บทนำ

บทนำ

ณ มหาวิทยาลัยCN อินเตอร์เอเชีย

วันแรกของการเปิดภาคเรียนใหม่ ทุกๆปีจะมีคนมากมายที่เขามาสมัครเรียนที่มหาลัยแห่งนี้ การแข่งขันที่ดุเดือดแลกกับอนาคตอันยาวไกลใครบ้างที่จะไม่แลก เพราะนอกจากจะรวยแล้วต้องมีสมองที่เก่งด้วย ทุกๆปีจะมีนักเรียนทุนเข้ามาในมหาลัยเช่นเดียวกับ กชนิภา หรือใยบัวเธอเข้าเรียนที่นี้ได้เพราะทุนของบริษัทที่พ่อเธอทำงานอยู่ การได้อยู่ที่นี้เหมือนอยู่ในโลกอีกใบจากที่เธอเคยอยู่ แต่การใช้ชีวิตของเธอก็เหมือนนักศึกษาคนอื่นๆ เวลาผ่านไปเร็วจนตอนนี้เธออยู่ปี2 แล้ว

“ใยบัว มัวยืนทำอะไรอยู่มานั่งโต๊ะสิไม่หิวรึไง”เสียงสาวหวานอย่าง กิ่งเหมยเพื่อนสนิทของเธอ เรียกเพื่อนสาวที่กำลังยืนกดโทรศัพท์อยู่พอได้ยินเสียงเพื่อนเธอก็รีบมานั่งตรงข้ามพร้อมรอยยิ้ม ความพิเศษของมหาลัยแห่งนี้คือโรงอาหารเป็นบุพเฟ่แล้วแต่เราจะเลือกทานอะไรวันๆอาหารไม่เคยช้ำกัน

“ดูอะไรอยู่ทำไมดูจดจ่ออย่างนั้นล่ะ”

“อ้อ งานพิเศษอ่ะช่วงนี้แม่เราไม่ค่อยสบาย มีแค่พ่อที่ทำงานฉันเลยอยากหางานพิเศษทำเพิ่ม”

“ฉันอยากทำด้วยจัง แต่ป๊ากับเฮียภูมิคงไม่ยอม”เสียงกิ่งเหมยพูดออกมาพร้อมทำหน้าเซงๆ

“เอาน่าาา พ่อกับพี่ชายเธอก็คงเป็นห่วงธรรมดาลูกสาวคนเล็กทั้งคน”

“ใยบัว อย่าหักโหมมากเกินไปนะ ถ้าเธอมีอะไรที่อยากให้ฉันช่วยบอกมาเลย ฉันเต็มใจ”หญิงสาวยิ้มให้เพื่อนสาวก่อนจะเอื้อมมือไปบีบแก้มเบาๆ

“นี่ๆๆ ขอบใจนะเพื่อนรัก แต่ฉันอยากลองพยายามด้วยตัวเองก่อน” ฐานะทางครอบครัวของใยบัวและกิ่งเหมยแตกต่างกันมาก เธอเป็นแค่ลูกพนักงานบริษัทคนหนึ่งที่ไม่ได้รวยแต่ก็ไม่มีหนี้ ต่างจากกิ่งเหมยที่พ่อของเธอเป็นถึงเจ้าของร้านทองและทำธุรกิจมากมาย ทั้งสองเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ปี1 ไปไหนไปกันมีอะไรมักจะเล่าให้กันฟังเสมอ

“งั้นเราไปตักอาหารกันเถอะ หิวแล้ว”เสียงใยบัวชวนเพื่อนรักไปเลือกอาหารมาทาน อาหารนับ10ถูกจัดไว้อย่างสวยงามมีผลไม้เสริมให้อีกด้วยแต่อาหารที่นี้ส่วนมากเป็นแบบฝรั่ง กชนิภาเลือกครีบสลัดผัก สเต็กปลาและน้ำแตงโมของโปรดมาใส่ถาด

เวลาเดียวกันของประตูทางเข้าที่มีชายหนุ่มร่างกำยำทั้งสี่คนเดินเข้ามาจนเป็นจุดเด็นจุดเดียว เพราะสาวๆหลายคนต่างรู้จักเขาดีเสียงกรี้ดของสาวๆดังขึ้นพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกันใหญ่

“วันนี้เอาไงว่ะ จัดป่ะ”เสียงทุ้มของเฟรมถามเพื่อนขึ้นพร้อมยักคิ้วให้อย่างรู้กัน

“นี่พวกมึงจะไม่พักกันมังหรอเอาแต่แดกเหล้ากัน”เสียงคิรันพูดขึ้น

“แหม่ไอ้คิรัน มึงไม่ชอบก็อย่ามาห้ามแต่ยังไงมึงก็ต้องไปนะเว้ย จะได้ครบ”โคลด์พูดขึ้น

“แต่กูไม่ไปนะ มีธุระ”เสียงเย็นชาของชายเจ้าของรอยสักเต็มตัวพูดขึ้นมา

“ทำไมว่ะมาติน มีธุระอีกล่ะ ครั้งก่อนมึงก็ไม่ไป”

“ก็กูไม่ว่าง ต้องไปจัดการคนให้ป๊า!”

“จัดการแบบไหนว่ะ ขึ้นเตียงหรือว่าอะไร”เสียงโคลด์เจ้าของสายาจอมปากหมาของกลุ่มพูดขึ้นมา

“สมองคิดได้แค่เรื่องนี้รึไงว่ะ”มาตินพูดเสียงเข้มก่อนจะส่ายหัวและอมยิ้มให้เพื่อน

“ว่าแต่กูมึงก็ไม่ได้ย่อยไปกว่ากูเลย ใช่ไหมๆ ล่ะไอ้คุณชาย”โคลด์ดันเขาไปมาก่อนจะเอาไหล่ชนชายหนุ่ม แรงครั้งนี้เยอะขึ้นกว่าเดิมจนเขาเซไปชนเข้ากับคนข้างๆ

เพล้ง! เสียงถาดอาหารตกลงพื้นทามกลางความตกใจของใยบัวที่จู่ๆเธอก็โดนอะไรมาชนตัวเธอจนเผลอปล่อยถาดที่อยู่ในมือและล้มลงไปกับพื้น เศษอาหารเปื้อนเสื้อสีขาวของหญิงสาวเต็มไปหมด

“ใยบัว เจ็บตรงไหนรึเปล่า!”เสียงเพื่อนสาวรีบวางถาดพร้อมเข้ามาดูเพื่อน สายตาของคนที่ชนมองมาที่ผู้หญิงตรงหน้าอย่างเรียบนิ่ง คิ้มหนาที่ขมวดเข้าหากันจนแทบจะชนกันอยู่แล้วเหมือนเขาเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนแต่ก็จำไม่ได้

“ไอ้โคลด์กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าแกล้งมัน”เสียงเฟรมดุเพื่อนที่เป็นต้นเหตุทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้

“เจ็บตรงไหนไหมว่ะมาติน” คิรันพยุงเพื่อนชายก่อนจะมองดูเสื้อผ้า แต่เขากลับไม่ตอบเพื่อนสักคำสายตาเอาแต่จ้องหญิงตรงหน้า

“ทำไมไม่ดูทางเลยคะ เห็นรึเปล่าเพื่อนฉันเปื้อนหมดแล้ว”เสียงกิ่งเหมยพูดต่อว่ากลุ่มพูดชายตรงหน้า เธอเงยหน้าขึ้นก่อนจะถอยหลังไปเล็กน้อยเพราะที่มหาลัยแห่งนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเขา เพจมหาลัยมีรูปพวกเขาเต็มไปหมด

“เบาๆหน่อยน้องมันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกนะ”โคลด์พูดตอบโต้กิ่งเหมยกลับ หญิงสาวมองบนก่อนจะหันมาพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเสื้อผ้าใยบัว

“ฉันไม่เป็นไร ช่างเถอะ” หญิงสาวเงยหน้ามองมาตินก่อนจะเลื่อนสายตาหนี เธอไม่อยากมีปัญหากับใครอีกอย่างมักก็จริงอย่างที่ผู้ชายคนนั้นบอกมันคืออุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิด มาตินหยิบกระเป๋าตังพร้อมยื่นเงินให้หญิงสาว ใยบัวมองอย่างแปลกใจ

“อ้อ ค่าที่ทำเธอเจ็บและค่าเสื้อที่เปื้อน” เธอมองอย่างไม่พอใจ นี่เขาเอาเงินฟาดหัวเธอหรอ? เธอถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น

“เก็บเงินของคุณไว้เถอะค่ะ เพราะสิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่เงินแต่เป็นคำขอโทษต่างหาก แต่ดูเหมือนคุณจะไม่มีสิ่งนั้น ขอตัวนะคะ!”เธอพูดตบท้ายพร้อมเดินจับมือเพื่อนสาวออกไปจากตรงนี้

“เชี้ย งานนี้เฮียมาตินเจอของดีแล้วว่ะ ปกติผู้หญิงทุกคนแทบคลานเข่าเข้าหา แต่ดูจากยัยนี้แล้วผิดคาด”เฟรมพูดก่อนจะอมยิ้มขึ้นมา

“ก็แค่คนอวดเก่ง จะอะไรนักหนาก็แค่รับๆ เงินไป กูไม่กินแล้วนะช่วงบ่ายไม่มีเรียนจะกลับคอนโดเลย”เขาหัวเสียขึ้นมาเมื่อถูกหญิงสาวหลอกด่า

“อ้าว เออๆ ไม่กินก็ไม่ต้องกินไปหานั่งเล่นห้องมึงก็ได้”

“เดี๋ยวๆใครชวน”มาตินเบรกโคลด์ที่พูดออกมา

“ไม่มีใครชวนพวกกูจะไปเอง”

“ไม่มีมารยาท! ชนแล้วแทนที่จะขอโทษนี่อะไรเอาเงินฟาดหัวรวยมากสินะชิ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เธอไม่รับ ฉันว่าอย่าไปยุ่งเลย น่ากลัว” กิ่งเหมยบ่นออกมาอย่างไม่พอใจแทนเพื่อนสาว

“อะไรกันที่ว่าน่ากลัว”ใยบัวถามอย่างสงสัย

“นี่ใยบัว เธอไม่รู้จักพวกรุ่นพี่นั้นหรอ?”

“ทำไมฉันต้องรู้ละ แค่เรื่องชีวิตฉันก็เยอะมากพออยู่แล้ว”

“นี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ พวกที่เธอเห็นนักศึกษาที่นี้เรียกพวกนั้นว่า เทพบุตร!” เธอทำหน้าแปลกใจกับคำพูดของเพื่อนสาว

“แต่ฉันว่าเทพบุตรในคราบปีศาจมากกว่า ไอ้คนที่ชนเธอหน้ากลัวที่สุดเลย ได้ยินมาว่าที่บ้านของพี่เขาอ่ะทำธุรกิจมืดด้วย มีลูกน้อยเป็นสิบเห็นตามตัวพี่แกไหมมีแต่รอยสัก เถื่อนมาก”กิ่งเหมยทำหน้าขนลุก

“ระวังเขามาได้ยินนะ จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะฉันไม่อยากยุ่งวุ่นวายอยู่แล้ว”

“ดีแล้ว อยู่ให้ห่างดีที่สุด”

ติ้ด ติ้ด! เสียงข้อความกลุ่มดังขึ้น กิ่งเหมยเปิดดูก่อนจะทำหน้าดีใจออกมากระโดนเต้นไปมา ใยบัวอดที่จะขำไม่ได้เมื่อเห็นอาการเพื่อน สาวหวานแต่ดูโก๊ะๆมากกว่าเสียอีก

“เลื่อนคลาส เย้ๆ วิชานี้ฉันยิ่งไม่อยากเรียน งั้นเรากลับกันเลยไหมไม่มีเรียนแล้ว”

“อื้มก็ดี เย็นนี้ฉันต้องทำงานพิเศษด้วย”

“งานอะไรอ่ะ?”

“งานชั่วคราวน่ะ พี่เก๋บอกว่าแม่บ้านที่ทำความสะอาดอีกคนลาป่วย ฉันเลยจะอาสาไปทำแทน ชั่วโมงกว่าๆ แต่ได้ค่าจ้างเยอะมาก” ใยบัวพูดขึ้นเธอไม่เคยเลือกงานขอแค่เป็นงานที่ไม่ผิดกฎหมายหรือผิดศีลธรรมเธอทำได้หมด

“โอเค ให้ไปช่วยป่ะ” กิ่งเหมยทำเสียงอ้อนใส่เพื่อน

“ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ลำบากเพื่อนรักสุดสวยมากแล้ว”