02 ริสา

ตึก ตึก

"แฮกๆๆ" หญิงสาวรายหนึ่งวิ่งตามรถสองแถว มือของเธอถือข้าวของพะรุงพะรัง คนขับรถเมื่อเห็นคนวิ่งตามจึงจอดให้ เธอรีบวิ่งขึ้นหลังรถแล้วไปจับจองที่นั่งทันที คนบนรถนั่งมองเป็นตาเดียว เพราะหมูปิ้งที่เธอหิ้วมาด้วยหกเลอะเต็มพื้นรถ เธอรีบกล่าวคำขอโทษเพราะทำตัวซุ่มซ่ามแล้วใช้ทิชชูเก็บเศษหมูปิ้งไปทิ้ง

อาหารเช้าของเธอ...

'ริสา' สาวเฉิ่มของคณะ เธอเป็นนักศึกษาปีหนึ่งคณะบริหารธุรกิจ ด้วยความที่เธอเป็นคนเฉิ่มๆบ๊องๆจึงไม่ค่อยมีใครคบด้วย ทุกคนต่างมองว่าเธอเป็นตัวตลก เพื่อนๆในสาขาบางคนก็รุมแกล้งเธอด้วยความสนุกสนาน แต่ริสาเองก็ไม่ได้ถือสาอะไรเพราะยังไงเพื่อนในสาขาก็ไม่หยุดแกล้งเธออยู่ดี

วันนี้เธออยู่ในชุดนักศึกษาเก่าๆกระโปรงยาวเฟื้อยแสนยับยู่ยี่เหมือนปกติทุกวันที่เธอใส่ เพราะฐานะที่บ้านค่อนข้างจน ริสาจึงอยากเก็บเงินไว้เป็นค่าเทอมมากกว่า ชุดนักศึกษาส่วนมากพี่รหัสของเธอเป็นคนเอาให้เพราะสงสาร

"ร้อนจัง" ริสายกมือปาดเหงื่อออกตามไรผม วันนี้อากาศค่อนข้างร้อนอีกทั้งรถสองแถวที่เธอนั่งก็อัดและเบียดกันจนได้กลิ่นเต่าของคนข้างๆ

เธอทัดผมขึ้นไปไว้บนหูเมื่ออากาศเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆจนเหงื่อไหลทั่วหน้า ผมของเธอเป็นผมบ๊อบสั้นเกือบเท่าติ่งหูที่ค่อนข้างพะรุงพะรัง แว่นที่เธอสวมก็หนาเตอะ ถ้าไม่บอกว่าเป็นเด็กปีหนึ่งหลายคนคงคิดว่าเป็นป้ามากกว่า

ปรี้ดดดด!!!!

"ว้ายยยย!!! "

ตุบบบ!!

"บ้าเอ้ย! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือรึไง!! "

เธอได้ยินเสียงเจ้าของรถหรูสบถด่าตามด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆเดินเข้ามาด้วยความไม่พอใจ

"แกล้งเดินตัดหน้ารถเพราะอยากได้เงินค่าทำขวัญใช่มั้ย!! "

ริสาไล่มองขึ้นไปตั้งแต่ขา เขายืนค้ำเอวมองด้วยความไม่พอใจ เสื้อช็อปที่ใส่เป็นเสื้อของคณะวิศวะ จนกระทั่งเธอเห็นหน้าของเจ้าของรถหรูเต็มสองตา

พี่ติน!!!

ริสาอ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้คือคนที่เธอแอบชอบ!!!

"ฉันถามว่าอยากได้ค่าทำขวัญใช่มั้ย!! " ตินตะคอกเสียงดัง เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่นั่งมองหน้า ยัยแว่นนี่เขาเคยเจอบ่อยๆ เพราะเพื่อนในกลุ่มบอกว่าเธอชอบมองเขาเวลาไปกินข้าวที่โรงอาหาร

"ปะ..เปล่าค่ะ"

"เปล่า แล้วทำไมไม่ดูตาม้าตาเรือ! "

"ฉันมัวแต่คิดอะไรเพลินๆค่ะ"

"ถ้าฉันขับรถสิบล้อ ป่านนี้เธอคงเละไปนานแล้วยัยแว่น!! " ตินล้วงบางอย่างออกมาจากถุงกางเกงแล้วขว้างใส่หน้าของเธออย่างแรง "เอ้า! เอาไปทำแผลซะ แล้วอย่ามาเดินตัดหน้ารถใครเขาแบบนี้อีก!! "

ตินพูดทิ้งท้ายแล้วเดินปึงปังขึ้นรถหรูก่อนขับออกไปด้วยความเร็วสูง ริสาก้มลงมองแบงค์สีเทาห้าใบที่เขาขว้างใส่หน้าเธอ ยอมรับว่ามัวแต่คิดอะไรเพลินๆจนลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังข้ามถนนอยู่

"อ้ะ! " ริสารู้สึกแสบที่ฝ่ามือก่อนยกมันขึ้นมาดูพบว่ามีแผลถลอกปอกเปิกรวมไปถึงที่หัวเข่าของเธอด้วย ริสารีบเก็บแบงค์พันเอาไว้ในกระเป๋า เธอไม่ได้กะจะเอาเงินของเขา แต่จะเอาไปคืนเขาต่างหาก เพราะคนผิดคือเธอที่มัวแต่คิดอะไรเพลินๆจนลืมมองถนน "พี่ติน.."

เธอคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงวันที่เจอตินเป็นครั้งแรก วันนั้นฝนตกหนักมาก เธอรีบวิ่งเข้าไปหลบในป้ายรถเมย์ วันนั้นฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนกระทั่งมีหมาตัวหนึ่งกำลังจะวิ่งข้ามถนนมาหลบที่ป้ายรถเมย์แต่ฉับพลันก็มีรถกระบะคันหนึ่งวิ่งผ่านมาพอดี ด้วยความที่ฝนตกหนักจนทุกอย่างขาวโพลนทำให้คนขับมองไม่เห็นหมา หมาตัวนั้นถูกชนเข้าอย่างจังแล้วรถกระบะคันนั้นก็ขับออกไปอย่างไม่ใยดี ริสาที่เห็นเหตุการเข้าพอดีจึงวิ่งผ่าฝนออกไปดูน้องหมาด้วยความตกใจ เลือดสีแดงสดไหลนองเต็มพื้น น้องหมาหายใจรวยริน ตอนนั้นทั้งป้ายรถเมย์มีแค่เธอเพียงคนเดียว เธอจึงรีบมองหาคนมาช่วย แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่มีใครขับรถผ่านมา น้องหมาเริ่มชักกระตุกเกร็งเข้าเรื่อยๆ จนกระทั่งมีรถสปอร์ตหรูขับผ่านมา รถคนนั้นขับผ่านไปแล้วเลี้ยวเข้าจอดข้างถนน เจ้าของรถเดินผ่าสายฝนลงมา ริสาเงยหน้าขึ้นมองเห็นเสื้อช็อปคณะวิศวะ ท่ามกลางสายฝนที่โถมกระหน่ำแต่ริสาก็สามารถมองเห็นความหล่อเหลาของบุคคลนั้นได้

"น้องหมาเป็นอะไร"

"โดนรถฉันค่ะ" ริสาเผลอสบตากับเขาแวบหนึ่ง เขาก้มลงช้อนร่างของน้องหมาขึ้นแนบอก

"เดี๋ยวฉันจะพาน้องหมาไปหาหมอเอง"

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอก็แอบตามสืบประวัติเขา จนทำให้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อติน อยู่ปี 3 คณะวิศวะ หากวันนั้นไม่ได้ตินเข้ามาช่วยไว้น้องหมาตัวนั้นก็คงไม่รอด