แผนปองดองของคนรอบกาย2

ฟางหลุนทั้งลากทั้งดึงอู่หงถิงออกไปหน้าห้องของหวาเซียงอ๋องก่อนจะเปิดประตูผลักร่างเล็กอ้อนแอ้นเข้าไปข้างในยืนนิ่งในห้องกว้าง

เช่นไรจะไม่เข้าใจ เข้าใจดีทุกอย่างเขาคิดจะรวบหัวรวบหางอู่หงถิงเป็นเมียเขา ก็ในเมื่อเขาคิดว่าอู่หงถิงคือเจ้าหรูอะไรนั่น ในเมื่อแต่งเข้ามาแล้วก็น่าจะถูกเขาจัดการไปตั้งแต่คืนแรกอู่หงถิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้นเขาจึงตีสีหน้าแบบนี้ ไม่แน่อู่หงถิงอาจพลั้งมือทำอะไรเขาไป หรือเจ้าหรูนางอาจทำอะไรสักอย่างให้เขาไม่พอใจ แต่จะอย่างไรก็ช่างใครกันจะสนใจอู่หงถิงไม่ได้หวังให้เขาชอบพอหรือรักอู่หงถิง ตอนนี้ยิ่งจมกับความคิดวนเวียนที่จะช่วยแม่กับน้อง

“เจ้าไปเสีย”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดคงจะกลัวว่าอยู่ลำพังสองคนอู่หงถิงจะฆ่าเขาอีกเช่นนั้นหรือ

ก้าวขากำลังจะออกไปทว่าประตูกับปิดล็อกจากด้านนอกตกใจไม่น้อยเขย่าประตูอย่างแรง

“เรียกสิ เรียกให้เสี่ยวกุนมาเปิดประตูให้หรือไม่ก็ใครก็ได้”

อู่หงถิงเขย่าประตูแรงขึ้นกว่าเดิม

“หยุดเขย่าเสียที เจ้าคิดจะกลัวข้าก็กลัว ทีเวลาทำไม่คิดกลัวหรือไร ตอนนี้บอกตามตรงข้าเองมิใช่หรือต้องเป็นฝ่ายกลัวว่าเจ้าจะฆ่าข้า เสี่ยวกุน เสี่ยวกุน ใครก็ได้มาเปิดประตูให้นาง”

“.............................”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ หวาเซียงอ๋องขยับตัวจากแท่นนอน อู่หงถิงหันมาเผชิญหน้าหันหลังติดประตูกำมัดแน่น

อย่าคิดจะทำแบบเดิมอีก ร่างสูงก้าวมาประชิดตัว อู่หงถิงตัวเล็กสูงเพียงหน้าอกของเขา แหงนหน้ามองใบหน้าเขาตาไม่กะพริบใจเต้นตึกตักหากมีมีดในตอนนี้จังหวะช่างเหมาะเหลือเกินอู่หงถิงคงเสียบเข้าที่หัวใจของเขาเสียแล้ว

จะว่าไปไม่เคยแค้นเคืองแต่เป็นเพราะจำใจต้องฆ่าต่างหาก หวาเซียงอ๋องก้มลงมองหน้าสวยกับตากลมโตที่ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวอย่างที่เขาคิด อาภรณ์ที่สวมใส่งดงาม รับกับใบหน้างดงามของอู่หงถิง เหมือนตั้งใจมายั่วยวนเขาสีฟ้าครามขับผิวเนียนอีกทั้งเนื้อผ้าบางเบาที่ปิดอยู่บนเนินถันอวบอิ่มที่ดันเนื้อผ้าออกมาจนน่ามองปากคอคิ้วคางสวยจนไม่อาจละสายตา หวาเซียงอ๋องส่ายหน้าไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัว นางไม่ได้กลัวเขาอย่างที่คิด และคงไม่ได้เต็มใจเข้ามาเยี่ยมอาการบาดเจ็บของเขาจากฝีมือนางแน่ นางกำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่ากำลังหาทางฆ่าเขาอีก เงื้อมือขึ้นชกออกไปตรงๆ อู่หงถิงหลับตาปี๋กลั้นลมหายใจ แต่หมัดของหวาเซียงอ๋องถูกชกไปที่ประตูอย่างแรงเสียงดังสนั่น

ซ่างเซี่ยนเดินแกมวิ่งมาที่หน้าห้อง เสียบลูกกุญแจไปมาถูกๆผิดๆ ด้วยมืออันสั่นเทาประตูเปิดออก อู่หงถิงถลาออกจากห้องทันที ซ่างเซี่ยนพยุงร่างใหญ่ไปที่แท่นนอนให้นั่งลง

“ท่านพี่ นางขัดใจอะไรท่านพี่อีกหรือไร”

ส่ายหน้าไปมาถอนหายใจยาว

“ท่านพี่ ท่านทำนางกลัว”

ซ่างเซี่ยนตำหนิกลายๆ หวาเซียงอ๋องถอนหายใจยาว

“เซี่ยนเซี่ยนเจ้าเลิกล้มความคิดเสีย ข้ากำลังจะหาทางหย่ากับนางในไม่ช้านี้”

เหอซ่างเซี่ยนยกมือขึ้นทาบอก

“ไทเฮาเสด็จๆๆๆ ”

ซ่างเซี่ยนย่อกายลงอ่อนช้อยสวยงาม

“หวาเซียงเอ่อร์”

ใบหน้าชรายิ้มแย้มสีหน้าเหมือนจะยิ้มได้ตลอดเวลาเอ่ยทักทาย

“หวาเซียงถวายพระพรเสด็จย่า”

ขยับตัวจากแท่นนอน

“ไม่ต้อง ยังบาดเจ็บอยู่”

กลั้นยิ้มเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้หวาเซียงอ๋องบาดเจ็บ

“ย่าอยากจะมาเห็นหน้าชายารองของเจ้าไม่น้อย เสียงร่ำลือดังไปไกลถึงตำหนักเหมยฮวา ฝ่าบาทเองทรงนั่งไม่ติดกับเรื่องเล่าที่ได้ยิน ถึงกลับต้องมาหารือกับย่าเมื่อวาน”

“รบกวน ฝ่าบาทกับเสด็จย่ามากไปแล้ว เห็นทีจะต้องสั่งลงทัณฑ์คนที่แพร่ข่าวลือ เสี่ยวกุนสอบสวนใครกันนำเรื่องราวในจวนหวาเซียงอ๋องออกไปขยายความจับโบยคนละสิบที คราวหลังฝ่าบาทกับเสด็จย่าจะได้ไม่ต้องระคายเคืองเบื้องยุคลบาท”

ไทเฮาส่ายหน้า เหอซ่างเซี่ยนก้มหน้านิ่ง

“ย่ากำลังคิดว่า เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ หวาเซียงเอ่อร์ถึงกลับต้องหัวเสียเชียวหรือ”

“เสด็จย่า เซี่ยนเซี่ยนกับหลานอยู่กินกันมาสองสามปี ไม่เคยจะมีแม้กระทั่งปากเสียง แต่กับนางหากฝ่าบาทไม่ประทานงานแต่งในครั้งนี้คงไม่มีเรื่องน่าอัปยศเช่นนี้เกิดขึ้น”

“หวาเซียงเอ่อร์ซ่างเซี่ยนเป็นน้องสาวของฮองเฮา อีกทั้งฝ่าบาทรักดั่งน้องสาวแท้ๆ นางจึงมีโอกาสใช้ชีวิตในวังหลวงกิริยาและมารยาทของนางจึงไม่น้อยไปกว่าฮองเฮาแต่กวงเจ้าหรูนางเป็นบุตรีคนเดียวของใต้เท้ากวงที่รักดูแล ไร้ซึ่งมารดาคอยสั่งสอน นางจึงมีกิริยาแข็งกระด้างไปบ้าง เจ้าน่าจะเข้าใจจะให้เป็นเหมือนซ่างเซี่ยนทุกคนเจ้าก็คงแต่งกับใครไม่ได้”

“หลานกำลังคิดว่าจะหย่ากับนางเสีย”