ตอนที่2 สั่งสอนคนปากดี

ตอนที่2 สั่งสอนคนปากดี

กชนิภามองมาที่ชายหนุ่มอย่างหวาดหวั่น ที่จู่เขาก็ก้าวเท้าเข้ามาใกล้เธอ

"ฉันยังไม่ได้คิดค่าที่เธอด่าฉันเลยนะใยบัว!" เธอทำหน้าหวาดกลัวเขาเข้าไปกว่าเดิม หญิงสาววางไม้กวาดในมือพร้อมจะวิ่งหนีออกมาการกระทำของเธอมันทำให้เขาอดที่จะขำไม่ได้ มือหนารีบคว้าข้อมือหญิงสาวไว้แน่น พร้อมดันเธอไปติดกำแพงช่วยไม่ได้ที่ผู้หญิงคนนี้สวยจนเขาหักห้ามใจไม่ไหว

"เท่าไหร่!" เขาถามเสียงเข้มขึ้น เธอคิ้วขมวดไม่เข้าใจในความหมายที่เขาจะสื่อ

"อย่าทำเป็นไขสือหน่อยเลย ฉันจะชื้อเธอคืนนี้อยู่กับฉันเธอคิดเท่าไหร่?" คำพูดนี้เขาพูดออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไรเพราะผู้หญิงทุกคนเขาก็จ่ายเงินตลอดอยู่แล้ว ใยบัวกำมือแน่นเธอหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธที่ถูกเขาพูดจาดูถูกอย่างนี้ มือบางผลักอกมาตินให้ออกห่างก่อนจะยกมือขึ้นมาตวัดเข้าใบหน้าของชายหนุ่ม

เพี๊ยะ!!

"ฉันไม่รู้นะคะว่าคุณใช้ชีวิตยังไงถึงถามชื้อผู้หญิงแบบนี้ แต่ฉันไม่ใช่อีตัวที่ยอมนอนกับผู้ชายเพราะเงิน!"

"แปลว่าให้ฟรีสินะ!" เธออยากจะฆ่าเขานักทำไมปากคอเราะร้ายอย่างนี้ พูดจาดูถูกเธออีกแล้ว

"หลีกไปฉันจะไม่ทำงานบ้านให้นายอีกแล้วผู้ชายอะไรจิตใจสกปก ต่ำช้าสิ้นดี!" มาตินยิ้มเยาะออกมาที่ได้ยินคำด่าของใยบัว เขายิ่งสนุกมากขึ้นที่เห็นท่าทีของเธอ

"ฉันไม่ให้เธอไป บอกแล้วไงว่าห้องนี้เข้าแล้วออกยาก"

"นี่นายฉันไม่เคยทำอะไรให้ทำไมต้องทำกิริยาแบบนี้กับฉันด้วย ถ้าอยากมากนักก็ไปหาคนอื่น ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนและแจ้งความจับนาย" เธอพูดขู่เขาหวังให้เเขากลัวจนไม่กล้าทำอะไรเธอ

"กลัวจังเลย!" น้ำเสียงและท่าทางยียวนอีกฝ่ายจนใยบัวชักสีหน้าใส่ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอเกลียดก็ว่าได้

"นี่นาย!"เธอจะด่าต่อแต่นึกคำไม่ออก เสียงถอนหายใจดังเฮือกขึ้นมา

"พูดจบแล้วใช่ไหม ถึงตาฉันบ้างล่ะแม่ตัวดี!" เขาพูดขึ้นสายตาเปลี่ยนไปจนทำให้ใยบัวสั่นกลัวขึ้นมา

"ออกไปนะ อึก!" จู่ๆริมฝีปากหนาได้รูปก็ประกบจูบเธอย่างรุ่นแรง ลิ้นสากตวัดหาความหวานในโพรงปากของกชนิภา หญิงสาวพยายามดันอกเขาออกห่างจากร่างกายตนแต่ก็ไม่เป็นผล เธอพยายามจะหลบลิ้นไม่ให้เขาโดนแต่ดูเหมือนเข้าทางของมาติน เขารู้สึกพอใจกับรสจูบนี้จนไม่อยากจะปล่อยหญิงสาวไป ใยบัวกัดปากหนาของเขาอย่างแรงๆจนเป็นมาตินเองที่ถอยออกห่าง

"อย่าเข้ามานะ! ฉันไม่ยอมจริงๆด้วย"เธอร้องขู่ แต่ดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่สนใจกับคำพูดเธอเลย เขาเข้ามากอดรัดตัวใยบัวไว้แน่น มือหนาซุกซนพยายามล้วงจับสิ่งที่ถูกเก็บซ่อนไว้ในเสื้อผ้า

"ไอ้บ้า เอามือสกปรกของนายออกไปนะ" เขาเลื่อนมือเข้าใต้เสื้อของกชนิภาก่อนจะบีบคั้นหน้าอกหน้าใจของหญิงสาวริมฝีปากก็พยายามซุกไซ้ซอกคอระหงอย่างรุนแรง ใยบัวเริ่มร้องไห้ออกมาไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปเขาก็ไม่ฟัง น้ำตาใสๆไหลออกมาอย่างอดสูที่ถูกเขากระทำแบบนี้ ถ้าพ่อแม่เธอรู้เธอคงไม่มีหน้าไปสู้หน้าพวกท่านอีกแน่ ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวนิ่งไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองสายตาเย็นชาของใยบัวที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา มาตินมองนิ่งเขาดูเหมือนคนป่าเถื่อนก็จริงแต่ก็แพ้ทุกครั้งเวลาเห็นผู้หญิงร้องไห้

"โอเคๆ ฉันไม่ทำอะไรเธอเเล้วเลิกร้องไห้สักที!"

"ฉันจะเชื่อนายได้หรอ?" เธอพูดพร้อมเสียงสะอื้น

"หรือจะให้ทำล่ะห๊ะ!" เขาพูดขู่ เธอรีบส่ายหน้าไปมา มือหนาของมาตินยกขึ้นมาปาดน้ำตาของใยบัวอย่างลวกๆ

"ไปทำงานเธอต่อได้ล่ะ"

"ฉันไม่ทำแล้ว!" เธอพูดขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าเธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อสักวินาทีเดียว

"นี่ อย่าลองดีนะฉันสั่งก็ทำสิ หรือจะให้ทำอย่างอื่นเอาไหมล่ะ?"

"นายก็ไปอยู่ตรงอื่นสิ ฉันจะได้กวาดต่อ!"

ผ่านไปชั่วโมงเศษๆ

กชนิภาทำความสะอาดในคอนโดหรูของมาตินจนเสร็จโดยมีเขาที่จับจ้องเธอทุกกริยาบทช่วงแรกเธอก็รู้สึกลัวจนไม่กล้าจะทำงานบ้านต่อ แต่อีกใจก็อยากจะจัดการมันให้มันเสร็จๆ สักทีจะได้ออกไปจากขุมนรกนี้ เธอเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างไว้ที่ห้องเก็บของเล็กๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินเสียงเตือนของเครื่องซักผ้า เธอยังเหลือตากผ้าให้เขา ใยบัวก้าวเท้าผ่านหน้าเขาอย่างเร็วๆ ก่อนจะเอาผ้าในถังใส่ตระกร้าออกมาตากที่ระเบียง เธอมองไปเห็นบ๊อกเซอร์ก็อดที่จะรังเกียจไม่ได้ก่อนจะรีบๆ ตากไปส่ง ๆ

“ฉันทำเสร็จแล้ว”เธอพูดเสียงห้วน

“อ่ะนี้ค่าจ้างวันนี้ เธอทำให้ฉันพอใจมากกกก”เขาแกล้งลากเสียงยาวพร้อมสายตาที่มองทั่วร่างกายของหญิงสาวจนทำให้เธอรู้สึกอึดอัดก่อนจะรีบๆ รับเงินจากมือเขา

“ว้ายยย!” เเต่ทว่าเขากลับไม่ปล่อยมือซองเงินแถมยังดึงเธอมาเข้ามาตัวอย่างแรง จนร่างของในบัวเซไปนั่งตักของชายหนุ่ม เขารวบกอดเอวอรชรอ๋อนแอ้นของใยบัวไว้แน่น ยิ่งเธอพยายามดิ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรัดเธอทากขึ้นแรงเสียดสีทำให้เธอรู้สึกแปลกๆเหมือนว่ามีอะไรมาชนก้นเธออยู่ ก่อนจะตาโตออกมาเมื่อรับรู้ว่ามันคืออะไร

“อี๋ปล่อยฉันนะ ไอ้คนลามก!”

“ก็เธอดิ้นเองนิ จะโทษฉันได้ยังไง”เขาตีมึนก่อนจะเอาเงินใส่กระเป๋าของใยบัวพร้อมหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาอย่างเสียวิสาสะ

“เอาของฉันคืนมานะ!” เขาไม่ตอบก่อนจะเปิดหน้าจอขึ้น แต่มันต้องใช้รหัสหรือลายนิ้วมือ มาตินจับนิ้วของกชนิภามาปลดล๊อตจนสำเร็จ เขากดเบอร์พร้อมแอดไลน์เรียบร้อย ก่อนที่กชนิภาจะกระชากโทรศัพท์คืน

“มีผัวยัง?” คำถามนิ่งๆ ถูกส่งมาที่หญิงสาว เธอนิ่งคิดก่อนจะพูดโกหกไป

“มีแล้ว รักมากด้วยถ้านายยังมายุ่งวุ่นวายกับฉันนายตายแน่อย่าหาว่าไม่เตือนนะ!เพราะแฟนฉันโหดมาก”

“เหรอ? ก็ดีการที่แย่งอะไรใครมามันสนุกดีว่าไหม?”

“ประสาท! ปล่อยฉันได้แล้ว”เธอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆไม่รู้ทำไมต้องมาเจอเขาด้วยเรียนมาตั้งนานไม่เห็นเจอ พอจะซวยก็ซวยเลย

“ให้ฉันไปส่งไหม ว่าที่เมีย” เขาพูดพร้อมหัวเราะออกมา ใยบัวยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าหู

“ใครเมียนายอย่ามาพูดจาแบบนี้นะ”ใยบัวเสียงดังขึ้นมา พร้อมรีบลุกออกจากตักของเขา

“อยากเป็นเลยไหมล่ะ คืนนี้จะได้จัดให้ บางทีพอได้ลองเธออาจจะติดใจจนเกาะติดฉันไปตลอดชีวิตเลยนะ” มาตินลุกขึ้นเดินจะก้าวเท้าเข้าไปหาใยบัว แต่เจ้าตัวกลับผลักอกเขาออกห่าง

“จะบ้าหรอ? จะบอกอะไรให้นะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะต้องมาเจอนาย อย่ามาทำรุ่มร่ามแบบนี้กับฉันอีก!” กชนิภาหัวเสียเดินออกมาจากห้องด้วยความเร็วเธอเองก็กลัวว่าเขาจะเผลอจับเธอปล้ำเข้าจริงๆ มาตินหรืออัศดินมองตามหลังพร้อมส่ายหัวพอได้เเกล้งเธออย่างนี้เขายิ่งรู้สึกสนุก

กชนิภาเดินออกมาจากตึกหลายสิบชั้น เธอกำมือแน่นด้วยความโมโหที่ถูกเขาปล้นจูบแรกไปแถมยังมาจับร่างกายเธออีกด้วย มือบางยกขึ้นมาเช็ดปากรอยที่ถูกเขาจูบไปมาจนรู้สึกเจ็บไปหมด

“วันซวยของแกจริงๆเลยใยบัว สาธุขอให้ลูกช้างอย่าได้พบได้เจอไอ้หื่นนั้นอีกเลยนะเจ้าคะ” เธอพนมมือยกขึ้นเหนือหัว การกระทำของหญิงสาวทำให้คนที่มองมาอดที่จะยิ้มไม่ได้

“อ้อนวอนขอพรอะไรอยู่หรอครับ น้องใยบัว”เสียงทุ่มของหนุ่มตี๋สูงขาวหน้าตาดีอย่าง ภูมิหรือภูตะวัน พี่ชายของกิ่งเหมยเพื่อนรักของเธอเอ่ยดังขึ้นมา เขาขับรถผ่านมาก่อนจะเห็นหญิงสาวเดินอยู่ฟุตบาทพร้อมท่าทีที่ทำแล้วดูตลก

“พี่ภูมิ ตกใจหมดมีอะไรหรอคะ?”

“เปล่าจ้ะบังเอิญขับผ่านและเห็นน้องใยบัวนี่ล่ะ สงสัยคงเป็นวาสนาของพี่แน่ๆ” ใยบัวยิ้มแห้งๆออกมาก่อนจะยกมือมาเกาหัว

“พี่ไปส่งนะ นี่ก็เริ่มค่ำแล้วกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย”

“ไม่เป็นไรค่ะ บัวกลับเองได้”

“อย่าปฎิเสธเลยถ้าน้องใยบัวเป็นอะไรไป พอดียัยกิ่งเหมยฆ่าพี่ตายโทษฐานดูแลเพื่อนรักอย่างน้องใยบัวไม่ดี” เขาเอากิ่งเหมยมาอ้างจนทำให้ใยบัวหมดหนทางที่จะปฎิเสธจนจำใจขึ้นรถไปกับเขา

สายตาของคนที่แอบมองอยู่ชักสีหน้าออกมาอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นอย่างนั้น สองมือหนาของอัศดินกำเข้าหากันแน่นด้วยความหงุดหงิดใจ

“ดี ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างอัศดิน อยากได้อะไรแล้วจะไม่ได้ แล้วเจอกันอีกแน่ใยบัว!”