แค่คนอาศัย
"สวัสดีค่ะคุณแม่" กานดายกมือไหว้แม่ของก้องภพ
"ฉันไม่ใช่แม่ของแก แกพานังเด็กนี่กลับไปซะก่อนที่ฉันจะเรียกรปภให้มาลากพวกแกสองแม่ลูกออกไป ใครก็ได้เรียกรปภให้เข้ามาแล้วจับนังสองคนแม่ลูกนี่ออกไป!!!" หญิงชราตะโกนให้คนเรียกรปภเข้ามาในงานแต่ถูกลูกชายเพียงคนเดียวห้ามไว้
"แม่ครับอย่า" ก้องภพปรามแม่ตนเองเพราะเกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ถ้ากานดาทำอย่างที่พูดจริงๆ อนาคตข้าราชการของเขาอาจจะไปไม่ถึงฝัน
"ทำไมหรือว่าแกกลัวมันห๊ะตาภพ!!!"
"คุณแม่ก็รู้ว่าช่วงนี้ผมกำลังจะได้เลื่อนขั้นผมไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำให้ผมเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะมันอาจจะทำให้ผมหลุดจากตำแหน่งแม่ก็รู้ว่าผมหวังกับตำแหน่งนี้มากแค่ไหน"
"หมายความว่าแกจะยอมทำตามที่นังผู้หญฺิงหน้าด้านคนนี้ขออย่างงั้นเหรอห๊ะตาภพ!!!"
"ก็คงต้องเป็นแบบนั้นไปก่อนครับคุณแม่" ก้องภพพูดกับแม่ตนด้วยน้ำเสียงเบาลงเพราะเกรงว่าคนในงานจะได้ยินอะไรไปมากกว่านี้
"แกจะเอายังไงก็เรื่องของแกก็แล้วกันฉันจะไม่ยุ่งแต่มีข้อแม้ว่าแกจะให้นังเด็กนี่มาเทียบเสมอหลานแพรวหลานพีทไม่ได้เป็นอันขาดเพราะฉันไม่ยอมหลานฉันมีเพียงสองคนเท่านั้นคือแพรวพิไลกับพีรวัสส่วนคนอื่นฉันไม่นับญาติ"
.......................................................
และหลังจากวันนั้นชีวิตของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆก็เปลี่ยนไปเด็กหญิงต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของผู้เป็นพ่อ พ่อที่ไม่เคยรู้จักไม่เคยเจอหน้าพ่อที่ไม่เคยต้องการเธอเลยยังไม่รวมถึงคนในบ้านที่ต่างเกลียดชังเด็กหญิงตัวน้อยด้วยโดยเฉพาะแพรวพิไลพี่สาวต่างแม่ที่ชอบกลั่นแกล้งทุกครั้งที่เจอหน้าแม้จะอยู่ต่อหน้าคนอื่นแพรวพิไลก็ไม่หยุด แต่เพลงรักพยายามอดทนมาตลอดเนื่องจากก่อนที่แม่จะกลับไปแม่สั่งเอาไว้ว่าต้องอยู่ที่นี่ให้ได้ห้ามร้องไห้งอแงเป็นอันขาดต้องเข้มแข็งเพื่ออนาคตที่ดีไม่ลำบากเหมือนที่ผ่านมาเด็กหญิงพยักหน้ารับปากคนเป็นแม่แม้ใจจะไม่อยากอยู่เลยก็ตามเพราะเด็กหญิงรู้ว่าที่บ้านหลังใหญ่หลังนี้ไม่มีใครต้องการตนเองเลย แต่แม่คงไม่รู้ว่าหลังจากที่แม่ไปแล้วเด็กหญิงไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังใหญ่อย่างสุขสบายเหมือนกับลูกทั้งสองคนของพ่อเด็กหญิงถูกไล่ให้ไปอยู่ที่ตึกคนใช้เด็กหญิงสะพายกระเป๋าเสื้อผ้าเดินตามแม่บ้านมาจนถึงห้องว่างห้องหนึ่งซึ่งสภาพภายในไม่ได้รับการดูแลหรือทำความสะอาด
"แกอยู่ห้องนี้แล่ะแล้วก็ทำความสะอาดเองเข้าใจไหม" แม่บ้านวัยกลางคนถามเพลงรักในวัยห้าขวบเด็กหญิงรีบพยักหน้าทันที หลังจากแม่บ้านเดินออกไปแล้วเด็กหญิงก็รีบทำความสะอาดห้องนอนใหม่ของตนเองตามลำพังโดยไม่มีใครมาช่วยเพราะถ้าไม่ทำก็จะไม่มีที่นอนเนื่องจากห้องมีแต่ฝุ่น เด็กหญิงนอนร้องไห้คิดถึงแม่ทุกคืนทุกวันรอว่าเมื่อไหร่แม่จะมาหาบ้างแต่แม่ก็ไม่เคยกลับมาหาเลยสักครั้ง
จนเวลาผ่านไปเด็กหญิงยังคงอยู่ที่บ้านหลังนี้ในฐานะคนอาศัยไม่ได้อยู่ในฐานะลูกสาวเจ้าของบ้านอย่างที่แม่ต้องการแต่เด็กหญิงก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากคนเป็นพ่อซ้ำยังช่วยทำงานบ้านทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ในทุกๆวันเด็กหญิงหวังเพียงอาหารครบสามมื้อเท่านั้นในแต่ละมื้อต้องไปรอเอาข้าวจากในครัวเพราะไม่มีใครหาให้เด็กหญิงต้องรอจนทุกคนกินอิ่มถึงจะได้กินและเป็นเช่นนี้ทุกๆวัน
สิบสามปีต่อมา....
เพลงรัก...
สวัสดีค่ะฉันชื่อเพลงรักฉันมีชื่อเล่นว่าเพลงตอนนี้ฉันอายุสิบแปดปีย่างสิบเก้าฉันมีทั้งพ่อมีทั้งแม่นะคะแต่...พ่อของฉันท่านเพิ่งเสียไปไม่นานมานี้ด้วยโรคหัวใจกำเริบส่วนแม่ของฉัน....หลังจากที่ท่านพาฉันมาส่งที่บ้านของคุณพ่อในงานวันเกิดของพี่แพรวเมื่อสิบสามปีก่อนท่านหายไปไม่ติดต่อกลับมาอีกเลยจนกระทั่งถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เจอหน้าแม่เลยผ่านมาสิบกว่าปีแล้วฉันคิดถึงแม่มากหวังว่าสักวันหนึ่งฉันจะได้เจอหน้าท่านอีกสักครั้ง