3 เราเลิกกันเถอะ 

หลายวันต่อมา

รรินดาตัดสินใจนั่งแท็กซี่ มาจอดที่หน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นคอนโดของเปรมแฟนหนุ่มเธอ ปกติแล้วเธอก็ได้มาที่นี่แค่ไม่กี่ครั้ง ส่วนมากแล้วเปรมจะไปหาเธอที่บ้าน ไม่ค่อยได้นัดกันมาอยู่ตามลำพังตามประสาแฟนทั่วไป เพราะเธอก็ยังหัวอ่อนอยู่มาก

ซึ่งเปรมก็เข้าตามตรอกออกตามประตู และเป็นสิ่งที่ประทับใจแม่กับยายเธอมาก ด้วยความมีลูกสาวคนเดียวและหวงแหนเป็นที่สุด ซึ่งคนที่เข้ามาในชีวิตรรินดาคนแรก ก็คือเปรมทั้งแม่และยายของเธอก็ไฟเขียวทันที เพราะรู้จักมักจี่กันและเห็นเปรมมาตั้งแต่เด็ก

รรินดายืนเหม่ออยู่ที่หน้าคอนโดหรู ซึ่งเธอเคยมาแค่ไม่กี่ครั้ง แต่เธอก็จำได้แม่นถึงเลขห้องว่าห้องไหน แต่ด้วยคอนโดที่หรูระดับนี้ต้องแจ้งนิติแล้วนิติถึงจะแจ้งเจ้าของห้องให้เจ้าของห้องลงมารับ หรืออนุญาตให้พาขึ้นไป

"สวัสดีครับมาหาใครครับ" เมื่อเดินเข้าไปใกล้ประตูรปภ. ที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้นก็ถามขึ้น

"เอ่อ..." เธอก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าถ้าเขารู้ว่าเธอมาหาเขา เขาจะรู้สึกยังไงจะดีใจหรือไม่พอใจที่เธอมาถึงที่นี่

"ครับ?" 

"มะ...มาหาคุณเปรมห้อง xxx/xxx ค่ะ"

"ครับผม เดี๋ยวผมพาเข้าไปหานิติ" 

"ขอบคุณค่ะ"

"คุณผู้หญิงคนนี้ก็บอกมาหาคุณเปรมห้อง xxx/xxx ครับ" รปภ. แนะนำกับนิติก่อนจะเดินออกไป

"มาหาคุณเปรมใช่ไหมคะ" นิติสาวก็มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความแปลกใจ เธอไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงที่เฉิ่มเบอะขนาดนี้มาหาเปรมถึงคอนโด ดูจากท่าทางและการแต่งตัวของเธอแล้ว ไม่น่าจะใช่สไตล์ที่เปรมควงมาหลายต่อหลายคน

"คะ...ค่ะ" 

"อ่อ คุณเปรมแจ้งไว้แล้วค่ะ เชิญคุณขึ้นไปได้เดี๋ยวดิฉันแตะคีย์การ์ดขึ้นลิฟท์ให้"

"ขอบคุณนะคะ" แสดงว่าเขารู้ว่าเธอจะมาหาใช่ไหม หรือที่เขาแจ้งกับนิติไว้จะเป็นคนอื่น และความคิดมากก็ประเดประดังเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง

เมื่อมาถึงหน้าห้องเปรมเธอก็ช่างใจอยู่ซักพัก กำลังคิดอยู่ว่าจะกดเรียกเขา หรือว่าจะเดินกลับลงไปดี แต่เธอก็ตัดสินใจได้ว่าเธอต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง

กริ๊ง.

เมื่อตัดสินใจแล้วเธอก็กดปุ่มที่ประตูและยืนคอยอยู่ซักพัก แต่เขาก็ยังไม่มาเปิดให้ เธอเลยตัดสินใจกดอีกครั้ง ผ่านไปไม่นานประตูบานใหญ่ก็เปิดออก

เปรมเปิดประตูออกมาพอเห็นหน้ารรินดา เขาก็ตกใจตาเบิกกว้าง ทั้งยังทำท่าทีลนลาน อย่างเห็นได้ชัด

"หลิน..." เปรมเรียกเสียงแผ่ว

"..." เธอก็มองหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่แปลกไป ทำไมเขาดูไม่ดีใจเลยที่เธอมาหา ต่างจากเมื่อก่อนพี่เขาจะอ้อนให้เธอมาหา จะได้อยู่กันตามลำพัง 

"พี่เปรม"

"หลินมาที่นี่ได้ยังไง"

"หลินคิดถึงพี่เปรม" พูดจบเธอก็สวมกอดเขาทันที ซึ่งปกติแล้วเขาก็จะกอดเธอตอบ แต่วันนี้เขากลับยืนอยู่เฉยๆ

"..." เธอก็เงยขึ้นมองหน้าเขาทันที ด้วยความไม่เข้าใจ และน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสาย

"..." เขายังนิ่งและไม่ได้พูดอะไร

"พี่เปรม..." เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ น้ำตาเม็ดใหญ่ก็ไหลออกมาเกินจะกลั้นไหว

"อย่าร้องไห้หลิน อย่าร้อง" 

"หลินไม่รู้ว่าหลินต้องทำยังไง ฮึก กับความรู้สึกตอนนี้" ถึงแม้เธอจะร้องไห้ออกมา เขายังไม่คิดจะเหลียวแลหรือชวนเธอเข้าไปในห้องเลยแม้แต่น้อย แค่นี้ก็คงชัดเจนแล้วใช่ไหม

"หลินกลับไปก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปหาที่บ้าน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

"พี่เปรมมีอะไรจะบอกหลินหรือเปล่า" คำพูดของเขามันจุกอยู่ที่อกเธอ

"มี แต่พี่แค่ไม่รู้ว่าหลินจะรับไหวหรือเปล่าแค่นั้นเอง" น้ำเสียงที่เฉยชาของเขา เหมือนมีดที่ค่อยๆกรีดใจเธอ

"พี่เปรม..." น้ำตาเจ้ากรรมของเธอก็ไหลไม่หยุด ฟ้องถึงความอ่อนแอในใจตอนนี้

"หลินกลับไปก่อนก่อนเถอะนะ อย่าให้พี่ต้องพูดซ้ำหลายรอบเลย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่รำคาญเธอเต็มทน

"ละ...หลินรักพี่เปรมนะ" เธอพูดพร้อมกับกอดเขาแน่น

"..." เขาไม่ตอบอะไรแต่เอามือลูบหัวเธอเบาๆ

ด้วยความรู้สึกตอนนี้ เธอก็พอเดาได้ว่าเขาจะบอกเรื่องอะไรกับเธอ แล้วสิ่งที่เขาพูดว่ากลัวเธอจะรับไม่ไหว ซึ่งถ้าเป็นเรื่องนั้นจริงๆ เธอก็กล้าพูดเต็มปากว่าเธอรับไม่ไหว ยังไม่พร้อมยอมรับจริงๆ...

เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้ต้อนรับเธอแบบนี้ เธอก็เดินกลับออกมาด้วยความรู้สึกเสียใจและผิดหวัง คนที่คบกันมาถึง 4 ปี จะเปลี่ยนไปไม่มีเยื่อใยได้ขนาดนี้เลยหรือ เธอได้แต่ตัดพ้อกับตัวเอง พร้อมพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหล ให้แห้งเพื่อจะได้ไม่น่าอายจนเกินไป

และเมื่อเธอเดินลงมาถึงเคาน์เตอร์นิติ ก็สวนกันกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินขึ้นไปพอดี และเป็นนิติคนเดียวกันที่เดินไปแตะคีย์การ์ดให้ขึ้นลิฟท์ เธอรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก และก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เป็นแบบที่เธอคิด

"ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ใช่เพื่อนคุณเปรมไหมคะพอดีว่าจะทักแต่ไม่แน่ใจ"

"ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงเมื่อสักครู่มาหาคุณเปรม"

"..." ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนจะล้มทั้งยืน ข้อสันนิษฐานของเธอเป็นจริง 

และรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูป ที่พลอยเพื่อนของเธอเคยส่งมาให้ใน LINE ตอนเปรมอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่ห้าง และในรูปผู้หญิงคนนั้นก็เห็นแค่ด้านหลัง แต่เมื่อเธอสังเกตุดีๆใช่คนเดียวกันจริงๆ

เมื่อเป็นแบบนั้น รรินดาก็นั่งอยู่แถวนั้นโดยอ้างว่าลงมารอเพื่อน ความจริงแล้วก็รอจับผิดแฟนหนุ่ม ว่าเขากับผู้หญิงคนนั้นจะลงมาไหม และจะไปที่ไหนต่อ ซึ่งเธอเองก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่จะให้อยู่กับความรู้สึกแย่แบบนี้ก็คงไม่ไหว

ผ่านไปร่วมสองชั่วโมง กว่าเปรมและผู้หญิงคนนั้นจะลงมา ทั้งคู่ก็กอดใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก ทั้งยังไม่แคร์สายตาใครต่อใครที่มองอยู่ และเดินอ้อมไปที่โซนจอดรถ

รรินดาเห็นอย่างนั้น ก็เอามือปิดปากตัวเองพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมามากกว่าเดิม แฟนของเธอมีคนอื่น  ทั้งผู้หญิงคนนั้นก็ดูดีและสวยมาก ซึ่งตัวเธอเทียบอะไรกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ได้แต่มองผู้หญิงคนนั้นและก้มลงมองตัวเอง ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

"พี่เปรม..." เธอก็เรียกเขาเสียงแผ่ว และทั้งสองคนก็หันมาพร้อมกัน

"หลิน..." และเปรมก็เรียกด้วยความตกใจ ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่

"มันคืออะไรหรอคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร" เธอถามเสียงสั่นราวกับคนละเมอ

"คือ..."

"ใครคะพี่เปรม"

"น้องมินขึ้นไปรอที่รถก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอเคลียร์ตรงนี้ก่อน"

"..." มินตรา หันมาจ้องหน้ารรินดา ด้วยความไม่ชอบใจ ทั้งยังมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยิ้มเย้ยหยันออกมา

"หลินถามว่าใครหรอคะ" เธอถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขา

"ฉันกับพี่เปรมเรากำลังคุยกันอยู่แล้วเธอเป็นใคร" มินตราก็ตอบออกมาทันที เมื่อเห็นว่าเปรมเงียบ

"จะ...จริงหรอคะพี่เปรม"

"ฉันก็ว่าฉันพูดชัดแล้วนะ"

"แต่ฉันกับเขาเป็นแฟนกัน" เธอกั้นใจตอบไปเอง เมื่อแฟนหนุ่มของเธอยังเงียบอยู่

"แต่เขาบอกกับฉัน ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้วนะ"

"มะ...ไม่จริง!!!" และหลินก็พูดขึ้นมาเสียงดัง

"หลิน..." และเปรมก็พูดขึ้น

"พี่เปรมพูดอะไรหน่อยสิ จะให้หลินอยู่กับความรู้สึกแย่แบบนี้จริงๆหรอ ฮึกๆๆ"

"พอซักทีเถอะหลิน มันน่าลำคาญ!"

"พี่เปรม..."

"พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับหลินแล้ว" เปรมพูดเสียงแข็ง 

"..." และผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาก็แสยะยิ้มออกมา

"พะ...พี่เปรม หมายความว่ายังไง" เธอถามเสียงสั่น

"เราเลิกกันเถอะ"

"..."