ตอนที่ 1

เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วผับสุดหรูย่านดัง นักท่องราตรีมากมายออกมาโยกย้ายส่ายสะโพกพลางบดเบียดเคล้ากับคู่ตนเองกลางฟลอร์ ก่อนร่างเพรียวระหงส์ในชุดเรสสีแดงก้าวเข้ามาภายใน สายตาหลายคู่จดจ้องมองมาราวกับได้พบเจอนางแบบตานิตยสารชื่อดัง หรือนางเอกละครในทีวี

เมริยา สิทธิศักดิ์โสภณ บุตรสาวของเจ้าสัวรัฐพิมุกต์ผู้ที่มีชื่อติดอันดับเศรษฐีในเมืองไทย ใบหน้าเรียวรูปไข่ คิ้วบางรูปพระจันทร์ จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากรูปกระจับ เอวคอดกิ่ว ท่อนขาเรียวยาว เมริยารับรู้ได้ถึงสายตาจับจ้องแต่เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับมันอาจเพราะ... เคยชิน หญิงสาวสอดส่ายสายตาหาที่ว่างพบโซฟากำมะหยี่สีม่วงเลยตรงดิ่งโยนกายลงบนนั้นทันที

จังหวะเหมาะนักท่องราตรีหนุ่มรีบนำพาร่างสูงโปร่งเข้าไปทักทายด้วยท่าทีสุภาพ สำหรับเขาแล้วเธอเป็นเหมือนถังข้าวสาร หากใครได้คงสบายทั้งชาติ ชาติตระกูลดีเลิศ ทั้งหน้าตา การศึกษา ทุกอย่างพร้องสรรพเหมาะสมทุกอย่าง แม้เสียเรื่องผู้ชายสักหน่อย แต่สำหรับชายหนุ่มทุกคนในนี้คงไม่มีใครสนในเรื่องนั้นสักเท่าไหร่

“สวัสดีครับ”นักท่องราตรีทักทาย ก่อนเผยรอยยิ้มเห็นฟันขาว

“สวัสดีค่ะ”เมริยาตอบรับแล้วยกยิ้ม

เสียงผู้คนฮือฮาเมื่อเจ้าของร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเข้ม ผิวสีแทน ดวงตาคมกริบ คิ้วเข้ม ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทากางเกงสแลคสีดำ กระดุมด้านบนปลอดออกเพื่อความคล่องตัวกำลังสาวเท้าตรงดิ่งมายังโต๊ะเป้าหมาย ยศราชย์ สหบดินทร์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเจ้าของบริษัทไอที ชายผู้มีข่าวอื้อฉาวกับหญิงสาวมานานแสนนาน แต่แท้จริงเมริยาให้ความสนิทสนมกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้น ซึ่งตัวยศราชย์เองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน ทั้งสองจึงไม่ได้สนใจต่อคำพูดของชาวบ้านมากนัก เพราะคิดว่าตนเองหาเงินใช้เองไม่ได้เที่ยวขอใครจึงไม่จำเป็นต้องเกรงใจใคร

นักท่องราตรีหยุดชะงักกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นสายตาของชายอีกคนกำลังจ้องมองมา ยศราชย์ขมวดคิ้วมองเพื่อนสาวทีมองชายแปลกหน้าด้วยความงุนงง ก่อนระบายลมหายใจหนักออกมา หนุ่มแปลกหน้าไม่อาจทนต่อเลยรีบเผ่นทันทีด้วยความอึดอัดใจ ยศราชย์จึงหันมาเล่นงานเพื่อนแทน

“หาเรื่องอีกแล้วนะเม!”ยศราชย์เท้าเอว

“มันเรื่องปกติของฉันอยู่แล้วนี่ยศ!”

“กลับบ้านเลย พอได้แล้ววันนี้!”ไม่พูดเปล่าดึงมือเพื่อนให้ลุกยืน

คนถูกดึงเม้มริมฝีปากไม่พอใจ พยายามฝืนตัวเองไว้

“อย่ามายุ่งได้ไหมยศขอร้อง แกไม่ได้มีหน้าที่มาดูแลฉันสักหน่อย”หญิงสาวตอกกลับ ไม่อยากให้เพื่อนมาวุ่นวายกับแผนการของตนเอง

“ทำตัวเป็นเด็ก”ยศราชย์ถอนฉิว

“แกว่าใครไอ้ยศ!”คนฟังเริ่มฉุน

“ไม่ได้ว่า แต่ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องพาแกกลับเม!”

“ไม่มีวัน”เมริยาดื้อดึง

ข้อมือบางถูกจับอย่างรวดเร็ว แรงหญิงมิอาจสู้แรงชายยศราชย์ลากเพื่อนออกมาได้สำเร็จ เมริยายืนหน้าบึ้งไม่พอใจต่อการกระทำของเพื่อน

“แกมายุ่งอะไรด้วยยศ!”เธอเริ่มเดือด

“เลิกทำแบบนี้สักทีเม ทำไปเพื่ออะไรสุดท้ายคนที่เสียชื่อเสียงก็คือแกนะเม!”

“ใช่! ฉันคือคนที่เสียชื่อเสียง แต่ผู้ชายคนนั้นก็เสียด้วยเหมือนกัน ที่มีลูกสาวที่เอาแต่มั่วผู้ชายพาเข้าโรงแรมได้ไม่เว้นแต่ล่ะวัน!”

แววตาเพื่อนสาวทำเอาเขาพูดไม่ออก ตนเองก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรกับเรื่องของเพื่อนดี

“ต่อให้แกทำมากกว่านี้ เจ้าสัวรัฐพิมุกต์ก็ไม่มีวันยอมรับหรอกเม!”