เริ่มมาก็เจ็บ

โยนถุงเงินให้ตรงหน้า อู่หงถิงเลิกคิ้วสูง

“เจ้าขอทาน เพียงแค่สงบปากสงบคำ อย่าได้บอกหวาเซียงอ๋องว่าเจ้าไม่ใช่ กวงเจ้าหรูไม่เช่นนั้นแม่กับน้องของเจ้าไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไป”

อู๋หงถิงถลาเข้า ตบตีคนพูดไม่ยั้ง ร่างบางถูกผลักให้ลงไปกองกับพื้น

“ทำตัวดีดีหน่อยชีวิตแม่กับน้องของเจ้าอยู่ในมือพวกเรา สวมรอยเป็นเจ้าหรูได้แนบเนียนแม่กับน้องจึงจะปลอดภัยไม่เช่นนั้น น้องผู้หญิงของเจ้าข้าจะฝังเสียทั้งเป็น”

อู๋หงถิงส่ายหน้าไปมาน้ำตาร่วงพรูคลานเข้าไปกอดขาคนพูดพร้อมกับส่ายหน้า

“จำไว้เจ้าชื่อเจ้าหรูแซ่กวง เป็นบุตรีของใต้เท้ากวงขุนนางคนโปรดของฝ่าบาท”

“ท่านหวงนางพูดไม่ได้อาศัยขอทานอยู่ริมถนนมานาน”

“ดีดีเลยที่เดียว แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ นางทำไมถึงมีใบหน้าเหมือนกวงเจ้าหรู”

“อาจบังเอิญ”

คนที่ถูกเรียกว่าท่านหวงจิกผมของอู่หงถิงดึงให้ยืนขึ้นเต็มตัว

“ท่านหวงนางคงไม่กล้าแล้วจากที่ดูนางรักแม่รักน้องไม่น้อย แต่ถึงจะกล้าก็เป็นใบ้จะบอกหวาเซียงอ๋องได้อย่างไร”

“555ดี ผลักร่างบางลงไปกองกับพื้น”

“อยู่ที่นี่ทำตัวดีดีไม่แน่หวาเซียงอาจถูกใจเจ้ารับเป็นนางบำเรอ แต่เดิมเขาก็ไม่อยากแต่งกับเจ้าหรูอยู่แล้ว”

อู่หงถิงปาดน้ำตาก้มลงศรีษะจรดพื้น ส่งภาษามือ

“นางต้องการพูดอะไร”

“นางบอกว่านางยอมทำทุกอย่างขอเพียงปล่อยแม่และน้อง”

มือใหญ่บีบปากบางจนผิดรูป

“ใช้รูปโฉมของเจ้าให้เป็นประโยชน์ หากฆ่าหวาเซียงอ๋องได้เมื่อไหร่ข้าจึงจะปล่อยแม่และน้องของเจ้า”

สะบัดมืออย่างแรงจนใบหน้าของอู๋หงถิงสะบัดตามแรงมือ ก้าวข้าเร้นกายออกไปทันที

อู่หงถิงนอนขดตัวด้วยความหดหู่ในใจ สาวใช้เพิ่งจะนำอาหารมาวางไว้ อาหารในวันนี้ต่างจากเมื่อวานนิดหน่อย มีของกินเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง แสดงถึงความโกรธของเจ้าของบ้านลดลง หรือว่าแม่ครัวอาจสงสารอู่หงถิงหรือว่าบางที่อาจเป็นสาวใช้เองที่สงสาร จึงเพิ่มอาหารให้แต่อู่หงถิงไม่อยากคิดให้รกสมอง สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือฆ่าหวาเซียงอ๋อง ผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลาแต่สายตาเย็นชาผู้นั้นเสียให้เร็วที่สุดเพื่อแม่และน้อง

ประตูเปิดออก ร่างสูงที่อยู่ในห้วงความคิดปรากฏตรงหน้า อู่หงถิงเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะหลุบตาต่ำเหมือนเดิม

“ออกมาข้างนอก”

“ท่านอ๋องท่านไม่…..มัดชายารองไว้หรือไรหากว่านางคิดจะทำร้ายท่านอีก”

บ่าวรับใช้คนสนิทนามเสี่ยวกุน เอ่ยปากเตือนกล้าๆกลัวๆรอยยิ้มหยันที่ริมฝีปากของหวาเซียงอ๋อง

“ไม่..ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น หรือว่าจะให้เสี่ยวกุนลากเจ้าออกมา”

อู่หงถิงไม่แม้แต่จะมองหน้าคนพูดขยับกายจากแท่นนอนชั่วคราวที่ทำจากไม้ไผ่โสโครกเอาไว้วางของเหลือใช้ ร่างสูงหันหลังก้าวออกไป

“ตามข้ามา”

อู๋หงถิงก้าวขาตามไปในทันที เสี่ยงกุนตามหลังไปอีกคน

เดินนำมาจนถึงเรือนหลังใหญ่ ที่ทอดยาวกว้างขวางข้างหน้า มีทางขึ้นเป็นบันไดสามขั้น เหนือบันไดขึ้นไปเป็นระเบี่ยงทางเดินข้างๆกันนั้นมีดอกไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุม อู่หงถิงหาได้มาชมความงามของดอกไม้ บัดนี้นางกำลังคิดว่าจะฆ่าคนผู้นี้ได้อย่างไร จะฆ่าแบบไหนในเมื่ออู่หงถิง ประเมินกำลังตัวเองว่าตัวเล็กสูงแค่อกของเขาจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปฆ่าแกงเขาคงต้องคิดหาวิธีนานหน่อยให้เขาตายเพื่อน้องและมารดา

ตัวเรือนมีห้องสามห้องติดกัน ตรงกลางเป็นห้องนอนของ หลี่กวางหวาเซียงด้านขวาถูกประดับตกแต่งอ่อนช้อยสบายตาเป็นห้องของเหอซ่างเซี่ยน ชายาเอกผู้ ผายผอมและขี้โรค

ร่างสูงเดินมือไพล่หลัง เสี่ยวกุนวิ่งเหยาะๆไปเปิดประตูห้องทางซ้าย

“ห้องของเจ้า”

เหลือบมองใบหน้าที่เหมือนกับลูกกวางระวังภัย ทว่างดงามอย่างที่เขาเคยเห็นในครั้งแรก หวาเซียงอ๋องยิ้มหยันไม่มีผลต่อเขาแต่อย่างใดใบหน้างดงาม มีประโยชน์ใดกัน

ร่างบอบบางของ เหอซ่างเซี่ยนเดินมาโดยมีสาวใช้พยุงอยู่ข้างกายถึงสองคน

“น้องหญิง”

ยิ้มแบบที่หงถิงคิดว่าอ่อนโยนที่สุด อู่หงถิงเพียงแค่เหลือบตามอง