ติดใจNC+

ปิ่นปัก...

ฉันหยุดเรียนไปหลายวันสาเหตุเพราะอะไรก็คงไม่ต้องบอก ถามว่าตอนนี้อาการดีขึ้นบ้างมั้ยมันก็ดีขึ้นมานิดหน่อยทั้งที่ควรจะหายสนิทดีแล้วเพราะปกติถ้าฉันป่วยเป็นไข้ฉันจะเป็นแค่วันเดียวสองวันก็หายแต่นี่ผ่านมาสามสี่วันยังไม่หายเลยนั่นก็เป็นเพราะพี่นนท์เล่นมีอะไรกับฉันทุกคืนคืนนึงกว่าจะเขาจะพอใจก็เกือบเช้า อยากจะบอกว่าคืนนั้นที่ฉันขอร้องให้เขาเลิกพูดจามึงกูกับฉันเขาก็ทำตามที่ฉันขอร้องแต่โดยดี  วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าเพื่ออาบน้ำไปโรงเรียนเพราะวันมะรืนนี้จะมีงานกีฬาสีประจำจังหวัดฉันต้องไปซ้อมเดินขบวน พอมาถึงโรงเรียนดิวก็รีบเดินมาหาฉันด้วยความดีใจ

"ปิ่นแกมาเรียนแล้วดีใจจังว่าแต่แกหายดีแล้วเหรอ" ดิวพูดพร้อมกับเอามือแตะหน้าผากฉัน

"อื้มมดีขึ้นแล้ว" ฉันยิ้มให้ดิวเพื่อให้เพื่อนมั่นใจแต่...

"แน่ใจนะ" แต่เหมือนดิวจะไม่เชื่อพร้อมกับทำหน้าตาสงสัย

"อื้มมมหายแล้วจริงๆ ทำไมเหรอ" คือภายนอกฉันไม่เป็นอะไรมากเหลือแค่มีรอยช้ำจ้ำแดงตามลำคอเท่านั้นเพราะแบบนี้ฉันถึงต้องใส่เสื้อหนาวคอเต่ามาโรงเรียนทั้งที่อากาศไม่ได้หนาวแต่ฉันต้องใส่มาเพราะถ้าไม่ใส่มีหวังคนอื่นๆได้เห็นรอยที่คอของฉันอย่างแน่นอน

"แกทำไมต้องใส่เสื้อหนาวปิดถึงคอขนาดนี้ล่ะไม่ร้อนหรือไง"

"ไม่ร้อนนะ"

"แน่ใจ"

"อื้มมมม" 

"เอาที่แกสบายใจละกัน เอ่อเดี๋ยวก่อนปิ่นฉันมีเรื่องจะบอกแก"

"เรื่องอะไร"

"ช่วงที่แกไม่สบายไม่มาเรียนหลายวันอาจารย์ที่ปรึกษาของยัยจีจี้ไปพูดกับอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมบอกว่าจะให้ยัยจี้จี้เป็นดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งแทนแก"

"อ้าวเหรอแล้วอาจารย์ว่าไงบ้าง"

"อาจารย์ฝ่ายกิจกรรมบอกว่าไม่ได้เพราะยัยจีจี้ไม่ได้ซ้อมแบบที่แกซ้อมมาตั้งแต่แรกจะให้มาฝึกก่อนวันงานแค่ไม่กี่วันเกรงว่าจะทำให้ขบวนเสียเพราะจังหวะการเดินการโยนไม้มันต้องเป๊ะถ้าพลาดไปรับไม้ไม่ทันอาจจะทำให้โรงเรียนขายหน้างานนี้ยัยจีจี้โวยวายไม่พอใจหนักมาก แต่ก็อย่างที่แกรู้ว่าพ่อแม่ยัยจีจี้เส้นใหญ่ขนาดไหนสุดท้ายอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมก็เลยยอมให้ยัยจีจี้มาซ้อมแทนแกเพราะผ.อมาพูด แต่อาจารย์ฝ่ายกิจกรรมก็มีข้อแม้ว่าถ้าแกหายป่วยทันก่อนวันงานยังไงคนที่จะต้องเดินนำขบวนก็ต้องเป็นแก นี่ฉันอยากจะเห็นหน้ายัยจีจี้จริงๆเลยว่าถ้าเจอหน้าแกจะทำยังไง หึเล่นไปคุยโม้กับคนทั้งโรงเรียนว่าจะได้เป็นดรัมเมเยอร์เดินนำขบวนสุดท้ายก็ต้องกินแห้ว55555สมน้ำหน้าอยากแทนที่แกทุกอย่างดีนัก" ยัยดิวหัวเราะชอบใจใหญ่ หลังจากนั้นฉันกับดิวก็พากันเดินขึ้นตึกแต่พอเข้ามาในห้องก็เจอยัยจีจี้กับพวกนั่งอยู่พอยัยจีจี้เห็นหน้าฉันก็แสดงท่าทีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด คงจะเป็นจริงอย่างที่ดิวพูดนั่นแล่ะถ้าฉันหายป่วยทันยัยจีจี้ก็อดเป็นดรัมเมเยอร์แทนฉัน ตอนนี้จีจี้จ้องหน้าฉันตาเขม็งแต่ฉันพยายามไม่สนใจเพราะไม่อยากมีเรื่องอีกเพราะถ้ามีฉันต้องโดนไล่ออก

"หึ พอรู้ว่าอาจารย์จะให้ฉันเป็นดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งแทนแกก็รีบมาเรียนเลยนะทำไมไม่ป่วยตายไปซะเลยล่ะ"

"ขอโทษนะที่เพื่อนฉันยังไม่ตายแต่คนที่จะตายก็คงเป็นคนแถวนี้เพราะอิจฉาที่ไม่ได้เป็นดรัมเม้ยอร์ไม้หนึ่ง5555"

"แกนังดิวแกเยาะเย้ยฉันงั้นเหรอห๊ะ!!!"

"อ้าวฉันไม่ได้พูดชื่อแกเลยนะแต่ถ้าแกอยากรับก็รับไปเลยจ้า"

แต่ก่อนที่จะมีเรื่องกันอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมก็เดินเข้ามาในห้องแล้วเรียกฉันไปคุย ถ้าให้เดาคงเป็นเรื่องที่ฉันลาป่วยไปหลายวันทำให้ไม่ได้มาซ้อม

"อาจารย์ดีใจนะที่เธอหายป่วยทันพอดี"

"ปิ่นขอโทษอาจารย์ด้วยนะคะที่ทำให้เป็นห่วง"

"ไม่เป็นไรว่าแต่เธอหายป่วยแล้วจริงๆนะปิ่น"

"หายแล้วค่ะ"

"ดีแล้วล่ะ เอ้ออาจารย์ว่าจะถามว่าปีนี้ผู้ปกครองเธอจะมาดูด้วยหรือเปล่า"

"คงไม่มาหรอกค่ะอาจารย์" ฉันตอบอาจารย์เสียงเศร้าเพราะทุกปีที่ฉันได้เดินขบวนคุณพ่อจะมาเป็นกำลังใจให้ฉันเสมอแต่ปีนี้ท่านไม่อยู่แล้ว ฉันไม่เหลือใครเลยสักคนจะหวังให้พี่นนท์มาเขาคงไม่มาเพราะฉันไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับเขาเพราะ สำหรับเขาแล้วฉันคงมีความสำคัญแค่เรื่องบนเตียง

"อาจารย์ขอโทษนะอาจารย์ลืมไปว่าพ่อกับแม่ของเธอ...."

"ไม่เป็นไรค่ะปิ่นทำใจได้บ้างแล้วค่ะ"

"แต่พี่ชายเธอก็มีนี่เขาจะไม่มาเหรอ"

"เค้าคงไม่ว่างหรอกค่ะ อีกอย่างปิ่นก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของเค้า"

"ไม่เป็นไรนะไม่มีใครแต่อาจารย์จะเป็นกำลังใจให้เธอเองไม่ต้องห่วง^^"

"ขอบคุณนะคะอาจารย์" ฉันกราบขอบคุณอาจารย์ ก่อนจะเดินกลับที่ห้อง

หลังเลิกเรียน...

หลังจากซ้อมเดินขบวนเสร็จฉันก็รีบนั่งรถเมล์กลับบ้านเพื่อช่วยในครัวทำกับข้าวหลังจากนั้นก็ไปช่วยแม่บ้านทำงานบ้านพอเสร็จงานทุกอย่างฉันก็กลับเข้าห้องเพื่อกินกับข้าวที่แวะซื้อก่อนกลับบ้านแล้วก็กินยาแก้ไข้แก้ปวดเพราะฉันยังมีอาการอยู่พอกินยาเสร็จก็รู้สึกง่วง

ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้มารู้ตัวอีกทีก็เหมือนมีอะไรมาไต่ที่คอ

"อื้อออออ"

"อื้ออออ อารายยยย" เสียงยานคางของคนที่ซบอยู่ที่ซอกคอทำให้ฉันรีบลืมตาขึ้นมา

"คุณนนท์!!"

"อืมมใช่ฉันเอง คิดว่าใคร" 

"คุณนนท์เมามาอีกแล้วเหรอคะ"

"ทำไมเมาแล้วทำไมเมาแล้วก็เอาเธอได้ก็แล้วกัน"

"คุณนนท์อย่าทำรอยที่คอนะคะปิ่นขอร้อง"

"ทำไมกลัวใครเห็นหรือกลัวใครเห็น??"

"ใช่ค่ะ คือมะรืนนี้ปิ่นต้องใส่ชุดเกาะอกปิ่นเกรงว่า..."

"ใส่เสื้อเกาะอก??หมายความว่าไง" เขารีบเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอแล้วถามฉันทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"คือปิ่นเป็นดรัมเมเยอร์ต้องเดินนำขบวนค่ะ"

"ใส่เกาะอกแล้วกระโปรงล่ะสั้นหรือยาว"

"เอ่อ สั้นค่ะ"

"อ่อสรุปจะใส่ทั้งเกาะอกทั้งกระโปรงสั้นๆชอบโชว์ว่างั้นชอบแต่งตัวโป๊ให้คนอื่นเห็น อยากอ่อย??" ทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้าของเขาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดฉันไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าเขาหวงฉันหรือเปล่า

"มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะอื้อออออ" ฉันกำลังจะอธิบายว่าชุดเกาะอกมันไม่ได้โป๊ มันเป็นเกาะอกข้างในแล้วจะมีเสื้อคลุมแขนยาวเอวลอยทับด้านนอกอีกชั้นส่วนกระโปรงถึงมันจะสั้นแต่ก็ใส่กางเกงเซฟไว้ไหนจะรองเท้าที่ยาวขึ้นมาถึงหัวเข่าอีกมันไม่ได้โป๊อย่างที่เขาคิด แต่ไม่ทันที่ฉันจะอธิบายฉันก็ถูกเขาจูบด้วยความรุนแรงจนแสบไปหมด

"อื้อออออออ" ฉันหายใจแทบไม่ทันเพราะเขาเล่นจูบฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ห้ามใส่เกาะอกห้ามใส่กระโปรงสั้นฉันไม่ชอบ" เขาขยับริมฝีปากออกแล้วบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง

"แต่ปิ่นก็ใส่แบบนี้มาตลอดทุกปีนี่คะ"

"ฉันไม่สนว่าเธอจะใส่มากี่ปีแต่ฉันไม่ชอบให้ใครมาเห็นอะไรที่เป็นของๆฉัน"

"ปิ่นเป็นของคุณนนท์เหรอคะ" ฉันอดไม่ได้ที่จะถามเขากลับไปด้วยใจที่สั่นเพราะลุ้นกับคำตอบ

"แล้วเธอคิดว่าไง" เขาถามกลับมาพร้อมสายตาหื่นกระหาย

"ปิ่น...ปิ่นไม่รู้ค่ะ" ฉันตอบพร้อมหลบสายตาเพราะรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่าคืนนี้ก็คงไม่รอดอีก ตั้งแต่ครั้งแรกบนรถไม่เคยมีคืนไหนที่เขาจะไม่มีอะไรกับฉัน แต่หลังจากที่เขาให้กินยาคุมฉุกเฉินเขาก็ใส่ถุงยางตลอด

"หึไม่รู้ แต่ครางลั่นห้องทุกครั้งที่ฉันสอดใส่เข้าไป"

"คุณนนท์!!" ฉันไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนี้ฉันยอมรับว่าอายซึ่งฉันก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆเพราะฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลยสักครั้ง หรือที่เขาพูดกับฉันแบบนี้อาจจะเป็นเพราะเขาเมาถ้าเขาไม่เมาเขาแทบจะพูดกับฉันนับครั้งได้ ถ้าอยากให้เขาพูดดีด้วยก็คงเป็นแค่ตอนเมาเท่านั้นแล้วเขาก็เมามาทุกวัน

"คืนนี้ฉันจะไม่ทำรอยที่คอเธอก็ได้แต่ฉันจะทำอย่างอื่นแทนแล้วก็อย่าครางดังก็แล้วกัน" ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรหมายความว่ายังไงจนกระทั่ง

แผล่บ แผล่บ แผ่บ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

เรียวขาทั้งสองข้างของฉันถูกเขาจับแยกอ้ากว้างหลังจากที่เขาถอดเสื้อผ้าทั้งของฉันและของเขาออกจนหมดแล้ว สิ่งที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำเขาก็ทำ เขาขยับตัวลงไปนั่งปลายเตียงจากนั้นก็ก้มใบหน้าลงไปที่น้องสาวของฉัน ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อถูกลิ้นร้อนของเขาปาดเลียชอนไชแหย่เข้าแหย่ออกฉันกรีดร้องออกมาเพราะห้ามความรู้สึกไม่ไหว

"กรี๊ดดดด ฮือออ คุณนนท์พอแล้ว ปิ่นไม่ไหวปิ่นเสียว ฮืออออ ฮืออออ" ฉันขอให้เขาหยุดแต่เขาก็ไม่หยุดจนในที่สุดฉันก็ไปถึงฝั่งฝันด้วยความเหนื่อยจนหมดแรงทั้งที่ไม่ได้ออกแรงอะไรเลย

แผล่บ แผล่บ แผล่บ 

"อื้อออ คะ คุณนนท์ทำอะไรคะ" ฉันถามเขาเสียงสั่นพร้อมขยับตัวขึ้นดูเพราะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจนกระทั่งเห็นว่าเขากำลังใช้ลิ้นปาดเลียน้ำสีใสที่ฉันปลดปล่อยออกมาจนหมด

"เพิ่งรู้ว่าน้ำของเธอมันอร่อยขนาดนี้ ฉันชักจะติดใจซะแล้วสิ หึ แต่ตอนนี้ฉันอยากเอาเธอแล้ว คืนนี้ขอเอาทั้งคืนละกันนะเพราะพรุ่งนี้ฉันอาจจะไม่กลับบ้าน"  พูดจบประโยคพี่นนท์ก็ขยับตัวขึ้นมาพร้อมกับสอดใส่ตัวตนเข้าไปในร่องรักของฉัน

สวบ!!!!  ปึก!!!!

"อื้อออ มันจุกค่ะ เบาๆได้มั้ยคะ" ฉันบอกเขาเพราะตอนที่เขาสอดใส่เข้ามาเขาใส่เข้ามาแบบคราวเดียวมันก็เลยทั้งแน่นทั้งจุกไปหมดจนฉันแทบหายใจไม่ออก