1 จุดเริ่มต้น

ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

หลิน รรินดา นักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะโลจิสติกส์ สาขาการค้าระหว่างประเทศ กำลังเหม่อฟังอาจารย์สอนอย่างไม่ตั้งใจ ปีนี้ยังเป็นปีสุดท้าย ถ้าผ่านการฝึกงานแล้วเธอก็จะเรียนจบ

ความจริงแล้วรรินดาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เสียแต่ว่าเธอยังไม่ได้แต่งตัวอะไรเหมือนผู้หญิงสวยทั่วไป เธอยังคงเรียบร้อย แต่งกายปิดทุกอย่างจนมิดชิด นั้นจึงทำให้ความสวยของเธอไม่สดุดตาใครเลย 

ทั้งเธอยังเป็นคนที่เรียนเก่งมาก เกรดเฉลี่ยเธอก็อยู่ที่ 4.00 ทุกระดับชั้น ภาษาอังกฤษก็เก่งระดับเจ้าของภาษา ทั้งได้ภาษาจีนที่เธอตั้งใจศึกษาเล่าเรียนมาโดยตลอด เธอตั้งใจตั้งแต่อยู่มัธยมปลายแล้ว ว่าเธอจะเรียนต่อโลจิสติกส์ เนื่องจากอยากทำงานด้านนี้

ทั้งยังได้แฟนหนุ่มอย่างเปรม ที่คบหาดูใจกันมา ได้ 4 ปีแล้วตั้งแต่ก่อนจะเข้ามหาลัย ผู้เป็นเจ้าของบริษัทขนส่งแห่งหนึ่ง เป็นคนที่คอยสนับสนุน และแนะนำเธอทุกอย่าง

เนื่องจากครอบครัวเปรม สนิทกับครอบครัวของรรินดา ทั้งคู่จึงได้ศึกษาดูใจกัน และคุยกันไว้ว่าเธอจะไปฝึกงานที่บริษัทของเขา แต่สุดท้ายแล้ว ก็มีเรื่องให้ต้องมีปัญหากันก่อน...

"หลิน แกโอเคไหมเนี่ย"

"..."

"หลิน"

"หะ... อะไรนะเจิน"

"ฉันถามว่าแกโอเคไหม" เจินเพื่อนสาวคนสนิทก็ถามขึ้น

"อะ...โอเค ฉันยังโอเค"

"แกจะโอเคได้ยังไง ดูหน้าแกสิ โทรมมากรู้ตัวไหม ได้นอนบ้างหรือเปล่า"

"เจิน..." เธอเรียกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงแผ่ว ก่อนจะก้มหน้าลง

"หลิน!" และเจินก็ลูบแขนเล็กนั้นเบาๆ

"ฉันจะทำไงดี 4 ปีเลยนะที่คบกันมา" ตอนนี้ทั้งน้ำเสียงและสายตาสั่นไหวไปหมด

"เขาทำกับแกขนาดนี้ แกยังจะเสียดายอีกหรอหลิน"

"ฉัน..."

"ช่างเถอะ เลิกคลาสแล้ว ไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน"

Rrrr Rrr Rrr

"พี่เปรม" เมื่อเห็นแฟนหนุ่มของเธอโทรกลับมา เธอก็ดีใจรีบกดรับสายทันที

(เปรม : หลิน! พี่ยุ่งอยู่ หลินโทรมาทำไมเยอะแยะ) เมื่อโทรกลับมาแฟนหนุ่มของเธอก็พูดด้วยท่าทางหงุดหงิดทันที

"หลินแค่เห็นพี่เปรมไม่รับโทรศัพท์ เลยคิดว่าพี่เปรมเป็นอะไรหรือเปล่า"

(เปรม : ไร้สาระมากหลิน พี่ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ พี่มีงานต้องทำ!)

"พี่เปรม" รรินดาเรียกเขาเสียงแผ่ว พร้อมกับน้ำตาที่ล่วงรินลงมา

(เปรม : ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะพี่ไม่ว่าง!) เขาพูดกระแทกเสียงใส่เธอ

"พะ...พี่เป..."

(เปรม : อย่าให้พี่ต้องพูดคำนั้นออกมาเลยนะหลิน ถ้าหลินยังน่าลำคาญแบบนี้อยู่)

"ทำไมพี่เปรม ถึงเปลี่ยนไป" รรินดาถามพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด

(เปรม : พี่เป็นแบบนี้นานแล้วเผื่อหลินไม่รู้ แล้วช่วงนี้ก็ห่างกันนะ ไม่ต้องเจอให้มันเป็นเรื่องของเวลา)

"..." เวลาหรอ? เวลาที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หรือเวลาที่เราทั้งสองคนจะเลิกกัน

ติ่ด

สายที่ตัดไป พร้อมกับหัวใจที่แตกสลายไม่เหลือชิ้นดีของเธอ เธอวางแผนอนาคตทุกอย่างไว้หมดแล้ว แฟนหนุ่มสุดเพอร์เฟคที่เคยดีกับเธอทุกอย่าง ณ ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว...

ณ คอนโดเจิน

ด้วยสภาพจิตใจที่ยังบอบช้ำ ทำให้รรินดายังไม่อยากกลับบ้าน วันนี้เลยต้องบอกที่บ้านว่ามีรายงานต้องทำ กลัวว่าผู้เป็นแม่กับยายจะถาม เนื่องจากเธอเป็นคนปิดบังอะไรไม่เก่ง

รรินดาอาศัยอยู่กับแม่และยายแค่ 3 คน เนื่องจากพ่อของเธอเสียไปตั้งแต่ขึ้น ม.ต้น แล้วพ่อของเธอสนิทกับลุงชาติพ่อของเปรม เนื่องจากทำธุรกิจร่วมกัน

โดยต่อมาลุงชาติก็ขอซื้อหุ้นที่มีส่วนมาก และขึ้นเป็นประธานบริหารธุรกิจนั้นทั้งหมด ส่วนครอบครัวของหลินก็ได้เงินจากการขายหุ้น และยังได้เงินปันผลทุกปี ทำให้ทุกคนอยู่ได้สบายโดยไม่ต้องทำงานอะไร ฐานะความเป็นอยู่เรียกได้ว่าปานกลางค่อนไปสูง ไม่ได้ร่ำรวยมากแต่ก็ไม่ได้ลำบาก

"ฮือๆๆๆ เจิน ฉันทำอะไรผิด ฮือๆๆๆ" และสุดท้ายด้วยความที่เป็นรรินดา เข้มแข็งนานได้ที่ไหนกัน ก็ร้องไห้พรั่งพรูความอึดอัดออกมา

"หลินแกใจเย็นก่อนนะ" เจินก็ลูบหลังปลอบใจเพื่อนรักในทันที

"เพราะฉันไม่สวยใช่ไหม ฮือๆๆๆ" เพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนที่เปรมควงใช่ไหม เธอคนนั้นคงเป็นถึงนางแบบหรือไม่ก็ดารา ถึงได้สวยมากขนาดนั้น

"ใครบอกว่าแกไม่สวย แกสวยมากต่างหาก" เจินรู้ว่าเพื่อนตัวเองสวยมาก แต่แค่ยังไม่ทำให้ตัวเองสวยสะพรั่งแบบที่ควรจะเป็นแค่นั้น

"สวย? ฉันนี่หรอสวย ฮึกๆ" ตรงไหนของเธอที่ว่าสวย พร้อมกับก้มมองสาระรูปตัวเอง

"แกยังไม่แปลงโฉมต่างหาก"

"แปลงโฉม?"

ณ บริษัท PLogistics

ปริ้น ปริญ หนุ่มหล่อ ผู้ร่ำรวย โปรไฟล์ดี ทั้งมีชาติตระกูล เจ้าของบริษัท PLogistics (PL) บริษัทโลจิสติกส์ที่ใหญ่ระดับประเทศ เนื่องด้วยเขาเป็นคนเก่ง และมีประสิทธิภาพทำให้บริษัทของเขาเติบโตได้อย่างรวดเร็ว ภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่ปี

ด้วยความหล่อทั้งฐานะดีของเขาเลยมีแต่คนมาเสนอตัวให้เขาเต็มไปหมด และด้วยตัวเขาเองนั้นก็เป็นคนชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เว้นเสียแต่ที่ทำงาน เขาก็พึ่งมานึกได้ว่า สมภารไม่ควรกินไก่วัดจริงๆ เดียวจะฉิบหายวุ่นวายไปหมด อย่างที่ไอ้คชามันว่า

เขาเลยถอยห่างจากทุกคนที่เคยมีสัมพันธ์ไป แม้พวกเธอเหล่านั้น ก็ยังมีแวะเวียนมาเรียกร้องให้เขาจัดอยู่บ้างก็เถอะ แต่เขาตอนนี้ไม่ใช่เขาเมื่อก่อนแล้ว

"คุณปริญ สวัสดีค่ะ"

"ครับ"

"สวัสดีค่ะท่านประธาน"

"ครับ"

"สวัสดีค่ะ"

"ครับ"

"สวัสดีค่ะคุณปริญ"

"ครับ"

ทุกครั้งที่เขาเข้าบริษัทพนักงานหลายคนจะร้นราน อย่างเห็นได้ชัด และเขาก็ไม่เข้าใจว่าพนักงานจะเกร็งกันทำไม ในเมื่อเขาออกจะใจดี เพียงแต่ต้องทำหน้าเคร่งขึมในบริษัท เพราะไม่อยากให้ใครเข้าหาเขาในทางชู้สาวอีกแค่นั้นเอง

เมื่อเข้ามาในห้องทำงาน เขาก็กลับมาเป็นตัวเองบ้าๆบอๆทันที เอกสารตอนนี้มันก็เยอะมากมายไปหมด เขาต้องรีบเคลียร์งานเก่าให้หมด ก่อนงานอื่นๆจะตามมาอีก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"กาแฟค่ะ คุณปริ้น" และอรทัยเลขาที่รู้ใจที่สุดของปริญ ก็เอากาแฟมาเสริ์ฟให้ทันที 

"ขอบคุณครับพี่อร"

"เอกสารที่โต๊ะ เซ็นให้เรียบร้อยนะคะ ตอนบ่ายมีประชุม และพรุ่งนี้มีไปท่าเรือค่ะ"

"แฮะๆ ผมลืมไปเลย" เขาลืมจริงๆว่าพรุ่งนี้ต้องไปดูงานที่ท่าเรือ

"ไม่ควรลืมนะคะ เรื่องสำคัญ" อรทัยพูดพร้อมกับหรี่ตามองเจ้านายหนุ่ม

"ถ้าพี่อรไม่เตือน..." 

"ก็จะลืม และไม่ได้ไป" และอรทัยก็พูดขึ้น

"ค้าบ จะพยายามไม่ลืมแล้ว"

"โอเคค่ะ" และอรทัยก็ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป

อรทัยเลขาของปริญสาวสวยวัย 40 กว่า เป็นคนที่ละเอียดรอบครอบมากทุกอย่าง แต่ก่อนเป็นเลขาของแม่เขา แต่ตอนนี้แม่เขาไม่ทำงานส่วนนี้แล้ว เลยให้อรทัยมาเป็นเลขาของเขาแทน และอรทัยก็เป็นคนจัดการทุกอย่างให้กับเขาทั้งหมด 

"เดี๋ยวครับพี่อร"

"คะ?"

"นี่ครับ ผมช่วยค่าเทอมน้องแม็ก" ลูกชายของคุณอรทัย ตอนนี้กำลังขึ้นเกรด 1 โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง และอรทัยก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ที่อยู่กับลูกเพียง 2 คน ค่าใช้จ่ายส่วนนี้ก็คงหนักไม่น้อย

"คุณปริ้น" อรทัยเบิกตากว้าง เมื่อเห็นเช็คใบเงา จำนวนเงินระบุ 3 แสนบาทถ้วน

"ม้าฝากสมทบมาด้วยครับ"

"พี่ว่า..." อรทัยก็รู้สึกเกรงใจไม่น้อยเมื่อเห็นจำนวนเงิน

"เรียนอินเตอร์ค่าเทอมแพง ม้าเข้าใจพี่อรครับ พี่อรรับไว้เถอะ ถ้าม้าเอามาให้เองพี่อรคงได้เยอะกว่านี้" เนื่องจากแม่เขาเคยเป็นคนที่ลำบาก ไม่ได้เรียนที่ดีๆมาก่อน ทั้งยังรักและเอ็นดูอรทัยเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง

"พี่ขอบคุณ คุณปริ้นมากนะคะ เดี๋ยวพี่จะโทรไปขอบคุณ คุณปรียาด้วย พี่ล่ะซาบซึ้งมากเกินไปแล้ว"

"ไม่เป็นไรเลยครับ พี่อรอย่าคิดมากเลย ถ้าจะตอบแทน เป็นหานางแบบสวยๆให้ผมสักคนดีกว่า"

"ฮืมมมม ค่าาา" และอรทัยก็ส่ายหน้าน้อยๆให้เจ้านายหนุ่ม พร้อมกับไปจัดการธุระนี้ให้ทันที

เนื่องจากส่วนนี้อรทัยก็เป็นคนจัดการให้เขาเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ก็เข้าใจเพลย์บอยหนุ่มโสดที่ยังไม่พร้อมจะมีใคร เป็นจริงเป็นจัง ตามหน้าที่ก็จะจัดให้ตามบัญชาของเจ้านาย

"สวัสดีค่ะ ดิฉันอรทัย เป็นเลขาของคุณปริ้น ปริญ จากบริษัทPL นะคะ, ค่ะ ,ไม่ทราบว่าคุณมินตรา พอมีคิวว่างไปทานข้าวกับคุณปริ้นไหมคะ , ค่ะ , เดี๋ยวอรส่งรายละเอียดให้นะคะ , ค่ะ , สวัสดีค่ะ" และอรทัยก็ส่งไลน์ไปหาเจ้านายหนุ่มทันที พร้อมกับได้รับ สติกเกอร์ขอบคุณส่งกลับมา...