แม่อย่าทิ้งผม

"แม่ครับแม่อย่าไป ฮือออ แม่ครับแม่"

"แม่ต้องไป นนท์อยู่ที่นี่นะลูก ฮือออ"

"ไม่ครับผมไม่อยู่ แม่ไปไหนผมก็จะไปด้วย ฮึก ฮึก"

"นนท์ฟังแม่นะลูก แม่ไม่สบายแม่จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าแม่พานนท์ไปด้วยแล้ววันนึงแม่เป็นอะไรไปนนท์จะอยู่กับใคร ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รักนนท์นะลูก แม่รักนนท์ที่สุดในชีวิตเพราะแบบนี้แม่ถึงพานนท์ไปด้วยไม่ได้ นนท์อยู่กับพ่อนะลูก"

"ไม่ ฮือออ พ่อไม่รักผมแล้ว ฮือออพ่อรักเด็กนั่นมากกว่าผม ฮือออฮือออออ"

"แต่ถึงยังไงนนท์ก็ต้องอยู่ แม่ไม่สามารถพานนท์ไปลำบากกับแม่ได้"

"ฮือออ ฮือออ ผมไม่กลัวลำบาก ฮืออออ ผมจะไปเก็บของแล้วไปกับแม่แม่รอนนท์ก่อนนะครับ ฮือออ ฮืออออ"

"นนท์อย่าดื้อแบบนี้สิลูก"

"ไม่เอาผมจะไปแม่รอนนท์ก่อน" เด็กชายนนท์ร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะวิ่งไปที่ห้องนอนของตนเองแล้วเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อไปกับแม่

"พี่นนท์ทำอะไรคะ"

"อย่ามาเสือก ออกไป!!!" เด็กชายนนท์ไล่เด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนกอดตุ๊กตามองพี่ชายของเธอที่กำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

"พี่จะไปกับคุณป้าสุนีย์เหรอคะ แต่มะกี้ปิ่นเห็น...."

"ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับลูกเมียน้อยอย่างเธอ" เด็กชายนนท์ต่อว่าเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความเกลียด

"แม่ของปิ่นไม่ใช่เมียน้อยนะคะ" เด็กหญิงปิ่นเถียงเพราะแม่ของเธอไม่ใช่เมียน้อย

"ใช่สิทำไมจะไม่ใช่แม่เธอมาแย่งพ่อของฉันไป ฉันเกลียดเธอเกลียดแม่ของเธอ"

"ฮือออ พี่นนท์เกลียดปิ่นเหรอคะ ฮือออออ" เด็กหญิงปิ่นในวัยสามขวบยืนร้องไห้เมื่อได้ยินพี่ชายพูดว่าเกลียดเธอ

"ไปร้องไห้ไกลๆรำคาญออกไป" เด็กชายนนท์เดินมาแล้วผลักเด็กหญิงตัวเล็กออกจากห้องอย่างแรง

"โอ๊ย ฮือออ เจ็บ ฮืออออ"

"ไอ้นนท์แกทำร้ายลูกฉันทำไมห๊ะ"

"ก็ลูกแกมายุ่งกับฉันก่อนทำไม"

"นี่แกเรียกใครว่าแกห๊ะ ฉันเป็นเมียพ่อแกนะ"

"ก็เรียกแกนั่นแล่ะอีเมียน้อย"

เพี๊ยะ เด็กชายนนท์ถูกตบที่ใบหน้าอย่างแรง

"นี่แค่สั่งสอนถ้าแกมาเรียกฉันว่าเมียน้อยอีกฉันจะตบแกให้หนักกว่านี้ไม่เชื่อคอยดู!!!" เด็กชายนนท์เอามือกุมแก้มตัวเองด้วยความโกรธแค้นแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตนเองยังเด็ก เด็กชายนนท์กลับเข้ามาในห้องเพื่อเก็บของต่อ จากนั้นก็ลากกระเป๋าลงบันไดมา เขาตะโกนเรียกหาแม่เพราะไม่เจอ

"แม่ครับ แม่ แม่นนท์เก็บของเสร็จแล้ว แม่ครับ แม่" เด็กชายนนท์ตะโกนหาแม่ของตนเองแต่ก็ได้แค่ความเงีบบไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นแม่ของตน เขาวิ่งไปทั่วบ้านเพื่อหาแม่ของตนเองแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอจนกระทั่งเจอแม่บ้านคนสนิทของแม่ตนเองกำลังเดินเข้าบ้านมาน้ำตาคลอ

"น้อย แม่อยู่ไหน"

"คุณสุนีย์เธอไปแล้วค่ะ ฮือออ ฮือออ"

"ไปไหนแม่ไปไหนแม่ทำไมไม่รอนนท์ก่อน"

"คุณสุนีย์บอกกับน้อยว่าขอให้คุณนนท์อดทนอยู่ที่นี่ไปก่อนค่ะ แล้วสักวันหนึ่งคุณสุนีย์จะมารับคุณนนท์"

"ไม่จริง ฮือออ แม่จะไม่ทิ้งนนท์ไปไหน ฮือออ นนท์จะไปกับแม่ ฮือออ" เด็กชายนนท์พอรู้ว่าแม่ของตนเองไปแล้วเขาก็รีบลากกระเป๋าแล้ววิ่งออกไปหน้าบ้านแต่แม่บ้านรีบมาดึงตัวเอาไว้ก่อน

"ไม่ไปนะคะคุณนนท์คุณนนท์ต้องอยู่ที่นี่นะคะ"

"ไม่อยู่ ฮืออ นนท์จะไปกับแม่ ฮือออ ฮืออออ" เด็กชายนนท์ร้องไห้อย่างหนักด้วยความเสียใจที่แม่ทิ้งเขาไป

"ไม่ร้องนะคะคุณนนท์ ไม่ร้องนะคะ" น้อยพยายามปลอบใจแต่เด็กชายก็ไม่ยอมหยุดร้องจนกระทั่งปานวาดเดินออกมาดู

"ร้อไห้ทำไมฮะญาติแกตายหรือไง ร้องซะลั่นบ้านฉันจะพักผ่อน"

"แกนังเมียน้อยเพราะแกทำไมแม่ของฉันทิ้งฉันไป ฮือออ" เด็กชายนนท์ร้องไห้ชี้หน้าด่าปานวาดอย่างไม่เกรงกลัว

"อ้าวนี่แม่แกไปแล้วเหรอ สุดท้ายก็ทนอยู่ไม่ได้5555 ไปซะได้ก็ดีต่อไปฉันก็จะได้เป็นคุณผู้หญฺิงของบ้านนี้อย่างเต็มตัว"

"ฉันเกลียดแกนังเมียน้อย" 

"แล้วคิดว่าฉันรักแกหรือไงห๊ะไอ้เด็กไม่มีแม่ คอยดูนะฉันจะให้พี่ชาติเฉดหัวแกออกไปจากบ้านตามแม่แกไป"

เด็กชายนนท์มองหน้าเมียใหม่ของพ่อด้วยความคับแค้นใจ เขาสัญญากับตัวเองเลยว่าเขาจะทำทุกอย่างให้ปานวาดกับปิ่นปักไม่มีความสุขในบ้านหลังนี้