5

สิ่งที่เสิ่นฉุนถาม ทำให้ลู่ซินเหว่ยหนาวจับขั้วหัวใจ ใช่...นางยังไม่ได้ดื่มน้ำแกงสลายการตั้งครรภ์ แต่การอาบน้ำขี้เถากับหญ้าฝรั่นนั้น ดูเหมือนว่ากำลังจะเกิดขึ้น ด้วยน้ำอุ่นในอ่างไม้นั้น ถูกผสมบางอย่างลงไป

“เอาล่ะ เปลื้องผ้าออกให้หมด แล้วไปล้างตัว จากนั้นก็มาลงที่อ่าง ข้าจะช่วยถูตัว และแต่งชุดใหม่ให้เจ้า”

ลู่ซินเหว่ยก้าวขาไม่ออกในตอนนั้น แม้ท่าทางเสิ่นฉุนจะมากด้วยไมตรี แต่นางกลัวว่า ตนจะได้รับอันตราย จากการอาบน้ำอุ่นนั้น

“เอ้า อย่ามัวโอเอ้ สักพัก นายท่านก็กลับมาแล้ว ขืนเจ้ายังสกปรกเช่นนี้ คงได้รับโทษเป็นแน่!” เสิ่นฉุนไม่เพียงแค่ออกคำสั่ง นางยังเข้าไปช่วยถอดเสื้อผ้าของลู่ซินเหว่ย ที่ยามนี้แสดงความกลัวออกมาอย่างน่าสงสาร

เพราะลู่ซินเหว่ยร้องเสียงดัง และนางไม่ยอมลงไปอาบน้ำในบ่อน้ำอุ่น ฝ่ายเสิ่นฉุนจึงพยายามจับตัว ล้มลุกคลุกคลานกันจนเจ็บเนื้อเจ็บตัว อันที่จริงลู่ซินเหว่ยไม่อยากทำเช่นนั้น แต่นางกลัวนี่นา ความกล้าหาญนับแต่ก้าวออกจากวังหลวงมันหดหายไปหมดแล้ว คล้ายกับว่าพญายมซานเกอ กัดกินวิญญาณนาง และความรอบรู้ทุกสิ่งไปหมดสิ้น ยามนี้แม้นางไม่ใช่คนสมองฝ่อ แต่ก็ใกล้เคียงเกือบสามส่วน

“แม่นางถิงถิง... เจ้ายิ่งดิ้น ยิ่งจะเจ็บตัว!”

และทั้งหมดที่ลู่ซินเหว่ยเป็นเช่นนั้น เพราะนางกำลังเพ้อด้วยพิษไข้ ซึ่งมีเชื้ออ่อนๆ ตั้งแต่ก่อนก้าวลงเรือ ซึ่งในยามนี้เล่นงานหญิงสาวอย่างหนัก

เสิ่นฉุนเห็นว่าอีกฝ่ายต่อต้านแรงเกินไปจึงกลัวจะเจ็บตัว นางเลยปล่อยให้เป็นอิสระ ในยามนั้น ลู่ซินเหว่ยมีอาการแปลกๆ นางพุ่งไปหลบที่หลังตู้ไม้ ก่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น อาการที่แสดงให้เห็น ทำให้เสิ่นฉุนเหนื่อยใจยิ่ง

“เอาล่ะ... เห็นว่าเจ้าเสียขวัญ และยังถูกกลั่นแกล้งเพียงนี้ ข้าคงไม่ฝืนใจ อยากอาบเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน ขอเพียงแค่อย่าเอาศีรษะมุดน้ำจนขาดอากาศหายใจ หากทำเช่นนั้น เจ้าก็ไม่ใช่แค่คนโง่ หากยังขี้ขลาดเสียด้วย”

ลู่ซินเหว่ยถลึงตาใส่คนที่สบประมาทนาง

“ถิงถิง ไม่ได้โง่ และไม่ได้ขี้ขลาด เพียงแต่เสียใจ และเกลียดคนพวกนั้น”

ยามนี้นางอยากสลัดหน้ากากคนเขลาทิ้งไปเสีย แต่ลึกๆ กลับกลัวว่า หูตาของซานเกอ อาจจับจ้องดูอยู่

“ดี และข้าเตือนเอาไว้ สตรีข้างกายนายท่านต้องงดงาม ไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา เจ้าเห็นหรือไม่ รั่วเฟิงเฉิดฉายเพียงใด นางจิ้งจอกนั่น จ้องเล่นงานเจ้าอยู่”

กล่าวจบ เสิ่นฉุนก็ปล่อยให้ลู่ซินเหว่ยอยู่เพียงลำพัง

ในห้วงเวลานั้น ทุกอย่างคล้ายถล่มทับลงมาบนร่างของหญิงสาว นางกอดตัวเองแน่น ก้มหน้าต่ำ

ลู่ซินเหว่ย คิดถึงบิดา โหยหาความสุข ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่เคยลำบาก อีกทั้งคิดว่า ตนฉลาด หลักแหลม แต่ทั้งหมดเป็นผู้อื่นที่อยู่ในวังหลวงยอมให้นางเสมอ จวบจนก้าวออกมาสู่โลกภายนอก นางต้องพ่ายแพ้ ยามนี้ชีวิตกำลังจะพังทลาย ราวกับกองทรายที่ถูกคลื่นทะเลซัดเข้าใส่

แม้อยากกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ หากสุดท้ายลู่ซินเหว่ยก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีก

ศีรษะนางหนักอึ้ง และขอบตาปวดจนแสบและพร่าไปหมด ในขณะที่พิษไข้เล่นงานจนไม่อาจประคองตนไว้ได้ มือหนึ่งก็สัมผัสร่างกายของลู่ซินเหว่ย

ฝ่ายนางตกใจ สะดุ้งเฮือกสุดแรง แต่สัมผัสดังกล่าวอ่อนโยน ทั้งส่งความห่วงใยมาถึงนาง

“ท่านพ่อหรอกหรือ...” นางเรียกอี้อ๋องเช่นนั้น ยามอยู่เพียงลำพัง

อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูง ไม่ได้ตอบ

“ข้าหนาว และคนที่นี่รังแกข้า ทะ ท่านต้องให้คนมาจับตัวไปโบย ไม่ก็เนรเทศไปใช้แรงงาน ที่เหมืองได้หรือไม่”

คนตัวโตอมยิ้มในสีหน้า และไม่อยากเอ่ยคำใดขัดคนที่กำลังละเมอ ด้วยไข้ขึ้นสูง

“หิวด้วย ขอข้าวกินเยอะๆ ต้องมีทั้งอาหารทะเล เนื้อหมู เนื้อไก่ ของหวาน และสุราดอกท้อ”

พอได้ยินคำว่าสุรา คนที่กอดลู่ซินเหว่ยไว้รวมๆ เลยพ่นลมหายใจออกมา อย่างไม่สมอารมณ์

“เจ้าอายุเท่าใดกัน ไฉนจะดื่มสุราได้”

“ฮึ ห้าขวบข้าก็ขี่ม้าได้ สิบขวบก็ศึกษาแผนที่ ทั่วทั้งแคว้นอี้ มีที่ใดบ้างที่ลูกสาวท่านไม่รู้จัก”

“มีสิ... เกาะเผิงหนานอย่างไรเล่า ข้ามั่นใจว่า ถิงเอ๋อร์ ไม่เคยเห็นแผนที่มาก่อนแน่นอน”

“ใคร... ใครคือถิงถิง!?”

หลุดถามเสียงดังออกไปแล้ว ยามนั้นสติของลู่ซินเหว่ยก็เหมือนจะกลับคืน หัวใจนางพลันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่กล้าเงยหน้ามองคนที่กอดนางไว้หลวมๆ ซึ่งไม่ต้องคาดการณ์อันใด นางก็รู้ว่า คนผู้นี้คือพญายมซานเกอ !!

ให้ตายเถิด หากถูกเขาจับได้ว่าปลอมตัวเป็นผู้อื่น ทั้งยังนำตราเคลื่อนทัพติดตัวมาได้ โจรสลัดผู้นี้ จะทำสิ่งใดกับนางบ้าง เพียงแค่คิด ลู่ซินเหว่ยก็อยากเอาศีรษะโหม่งพื้นให้ตายเสีย เพื่อจะไม่ต้องทรมานยามที่อยู่ในเงื้อมือคนเผด็จการ แสนอำมหิต