บุกไปยังบริษัท

“หิรัญ เทพวงศ์สกุล ฉันต้องการพบเขา ต้องการพบเขาตอนนี้ด้วย” หญิงสาวในชุดนักศึกษาจับจ้อง รปภ. ด้วยสายตาจริงจัง ก่อนเขาจะประสานงานเข้าไปด้านในไม่ถึงห้านาที ชายหนุ่มร่างสูงอย่างชัยศักดิ์ ก็เดินออกมา พร้อมดวงตาเบิกกว้างเมื่อสบตากับเธอ

“คุณฝนทิพย์ ทำไมมาถึงที่นี่ครับ” เขารีบเข้ามาแล้วหันซ้ายหันขวา ด้วยกลัวว่าจะมีใครเห็นเข้า

“ฉันต้องการพบคุณหิรัญค่ะ”

“มีอะไรฝากผมไว้ก็ได้ครับ ตอนนี้คุณหิรัญกำลังทำงานอยู่”

“ไม่ค่ะ ฉันต้องการคุยกับเขาตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ฉันไม่ต้องการฝากใครไปคุยกับเขาทั้งนั้น” น้ำเสียงสั่นเครือของฝนทิพย์ดูแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ถ้าคุณฝนเข้าไปตอนนี้ มันจะกระทบกับภาพลักษณ์บริษัทนะครับ ผมขอร้องล่ะ อย่าให้เป็นเรื่องเป็นราวเลย มีอะไรค่อยคุยกันหลังเลิกงานจะได้ไหมครับ”

“เขาอยู่ที่ไหนคะ ฝนจะไปหาเขา” หญิงสาวพูดจบ จึงถือวิสาสะ เดินเข้าตรงเข้าไปในบริษัททันที โดยไม่ฟังคำคัดค้านจากชายหนุ่ม ชัยศักดิ์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบก้าวเท้าตามหลังหญิงสาวไปติด ๆ

“โอเค ๆ ผมยอมแล้ว เดี๋ยวผมจะพาคุณฝนทิพย์ไปหาคุณหิรัญเอง เชิญทางนี้ครับ” เมื่อดูท่าแล้วชัยศักดิ์ไม่สามารถห้ามความใจร้อนของหญิงสาวได้ เขาจึงพยายามทำให้ทุกอย่างอยู่ในความสงบมากที่สุด ชัยศักดิ์พาหญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินเข้ามายังห้องทำงานของหิรัญ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะ ชายหนุ่มในชุดสูทหล่อเหลาละจากหน้าจอคอมฯ แล้วหันมาพบกับชัยศักดิ์พาเด็กนักศึกษาสาวหน้าคุ้นเข้ามา เมื่อสายตาทอดมองไปยังฝนทิพย์เท่านั้น จึงรู้สึกโกรธขึ้นมา แม้ว่าเขาจะเคยซื้อผู้หญิงมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่ยังไม่เคยเห็นใครกล้ารุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวเช่นเธอ

“ชัยศักดิ์ ใครอนุญาตให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามา นายพาเข้ามาทำไม รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ทำงาน ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะเข้ามาเดิน” น้ำเสียงดุดันต่อว่าชัยศักดิ์ทันทีด้วยความไม่พอใจ

“เป็นฉันเองค่ะ ที่ขอร้องให้คุณชัยศักดิ์พามา ไม่ใช่ความผิดของเขา” หญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาหาชายหนุ่มด้วยสายตามุ่งมั่น

“รบกวนคุณชัยศักดิ์ออกไปก่อนได้ไหมคะ ฉันต้องการคุยกับคุณหิรัญเป็นการส่วนตัว” ฝนทิพย์เอ่ยขึ้น ทั้งที่ยังมองหน้าหิรัญตาไม่กะพริบ

“ไม่ต้อง เธอมีอะไรจะพูดก็พูดมา” หิรัญเอ่ยห้ามไม่ให้ชัยศักดิ์ทำตามฝนทิพย์

“ฉันอยากคุยกับคุณสองคนค่ะ” หญิงสาวยืนยัน

“คุณหิรัญครับ ผมออกไปรออยู่หน้าห้องดีกว่าครับ เพื่อความสบายใจของคุณฝนทิพย์” ว่าแล้วชัยศักดิ์ก็เบี่ยงตัวเดินออกไป เหลือเพียงชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม กับหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่สบตามองกันอย่างไม่มีใครยอม

"คุณเป็นคนส่งไลน์หลอกฉันให้ไปคอนโดฯ ของคุณใช่ไหมคะ ฉันไม่คิดเลยนะว่าคนแบบคุณจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ ขอมือถือของพี่บอลด้วยค่ะ” หญิงสาวแบมือขอมือถือแฟนหนุ่มคืน พร้อมกับสายตาไหวระริกของอีกฝ่ายจับจ้องมองหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ

“พูดบ้าอะไรของคุณ”

“ไม่ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องค่ะ เรื่องที่ฉันเคยนอนกับคุณ ฉันไม่ถือหรอก คุณจะยอมรับลูกในท้องฉันไหม ฉันก็ไม่สนด้วย เพราะนับจากนี้ชีวิตฉันก็คงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เอามือถือแฟนของฉันคืนมา” ฝนทิพย์ยังคงเรียกร้องขอมือถือภูดิศคืน เธอมั่นใจว่าเขาเป็นคนเก็บมือถือของแฟนหนุ่มได้ และทั้งหมดก็เป็นฝีมือของหิรัญ ก่อนที่ชายหนุ่มจะถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นกอดอก

“นี่ถ้าไม่ติดว่าคุณท้องนะ ผมจะให้ รปภ.มาลากคุณออกจากห้องผมทันทีเลย พูดจาเพ้อเจ้อบ้าบอสิ้นดี” น้ำเสียงเย็นชาจากอีกฝ่ายทำให้ฝนทิพย์ ปล่อยยิ้มทั้งน้ำตา

“เรียกสิคะ ทุกคนจะได้รู้ ว่า CEO ของพวกเขา แท้จริงแล้วมีนิสัยยังไง คุณรู้ไหมคะ ว่าคุณกำลังทำชีวิตของฉันพัง คุณกล้าดียังไงนัดฉันออกไปแบบนั้นคะ คุณสวมรอยเป็นพี่บอลทำไม” หิรัญพุ่งตัวเข้ามากำแขนฝนทิพย์แน่น เขาไม่ใช่คนใจดีเท่าไหร่นัก เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายที่พูดจาจับใจความไม่ได้ ยิ่งทำให้ความโกรธเพิ่มมากขึ้น