ร้ายรัก | EP.2 รางวัลพิเศษ

ตอนที่ 2

——————————

แต่ละคนต่างดึงความสนใจตัวเองกลับมายังการแข่งขันตรงหน้าจนถึงเวลาที่การแข่งขันจบลง กรรมการแต่ละท่านเดินดูซุ้มดอกไม้ของแต่ละกลุ่มอย่างละเอียด ช่วงเวลาที่คณะกรรมการรวบรวมความคิดเห็นในการตัดสิน เหล่าผู้เข้าแข่งขันหลายสิบคนก็ออกมาเดินผ่อนคลายยืดเส้นยืดสายกัน

ร่างอรชรนั่งฟุบลงเก้าอี้สีขาวก่อนจะสังเกตเห็นรอยแผลเล็กๆ ตรงข้อเท้าจึงขอตัวจากเพื่อนๆ เพื่อไปทำแผล กวินที่เห็นอยู่ก่อนแล้วจึงอาสาไปด้วย โดยทุกย่างก้าวของเธออยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งตลอดเวลา…

สายตาคมขมวดคิ้วราวกับไม่พอใจที่เห็นเธอเดินไปกับผู้ชายคนอื่นซ้ำยังดูสนิทสนมกันมาก แต่ก่อนที่เดกซ์เตอร์จะลุกขึ้นเดินตามสองคนนั้นไปก็เป็นจังหวะที่พิธีกรกล่าวเชิญไปมอบรางวัลพอดี

อันนารีบโทรตามเพื่อนทั้งสองคนในขณะที่ผู้เข้าแข่งขันแต่ละกลุ่มต่างกลับมายังโซนของตัวเองหมดแล้ว นีโอร่าและกวินรีบวิ่งกลับเข้ามาด้วยความเร่งรีบ อันนาเห็นผ้าก็อซสีขาวแปะที่ข้อเท้าของเพื่อนก็ตกใจเพราะว่าเธอเอาแต่กังวลอยู่ตลอดจึงทำให้ไม่ได้สังเกตเพื่อนตัวเองเลย

"นีนไปโดนอะไรตอนไหน ไหนอันดูหน่อย" อันนารีบพุ่งมาหาเพื่อนเพื่อดูแผล ถึงจะถูกผ้าก๊อซปิดไว้ก็เถอะ

"นีนไม่เป็นไร แค่นี้เล็กน้อยน่า รอฟังผลด้วยกันดีกว่า" ใบหน้าสวยส่งยิ้มสดใสให้เพื่อน ทั้งสามคนตั้งหน้าตั้งตาฟังผลการตัดสินตั้งแต่ลำดับสุดท้ายจนมาถึงลำดับที่ 3 กลุ่มของพวกเธอก็ยังไม่ถูกประกาศออกมา

"ถ้างั้นกลุ่มเราก็...ไม่ที่ 1 ก็ที่ 2 กรี๊ดด!..." นีนเอามือปิดปากแอบกรี๊ดกับอันนาด้วยความตื่นเต้นดีใจ กวินมองเพื่อนทั้งสองคนด้วยความเอ็นดู เขาเองก็แอบตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

"และอันดับที่ 1 ของปีนี้ก็คือ…ซัลฟลาวน์..." สิ้นเสียงประกาศของพิธีการสาว ทุกคนต่างก็ลุกขึ้นแสดงความยินดีรวมทั้งกลุ่มของพวกเธอด้วย

"อันดับที่ 2 ก็คงจะเป็นกลุ่มไหนไม่ได้ นอกจากเดซี่ลัฟลี่…ขอแสดงความยินดีกับทั้งสองลำดับด้วยค่าา" เสียงปรบมือดังขึ้นมากกว่าเดิม

นีโอร่า อันนาและกวินขึ้นไปรับรางวัลบนเวทีด้านหน้า ดอกไม้ช่อใหญ่และเช็คเงินสด 10,000 ยูโร ยังไม่รวม gift voucher ต่างๆ อีกด้วย หญิงสาวมือสั่นเล็กน้อยเมื่อสบประสานกับสายตาคม เธอพยายามทำตัวเองให้ปกติก่อนจะรับรางวัลจากทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัย

เดกซ์เตอร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอาการประหม่าของคนตัวเล็ก มือใหญ่จับต้นแขนนุ่มให้ขยับเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิมและถือโอกาสดมกลิ่นดอกไม้หอมๆ จากคนตัวเล็กด้วย

"..ค..คุณทำอะไรคะ" เสียงเล็กเอ่ยถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปหาเขา เป็นจังหวะที่โดนถ่ายรูปพอดี

"ฉันไม่ทำอะไรเธอตรงนี้หรอกน่า ไม่ต้องห่วง"

เธอเม้นริมฝีปากเป็นเส้นตรงก่อนจะหันหน้ากลับมาโดยไม่สนใจคำพูดต่อๆ ไปของเขา

ทั้งสามคนหันมาก้มโค้งให้ทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัยก่อนจะเดินลงจากเวที จากนั้นกลุ่มที่ได้ลำดับที่ 1 ก็ขึ้นไปรับรางวัล หลังจากจบงาน นีโอร่า อันนาและกวินแบ่งเงินรางวัลเรียบร้อยและต่างคนก็ต้องการแยกตัวไปพักผ่อน

"ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ เหนื่อยแย่แล้ว รีบกลับไปพักกันเถอะ" นีโอร่าเอ่ยบอกเพื่อนทั้งสองคน

"ขอบคุณเหมือนกันนะ อันก็อยากกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนจะแย่แล้ว คิคิ"

"นีนจะไปไหนต่อหรือเปล่า กวินไปส่งมั้ย" กวินเอ่ยขึ้นเพราะนีโอร่าไม่มีรถส่วนตัวเหมือนอันนา

"ไม่เป็นไรหรอกกวิน นีนจะแวะร้านดอกไม้ของพี่มิเกลอยากอวดรางวัลสักหน่อยน่ะ ฮ่าฮ่า" พูดจบเธอก็รีบวิ่งแจ้นไปขึ้นบัส ก่อนจะหันมาโบกมือบ๊ายบายเพื่อนทั้งสองคน

ถึงจะไม่ได้ที่ 1 แต่เธอก็พอใจในผลงานวันนี้ของตัวเองมาก มือเล็กเลื่อนดูรูปที่เธอถ่ายไว้แล้วฉีกยิ้มกว้างออกมา เมื่อรถบัสจอดป้ายเธอก็รีบเดินไปที่ร้านดอกไม้ของพี่สาวคนสนิททันที

กรุ๊งกริ่ง~ เสียงเปิดประตูหน้าร้านดังขึ้น

"เป็นยังไงบ้างจ๊ะนีน" อามิเกลรีบถามรุ่นน้องทันที ดูจากใบหน้าสดใสยิ้มร่าตั้งแต่อยู่นอกร้านก็เดาว่าน้องสาวเธอค่อนข้างพอใจกับผลงานมากทีเดียว

"นี่ค่ะ" นีโอร่ายื่นมือถือให้พี่สาวคนสวยรวมทั้งโซอี้และเอวาผู้ช่วยคนใหม่ของอามิเกลดู ต่างก็ชื่นชมผลงานของเธอเช่นกัน

"นีนได้ที่ 2 ค่ะ และที่ 1 ของปีนี้ก็คือที่ 2 ของปีที่แล้วนั่นเอง"

"กลุ่มนีนก็สวยไม่แพ้กลุ่มนั้นเลยล่ะ"

อามิเกลมองภาพลำดับที่ 1 กับ 2 สลับกันไปมา กลุ่มนั้นอาจจะถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกที่อ่อนหวานลึกซึ้งและเลือกใช้ชนิดดอกไม้ได้มากกว่าของกลุ่มนีนเล็กน้อยเท่านั้น

"แค่อันดับ 1 ของปีที่แล้วชมและชอบขนาดนี้ก็พอใจแล้วค่ะ" หญิงสาวยิ้มร่าให้พี่สาวคนสนิท หลังจากอยู่คุยด้วยกันไม่นานเธอก็ขอกลับไปพักที่ห้องตัวเอง

ห้องพักชั้นล่างสุดเชื่อมลงไปหาชั้นใต้ดินของตึกอพาร์ทเม้นต์แห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย พื้นที่ที่คับแคบมักให้ด้วยความอบอุ่นที่มากกว่า เธอคิดอย่างนั้นเสมอมา…

ร่างอรชรทิ้งตัวลงบนโซฟาตรงข้ามฮีทเตอร์รุ่นเก่าที่กำลังทำงานอย่างหนัก แสงแดดยามเย็นสาดส่องผ่านหน้าต่างรำไรแต๋ก็ไม่ได้ช่วยให้อากาศในห้องอุ่นขึ้นมากนัก เธอไม่ได้นอนเต็มอิ่มติดต่อกันมาหลายวัน เมื่อร่างกายสัมผัสที่นอนนุ่มๆ ก็พลันจะหลับในทันที

ครืดด...

มือถือสั่นครืดในกระเป๋าสะพายข้างใบย่อม มือเล็กควานหาในขณะที่ตายังปิดอยู่ก่อนจะลืมตาขึ้นอ่านข้อความที่บอกว่าเงินจำนวน 20,000 ยูโร ถูกโอนเข้ามาในบัญชีของเธอเป็นที่เรียบร้อย

'รางวัลพิเศษสำหรับเด็กใจแตกอย่างเธอ'

หญิงสาวขมเม้มริมฝีปากแน่นขอบตาเริ่มร้อนผ่า วก่อนจะเปิดแอพธนาคารในมือถือขึ้นมาดูยอดเงินที่ทั้งชีวิตนี้คงหาไม่ได้

เขาโอนเงินให้เธอทุกครั้งหลังจากเอาเปรียบตักตวงร่างกายของเธอจนพอใจ เธอตัดสินใจเปิดอีกบัญชีธนาคารอีกบัญชีหนึ่งเพราะไม่ต้องการใช้เงินของเขา สักยูโรเธอก็ไม่เคยแตะต้อง เธอรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อมีแจ้งเตือนข้อความจากบัญชีนั้น

พรุ่งนี้…พรุ่งนี้หลังจากไปเยี่ยมพ่อ เธอจะเอาเงินทั้งหมดนี้ไปคืนเขา

สัปดาห์หน้าเธอก็ต้องทำงานใช้ทุนที่อเมริกา ส่วนเขาคงไม่สนใจถึงขนาดตามไปหาถึงที่นั่นได้หรอกและเรื่องของเธอกับเขาก็จะจบลง

"อดทนอีกนิดนะนีน..." เสียงเล็กเอ่ยบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหลับตานอนลงเหมือนเดิม

ทุกอย่างจะเป็นอดีตในอีกไม่กี่วัน…

อีกด้านหนึ่ง...

ห้องใต้ดินของสนามแข่งรถที่ใหญ่ที่สุดในยุโรปโดยมีเขาและกลุ่มเพื่อนร่วมกันสร้างขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเป็นปมไม่พอใจเมื่อคนปลายสายไม่ยอมกดรับสายเขาสักที

เดกซ์เตอร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยความหงุดหงิดในใจ

"เฮ้ย! กูพึ่งเข้ามามึงจะไปไหน" คามิล หนุ่มคนที่สองในกลุ่มที่มาถึงก็รีบเอ่ยทักทาย

"โธ่เว้ย! แล้วไอ้พวกนั้นเมื่อไหร่จะมาสักที กูไม่รอแม่งละ"

เดกซ์เตอร์กลอกตามองบนสบถอย่างหัวเสียพร้อมกับเปลี่ยนความคิด ก้าวเท้าตรงไปยังรถแข่งของตัวเองก่อนจะขับไปเทียบท่ารอสัญญาณการออกตัว ท่ามกลางเสียงเพลงดังสนั่นและเสียงร้องของคนในสนามแข่งนับหมื่นคน

ในวันธรรมดาก็จะประมาณนี้แต่ถ้าวันไหนมีนัดแข่งพิเศษหรือเหล่าเทพบุตรทั้ง 5 คนลงแข่งด้วยละก็...ผู้คนก็จะมากกว่าวันธรรมดาเป็นสองเท่าเพราะนอกจากจะมาดูพวกเขาลงแข่งกันแล้ว สถานที่แห่งนี้ยังมีทุกอย่างครบวงจรทั้งถูกและผิดกฎหมาย