ตอนที่ 2 โดนหาเรื่อง

อีกด้านของอันนาเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว หญิงสาวใบหน้าสวยหวานซ่อนเปรี้ยว หน้าตาน่ารักสดใส ปากนิดจมูกหน่อย ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบมัดเป็นจุกขึ้นบนกลางหัว ร่างบางกำลังนั่งทานข้าวในโรงอาหารของคณะด้วยท่าทีเร่งรีบอยู่นั้น ที่รีบแบบนี้ คือวันนี้ฉันสาย และที่สายเพราะฉันพึ่งเลิกงานพาร์ทไทม์ หลังจากที่เลิกจากงานฉันก็รีบเปลี่ยนชุดนักศึกษามาเรียนทันที ร่างบางที่นั่งอยู่กับเพื่อนสนิททั้งสองสาวอย่างพีช และน้ำอิง นั้น

"ยัยอัน แกทานช้าๆ ก็ได้ แกรีบยัดเข้าแบบนี้ฉันกลัวว่าข้าวจะติดคอแกตายเสียก่อนๆ ที่คนสวยๆ อย่างแกจะมีผัว" น้ำอิงเอ่ยกับอันนามาอย่างติดตลก ขณะที่ร่างบางยังคงตักข้าวเข้าปากด้วยท่าทีเร่งรีบ ที่ยัยน้ำอิงพูดเช่นนี้ เพราะตอนนี้ฉันอยู่ปี 3 แล้ว แต่ชีวิตฉันในตอนนี้มีแค่เรียนและทำงาน ฉันจึงไม่มีแฟน ใครจะมาคบผู้หญิงจนๆอย่างฉันๆ ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน เรามาเรียนที่นี่ได้เพราะเป็นเด็กทุนเหมือนกัน ฉันมาจากเด็กทุนเรียนดี ส่วนยัยน้ำอิงและยัยลูกพีชเป็นทุนนักกีฬา ซึ่งมหาลัยที่ฉันเรียนอยู่ค่อนข้างที่จะมีแต่พวกลูกคุณหนูไฮโซเรียนกัน ถ้าสองคนนี้ไม่คบฉัน ในที่นี้ก็ไม่มีใครคบฉันเป็นเพื่อนแล้วละ ฉันเสมองไปยังใบหน้าของเพื่อนและเผยยิ้มให้กับยัยน้ำอิง

"ฉัน กลัวว่าอาจารย์จะเช็คชื่อก่อนนะสิแก" ร่างบางเอ่ยกับเพื่อนขณะที่กำลังเคี้ยวข้าวในปากด้วยท่าทีเร่งรีบ

"ใช่ว่าจะเข้าสายแค่พวกเราที่ไหนกัน พวกยัยยี่หวาฉันเห็นว่าพวกนางยังนั่งแต่งหน้า กันที่หน้าคณะกันอยู่เลย" ยัยพีชเอ่ยขึ้นมาขณะที่นางกำลังนั่งเติมหน้าอยู่ข้างฉัน โดยไม่รู้สึกอะไรกับการเข้าสายของวิชาที่เราจะขึ้นเรียนกันเลยซักนิด

"แต่ถ้าเราเช็คชื่อไม่ทันก็ขาดนะแก เพราะฉันได้ยินเพื่อนห้อง 1 บอกว่าอาจารย์คนนี้แกค่อนข้างที่จะเคร่งครัดเรื่องเวลาเอามักมาก สายสิบนาทีล็อคห้องไม่ให้เข้าห้องอะ ฉันว่าพวกเรารีบไปกันเถอะ ฉันทานอิ่มแล้ว" อันนาเอ่ยจบร่างบางก็หยิบกระเป๋าเป้คู่ใจขึ้นมาสะพาย และก็ลุกออกจากโต๊ะไป แต่ก่อนที่จะขึ้นตึกคณะร่างบางก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อน้ำก่อน จากนั้นร่างบางก็เดินเข้าตึกไปยังชั้นสี่ แต่ขณะที่เดินขึ้นบันไดมาถึงชั้นสี่แล้วนั้น

"แกยัยอัน ยัยน้ำอิง ไหนๆ พวกเราก็สายแล้วฉันปวดท้องอะแก ขอฉันเข้าห้องน้ำแป๊บนะ " ด้านลูกพีชจู่ๆ ก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา พูดจบยัยลูกพีชกระเทยร่างชายใจหญิงก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที

ด้านอันนาขณะที่ยัยลูกพีชวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ฉันและยัยน้ำอิงก็มายืนรอลูกพีชตรงทางบันได แต่ขณะที่ร่างบางกำลังจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดนั้น กับมีแรงกระแทกของใครบางคนที่เดินมาจากด้านหลัง จงใจเดินเข้ามาชนอย่างจังๆ ทำให้อันนานั้นเซ จนแก้วน้ำในมือนั้นล่วงลงไป

!! ฟิว ปรึก !! ซ่า น้ำที่ซื้อมาดูดไม่ถึงสามคำ แต่ตอนนี้ตกลงไปที่ชั้นล่าง ร่างบางตากลมเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ

อ่า...ดีหน่อยที่ฉันจับราวบันไดไว้ทัน ไม่งั้นไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่มันคือการจงใจชัดๆ คนที่ตั้งใจเดินเข้ามาชนฉัน ใบหน้าสวยหวานของอันนาหันไปเผชิญหน้ากับคนๆนั้น ที่ตั้งใจเดินเข้ามากระแทกฉันเพื่อหาเรื่อง

"เธอ..." อันนาเอ่ยเสียงแข็งออกมา ด้วยสีหน้าและท่าทีโมโหสุดๆ ที่ยัยยี่หวานั้นจงใจชนฉัน เพราะยัยนี้เป็นไม้เบื่อไม้เมากับฉันตั้งแต่ปี1 ยันปี 3 เราเรียนห้องเดียวกันแต่ไม่กินเส้นกัน เพราะพวกยัยยี่หวานั้นพวกนางอยู่แก๊งคนรวย พวกเขาเลยหมั่นไส้ที่ฉันนั้นสวยกว่า

"อุ้ย...แก้วน้ำเธอหล่นอะ ช่วยไม่ได้เธอมายืนขวางทางเดินฉันเอง" ยี่หว่าเอ่ยจบ นางก็สะบัดหน้าใส่ฉันและเดินชนไหล่ฉันออกไป ร่างบางที่โดนเพื่อนร่วมห้องตั้งใจเดินชนนั้น ร่างบางถึงกับกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด อันนาจะเดินตามยี่หวาไป แต่น้ำอิงกับดึงเพื่อนของเธอเอาไว้

"นิสัยเสียอย่างยัยยี่หว่า อย่าเลยแก" น้ำอิงเอ่ยอย่างห้ามปรามเพื่อน เพราะไม่ต้องการให้อันนานั้นมีเรื่องกับเพื่อนร่วมห้องอย่างยี่หว่า ซึ่งเพื่อนๆ ในห้องนั้นต่างรู้ดีว่ายี่หว่าและอันนานั้นไม่กินเส้นกัน เพราะความสวยน่ารักของอันนานั่นเองที่ทำให้พวกแก๊งคนรวยนั้นหมั่นไส้

"ยัยอันแก้วน้ำแกอะ..." หลังจากที่พวกยัยยี่หว่าเดินไป ยัยน้ำอิงก็เอ่ยขึ้นมากับฉัน

"...ให้ตายเถอะแก จะโดนใครไหมอะ แก้วมันหลุดมือฉันไปแล้วอะ" อันนาเอ่ยขณะที่ร่างบางนั้นจะเดินลงบันไดไปยังชั้นสาม แต่แล้วกับต้องชะงัก

"เธอ..." เสียงเข้มของร่างสูงในชุดนักศึกษาที่เลอะไปด้วยคราบน้ำแดงเดินมาหยุดที่ตรงหน้าของฉัน

ร่างบางสบตาเขากับร่างสูงอย่างเต็มตา หึ... ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผู้ชายหน้าหล่อคนนี้เขาโดนอะไรมา ร่างบางที่สบตาเข้ากับคนตรงหน้าที่ เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาอันดุดัน ฉันถึงกับทำหน้าไม่ถูก เพราะสีหน้าของคนตรงหน้าพร้อมที่จะเอาเรื่องฉันสุดๆ ร่างบางถึงกับมือเย็นเฉียบเล็กน้อย

"แก้วน้ำเธอใช่ไหม ที่ปาลงไปใส่หัวฉัน" เสียงเข้มของเจมส์เอ่ยมาเสียงดังอย่างไม่น่าฟัง ทำเอาอันนา และน้ำอิง ทั้งสองสาวที่อยู่ตรงนี้ถึงกับสะดุ้งและชะงักไปตามๆ กัน สีหน้าของคนตรงหน้าตอนนี้นั้นดูโมโหสุดๆ

"ฉันไม่ได้ปา แก้วมันหลุดมือเพราะมีคนจงใจเดินชนฉัน" ร่างบางเอ่ยและสบตากับร่างสูงตรงหน้าด้วยความรู้สึกเสียวสันหลังนิดๆ เพราะน้ำเสียงสีหน้าและแววตาเขาดูโมโหสุดๆ

แต่ด้านเจมส์นั้น ร่างสูงถึงกับโมโหสุดๆ กับคำพูดแก้ตัวของยัยนี้ หึ...ทำหน้า ทำเสื้อเขาเลอะไปทั้งตัวแบบนี้แล้วยังปากแข็ง เฉไฉไม่ยอมรับอีก ร่างสูงเสมองสำรวจอันนา ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่ดูถูกและเหยียดหยาม เขาไม่ชอบผู้หญิง เสียงแข็งกระด้าง และแก้ตัวเก่งอย่างยัยนี้ จับได้คาหนังคาเขาขนาดนี้เธอยังจะแก้ตัวอยู่อีก

เจมส์จ้องมองอันนามาด้วยสายตาดุดัน และพร้อมที่จะเอาเรื่องเธอ

"โกหก เธอตั้งใจทำฉัน..." คนโมโหไม่พูดเปล่า ฝ่ามือหนาของเจมส์ จับเข้าที่แขนเรียวเล็กของอันนาและตะเบ่งเสียงขึ้นมาจนร่างบางนั้นสะดุ้ง และนั้นอันนากับไม่มีท่าทีที่เกรงกลัวเลยสักนิด ร่างบางสะบัดและผลักเจมส์ออกจากตัว

"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ มีคนชนฉันจริงๆ " อันนาเอ่ยออกมาเสียงแข็งพร้อมกับจ้องมองหน้าของเจมส์อย่างไม่ยอม และอีกอย่างที่เป็นแบบนี้เพราะ ยี่หวานั้นเดินเข้ามาชนฉันจริง

"แก้ตัว ฉันไม่เห็นว่าตรงนี้จะมีใคร นอกจากพวกเธอสองคน" เจมส์เอ่ยมาอย่างไม่เชื่อกับคำแก้ตัวของอันนา เพราะตอนนี้เป็นเวลาเรียน ซึ่งมีนักศึกษาที่อยู่ตรงนี้แค่ไม่กี่คน เป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น

ด้านอันนาในเมื่อฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำตัวเขาเปียก เรื่องอะไรจะต้องยอมรับ ร่างบางสะบัดตัวและกำลังจะเดินหนีเขา ฉันขี้เกียจสาวความยาวกับผู้ชายคนนี้ แต่ในจังหวะที่ร่างบางจะเดินหนีตนนั้น

ยัยนี่ ขอโทษสักคำก็ไม่มี เจมส์ที่เห็นเช่นนั้นร่างสูงถึงกับรู้สึกเดือดขึ้นมาทันที

ใช่ว่าคนอย่างเขาจะยอมลามือกับผู้หญิงคนนี้ง่ายๆ เจมส์กระชากเข้าแขนเรียวของอันนาด้วยความแรง จนร่างบางที่ไม่ทันระวังตัวนั้นปลิวไปตามแรงกระชาก

!! ว้าย...!!

!! นาย !! ร่างบางถึงกับตากลมเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจที่อยู่ๆ เขาก็มากระชากแขนเธอ

"ขอโทษ...นะเป็นไหม..." เจมส์เอ่ยด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ และโมโหสุดๆ ดีเทลที่เห็นท่าทีไม่ดีของเพื่อน และผู้หญิงสาวตรงหน้านั้น

"อะ... ไอ้เจมส์ กูว่ามันอาจจะเป็นอุบัติเหตุ อย่างที่น้องเขาบอกก็ได้ มึงปล่อยน้องเขาเถอะ" ดีเทลที่เห็นว่าเพื่อนนั้นจะเอาเรื่องสาวสวยตรงหน้าถึงกับรีบห้ามปรามเพื่อนมาทันที เพราะดูแล้วเรื่องชักจะบานปลายไปกันใหญ่ อีกอย่างน้องคนนี้ สวยและน่ารักชิบหาย ไอ้เจมส์จะทำคนสวยของเขาลงได้ไงกัน

"เออ ใช่ น้องเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้ พี่ขอโทษแทนเพื่อนพวกพี่ด้วยนะครับ สาวๆ " ดีเอ็มที่เห็นด้วยกับดีเทลถึงกับรีบเข้าไปขอโทษอันนาแทนเจมส์ กลัวว่าเรื่องนั้นจะบานปลายไปมากกว่านี้

"อ่า...สวยๆ อย่างน้องเพื่อนพี่ให้อภัยครับ" ดีเอ็มเอ่ยจบก็เดินเข้าไปลากเจมส์ให้ปล่อยมือจากสาวสวยพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้กับอันนามาอย่างเป็นมิตร แม่งสวยชิบหาย ว่าแต่ทำไมสวยๆ แบบนี้รอดสายตาของเขาไปได้ยังไงวะ

ด้านเจมส์หลังจากที่เดินออกจากอันนามาแล้วนั้น

"ไอ้เชี่ยเอ็ม ไอ้สัสมึงแม่งไม่น่าขอโทษยัยนั้นเลยสัส มึงก็เห็นว่ายัยนั้นจงใจทำกู " เจมส์เอ่ยกับดีเอ็มมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด ที่เพื่อนเข้าไปขอโทษผู้หญิงคนนั้น แทนที่เธอจะต้องขอโทษเขา ทั้งที่เขาไม่ใช่คนผิด

"เออ น่า แค่ผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวมึงจะอะไรกับน้องเขานักหนาวะ น้องเขาก็บอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ ปล่อยๆ ไปเถอะสัส มึงแม่งเจ้าคิดเจ้าแค้นชิบ" ดีเอ็มเอ่ยกับเจมส์มาอย่างไม่คิดจะเข้าข้างเพื่อน เมื่อโดนเพื่อนว่ามาเช่นนั้นร่างสูงก็เดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำทันที

"หึ...หวานไปทั้งตัวแบบนี้ แล้วเขาจะมีอารมณ์ไปนั่งเรียนได้ไงกัน" คิดแล้วก็หงุดหงิดยัยนั้นชิบหายอย่าให้เจออีกนะ ครั้งหน้าจะไม่ใจดีแบบนี้แน่นอน เจมส์ได้แต่ครุ่นคิดและคาดโทษให้กับอันนาภายในใจ