ไม่ปกติ

"เฮียฟลินต์สุดหล่อของฉันมาส่งเธอเหรอยัยฮันน่า!"

"ใช่" พยักหน้าตอบ

"อร๊ายย ทำไมแกไม่บอกฉันตั้งแต่เมื่อคืน!" ถ้ารู้ว่าฟลินต์มาเธอจะตื่นมาแต่งหน้าแต่งตัวสวย ๆ มารอเจอหวานใจในจินตนาการของเธอแต่เช้ามืด

"ทำไม?" 

"ฉันจะได้แต่งตัวให้สวยกว่านี้ไง" หญิงสาวบิดตัวไปมาอย่างเขินอายเมื่อพูดถึงพี่ชายของเพื่อน มาถึงก็เห็นรถฟลินต์ขับออกไปพอดี เฉียดกันนิดเดียว

"เหมือนเฮียเขาจะมองมึง" ไม่วายฟ้าสวยจะโดนคู่ปรับอย่างคีรินจิกกัดเข้าให้ เธอคลั่งไคล้ฟลินต์มาก เพราะฟลินต์ตรงสเปคเธอทุกอย่าง ปากจัดแต่ใจดีและอ่อนโยนแบบฮาร์ดคอร์ หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนอกจากฟลินต์คนเดียว

"ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้บักคีริน"

"อย่ามาพูดอีสานใส่กู" ฟ้าสวยเธอเป็นลูกครึ่งอีสานกรุงเทพ เลยไม่แปลกที่เธอจะพูดอีสานได้ แล้วทุกครั้งที่ทะเลาะกันเธอมักจะด่าเป็นภาษาอีสานให้เพื่อนงง

"ไม่ ฉันจะเอาไว้ด่าแก" กลายเป็นตอนนี้ทั้งสองมานั่งเถียงกันเอง ฮันน่าส่ายหัวให้เพื่อนอย่างเหนื่อยใจ ไม่ว่าจะทำอะไรฟ้าสวยและคีรินก็หาเรื่องมาทะเลาะกันจนได้ 

"เสี่ยขุนพล~" เจ้าของชื่อปรายตามองเล็กน้อย พลางเดินมานั่งสีหน้าเรียบนิ่ง ในแต่ละวันไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร เพราะบุคลิกที่นิ่งขรึมและเย็นชาของขุนพล ทำให้ไม่มีใครกล้าเล่นหรือเข้าใกล้เท่าไหร่ 

"ได้เอาของเรามาอยู่ใช่ไหม"

"บนรถ" ตอบนิ่ง ๆ 

"ขอบคุณนะ^^" ส่งยิ้มหวานขอบคุณไปให้ ขุนพลเห็นอย่างนั้นจึงเบือนหน้าไปมองทางอื่น

"ไอ้ฟ้าครามไปไหน" ขุนพลมองหาเพื่อนสนิทอีกคนไม่เจอ 

"ลา" น้องสาวอย่างฟ้าสวยเป็นคนตอบ เมื่อเช้าเธอโทรหาเท่าไหร่พี่ชายก็ไม่ยอมรับสาย เพิ่งส่งข้อความมาบอกก่อนถึงมหา'ลัยนี่เอง

"กูว่าละ ไปเอาแล้วไม่มีแรงมาเรียน" คีรินว่าอย่างเหลืออด เขาคิดไว้ไม่มีผิด เมื่อคืนตอนโทรหา ฟ้าครามบอกว่าอยู่กับเด็ก และมั่นใจว่าวันนี้อีกคนต้องลาแน่นอน แล้วมันก็จริง

"เข้าเรียนเถอะจะสายแล้ว"

"เออ/อืม" จากนั้นทั้งสี่ก็พากันไปเข้าเรียน

บ้านครูซ

"นายครับ" หนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือ

"...." ครูซขยับตามองไปยังลูกน้องตัวเอง

"นี่ครับ" ซองสีน้ำตาลถูกยื่นไปตรงหน้าผู้เป็นนาย มือหนารับมาพลิกดูก่อนจะเอ่ยปากไล่ลูกน้องให้ออกไป

"ออกไป" เปิดซองแล้วหยิบของข้างในออกมาดู มุมปากกระตุกยิ้มชั่วร้าย นัยน์ตาเรียบนิ่งแฝงไปด้วยความน่ากลัว ครูซโยนรูปภาพมากมายลงโต๊ะก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปในทันที

ตึก

ตึก

"ครูซ" ขณะก้าวลงบันได มีเสียงเรียกชื่อเขาแทรกเข้ามา

มิเกล

"...." หญิงสาวเดินมาหยุดตรงหน้าแฟนหนุ่มตัวเอง 

"จะไปไหนเหรอ" พร้อมเอ่ยถามเสียงหวาน

"ธุระ" เขาตอบก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไปราวกับเป็นอากาศ มิเกลชะงักไปทันที ครูซไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ครั้งแรกที่เขาเมินเธอ

"ครูซ" 

กึก! เท้าที่กำลังก้าวหยุดนิ่งกับที่เมื่อหญิงสาวเรียกเขาไว้อีกครั้ง ครูซไม่แม้จะหันไปมอง มิเกลหมุนตัวไปมองอีกคนแววตาสับสน เธอจ้องแผ่นหลังแฟนแหนุ่มนิ่ง

"..." เกิดความเงียบขึ้นมา

"โกรธเกลเหรอ" 

"...ทำไมครูซต้องโกรธเกลด้วยล่ะ ทำอะไรผิดมางั้นเหรอ?" เงียบอยู่นานกว่าเขาจะยอมตอบกลับไป พอได้ยินคำตอบจากร่างสูง มิเกลยิ่งมั่นใจว่าครูซกำลังงอนเธออยู่ แต่ทว่าประโยคคำพูดนั้นมันเหมือนว่ามีอะไรแอบแฝงอยู่      

"แล้วครูซ.."

"คืนนี้ครูซไม่ได้ไปนอนด้วยนะ" พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินออกจากบ้านไปทันที ไม่รอให้หญิงสาวได้เอ่ยอะไร

"...." มิเกลมองตามหลังครูซไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เธออุส่าห์ตั้งใจมาหาเขาถึงที่บ้าน ทว่าเขากลับไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย

ปัง!

"ให้ไปรอกูที่เดิม" เสียงทุ้มบอกกับคนในสาย เขาพาตัวเองเข้ามานั่งในรถ ดางตาคมเหลือบมองกระจกข้าง เห็นแฟนสาวยืนนิ่งกำลังมองมาที่เขาเช่นกัน ครูซสตาร์ทรถขับออกจากบ้านไปด้วยความรวดเร็ว ไม่สนใจแฟนสาวตัวเอง

ปรื้นน!~

"ฮันน่า"

"อ้าวมิริน" ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มหวาน

"ฮันน่าว่างไหมวันนี้"

"ทำไมเหรอ" ทำหน้าสงสัย 

"คะ คือว่า" หญิงสาวมีท่าทีอึกอักไม่กล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

"บอกเราได้นะ เป็นอะไรหรือเปล่า" อย่างน้อยก็เป็นพื่อนกัน ถึงจะไม่ค่อยสนิทก็ตาม 

"ระ เรานัดคนที่คุยด้วยวันนี้" มิรินก้มหน้ามองพื้นพลางบอกเรื่องที่จะให้คนตัวเล็กช่วย

"อ่า" ฮันน่าตั้งใจรอฟังที่อีกคนเล่า

"เราอยากให้ฮันน่าไปเป็นเพื่อนเราหน่อย" เพราะทั้งคลาสเธอสนิทกับฮันน่าสุด มิรินเป็นคนเงียบไม่ค่อยพูด ทำให้เพื่อนคนอื่น ๆ ไม่อยากคบ มีเพียงฮันน่าคนเดียวที่ยอมคุยกับเธอ อีกทั้งเพื่อนสี่คนก็ดูจะไม่ค่อยชอบมิรินสักเท่าไหร่ 

"ได้สิ ที่ไหนเหรอ" เธอตกปากรับคำ

"ไม่ไกลหรอก" มิรินยิ้มเมื่อฮันน่ายอมไปกับเธอ

"อืม เดี๋ยวเราไปด้วย"

"ขอบคุณนะฮันน่า"

"ไม่เป็นไร^^" 

"เราช่วย" มิรินเข้าไปช่วยฮันน่าเก็บของใส่กระเป๋า ขณะนั้นเองขุนพลที่มาจากไหนไม่รู้เดินมาหยุดตรงหน้าทั้งสอง เขาปรายตามองมิรินนิ่ง ๆ 

"เสร็จยัง" เขาถามเพื่อนตัวเล็ก มิรินเห็นสายตาคนตัวโตรีบก้มหลบอย่างไว

"ขุน พอดีเราต้องปะ.." 

"ไปไหน" เขาชิ่งถามก่อนที่คนตัวเล็กจะพูดจบประโยค

"พามิรินไปทำธุระน่ะ" 

"ที่ไหน" ทว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ถามเธอ แต่เป็นมิรินต่างหาก คนถูกถามถึงกับไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาตอบ เพราะกลัวสายตาขุนพลที่กำลังจ้องมองอยู่

"คะ คือว่า" เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก

"...." เขายังคงเงียบเพื่อรอฟัง

"แถวนี้แหละไม่ไกลหรอก" ฮันน่าเห็นท่าทางมิรินจึงเป็นคนตอบแทน

"เดี๋ยวไปด้วย" เพราะเขาไม่เชื่อใจหญิงสาวอีกคน ฮันน่ายิ่งไม่ทันคนด้วย 

"ไม่ได้นะ!" มิรินโพลงขึ้นเสียงดัง

"...." ครั้งนี้แววตาขุนพลนิ่งจนน่ากลัวขึ้นกว่าเดิม เพราะอะไรเขาถึงไปด้วยไม่ได้ แล้วทำไมต้องเป็นฮันน่าที่พาไป ปกติไม่ค่อยเห็นออกไปไหนกันสองคนอยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้..

"ขุนไม่ต้องไปด้วยหรอก เราไปกับมิรินสองคนได้" เพื่อความสบายใจของมิริน ฮันน่าจึงหันไปบอกเพื่อนตัวสูงไม่ให้ตามไปด้วย

"...อืม" สุดท้ายเขาต้องยอมทำตามคำขอของคนตัวเล็ก

"งั้นเราไปกันเลยไหมมิริน" 

"อะ อืม" 

"ไปก่อนนะขุน" 

"อืม" พยักหน้าตอบ 

ขุนพลมองหญิงสาวทั้งสองเดินตามกันออกไปจากห้องเรียน ในเมื่อฮันน่าห้ามไม่ให้เขาตามไป เขาก็จะไม่ไป เพื่อความสบายใจของเธอ อะไรที่คนตัวเล็กไม่ชอบเขาจะไม่มีวันทำมันอย่างเด็ดขาด ร่างสูงตัดสินใจเดินกลับไปที่รถตัวเองเพื่อกลับคอนโด

1 คอมเมนต์ = 1 กำลังใจ

Thanks for following me?❤️