2

กล้ากัดข้าหรือ!?

ในยามนั้น ลู่ซินเหว่ยใจเต้นระส่ำ นางอยากถอยหนี แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าคนชั่วเริ่มทรมานนาง!

“อื้อ... อ๊าส์... อี้ๆ”

ริมฝีปากอวบอิ่มถูกจับให้เปิดขึ้น และเขาส่งนิ้วชี้ยาวใหญ่เข้าไป แรกเริ่มลู่ซินเหว่ยต่อต้าน หากสายตาคมกริบนั้น ช่างมีพลังมหาศาล เขาออกคำสั่งด้วยสายตา ข่มขู่นางจนต้องกระทำตาม

“อืม...อม ดูด...แรงๆ สิ หากไม่มีเสียงถือว่า เจ้าไร้ความสามารถ”

ลู่ซินเหว่ย รู้สึกโกรธกรุ่นในใจ นางเป็นถึงผู้สูงศักดิ์ไฉนถึงต้องทำตัวเยี่ยงสตรีไร้ค่า

“หากทำตัวดีๆ ข้าจะดูแลเจ้า ให้อาหารอิ่ม มีเสื้อผ้าใส่ และไม่มีใครรังแก”

ดวงตากลมโตมองซานเกอ ด้วยความใสซื่อ

“ว่ากันตามตรง เจ้าก็น่าเอ็นดูมิหยอก เอาสิ... ดูดให้แรงกว่านี้ แล้วข้าจะตบรางวัลอย่างงาม”

ระหว่างที่นางพยายามเอาอกเอาใจเขา ความรัญจวนใจก็เกิดขึ้น กลีบเนื้อนุ่มร้อนฉ่า ความชุ่มชื่นระรอกใหญ่ถูกปลดปล่อยออกมา และมือหยาบกร้านก็นวดเฟ้นหน้าอกอวบสวย พอเขาเริ่มบี้ยอดถันสีชมพูเข้มอย่างมันเขี้ยว ลู่ซินเหว่ยก็หลุดเสียงร้องดังๆ แล้วเผลอกันนิ้วเขา!

“โอ๊ย... จะ เจ้า กล้ากัดข้าหรือ!”

มืออีกข้างของเขาเงื้อง่า หมายจะตบลงบนใบหน้านาง แต่เขายั้งไว้ทัน

นั่นเป็นเพราะเห็นว่า ลู่ซินเหว่ยตกใจ ดวงหน้างามซีดเผือดราวกับซากศพ อีกทั้งการแสดงออกเมื่อครู่ ทำให้หญิงสาวใจหล่นหาย ผู้ชายคนนี้น่ากลัวราวกับพญายม

ดวงตากลมโตปิดลง นางไม่อาจทนดูความบ้าของเขาได้ ด้วยยามนั้นซานเกอเลียนิ้วที่โชกชุ่มด้วยเลือดช้าๆ

สะอิดสะเอียดเกินไปแล้ว เขาช่างเถื่อน ทั้งบ้าตัณหา!

เมื่อนางพยายามไม่รับรู้สิ่งที่เขากระทำ ชายโฉดแห่งเกาะเผิงหนานก็เอ่ยด้วยเสียงเข้มจัด

“ลิ้น!... แล่บมันออกมา แล้วเลียแก่นกายข้าตรงปลายด้านบน หากไม่ทำตามใจข้า รู้หรือไม่ ว่าป้ายแขวนคอคือสิ่งที่เจ้าจะได้รับ และการเป็นโสเภณีบนเกาะ ไม่ใช่เรื่องสนุกนักหรอกนะ”

ชายอย่างซานเกอเป็นเช่นนี้เหรอ ทั้งที่นางเล่นละครเป็นสตรีเบาปัญญา กลับยังออกคำสั่งไม่หยุด เมื่อคู่ก็เป็นนางที่พลั้งเผลอ ไม่ได้อยากกัดนิ้วเค็มๆ ของเขาสักหน่อย

ยามนั้นทั้งที่หลับตา แต่แพขนตาของลู่ซินเหว่ยชุ่มด้วยน้ำอุ่นใส ลู่ซินเหว่ยน้อยเนื้อต่ำใจ นางอยากช่วยบิดา ผู้เป็นฮ่องเต้แคว้นอี้ นางไม่ใช่แค่ร้องไห้ในตอนนี้ หากร่างบอบบางเริ่มส่งเสียงสะอื้นอย่างคนเสียขวัญ

“ร้องไห้...”

คนผีทะเล ช่างอำมหิต เขาควรซับน้ำตาให้นาง และปลอบขวัญ มิใช่ถามด้วยน้ำเสียงราวกับจะฆ่าแกงกัน หากอยู่ในตำหนักใหญ่โต นางคงสั่งองครักษ์นำตัวซานเกอไปตอนแล้ว!

“ฮึ น้ำตาไม่ช่วยสิ่งใดหรอกนะ อย่าลืมว่า ผู้ที่ส่งตัวเจ้ามาให้ข้า เป็นหนี้ข้าตั้งเท่าใด อีกอย่าง พวกมัน ยังบังอาจย้อมแมว เอาสตรีปัญญาอ่อนขึ้นเรือ แต่ข้านั้นจิตใจหยาบช้า ให้บ้าใบ้ หรือ ตาบอด คลำดูไม่มีหาง ข้าก็จับทำเมียได้”

อ่อ สุดท้ายเขาก็ยังรู้ว่านางสติเลือนหาย และไม่ใช่หญิงสาวที่พร้อมจะรับมือคนใจร้าย อย่างเขาได้ แต่คนอย่างเขามันควรตกขุมนรกไปเสีย ปากร้าย ใจสกปรก ทั้งยังพูดจาให้นางต้องขวัญหนีดีฝ่อ

ดวงตากลมโตลืมขึ้น และนางรู้ว่าหากเอาแต่หลบสายตา คนผู้นี้ ก็คงหาทางกลั่นแกล้งไม่หยุด

จากนั้น ลิ้นเล็กๆ แล่บเลียริมฝีปากตน และไม่รู้ว่าภาพดังกล่าวไปกระตุ้นอารมณ์ชายบัดซบได้เยี่ยงไร

“ดี... จากนั้นก็ทำเหมือนสุนัข เลียสิ... ตรงดอกเห็ดด้านบนนั้น เห็นรูสวยๆ นั่นไหม แหย่ลิ้นเจ้าเข้าไปยิ่งดี!”

ลู่ซินเหว่ยสูดลมหายใจลึก และอ้าปากกว้าง ใจนางหมายมั่นว่า หากกัดตัวเดียวอันเดียวที่ทั้งใหญ่และอุ่นจัดนี้ให้ขาดในคำเดียว จะเป็นไปได้หรือไม่

และดวงตาคมกริบของซานเกอ คล้ายจะรู้เท่าทันความคิดนาง จึงกระแอมไอ และเอ่ยว่า

“ลองสิ หากกล้าทำให้น้องชายข้า เป็นแผลแม้แต่นิดเดียว คนปัญญาอ่อนก็จะถูกข้ากัดยอดถันให้ขาดเช่นกัน ภายหน้าเจ้าก็จะเป็นทั้งคนบ้า และไร้ยอดถันให้บุรุษ หรือ ลูกดูดเล่น!”

ได้ยินคำนั้นชัดเจน ลู่ซินเหว่ยจึงแสร้งงอแงหนักๆ ก่อนจะฝืนอดกลั้น ใช้สองมือชักรูด ท่อนลำของเขา ราวกับเป็นของเล่นสนุก

“ฮ่าๆ ๆ ดี... ลิ้นด้วยสิ ข้ารู้ว่า เจ้าทำได้เด็กโง่ ลิ้น เอามันออกมาทำตามที่ข้าบอก”

เกลียด... หญิงสาวเกลียดคำนี้ ชมนางดีๆ ไม่ได้หรือไง ถึงยามนี้ลู่ซินเหว่ยกำลังแสร้งเล่นละครตบตาเขาก็ตามเถอะ

ถึงกระนั้น นางก็ยังไม่ได้ลงลิ้นกับดอกเห็ดหัวบานใหญ่ที่มีน้ำใสเหนียวชุ่มโชกด้านบน ฝ่ายซานเกองุ่นง่านเต็มที เขาเลยจับร่างของหญิงสาวมานั่งบนตัก มือหนึ่งกอบกุมถันขาวอวบที่เนื้อนิ่มและหอมจัด

ส่วนอีกมือใช้กัวซาหยกเปิดเปลือยกลีบสีชมพูของลู่ซินเหว่ย

หญิงสาวอยากร้องอยากกรีดร้องให้ดัง ระบายความซ่านสยิว พร้อมกัดเขาที่บังอาจล่วงเกิดลู่ซินเหว่ย อย่างไร้ยางอาย

“คนเขลา เป็นเมียโจรสลัดได้หรือไม่”

จู่ๆ เขาก็ถามคำนั้น และลู่ซินเหว่ยไม่อาจตอบ นางแค่แกล้งหัวเราะคิกคัก ราวกับคนโง่ ก่อนเอ่ยว่า

“แสบ! ถิงถิง... แสบ ปวดฉี่!”

นางเรียกตนว่า ถิงถิง ตามชื่อของสตรีที่สวมรอยเป็นอีกฝ่าย

“โอ้... มิใช่อยากถ่ายเบาหรอก ข้าคิดว่า คนเขลา คงใกล้ขึ้นสวรรค์มากกว่า”

นอกจากไม่เชื่อนางแล้ว เขายังแทงกัวซาหยก เข้าไปในกลีบเนื้อนิ่มที่มีน้ำเกาะพราวชุ่มชื่นอยู่ด้านใน

“อี้... แสบ!”

คราวนี้ ลู่ซินเหว่ยไม่ได้เล่นละคร นางแยกเขี้ยว และหมายจะกัดอีกฝ่ายให้จมเขี้ยวจริงๆ