มีอารมณ์

บนรถ...

ฉันนั่งเงียบมาตลอดทางไม่พูดอะไรเพราะพูดไปก็จะโดนเขาว่าเขาแซะให้เจ็บอีก สักพักเขาก็ขับรถมาจอดรถหน้าร้านสะดวกซื้อก่อนจะเดินลงไปส่วนฉันนั่งรอเขาอยู่บนรถจนกระทั่งเขากลับมาพร้อมเบียร์จำนวนหลายสิบกระป๋อง ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะซื้อกลับไปดื่มที่บ้านแต่ไม่ใช่อย่างนั้นเขาขับรถมาจอดตรงสวนสาธารณะที่เงียบไม่มีคนไม่มีแสงไฟมันมืดไปหมดจนฉันรู้สึกกลัว ฉันนั่งมองเขาอยู่เงียบๆ เห็นเขาดื่มไม่หยุด พอหมดกระป๋องนึงเขาก็เปิดอีกกระป๋องนึงเขาดื่มอยู่แบบนั้นไม่มีพัก อย่าบอกนะว่าเขาจะดื่มมันจนหมดเพราะถ้าเขาดื่มมันจนหมดฉันเกรงว่าเขาขับรถกลับไปไม่ไหวและฉันก็ขับรถไม่เป็นด้วย

"คุณนนท์จะดื่มหมดนี่เลยเหรอคะ" ฉันอดถามเขาไม่ได้

"อย่ามายุ่ง"

"แต่ถ้าคุณกินหมดนี่คุณจะขับรถกลับไม่ไหวนะคะ"

"ถ้ากลัวฉันจะพาไปตายก็ลงไปแล้วหารถกลับเอง ไป๊!!!" เขาหันมาตะคอกใส่ฉันเสียงดังมากจนฉันตกใจทั้งที่ฉันควรจะชินได้แล้ว

ฉันนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขาจะไม่มีสติแล้วเขาเพ้อถึงผู้หญิงที่เขาชอบ

"ดาวทำไมเธอถึงต้องไปชอบคนแบบมัน อึก ดาวฉันชอบเธอนะดาว ฉันชอบเธอ" เขาพร่ำเพ้อถึงผู้หญิงที่เขาชอบอยู่แบบนั้น ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็นมุมนี้ของเขาผู้ชายที่ดูนิ่งๆ ปากร้ายไม่แคร์ใครแต่ทำไมเขาถึงแคร์เธอคนนั้นได้มากขนาดนี้ ถ้าฉันจะอิจฉาเธอคนนั้นจะผิดไหม

"ปิ่นกูไม่ดีตรงไหน มึงคิดว่ากูสู้ไอ้เชี่ยเหนือได้ไหม" เขาหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงยานคางไหนจะคำพูดมึงกูนั่นแปลว่าเขาเมาหนักแล้ว

"ปิ่นไม่รู้ค่ะ"

"ไม่รู้?? มึงไม่ทราบได้ไงห๊ะมึงต้องรู้ดิ"

"ก็ปิ่นไม่รู้จริงๆ นี่คะ" ฉันตอบเขาเสียงสั่นเพราะตอนนี้ดูเหมือนเขาจะโกรธที่ฉันไม่สามารถตอบคำถามของเขาได้

"ผู้หญิงชอบคนเลวสินะคนดีๆ ไม่ชอบหึ"

"ไม่มีใครชอบผู้ชายเลวหรอกนะคะคุณนนท์ แต่ถ้าเรารักใครชอบใครสักคนต่อให้เค้าเลวยังไงเราก็รักค่ะ"

"รู้ได้ไง มึงรู้ได้ไง!!! มึงมีคนรักเหรอมึงถึงพูดแบบนี้น่ะห๊ะ!!!"

"ปิ่นแค่พูดตามความรู้สึก"

"หึความรู้สึกงั้นเหรอ มึงพูดเหมือนมึงแอบชอบใครสักคน ใครวะใครที่เป็นผู้ชายที่ดวงซวยคนนั้นที่มึงไปแอบชอบ"

"............" ฉันไม่ตอบเพราะฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไอ้ความรู้สึกน้อยใจเขา อิจฉาผู้หญิงที่ชื่อดาวมันคืออะไรกันแน่

"กูถามทำไมไม่ตอบห๊ะมึงตอบกูมา!!!"

"ปิ่นตอบไม่ได้"

"แต่มึงต้องตอบเพราะถ้ามึงไม่ตอบคืนนี้มึงได้เดินกลับแน่จะตอบไม่ตอบถ้าไม่ตอบมึงก็ลงไปเลยลงไป๊!!!" เขาพยายามผลักฉันให้ลงจากรถแต่ฉันจับเบาะเอาไว้แน่น

"ปิ่นตอบก็ได้ค่ะ....คือปิ่นไม่แน่ใจว่าความรู้สึกของปื่นที่มีให้คุณนนท์มันคืออะไรกันแน่" ฉันจำเป็นต้องบอกความจริงกับเขาเพราะเขาบังคับให้ฉันพูด พอเขาได้ยินแบบนั้นเขาก็อึ้งแล้วก็นิ่งไป เมื่อก่อนฉันคิดว่าตัวเองมีความผิดปกติทางด้านความคิดหรือเปล่าที่รู้สึกอะไรกับเขาเพราะเราเป็นพี่น้องกันต่อให้คนละแม่ก็ตาม เริ่มแรกฉันแค่รู้สึกสงสารและเห็นใจทุกครั้งที่ได้ยินคุณแม่กับคุณพ่อทะเลาะกันเรื่องของพี่นนท์ตอนนั้นคุณพ่ออยากให้พี่นนท์กลับมาแต่เขาไม่ยอมกลับแม่ของฉันก็คอยพูดกรอกหูคุณพ่อทุกวันว่าพี่นนท์ไม่นับถือว่าท่านเป็นพ่อแล้ว ทำให้ตอนนั้นคุณพ่อรู้สึกเสียใจที่ผลักไสลูกชายของตัวเองไปมารู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว ตอนนั้นฉันพูดปลอบใจคุณพ่อไม่ให้ท่านคิดมาก คุณพ่อก็พูดแต่เรื่องที่ตัวเองเคยทำผิดพลาดนั่นก็คือเรื่องของคุณแม่แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรคุณพ่อเพราะฉันรู้ว่าคุณแม่ทำไม่ถูกต้องที่มายุ่งเกี่ยวกับคุณพ่อทั้งที่รู้ว่าคุณพ่อมีภรรยามีลูกแล้ว แต่ฉันเป็นลูกฉันจะพูดอะไรจะทำอะไรได้ฉันทำได้แค่ปลอบใจคุณพ่อเท่านั้น คุณพ่อมักจะเล่าเรื่องราวความน่ารักในวัยเด็กของเขาให้ฉันฟังเสมอแต่สุดท้ายความโกรธความเกลียดก็ทำให้เขาเปลี่ยนไปกลายเป็นเด็กก้าวร้าวเจ้าคิดเจ้าแค้นฉันเข้าใจความรู้สึกของเขาได้เป็นอย่างดีจนกระทั่งวันที่ฉันรู้ความจริงว่าเขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ มันเหมือนกับว่าความรู้สึกบางอย่างได้ถูกปลดล็อกฉันดีใจที่เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันเราไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ วันนั้นก่อนที่ท่านจะเกิดอุบัติเหตุท่านเรียกฉันเข้าไปพบ

"ปิ่นพ่อไม่รู้จะพูดอะไรกับลูกดี พ่อรักปิ่นนะปิ่นเป็นลูกสาวของพ่อถึงปิ่นจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อแต่พ่อก็รักปิ่น แต่พ่อคงอยู่กับผู้หญิงที่หลอกลวงพ่อมาตลอดหลายสิบปีไม่ได้ ปิ่นเข้าใจใช่ไหม"

"ปิ่นเข้าใจค่ะ ปิ่นขอบคุณที่คุณพ่อไม่เกลียดปิ่น"

"ใครจะเกลียดลงละลูกปิ่นเป็นเด็กดีมาตลอดไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังเลยสักครั้งแต่ความจริงก็คือความจริง ปิ่นไม่ใช่ลูกของพ่อเพราะฉะนั้นหลังจากที่พ่อกับแม่ของปิ่นหย่ากันแล้วปิ่นก็ต้องไปกับแม่ของปิ่นเพราะพ่อคงให้แม่ของปิ่นอยู่ด้วยไม่ได้อีกตอไปแล้วพ่อรับไม่ได้จริงๆ ปิ่นไม่โกรธพ่อใช่มั้ยลูก"

"ปิ่นรู้ค่ะว่าคุณพ่อเสียใจมากแค่ไหน คุณพ่อไม่ต้องกลัวว่าปิ่นจะโกรธคุณพ่อหรอกนะคะแค่คุณพ่อไม่เกลียดปิ่นปิ่นก็ดีใจแล้วค่ะ" ฉันสวมกอดคุณพ่อด้วยความรักถึงแม้ว่าท่านจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่ท่านก็เลี้ยงดูฉันมาอย่างดีและนั่นคือการคุยกันครั้งสุดท้ายของฉันกับท่าน

"เมื่อกี้มึงว่ายังไงนะมึงบอกว่ามึงรู้สึกกับกูมึงชอบกู??"

"ปิ่นแค่สงสัยในความรู้สึกของตัวเองปิ่นไม่ได้บอกว่าชอบคุณนนท์"

"ทั้งๆ ที่กูทำไม่ดีกับมึงตั้งหลายอย่างมึงยังกล้ารู้สึกกับกูเหรอ"

"เรื่องของความรู้สึกไม่มีใครห้ามกันได้หรอกค่ะ"

"ถ้าคนไม่ได้รักกันเอากันมึงว่ามันจะเป็นไปได้ไหม"

"อะไรนะคะ??"

"กูถามมึงว่าถ้าผู้ชายที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงมันจะมีอะไรกันได้ไหม กูเห็นไอ้เชี่ยเหนือมันเอากับคนอื่นทั้งที่มันไม่ได้รักไม่ได้ชอบแต่ดาวก็ยังรักมันเพราะถ้าไม่รักดาวคงไม่ร้องไห้เสียใจตอนที่กูบอกว่ากูเห็นไอ้ทิศเหนือมันเอากับผู้หญิงในห้องน้ำ ถ้ากูทำแบบไอ้ทิศเหนือมึงว่าดาวจะชอบกูมั้ย"

"ปิ่นไม่ทราบหรอกค่ะเพราะปิ่นไม่ใช่เธอคนนั้น"

"แม่งอะไรก็ไม่ทราบโง่หรือเปล่าวะ!!!" เขาตะคอกใส่ฉันดังลั่นรถแต่ก็คงไม่มีใครได้ยินเพราะตอนนี้มันเปลี่ยวและมืดมาก

"ค่ะปิ่นโง่" เขาหันขวับมองมาทางฉันด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ

"ถ้ากู..จะเอากับมึงมึงจะว่าอะไรมั้ย"

"คุณนนท์พูดอะไรคะ คุณเมาแล้วแน่ๆ" ฉันเริ่มใจไม่ดีเพราะคำพูดของเขา

"เมาแล้วไง เมาแล้วกูก็เอาได้"

"ไม่นะคะคุณนนท์อย่าทำแบบนี้" ฉันรีบปัดมือเขาออก

"ทำไมมึงรังเกียจกูทั้งที่มึงบอกว่ามึงรู้สึกกับกูเนี่ยนะ"

"เปล่านะคะปิ่นไม่ได้รังเกียจคุณนนท์แต่เราไม่ได้รักกันเราจะมีอะไรกันได้ยังไงอีกอย่างคุณนนท์ก็เกลียดปิ่นคุณนนท์ทำไม่ได้หรอกค่ะ" ฉันพยายามหาเหตุผลหาข้ออ้างต่างๆ นาๆ มาพูดให้เขาเปลี่ยนความคิดแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟังอะไรเลยเพราะเขาเมามาก แล้วจู่ๆ เขาก็กระชากตัวฉันให้เขาไปหาเขาโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

"พูดมากเดี๋ยวกูจะทำให้มึงดูว่ากูเอาได้หรือไม่ได้"

"อื้อออออออ" ฉันกำลังจะท้วงห้ามแต่ก็ไม่ทันพี่นนท์ล็อกใบหน้าของฉันด้วยมือทั้งสองข้างก่อนจะก็ก้มลงมาจูบฉันที่ริมฝีปากอย่างเร่าร้อนและรุนแรง

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"อื้อออ เอ็บ" (อื้อออ เจ็บ) ฉันพยายามบอกกับเขาว่าฉันเจ็บแต่ดูเหมือนตอนนี้เขาเมาจนไม่มีสติเขาไม่ฟังอะไรเลยเขาจูบฉันอย่างตะกละตะกลามจูบจนฉันรู้สึกเจ็บและแสบไปทั้งปาก ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยจูบกับใครเขาเป็นจูบแรกของฉัน จูบที่ฉันเก็บไว้ให้กับคนที่ฉันรักแต่สุดท้ายเขาก็ได้มันไป

ตอนนี้เขาไม่ได้แค่จูบแต่มือของเขาเริ่มจับเริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างกายของฉันฉันพยายามเอามือปัดแต่เขาก็ไม่สนใจ

"กูแม่งมีอารมณ์กับมึงได้ไงวะ"