณขององค์หญิงน้อยที่กำลังจะถือกำเนิดเป็นจิตที่บริสุทธิ์อันถือกำเนิดจากดอกบัวขาวที่บำเพ็ญในสระน้ำของเจ้าแม่กวนอิมแต่นางกลับสามารถดูดซับปฐมวิญญาณของดาวมารได้ จึงเกิดการหลอมรวมวิญญาณเข้าด้วยกัน

แน่นอนว่าผู้ใดแข็งแกร่งกว่าย่อมชนะหากนางไม่บำเพ็ญเพียรทำความดีแล้ว คำทำนายเรื่องเผ่ามารครองสามโลกในอีกไม่กี่หมื่นปีข้างหน้าย่อมกลายเป็นจริง เห็นทีว่าเพื่อสามโลกแล้วเขาคงต้องพานางไปบำเพ็ญเพียรให้เร็วขึ้นกว่ากำหนดเสียแล้ว

"ซ่างเสินขอรับฝ่าบาทน้อยของข้าจะตื่นเมื่อใดขอรับ"

หยีจวนลุกขึ้นสองมือประสานแล้วก้มตัวน้อย ๆ ไม่กล้ากระทั่งสบตาเทพอัคคีที่ดูเหมือนเป็นเทพน้ำแข็งผู้นี้

"ไม่ต้องห่วงนางแค่ถูกเชือกอัคคีดูดซับพลังไปเล็กน้อยไม่นานก็ฟื้น"

"แล้วฝ่าบาทน้อยจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่ขอรับ ดูสิใบหน้าซูบซีดเช่นนั้นข้าน้อยเห็นแล้วปวดใจนักที่ไม่อาจช่วยได้ นางเป็นคนของเผ่าเหมันต์ย่อมไม่ถูกกับความร้อนถูกมัดด้วยเชือกเช่นนั้นจะไม่ละลายหรือขอรับ ข้าน้อยเกรงว่า เกรงว่า"

หยีจวนพูดไม่ออกแล้ว ก้อนน้ำตาจุกอยู่ที่คอหอยของเขารู้สึกผิดอย่างไม่น่าให้อภัยตนเองที่ไม่สามารถดูแลฝ่าบาทน้อยของตนเองได้

"เจ้าจะร้องไห้ไปไย เชือกอัคคีล้วนฟังคำสั่งของนายท่านเขาสั่งให้รัดและดูดซับพลังของฝ่าบาทน้อยเพื่อให้นางสงบไม่ได้กะจะเผาให้ตายเสียหน่อย"

"จริงหรือท่านถงถงผู้ยิ่งใหญ่"

ถงถงเชิดหน้าขึ้นทันใด รู้สึกดีกับคำว่า ท่านผู้ยิ่งใหญ่ คนผู้นี้รู้งานมากเอาล่ะ เขาตัดสินใจที่จะชอบเจ้าหยีจวนคนนี้แล้ว เขาคำรามทีหนึ่งเพื่อให้ตนเองดูยิ่งใหญ่มากขึ้น แล้วสาวเท้าช้า ๆ เดินตรงไปยังเตียงนอนที่เป่ยฟางหรงนอนอยู่

ถงถงใช้เท้าหน้าเขี่ยเอ๊ยจับดูตัวนางกระทั่งฝ่าบาทน้อยผินใบหน้ามาทางพวกเขา ใบหน้าเล็กได้ส่วนเกลี้ยงเกลางดงามประดุจน้ำแข็งแกะสลักของนางหาได้ซีดเซียวเหมือนที่หยีจวนเอ่ยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังกรนออกมาเบา ๆ จนเขาตกใจ

ถงถงถึงกับถลึงตามองอย่างคาดไม่ถึง หากเป็นผู้อื่นก็คงได้รับทุกข์ทรมานจากเชือกอัคคีนี้ไม่มากก็น้อยตามบทลงโทษ แต่นางผู้นี้กลับนอนหลับได้อย่างสงบคล้ายกำลังมีสิ่งใดขับกล่อมนางอยู่

ถงถงถึงกับยอมรับอยู่ในใจถึงพลังปฐมวิญญาณขอดาวมารที่อยู่ในกายนาง

"เจ้าดูสินางนอกจากไม่ได้เป็นดั่งที่เจ้าทุกข์ร้อนแล้วยังหลับสบายยิ่งกว่าที่นี่คือวังเหมันต์ของนางอีก"

ใบหน้าเฉยชาของเทพอัคคีดูจะกระตุกมุมปากเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าช้า ๆ