ตอนที่ : 06 ถูกขัง

พอผู้หญิงคนนั้นบอกมันก็เหมือนเป็นการชี้นำทางให้ฉันคิดที่จะหนีออกจากที่นี่ จากที่ตอนแรกนั้นคิดจะถอดใจไปแล้ว สัญญาเลยว่าถ้าหนีไปได้ฉันจะหนีจากผู้ชายคนนี้ให้พ้นไปเลย เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าจะโดนคิลเมื่อไหร่

นี่ฉันคงคิดผิดไปสินะที่เอาตัวเองมาประมูลแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดด้วยแหละ ว่าคนที่ประมูลฉันจะเป็นเขา

"เดี๋ยวตอนบ่ายๆ ฉันจะขึ้นมาเก็บจานนะคะ อยากได้อะไรเพิ่มไหม?"

"ของใช้ส่วนตัวค่ะ สำหรับผู้หญิงคุณน่าจะรู้"

"ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ?"

"มะ ไม่มีค่ะ"

ของที่ฉันอยากได้จริงๆ ต่อให้เอ่ยปากขอเขาไปก็คงไม่ได้หรอก เพราะดูเหมือนว่าของไม่ได้อยู่ที่เธอแต่อยู่ที่เขาคนนั้นต่างหาก

"งั้นฉันไปก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

เราสนทนากันอยู่ไม่กี่ประโยค ถึงผู้หญิงคนนี้จะดีกว่าคนก่อนหน้านั้น แต่การสนทนาก็ยังเย็นชาอยู่เหมือนเดิม สายตาก็ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ ดูแข็งๆ ไร้อารมณ์

.

.

เวลาต่อมา

ฉันลงมาที่ด้านล่างตามที่ผู้หญิงคนนั้นบอก ชื่ออะไรก็ไม่รู้สิไม่ทันได้ถาม ประตูด้านหลังที่จะออกไปข้างนอกได้ไม่มีคนอยู่จริงๆ ไม่มีใครเฝ้าด้วย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเป็นประตูหลังบ้านก็ไม่รู้นะ

ด้านนอกเป็นป่าล้อมรอบ บ้านของเขาเหมือนเป็นบ้านเดี่ยวที่ตั้งอยู่กลางป่า และมันก็ไม่น่าเชื่อว่าจะมีบ้านหรูอยู่กลางป่าแบบนี้ด้วย เขาเป็นพวกที่ไม่ชอบเข้าสังคมขนาดนั้นเลยหรือไงกัน

พอได้ออกมาเห็นจริงๆ แล้ว ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่รู้ว่าจะต้องไปที่ไหน แล้วต้องเดินไปทางไหนที่จะสามารถรอดพ้นได้ ขืนเดินดุ่มๆ เข้าป่าไปมีหวังได้หลงป่าอดตายกันพอดี แต่จะว่าไปมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากที่อยู่ตอนนี้เลยนี่นา

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ~

ปัง!!

"เฮือก!!" ขณะที่กำลังก้าวเดิน ฉันก็ต้องชะงักเพราะเสียงปืน และกิ่งไม้ที่อยู่ห่างจากตัวฉันไปไม่ไกลก็หักลง ซึ่งมันก็เดาได้ไม่ยากว่าถูกอะไร ขาของฉันมันแข็งไปหมด หัวใจเต้นตุบตับระส่ำชนิดที่ว่าไม่เคยเจอมาก่อน ใครกันที่ยิงฉัน ไม่กล้าหันกลับไปมองเลยเพราะนัดต่อไปมันอาจจะเป็นฉันก็ได้

"คิดเอาไว้ไม่มีผิดจริงๆ เลยนะเธอเนี่ย"

"!!!" เสียงของผู้ชายคนนั้นนี่ ไหนว่ากลับมาตอนเย็นไง นี่มันยังไม่พ้นเที่ยงเลยนะ

"ฉันแค่ให้คนของฉันบอกว่าประตูหลังมีทางออกไม่มีใครเฝ้า เธอก็คิดจะหนีแล้วเหรอ?"

"อึก..."

ฉันไม่ได้คิดเลยฉันคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะสงสารฉันซะอีก ร้ายกว่าที่คิดนะเนี่ยนึกว่าจะสงสารผู้หญิงด้วยกัน

"อยู่ที่นี่มีข้าวกิน กับหนีเข้าป่าแล้วอดตาย เธอเองก็ไม่น่าโง่นะ ทำไมถึงเลือกวิธีนี้?"

"ฉะ ฉัน..."

"คิดว่าฉันจะโง่ไม่รู้ทันผู้หญิงอย่างเธอหรือไง"

"......"

"ฉันคงใจดีกับเธอมากไปสินะ คนอย่างเธอคงต้องเจอไม้แข็งจริงๆ"

ฟึ่บ!

"เฮือก!!" เขายกปืนขึ้นจ่อหน้าของฉัน คราวนี้มันอยู่ตรงกับหน้าของฉันพอดีเลย อีกอย่างระยะนี้ลั่นไกโดนฉันอย่างจังเลยล่ะ แต่ถ้าไม่โดนเขาอาจยิงปืนไม่แม่นกระบอกปืนก็คงมีปัญหาแหละ

"อย่าคิดว่าฉันไม่กล้ายิง อยู่ในป่าแบบนี้ยิงเธอตายไป ฉันก็เอาศพเธอโยนเข้าป่าก็สิ้นเรื่องแล้ว"

"คุณทำแบบนี้ทำไม"

"เธอน่าจะไปถามพ่อกับแม่เธอมากกว่านะ ว่าทำแบบนี้ทำไม เพราะถ้าไม่ทำเธอก็คงไม่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้หรอก"

"......"

"ฉันให้เธอเลือก ว่าเธอจะก้าวออกมา หรือจะให้ฉันลั่นไกเอากระสุนฝังสมองเธอ"

ฉันมองหน้าเขาอย่างไร้ทางเลือก ก่อนจะไล่สายตามองคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลังของเขา รวมถึงผู้หญิงสองคนนั้นด้วย สำหรับฉันพวกเขาใจร้ายมากๆ ไม่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันเลย คิดแต่จะทำตามคำสั่งของเจ้านาย

"อยากยิงก็ยิง" ฉันพูดอย่างเด็ดขาด จ้องหน้าของเขานิ่งและน้ำตามันก็ไหลออกมา ฉันเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวมากๆ ฉันรู้จักตัวเองดี ไหนๆ เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันตายไปสักคนคงไม่ทำให้ใครเดือดร้อนหรอก อีกอย่างเขาจะได้ไม่ต้องหาเรื่องไปทำอะไรแบบนี้กับใครอีก

"ท้าฉันเองนะ"

ปัง!!~

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับสติของฉันที่ดับวูบลงไป ไม่รู้สึกตัวอะไรอีกเลย

.

.

เวลาต่อมา..

"เฮือก!!"

"ฟื้นแล้วเหรอ?"

พอได้ยินเสียงเขาฉันก็รีบลุกขึ้น ก่อนจะหันมองไปรอบๆ ตัวเอง ฉันกลับมาอยู่ในห้องเดิม บนเตียงเดิมที่ฉันนอนกับเขาเมื่อคืน

"ฉันยังไม่ตายหรอกเหรอ?" ฉันพึมพำกับตัวเอง

"ฉันอุตส่าห์ประมูลเธอไปตั้งสิบล้านนะ ให้ฉันได้ใช้งานเธอให้คุ้มค่าหน่อยสิ ฉันไม่อยากเสียเงินแล้วได้เอาเธอแค่ครั้งเดียว"

"ทำไมถึงไม่ฆ่าฉันล่ะ?"

"คำตอบของฉัน พูดไปก่อนหน้านี้แล้วนะ"

"....."

"เธอนี่มันหัวอ่อน ใครพูดอะไรก็เชื่อไปหมดเลยสินะ"

"พูดอะไรของคุณ"

"จะบอกอะไรให้ โลกนี้มันโหดร้ายกว่าที่เธอคิดอีก ลูกคุณหนูที่ถูกพ่อแม่ประคบประหงมอย่างกับไข่ในหินอย่างเธอ คงยังไม่เคยเจอเรื่องแย่ๆ สินะ"

"ใครบอกว่าไม่เคยเจอ ฉันก็กำลังเจออยู่นี่ไง!"

"เฮอะๆ ดี! กล้าต่อปากต่อคำแบบนี้แหละฉันชอบ"

"......"

"ฉันแค่จะบอกเธอว่า ไม่มีใครไว้ใจได้ทั้งนั้น รวมถึงฉันด้วย"

"ทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรจากฉัน ถ้านอกจากเซ็กซ์แล้ว"

"แล้วเธอมีค่าอะไรให้ฉันบ้างล่ะ นอกจากเรื่องบนเตียง กับซิงที่เพิ่งจะเสียให้ฉันไป เธอก็แค่ของเล่นที่ฉันยังอยากเก็บไว้เล่นอีกก็เท่านั้น"

"แล้วทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่?"

"เพราะมันเป็นที่สำหรับเธอไงล่ะ ห่างไกลผู้คน คิดจะหนีเธอก็ไปไม่รอดหรอก ต่อให้คนของฉันหรือฉันตามไม่เจอ เธอก็ไปไม่รอดอยู่ดี"

ครืก!

"?!" ขอขยับตัวและขยับขาฉันก็รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่มันหนักอึ้งอยู่ตรงข้อเท้า สายตาของฉันมันโฟกัสไปตรงนั้นมันคือ โซ่ ที่มันไม่ได้เส้นใหญ่อะไร แต่ต่อให้จะไม่ได้เส้นใหญ่ ฉันก็ไม่มีความสามารถจะเอามันออกไปจากตัวได้หรอก

"นั่นเป็นบทลงโทษ ที่เธอคิดจะหนีฉัน"

"คิดจะขังกันเหรอ ไม่กลัวโดนตำรวจจับหรือไง ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวน่ะ!"

"แล้วเธอคิดว่าตำรวจจะทำอะไรฉันได้ไหมล่ะ"

"!!!"

"คิดว่าฉันอยู่มาได้ถึงตอนนี้ เป็นเพราะฉันทำธุรกิจสีขาวจริงๆ งั้นเหรอ ถ้าพ่อแม่ของเธอยังไม่ตาย ฉันก็คงจะให้เธอไปถามพ่อแม่ของเธอ พวกเขาคงให้คำตอบได้ ว่าฉันทำงานอะไร"

"คนเลวสินะ"

"ถ้าฉันจะเลว พ่อแม่เธอก็คงไม่ต่างกัน เผลอๆ คงเลวมากกว่า ถึงขั้นโดนจับแล้วชิ่งหนีตายอย่างนั้น"

"หยุดพูดนะ ฉันไม่อยากฟัง!" ฉันเอามือปิดหูตัวเองเพราะไม่อยากฟัง อีกทั้งมันยังเจ็บปวดจนบอกไม่ถูก เจ็บตรงขั้วหัวใจแบบบอกไม่ถูก มันอัดอั้นอึดอัดทรมาน

"ถ้าไม่พูดก็ได้ แต่ถึงยังไงมันก็คือความจริง ที่เธอควรรับรู้!"