ตอนที่ 26 : ทรีออน(2)

ณ สถานที่ลับแห่งหนึ่งบนบันไดสูงนับร้อยชั้นมีร่างๆหนึ่งกำลังตะเกียกตะกาย​ขึ้นไปบนยอดของบันไดร่างนั้นเหลือเพียงส่วนบน เลือดไหลเต็มพื้นเป็นทางยาวตามบันได แรงกดดันมหาศาลยังคงฉีกร่างของเขาออกไปเรื่อยๆแต่เขากลับไม่กรีดร้องแม้แต่นิดเดียว ดวงตาของเขาว่างเปล่า ปากกัดเสื้อจนขาด ทั่วทุกอนู​ของร่างกายต่างมีเลือดไหลออกมาตลอดแต่น่าแปลกที่ชายคนนี้ยังไม่ตาย หากใครมาเห็นก็คงคิดว่าเขาบ้าไปแล้วที่ทรมานตัวเองขนาดนั้นเพื่อดาบเพียงเล่มเดียวแต่ใครจะรู้ว่าดาบเล่มนี้แหละจะสามารถพลิกชะตากรรมของมนุษย​ชาติได้ชั้นที่ 70ปัง!!!แขนซ้ายของชายคนนั้นถูกระเบิดออกเป็นเศษเนื้อ ตอนนี้เขาเหลือแขนเพียงข้างเดียวขาทั้งสองก็ขาดหายไปเป็นที่เรียบร้อยแรงกดดันยังเพิ่มขึ้นมหาศาลราวกับมันไม่มีที่สิ้นสุด สีผมของเขาค่อยๆถูกย้อมกลายเป็นสีขาวซีดเลือดค่อยๆไหลออกจากดวงตาและจมูก ไม่ต้องถามเลยว่าตอนนี้เขาทรมานเพียงใดความเจ็บปวดระดับนี้มันไม่สามารถจินตนาการ​ได้อยู่แล้วแต่น่าแปลก เมื่อผู้เล่นได้รับความเจ็บปวดมากเกินไปแต่ยังไม่ตาย ทางระบบจะทำการส่งผู้เล่นล็อกเอาท์ออกไปเพื่อไม่ให้เกิดอันตรายต่อชีวิตในโลกจริงแต่ทำไมหล่ะ ทั้งๆที่เขาทรมานขนาดนี้ระบบยังไม่เด้งขึ้นมาแม้แต่นิดเดียวคำตอบนั้นมีเพียงชายที่กำลังตะเกียกตะกาย​ขึ้นไปบนชั้นถัดไปเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ตอนนี้สมองเขาเหมือนหยุดทำงาน ดวงตาคล้ายราวกับว่าใกล้จะหลับลงนี่เขาไม่สามารถทำสำเร็จได้หรอกหรือ?ทั้งๆที่ตัวเขาในอดีตยังสามารถขึ้นไปถึงชั้นสูงสุดได้ แต่ทำไมตอนนี้.......''​ริว แกรู้ป่าวว่าทำไมแกถึงได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งราชันย์''ชายสวมแว่นสวมชุดคลุมเวทย์มนตร์​กล่าวถามชายหนุ่มชื่อริว ในชุดเกราะสีทองอร่าม''​ฉันไม่รู้หรอก ฉันไม่ได้มีความแข็งแกร่งเหมือนกีอัส และไม่ได้ฉลาดรอบรู้เหมือนนาย และไม่ได้เก่งกาจทุกด้านเหมือนเธอคนนั้น บางทีคงเป็นเพราะฉันมีวิชาดาบที่เหนือกว่าคนทั่วไปนิดหน่อยละมั้ง''​ริวพูดอย่างสบายๆ เขารู้ตัวเองดีว่าเขาไม่ได้แข็งแกร่งเหมือน ราชันย์​เหล็กกล้า​กีอัส ไม่ได้ฉลาดรอบรู้เหมือน ราชันย์จอมเวทย์ เดมัว และไม่ได้เก่งกาจไปซะทุกด้ายเหมือนเธอคนนั้น เธอที่ได้ชื่อว่าเป็นอวตารที่แข็งแกร่งที่สุดของโลกในอดีต''​ไม่ใช่หรอก แกมีในสิ่งที่แม้แต่เธอคนนั้นไม่มี แม้แต่เหล่าจักรพรรดิ​ก็ไม่สามารถเทียบแกได้''​เดมัวส่ายหัวอย่างแรง เขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เข้าเกมส์มาใหม่ๆ และเป็นคนที่สนิทกับริวที่สุดหากไม่นับเธอคนนั้น''​แกหน่ะแตกต่าง ริว แกรู้ตัวเองดีที่สุด.. พวกเราหน่ะต่อให้เก่งแค่ไหนก็พัฒนา​ได้แค่นี้แล้ว มันไม่สามารถพัฒนา​ต่อไปหลังจากเกมส์จบลงแต่แกหน่ะแตกต่าง.... ''​เดมัวยืนขึ้นและเอามือตบไหล่ริวเบาๆและยิ้มให้อย่างอบอุ่น''​แกหน่ะ ไร้ขีดจำกัด''​....

ไร้ขีดจำกัด ความหมายของมันคืออะไรกัน มันได้หมายความว่าไม่มีจุดสิ้นสุด​รึปล่าวนะ

''​เหอะ เจ้าเดมัว แกจะไปรู้ดียิ่งกว่าตัวฉันได้ยังไง''​

ริวลืมตาขึ้นดวงตาของเขาเปล่งประกาย​ออกเป็นสีแดงฉานราวกับโลหิต

''​ฉันหน่ะ''​

''​อึก''​

''​ฉันหน่ะ.... ไม่เคยคิดว่า.. ตัวเองจะเหนือกว่าพวกแกสักนิดเดียว.. ''​

อึก

น้ำตาสีโลหิตค่อยไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเขา เลือดที่ไหลอยู่ตามพื้นค่อยๆไหลย้อนกลับมาหาร่างของเขาทีละนิดๆ

''สำหรับฉันหน่ะ.... พวกแกหน่ะคือทุกอย่าง.. คือครอบ.. ครัว''​

แฮ่ก แฮ่ก

เขาหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย​ เลือดตามจุดต่างๆไหลมารวมที่ร่างกายของเขาออร่าสีแดงค่อยปะทุออกจากร่างทีละเล็กทีละน้อย​

''​ถ้าฉันแข็งแกร่ง... ถ้าฉันแข็งแกร่ง​กว่านี้.. อึก.. ฉันก็จะสามารถปกป้อง... แฮ่ก แฮ่ก  พวกแกได้''​

เลือดและออร่าสีแดงร่าสะอิดสะเอียน​ไหลมารวมตามร่างของเขาและพยุงให้ร่างของเขาลอยขึ้นช้าๆ

''​ฉันมันอ่อนแอ... อ่อนแอ.... ฮ่าๆๆ ไร้ขีดจำกัดอย่างงั้นหรอ  ฉันเนี่ยนะไร้ขีดจำกัด.... ก็ได้.... ก็ได้''​

อวัยวะทุกส่วนถูกห่อหุ้มด้วยโลหิตสีแดงและปรากฏ​เป็นอวัยวะส่วนต่างๆอย่างรวดเร็ว

''​ฉันจะก้าวข้ามทุกอย่าง!!!!  ฉันไร้ขีดจำกัดสินะ ดี.. ดีจริงๆ....... แม้กระทั่งแม่ทัพแอคราวโง่เง่านั่นฉันก็จะก้าวข้ามมันเอง!!!!!!!!!!!!

ตู้มมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

พลังมหาศาลถูกระเบิดออกมาจากร่างของเขาบันไดทั้งหมดถูกระเบิดออกเป็นชิ้นๆ หน้าผากของเขามีเขาสีแดงโลหิตปรากฏ​ออกมา ปีกขนาดใหญ่สีดำสนิทถูกโบกสะบัดท่ามกลางแรงระเบิด

ผมของเขากลายเป็นสีขาวยาวถึงกลางหลัง ดวงตากลายเป็นสีดำสนิทผิวตัวของเขากลายเป็นสีขาวซีดเหมือนกับศพ อุปกรณ์​สวมใส่ทั้งหมดถูกทำลายไม่เหลือชิ้นดี

หางสีดำปลายสีแดงเป็นหัวลูกศรค่อยๆงอกออกมา

แต่ไม่นานสติของเขาพลันดับวูบไป

.

.

.

.