ปีศาจกระต่ายขาว ตอนที่ 3

"นี่เจ้าไปอดอยากมาจากไหนกัน"

ปีศาจปลาเท้าคางมองจื่อหานที่ตอนนี้กำลังสูบพลังชีวิตจากมนุษย์ที่นอนไม่สติอยู่ แม้นางจะรู้สึกแปลกใจที่จื่อหานสูบพลังชีวิตด้วยวิธีนี้ไม่ใช่ว่าเขาชอบเสพสมกับเหยื่อก่อนหรือ

ตุบ!!

ร่างของมนุษย์ถูกปล่อยลงไปนอนกับพื้น จื่อหานปรายตามองร่างของมนุษย์ที่สลบกำลังถูกปีศาจรับใช้ของเขาย้ายออกจากห้องไป แม้จะสูบพลังเช่นนี้แต่เขากลับรู้สึกไม่พอใจสักนิด

"ปีศาจปลาข้าไม่ใช่เจ้าที่อดทนมาได้หลายปีเช่นนี้ บำเพ็ญตบะอิ่มทิพย์หรือไร้สาระ"

จื่อหานพูดออกมาเสียงเรียบก่อนเดินตรงไปนั่งข้าง ๆ ปีศาจปลาที่นั่งเท้าคางส่งยิ้มให้เขาอยู่

"แม้มันจะลำบาก แต่ข้าอดทนได้เพื่อสามีของข้า"

"เหอะ รักแล้วอย่างไร เด็กโง่ความรักมีจริงที่ไหนกัน"

ปีศาจแมงมุมพูดขึ้นหลังจากได้ยินบทสนทนา นางเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับทั้งสองพลางจ้องมองไปที่ปีศาจปลา

"หนิงเซียนหากมนุษย์ผู้นั้นรู้ว่าเจ้าเป็นปีศาจ"

"เขาไม่มีทางรู้ ถึงเขารู้ข้าก็เชื่อว่าเขาจะยังรักข้าเช่นเดิม"

"จิตใจมนุษย์นั้นยากเข้าใจ"

จื่อหานพูดออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะยกสุราดื่ม ที่เขาพูดล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้นหลายร้อยปีมานี้มนุษย์เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยากเข้าใจ ความรักหรือ ไร้สาระสิ้นดี

ปัก!!!

"สามีของข้าเป็นเช่นไรข้าย่อมรู้ดีที่สุด พวกเจ้าเถอะแม้แต่ความรักยังไม่รู้จักเลยเอาอะไรมาตัดสินพวกข้ากัน"

ปีศาจแมงมุมมองแผ่นหลังของปีศาจปลาที่เดินออกมาด้วยอารมณ์โกรธ นางปรายตาหันไปมองจื่อหานที่นั่งดื่มสุราราวกับไม่สนใจสิ่งใด 

"ว่าแต่เจ้าหายไปที่ใดมา ถึงได้กลับมาหิวโซเช่นนี้"

"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า"

"เหอะ ดีจริง ๆ พวกเจ้าแต่ละคน"

หลายชั่วยามต่อมา

จวนพ่อค้าเจิน

เรือนฝั่งซ้าย

เยี่ยนฟางเดินไปมาด้วยจิตใจว้าวุ่นและกังวล นางมารอคุณชายเวินหลายชั่วยามแล้ว แต่เขาก็ไม่กลับมาเสียที นี่ไม่ใช่หรอกให้นางมารอแล้วหนีนางไปหรอกนะ 

"ไม่คิดว่าจะมาเร็วเช่นนี้"

เยี่ยนฟางมองจื่อหานที่เดินตรงมาหานาง กลิ่นสุราคละคลุ้งไปทั่วทำให้นางได้รู้ว่าเขาดื่มสุรามา เมาสุราเช่นนี้จะสอนนางรู้เรื่องได้อย่างไร

"หากวันนี้ท่านเวินไม่สะดวกข้าขอตัวกะ.....อืม!!!" 0x0

เยี่ยนฟางเบิกตากว้างทันที เพราะจู่ ๆ จื่อหานที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็ดึงนางเข้าไปหา ริมฝีปากอวบอิ่มของนางถูกบดขยี้ด้วยริมฝีปากของบุรุษตรงหน้า เยี่ยนฟางใช้กำปั้นน้อย ๆ ทุบตีจื่อหานไปมา นางพยายามขัดขืนแต่จื่อหานยังคงพยายามสอดลิ้นเข้าไปในปากของนางแต่เพราะเยี่ยนฟางเม้มปากไว้แน่นสนิททำให้จื่อหานผละออกจากนางอย่างขัดใจ

"ท่านทำอะไรของท่าน!!!!"

".........."

"ข้าเป็นสตรีที่มีสามี ท่านไม่ควรทำเช่นนี้กับข้า"

"นี่เป็นการสอนของข้า"

จื่อหานพูดออกมาเสียงเรียบ เยี่ยนฟางที่ได้ยินเช่นนั้นก็แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง 

"แม้เจ้าจะงดงาม แต่การปรนนิบัติสามีบนเตียงของเจ้ามันไม่ได้เรื่อง"

"........."

"นี่คือการสอนของข้า และเจ้าควรรู้ว่าในอนาคตข้าจะทำมากกว่านี้"

"........."

"หากเจ้าอยากถอนตัวเช่นนั้นก็กลับไป แต่ข้าขอบอกให้ชัดเจน"

"........."

"หากถอนตัวแล้ว ครั้งต่อไปหากเจ้าอยากให้ข้าช่วยต่อให้ร้องอ้อนวอนหรือตายต่อหน้าข้า ข้าก็จะไม่มีทางช่วย เยี่ยนฟางเจ้าชั่งน้ำหนักให้ดีเถิด"

เยี่ยนฟางมองแผ่นหลังของจื่อหาน นางในตอนนี้รู้สึกสับสนในใจ ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี การที่นางมาทำเช่นนี้มันถูกต้องแล้วจริง ๆ หรือ บุรุษผู้นี้แท้จริงจะช่วยนางได้จริง ๆ หรือ เยี่ยนฟางมันคุ้มค่าที่เจ้ามาเสี่ยงเช่นนี้หรือ

"คุณชายเวินอยู่หรือไม่ อะ ฮูหยิน??"

เสียงหนึ่งทำลายความเงียบ เยี่ยนฟางหันไปก็พบเป็นจางลี่ที่ยืนมองนางอยู่ แต่ที่เยี่ยนฟางต้องแปลกใจคือการแต่งตัวและเครื่องประดับของนางมันดูหรูหราและงดงามยิ่งนัก

"ข้าเพียงอยากมาปรึกษาคุณชายเวินเรื่องท่านพี่ ไม่คิดว่าฮูหยินจะอยู่ด้วย"

ปรึกษาหรือ จางลี่หรือว่าเจ้าเองก็ยอมให้บุรุษผู้นี้แตะต้องร่างกายของเจ้า

"วันนี้เจ้าแต่งตัวไม่เลว"

"เครื่องประดับเสื้อผ้า ล้วนเป็นท่านพี่มอบให้ข้า ต้องขอบคุณคุณชายเวินจริง ๆ เจ้าค่ะ"

ท่านพี่ซื้อให้นางงั้นหรือ หรือว่าวิธีของคุณชายเวินจะได้ผลจริง ๆ หากเป็นเช่นนั้นหากข้า.....

"ฮูหยิน ท่านได้คำตอบหรือยัง ข้ารอฟังอยู่"

เยี่ยนฟางจ้องมองไปที่จางลี่ที่ตอนนี้ส่งยิ้มให้นางราวกับเยาะเย้ย ในเมื่อนางทำได้ ข้าเองก็ทำได้เช่นเดียวกัน

"ข้าตกลง"

จื่อหานที่ยืนหันหลังอยู่เขายกยิ้มออกมาอย่างพอใจ ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวจ้องมองไปที่จางลี่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล พลางออกคำสั่งไล่นางออกไป

"เช่นนั้นข้าขอตัว"

จางลี่พูดออกมาเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไป เยี่ยนฟางมองแผ่นหลังของจื่อหานนางในตอนนี้แม้จะรู้สึกกังวลแต่ก็อยากเอาชนะมากกว่า เอาเถอะมาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องลองเสี่ยงดู

"ข้าต้องทำอะไร ท่านบอกมาเถิด"

"ตามข้ามา"

จื่อหานพูดออกมาเสียงเรียบ เขาเดินนำเยี่ยนฟางไปที่ห้องหนึ่ง เมื่อเปิดเข้าไปก็พบตำรามากมาย กลางห้องมีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ จื่อหานยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"พาข้ามาทำไมที่นี่"

"ตำรากามสูตรที่อยู่บนโต๊ะเจ้าจงอ่านทั้งหมดอย่างตั้งใจ นี่คือบทเรียนวันนี้"